Υπήρχε φόβος εκείνα τα χρόνια μετά από τον πόλεμο και τον εμφύλιο.
Κουμπωμένος ο κόσμος στις συζητήσεις....
Έτσι οι γονείς είχαν αγωνία για τα παιδιά τους...."...πρόσεχε με αυτόν που κάνεις παρέα...ο πατέρας του ήταν Χίτης...έφαγε κοσμάκη..."
"....όχι με εκείνον κατσαπλιάς ο πατέρας του...έσφαξε στην Ούλεν αστυνομικούς
και την κοπάνησε στο Παραπέτασμα...."
Τι να σου εξηγήσει και η μάνα αγράμματη γυναίκα...ότι άκουγε στα σκαλάκια
στο πεζοδρόμιο από τις γειτόνισες στην απογευματινή ενημέρωση.
Όλες τις ειδήσεις στην συνέχεια τις μετέφερε στο βραδυνό τραπέζι....
Προσπαθούσες να ξεφύγεις από όλα αυτά....ήθελες φίλους...δεν σε ένοιαζε για τον πατέρα τους.
Πώς όμως να ανεξαρτητοποιηθείς;
"Εσύ να μιλάς (για κάποιο θέμα) όταν φέρεις λεφτά στο σπίτι...."
Γνωστή ατάκα που άκουγαν τα παιδιά της εποχής.
Και αμ έπος αμ έργον!
"Ζητείται υπάλληλος"..."μικρός δια ασανσέρ"..."....βοηθός κουρείου"....
"....δια θελήματα"....
Οι αγγελίες στις βιτρίνες τότε και έπαιρνες μπάλα τα μαγαζιά.
Το πρώτο βδομαδιάτικο που θα πήγαινες στο σπίτι σε είχε κατοχυρώσει
ισότιμο μέλος στην οικογένεια.
Είχες και γνώμη και αντιρρήσεις και επιθυμίες....η ηλικία δεν έπαιζε ρόλο πλέον.
Η ενηλικίωση άρχιζε με το πρώτο μεροκάματο ακόμα και αν δεν είχες βγάλει
τα κοντά παντελόνια.
πίσω στα παλιά