Σαν αστεία έβλεπες κάποια πράγματα στα χρόνια της Εθνοσωτηρίου-Χούντας-Επανάστασης διαλέγεις και παίρνεις.
Ο Παπαδόπουλος στα πράγματα μετά του Μακαρέζου και Παττακού.
Είχαν και αυτοί όμως συγγενείς...φυσικό ήταν.
Οι συγγενείς είχαν και φίλους από πρίν...κολλητούς.
Δεν ήταν απαραίτητο να συμφωνούσαν με όλα αυτά που έγιναν.
Ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι μια παρέα διασκέδαζε υπό τους ήχους τραγουδιών
του Μίκη.
Υπήρχαν κάποιοι παλαβοί στην τότε Υπηρεσία Πληροφοριών των γνωστών
Μάλλιου και Μπάμπαλη που κυνηγούσαν και αυτούς που έβαζαν αλλά και άκουγαν τέτοια τραγούδια.
Κομμουνιστές έλεγαν και τους τσουβαλιάζανε στην Ασφάλεια.
Στην παρέα ήταν και μια στενή συγγενής ενός από τους παραπάνω αναφερθέντες.
Όλη η ταβέρνα τραγουδούσε Μίκη και φυσικά και η κοπέλα.
Κατέφθασαν τα συμβατικά αυτοκίνητα και μπούκαραν τα παιδιά της Πληροφοριών
να πιάσουν τους σαμποτέρ...τους αντάρτες.
Ο ταβερνιάρης του θανάτου...έτρεμε....
Η κοπέλα της παρέας πλησίασε τον επικεφαλής και κάτι του είπε
δείχνοντας και την ταυτότητά της που είχε το ίδιο επώνυμο με έναν από τους
τρείς παραπάνω.
Κλαρίνο ο δικός σου!
Έφυγαν όπως ήρθαν....ο ταβερνιάρης κέρασε όλα τα τραπέζια
αλλά ο Μίκης εσίγησε.
πίσω στα παλιά