Με αφορμή το δημοσίευμα
Μελαγχολία....ORPHEAS
φίλου μέσω της τεχνολογίας που ανακαλύψαμε σε παραώριμη ηλικία...σχετικά με τα χρόνια που αρχίζουν να βαραίνουν τις πλάτες μας.
Είναι γεγονός ότι και με όλα αυτά που συμβαίνουν στην Χώρα μας το βάρος αυτό
είναι μεγαλύτερο.
Αλήθεια πώς ήταν η ζωή των ηλικιωμένων πίσω στα παλιά;
Όλοι δεν είχαν σύνταξη....έκαναν παιδιά χωρίς περιορισμούς ακολουθώντας
το δόγμα...έχει ο Θεός.
Έκανε βόλτα ο παππούς κάθε μήνα από τα σπίτια των παιδιών του που είχαν
παντρευτεί και προσπαθούσαν να επιβιώσουν.
Δεν τον άφηναν έτσι...ότι μπορούσε ο καθένας.
Οι απαιτήσεις της ζωής ήταν σαφώς λιγότερες όπως και το προσδόκιμο...
Για τον 65ρη που πήγαινε σε τόπους χλοερούς έλεγαν...έφυγε πλήρης ημερών...
Από εκεί και επάνω τους εν ζωή τους έλεγαν Μαθουσάλες.
Είχαμε στην αυλή μια γιαγιά που ήταν περίπου στα 80 αδύνατη αλλά με το μυαλό
στην θέση του.
Ερχόντουσαν να την δούν από άλλες γειτονιές σαν αξιοθέατο...να της φιλήσουν το χέρι να πάρουν την ευχή της.
Πέθανε στον ύπνο....Άγια γυναίκα είπαν οι γειτόνισες.
Όχι φίλε ΟΡΦΕΑ δεν θα το βάλουμε κάτω και πρέπει να είμαστε ευτυχείς
που δεν γνωρίζει τις διευθύνσεις μας ακόμα ο Γερμανός ο Φον Αλτς....
Από εκεί και πέρα η βαλίτσα είναι έτοιμη....στο χώλ δίπλα στην εξώπορτα!
Ας θυμηθούμε τον Γιώργο Οικονομίδη....
και πόσο επίκαιρος είναι....
Μη ζητάς στη γειτονιά μας,
χαμογελαστούς ανθρώπους
Κουραστήκαν απ’ τις έγνοιες,
και γεράσαν απ’ τους κόπους
Μη ζητάς στη γειτονιά μας,
τη χαρά να δεις κρυμμένη
Μας εκοίταξε στα μάτια,
κι έχει φύγει τρομαγμένη
Τρύπες και στο πουκάμισο,
και στο σακάκι τρύπες
βρήκαν και μπαινοβγαίνουνε,
τα βάσανα και οι λύπες
Μη ζητάς στη γειτονιά μας,
τα παιδιά να δεις κεφάτα
Χάσαν το γλυκό τους γέλιο,
δίπλα απ’ τ’ αδειανά μας πιάτα
Μη ζητάς στη γειτονιά μας,
ούτε ήλιο, ούτε φεγγάρι
Χρόνια έχουμε νοικάρη,
στη καρδιά μας το σκοτάδι
πίσω στα παλιά