Φιλίππα Δημητριάδη
Ανάμεσα σε καταστήματα με τουριστικά και ταξιδιωτικά γραφεία στην Πλάκα, βρίσκεται κρυμμένη η diy gelateria της κυρίας Αθανασίας, που φτιάχνει καλό σπιτικό παγωτό.
Φωτό: Eftychia Vlachou
Εφόσον εξαντλήσαμε το παγωτό περιπτέρου, με όρεξη για κάτι ποιοτικό, πήραμε το δρόμο προς το Cremino που κάνει τις ιταλικές gelaterias να κοκκινίζουν. Ξεχωρίζει για το pattern της αγελάδας που έχει εποικήσει τα ρολά, το κάτω μέρος της τζαμαρίας και τον ρετρό καναπέ, μα πάνω απ’ όλα για τις ιδιαίτερες γεύσεις του.
Ποια είναι η επαφή σας με τη ζαχαροπλαστική και ιδιαίτερα με την παρασκευή παγωτού;
Η προηγούμενη επαφή μου με το παγωτό ήταν μόνο γευστικά. Μου άρεσε πάρα πολύ το καλό παγωτό γιατί έχω ζήσει πολλά χρόνια στην Ιταλία και γευόμουν το καλό παγωτό.
Τι κάνατε στην Ιταλία;
Σπούδαζα οικονομικά και δούλεψα εκεί. Έμεινα οκτώ χρόνια. Μετά ήρθα πίσω στην Ελλάδα και εργάστηκα για δέκα χρόνια σε μεγάλη εταιρία, από τις βάρβαρες εταιρίες. Κάποια στιγμή, τα παράτησα όλα και πρώτα άνοιξα το δίπλα μαγαζί, όπου κάνω κατασκευές από χαρτί. Μετά σκέφτηκα και το παγωτό. Κάθε δέκα χρόνια με πιάνει ο τυχοδιωκτισμός. Το ένα μαγαζί είναι η αγάπη και το άλλο είναι ο έρωτας. Πριν απ’ όλα αυτά λοιπόν παγωτό έφτιαχνα μόνο στο σπίτι. Οι γεύσεις βασίζονται σε αυτό που αρέσει σε ‘μένα αλλά και στην εμπειρία μου απ’ την Ιταλία. Έχω πάρει σεμινάρια βέβαια, δύο κύκλους, στην Ιταλία. Αλλά μια δουλεία πρέπει και να την αγαπάς για να σε αγαπάει.
Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου στο παγωτό σας;
Πολύ θετική. Γιατί χρησιμοποιώ καλής ποιότητας γάλα, πολύ φρούτο, γενικά καθαρά προϊόντα, δεν έχει χρωστικά, δεν έχει πρόσθετα και τα φτιάχνω με τον παραδοσιακό τρόπο. Τα χωνάκια επίσης είναι από μια οικοτεχνία στο Καπανδρίτι.
Τι ηλικίες έρχονται στο κατάστημά σας;
Όλες οι ηλικίες, αλλά οι νέοι άνθρωποι ξεχωρίζουν καλύτερα την ποιότητα του παγωτού. Οι μεγαλύτεροι έχουν συνηθίσει σε πλαστικής μορφής τροφές και είναι και τρομερά επικριτικοί. Θέλουν να βρουν ψεγάδι ντε και καλά. Ενώ μπορεί να πάρουν το πλαστικό προϊόν να το φάνε και να μην πουν και τίποτα, να τους φανεί τέλειο.
Ποια γεύση πουλάει πιο πολύ;
Όλες οι σοκολάτες φεύγουν πολύ εύκολα. Όπως σοκολάτα – καρύδα ή σοκολάτα με μαστίχα Χίου και φιστίκι. Ο κατάλογος ως standard παγωτά τα κλασικά, σοκολάτα, κρέμα καϊμάκι και από ‘κει κι έπειτα αυτοσχεδιάζουμε.
Το χειμώνα τι θα προσφέρει το κατάστημά σας;
Το χειμώνα θα ‘χουμε πάλι παγωτά, αλλά τα πιο λιπαρά με τα φρούτα του χειμώνα συν ότι θα ‘χουμε ρόφημα σοκολάτας, κανονική σοκολάτα, σε μπεν - μαρι και κομμάτια σοκολάτας, διάφορες σοκολάτες, με πιπέρι ή τσίλι και ένα γλυκό του κουταλιού κάθε μέρα.
Προσέξαμε ότι οι τιμές σας είναι ιδιαιτέρως προσιτές. Ειδικότερα σε σχέση με οτιδήποτε παρόμοιο στην αγορά. Ποια η φιλοσοφία σας πίσω απ’ αυτό;
Έχω την άποψη ότι το φαγητό δεν πρέπει να είναι ταξικό. Κι απ’ τη στιγμή που εγώ το φτιάχνω και δεν το παίρνω από δεύτερο χέρι, έχω μία τιμή προσιτή γιατί ξέρω ότι οι συνθήκες είναι άσχημες. Είναι πολύ άσχημο να θες να φας κάτι ποιοτικό και να μην μπορείς. Διαφωνώ με την ταξικότητα του φαγητού. Είναι η θέση μου αυτή. Είναι στάση ζωής. Γιατί ξέρω πολύ καλά και πως τιμολογούνται και πως βγαίνουν στην αγορά, λόγω του παλιού μου επαγγέλματος.
Προς μεγάλη μας έκπληξη, κατά την επίσκεψή μας εκεί, συναντήσαμε τον φίλο μας Betamin, από τους MicroondaS, ο οποίος εργάζεται στο κατάστημα. Και επειδή το παγωτό τρώγεται καλύτερα όταν τρώγεται με φίλους, συναντηθήκαμε με τον ίδιο αλλά και τον Αντώνη Κωνσταντάρα από τους Strawberry Pills, για παγωτό τριαντάφυλλο και κουβεντούλα.
Ως εκπρόσωποι δύο ανερχόμενων συγκροτημάτων της αθηναϊκής σκηνής, πλαισιωμένοι από όμορφες υπάρξεις, μίλησαν για τα μουσικά τους σχέδια αλλά και για τα αγαπημένα τους παγωτά.
Betamin, μίλησέ μου για τα σχέδια των MicroondaS. Το album τελείωσε;
Το album τελείωσε, τελικά θα το κυκλοφορήσουμε εμείς και λογικά από φθινόπωρο θα μπορούμε να το διαθέτουμε στις συναυλίας μας. Αυτό που θέλουμε τώρα είναι να κάνουμε πολλά live απερίσπαστοι. Θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια περιοδεία στην Ελλάδα, την οποία διοργανώνει η Terra Locale, ένα project που ξεκινάει ο Μάριος Μπουμπής από τους Arte Fiasco. Ουσιαστικά πηγαίνουν δύο συγκροτήματα τη βδομάδα σε συγκεκριμένα μέρη ανά την Ελλάδα. Κάτι που θα τονώσει την παρουσία αθηναϊκών συγκροτημάτων στην περιφέρεια. Από αρχές Οκτώβρη μέχρι και τις αρχές του ’14. Είναι ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο και ελπίζω να του πετύχει, γιατί νομίζω ότι χρειάζεται ένας άνθρωπος να μπορεί οργανώσει πράγματα με μεγάλη προσοχή. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι σε όλη την Ελλάδα. Πηγαίνεις στην επαρχεία, όπως ξέρουν πολύ καλά και τα παιδιά, που έχουν κάνει δύο περιοδείες ανά την Ελλάδα και άλλα τόσα live έξω, γιατί υπάρχει κόσμος ο οποίος θέλει να δει αυτό το πράγμα και δεν έχει τη δυνατότητα. Νομίζω πάντως ότι είναι πάνω από τριετία που έχει να γίνει κάτι με αθηναϊκά σχήματα στην περιφέρεια. Είναι σα να λέμε ότι πιο εύκολα παίζεις τώρα στο Λονδίνο απ’ ότι στην Καβάλα. Το οποίο είναι τραγικό. Για τους MicroondaS, η ευχή παραμένει ίδια. Να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Δεν άλλαξε κάτι προς το καλύτερο από την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε, αν και προσπάθειες όπως είναι αυτή που γίνεται με το Terra Local μας βοηθούν να συνεχίζουμε.
Αντώνης: Για να πάει μια αθηναϊκή μπάντα, όπως εμείς και οι MicroondaS στην περιφέρεια, πρέπει να το κανονίσει κάποιος από Αθήνα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι σε αυτά τα μέρη που να φέρνουνε κάποιον, οπότε η πρέπει να το κάνει η ίδια η μπάντα ή κάποιος σαν το Μάριο, με μια τέτοια συλλογική πρωτοβουλία. Παλιότερα υπήρχαν μια- δυο ομάδες που τα κανόνιζαν αυτά. Τώρα, π.χ. και στη Δράμα που υπήρχε μια ομάδα, η We Few, που ήταν του Πανεπιστημίου. Έκλεισαν το χώρο που γίνονταν τα live, ο οποίος ανήκε στο Πανεπιστήμιο για να το κάνουν μέγαρο της αστυνομίας ή κάτι τέτοιο.
Είναι δύσκολο να πείσεις έναν μαγαζάτορα στην επαρχεία, ότι αυτό που θα κάνεις φέρνει κόσμο;
Αντώνης: Είναι ανάλογα και με ποιόν μιλάς. Αν είναι κάποιος με ένα μαγαζί που οργανώνει τρεις μπάντες που παίζουν διασκευές, δεν μπορείς να τον πείσεις ότι αυτό που κάνεις εσύ είναι διαφορετικό. Στο παρελθόν είχαμε πάει στην επαρχεία με τους Callas και το Velvet Bus. Σε κάθε πόλη είχαμε και διαφορετικές δυσκολίες. Στο πρώτο Velvet Bus, ήμαστε σ’ ένα μαγαζί και ήταν το μπάσο με τη σκληρή θήκη στο νεροχύτη και πήγε κάποιος και άνοιξε το νεροχύτη ας πούμε και το μπάσο βράχηκε.
Μερικές φορές, αν πας και σε κάποια μικρή πόλη, δε σε παίρνουν και με καλό μάτι. Ειδικά εμάς που σκάγαμε με λεωφορείο 20 – 30 άτομα σου λέει τι γίνεται εδώ πέρα. Φεύγαμε από ένα live και μας λέει ο μαγαζάτορας, όπως θα γυρίζεται προσέξτε γιατί θα σας την έχει στήσει η αστυνομία για να σας ελέγξουν. Ε, και αναγκαστήκαμε να κάνουμε όλα τα ναρκωτικά μέσα σ’ ένα βράδυ! (γέλια)
Betamin: Γενικά χρειάζεσαι κάποιον να ρυθμίζει κάποια πράγματα. Δεν είναι εύκολο για έναν άνθρωπο που μόλις έχει κάνει ένα live να μιλήσει με ένα μαγαζάτορα και να του πει ξέρεις θα πάρεις λιγότερα γιατί είχαμε λιγότερο κόσμο. Είναι μια περίεργη διαδικασία. Χρειάζεσαι κάποιον εκείνη τη στιγμή που ‘ναι πιο ήρεμος.
Πώς είναι η εμπειρία σου εδώ στο Cremino;
Betamin: Για καθαρά βιοποριστικούς λόγους εργάζομαι εδώ. Δε νομίζω ότι θα φανταζόμουν τον εαυτό μου πριν τρία χρόνια, να δουλεύω πολλές ώρες τη μέρα για να κάνω αυτό που θέλω και παράλληλα να κάνω και κάτι άλλο για να συμπληρώνω το εισόδημά μου. Δε το θεωρώ όμως αυτό πρόβλημα, γιατί στην πραγματικότητα μαθαίνεις πράγματα. Η εξυπηρέτηση πελατών είναι σπουδαία ιστορία και είναι μια ιστορία που βρίσκεται σε οτιδήποτε έχει να κάνει με επικοινωνία και μέσω αυτού είμαι ενταγμένος στον πραγματικό κόσμο. Ο κόσμος, ο οποίος αποτελείται από ένα σύνολο καλλιτεχνών ή το ακαδημαϊκό τερέν, στο οποίο έχω ζήσει , δεν είναι ο πραγματικός κόσμος. Οπότε το να βγαίνεις έξω στον πραγματικό κόσμο και να εξυπηρετείς πελάτες οι οποίοι δεν τους ενδιαφέρει ποιός είσαι και τι κάνεις, είναι πάρα πολύ καλό.
Αυτές τις ώρες που δουλεύω, εννοείται ότι θα ‘ταν πολύ ωραίο να μπρούσα να παίζω κιθάρα και να γράφω τα τραγούδια μου και να γίνομαι καλύτερος. Δηλαδή, ο χρόνος που σου στερεί οποιαδήποτε παραγωγική δουλειά απ’ αυτό που είσαι και κάνεις είναι πολύτιμος. Δεν είναι εύκολο να πεις, γυρνάω στις 12 το βράδυ, μετά από κάποιες ώρες ορθοστασίας και συνθέτω το αριστούργημα του αιώνα. Δεν συμβαίνει αυτό. Από την άλλη όμως, προφανώς αντλείς πράγματα. Δε θέλω να το εξοραϊσω, δε θέλω και να το υποβαθμίσω. Νομίζω ότι η πραγματικότητα βρίσκεται κάπου στη μέση. Είναι πεζή η πραγματικότητα. Είναι οξύμωρο για κάποιον που δουλεύει πολύ πάνω σε αυτό που αγαπάει, να μη μπορεί να βγάλει τα προς το ζην. Νομίζω ότι σ’ αυτό θα συμφωνήσει και ο Αντώνης.
Αντώνης: Ναι. Έκανα κι εγώ μια παρόμοια δουλειά κάποτε. Δούλευα σ’ ένα μαγαζί με cup cakes. Κι έχω να δώσω μια συμβουλή. Μην τρως πολύ απ’ το μαγαζί που δουλεύεις! (γέλια) Είχα πάρει πάρα πολλά κιλά όταν δούλευα εκεί πέρα. Λίγο από δω, λίγο από ‘κει, βοηθούσα και στο εργαστήριο, οπότε.
Betamin: Εγώ δεν έτρωγα ποτέ ιδιαίτερα παγωτό όποτε δεν έχω πρόβλημα.
Δηλαδή δεν έχεις κάποιο αγαπημένο παγωτό από τα παιδικά σου χρόνια;
Βεβαίως. Το Cucciolone. Το sandwich της Algida. Αριστερά σοκολάτα, δεξιά κρέμα και είχε το comic από πάνω, το οποίο δεν προλάβενες να το διαβάσεις γιατί έλιωνε και σου ‘λεγε η μάνα σου παιδί μου φάτο! Ήμουν παιδί το οποίο έπαιρνε το Gallipo, το ζούλαγε και έβγαινε όλο το Gallipo απ’ έξω. Μου έτυχε πολλές φορές και δεν το ξαναπήρα. Με τον πύραυλο μου έχει τύχει πολλές φορές να βγάλω το πλαστικό και να φύγει όλη κρέμα και κατέληγα να τρώω το χωνάκι. Εντάξει, έχω πρόβλημα. Δεν είμαι καλός σε αυτό. (γέλια). Οπότε μετά άρχισα να παίρνω κυπελάκι, το Chicago, το Kοκτέιλ.
Εσύ Αντώνη;
Πάντα μου άρεσε το 4x4 επειδή είναι μεγάλο, η Καραμπόλα, επειδή είχε δώρα, και είχε ωραία πραγματάκια και αθλητικά, κάτι σαν ταυτότητες αθλητών. Έχω και μια φωτογραφία όταν είμαι μωρό που είναι όλη η μούρη μου πασαλειμμένη με σοκολάτα. Ήμουν και ξανθός τότε και έκανε αντίθεση. Τώρα πια από χύμα παγωτά μ’ αρέσει η βανίλια Μαδαγασκάρης, το φιστίκι σε συνδυασμό πάντα με κάτι και οτιδήποτε έχει κομματάκια σοκολάτας. Τα πιο περίεργα που ‘χω δοκιμάσει πάντως ήταν παγωτό ποπ – κορν και τσιχλόφουσκα.
Betamin, δεδομένου ότι εργάζεσαι σ’ ένα τέτοιο μαγαζί τα standards των γεύσεων έχουν ανέβει; Σε ικανοποιεί ακόμα το παγωτό περιπτέρου;
Δε το συζητάμε. Δεν μπορείς μετά να φας παγωτό απ’ το περίπτερο. Τώρα έχω μάθει και πως παρασκευάζεται. Κολλάς! Η σοκολάτα εδώ πέρα μου θυμίζει, γεύσεις από την παιδική μου ηλικία. Η κρέμα είναι κρέμα. Τα φρούτα επίσης είναι το κάτι άλλο! Τώρα τρώω πιο πολύ παγωτό είναι αλήθεια. Έχω κολλήσει. Αν και ξέρεις, σκέφτομαι καμιά φορά, δεν ξέρω αν ξέρεις τις ιστορίες με τους σεφ που μετά τη δουλειά πάνε και τρώνε Big Mac (γέλια). Oπότε έτσι, καμιά φορά, όταν περνάω έξω απ’ το χείροτερο ψυγείο περιπτέρου, έτσι ηλιοκαμμένο κι αυτά, ψήνομαι να πάρω.
Αντώνη, πες μου λίγα πράγματα για τους Strawberry Pills. Σε τι φάση είστε;
Μόλις βγάλαμε ένα EP, το “Conversation Piece” και ήδη δουλεύουμε νέα τραγούδια για το χειμώνα. Προς το παρόν δεν υπάρχει λόγος να βγάλουμε ολοκληρωμένο album, γιατί αν το κάνουμε θέλουμε να το κάνουμε ακριβώς όπως το ‘χουμε σκεφτεί και εφόσον δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνει έτσι αυτή τη στιγμή, δε θα κάνουμε κάτι άλλο. Θα είμαστε μόνο σε μια συλλογή που θα κυκλοφορήσει το χειμώνα σε βινύλιο.
Γενικότερα αυτό τον καιρό δραστηριοποιούμαι και σ’ έναν άλλο τομέα. Έχουμε ξεκινήσει ένα label με τη Νεφέλη, την Pink Motel Records, με την οποία κυκλοφορούμε μόνο σε κασέτα. Από ‘κει βγάλαμε και τους Strawberry Pills και τώρα περιμένουμε να πάρουμε τα masters για τρεις νέες κυκλοφορίες το χειμώνα, του Πητ Σαν, του Constantine Kyrtsis και των Lucky Mrs. Daniels.
Πόσο εύκολο είναι να στήσεις κάτι τέτοιο εν καιρώ κρίσης;
Είναι λίγο δύσκολο γι αυτό και κυκλοφορούμε κυρίως σε κασέτα γιατί είναι πιο φθηνό, έχει μια άλφα αξία συλλεκτική και εμένα μου θυμίζει και λίγο γυμνάσιο, λύκειο που είχα walkman. Έχει κάνει ένα τρελό revival η κασέτα. Θα γίνει και για πρώτη φορά Cassette Store Day στην Νέα Υόρκη και Λονδίνο φέτος και το ψάχνουμε να στείλουμε κι εμείς κάτι εκεί πέρα. Απλά ό,τι λεφτά σου περισσεύουν τα ρίχνεις εκεί πέρα και μετά κοιτάμε να πάρουμε πίσω τα έξοδά μας, όχι να βγάλουμε κάποιο κέρδος. Οι κασέτες θα διατίθενται κυρίως σε επιλεγμένα δισκάδικα και στο internet.
Μετά το τέλος της συνέντευξης, η κυρία Αθανασία μας φίλεψε και smoothies πορτοκάλι με παγάκια σε σχήμα αστερία. Το καλύτερο κομμάτι όμως ήταν όταν κάναμε μαζική επιδρομή στο ψυγείο της. Κι όταν λέμε μαζική, εννοούμε ότι έφαγε και η Λαίδη , το κοκέρ - μασκοτ του Cremino.
Cremino, Νίκης 50 A, Πλάκα.