Πολύ καλό παιδί...φιλότιμο...αλλά είχε ένα πρόβλημα...γεννητάτο έλεγαν στην γειτονιά....
Καθυστερημένο στο μυαλό...άλλη διάγνωση των "ειδικών" ....
Σχολείο δεν πήγαινε ....
Έμενε με την μάνα του και είχε θείο (ο αδερφός της) γνωστό καλλιτέχνη...
πολύ μεγάλο όνομα στον χώρο του.
Τους βοηθούσε είναι η αλήθεια....τον έπαιρνε κοντά κάποιες φορές
στην δουλειά και έβγαζε και χαρτζηλίκι....τον πειράζανε δηλαδή και γελούσαν μαζί του οι θαμώνες αλλά τι να πείς.
Η δικαιολογία ήταν ότι έκανε...σκέτς...σώου θα το λέγαμε σήμερα...αλλά δεν ήταν έτσι.
Το αγαπούσαν όλοι οι γείτονες μικροί μεγάλοι αυτό το παιδί αν και το παρουσιαστικό του τρόμαζε όποιον τον έβλεπε για πρώτη φορά όπως και
ο τρόπος του όταν έτρεχε να πέσει επάνω σου να σε αγκαλιάσει και να σε χαιρετίσει.
Μάζευε την μαρίδα της γειτονιάς και τους έδειχνε εφημερίδες με τον θείο του
και καμάρωνε.
Καθάριζε πάντα για την παρέα λόγω σωματικής διάπλασης .
Στην ουσία όμως ήταν ένας καλοκάγαθος γίγαντας που δεν μπορούσε όμως να ελέγξει την δύναμή του.
Το γνώριζαν αυτό τα παιδιά της άλλης γειτονιάς και έτσι υπήρχε ησυχία
στα "στρατόπεδα" της αλάνας.
Συνηθισμένες οι φασαρίες κυρίως για την χρήση του ποδοσφαιρικού
"γηπέδου" δίπλα στο ρέμα...το είχαμε όποτε θέλαμε.
Όταν έφυγε ο θείος του από τον μάταιο τούτο κόσμο χάθηκε από την γειτονιά.
Πίσω στα παλιά