Του Γιωργου Λιαλιου ΠΟΛΗ. Τα καλά νέα στην Αθήνα τόσο για την αρχιτεκτονική, όσο και το περιβάλλον σπανίζουν. Με την έννοια αυτή η απαλλοτρίωση του παλαιού εργοστασίου της Ελληνικής Εριουργίας στα Ανω Πατήσια από το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι αν μη τι άλλο ευπρόσδεκτη. Ο νέος χώρος θα συνδυάζει τη βιομηχανική αρχιτεκτονική με το πράσινο, διατηρώντας ένα πολύτιμο κομμάτι της ιστορίας αυτής της πλευράς της πόλης: την ακμή και την παρακμή της υφαντουργίας, με την οποία συνδέθηκε η ιστορία μιας πόλης. Αυτό που μένει να αποδειχθεί είναι με πόση φαντασία θα επιτευχθεί η συνύπαρξη αρχιτεκτονικής, ιστορίας και πρασίνου, αλλά των εκπαιδευτικών αναγκών που θα καλύψει η απαλλοτρίωση τμήματος του χώρου από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων.
Αρχές της δεκαετίας του ’20. Στη Νέα Ιωνία, τον Περισσό και τα Ανω Πατήσια δημιουργείται σταδιακά ένα «μικρό Μάντσεστερ», σταθμός στη βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας. Στο επίκεντρο βρίσκεται η ακμάζουσα τότε κλωστοϋφαντουργία, η οποία απογειώνεται χάρη στα φθηνά εργατικά χέρια των προσφύγων από τη Μικρά Ασία.
Το εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας στα Ανω Πατήσια ήταν ένα από τα πρώτα που κτίστηκαν στην περιοχή από τον επιχειρηματία Νικόλαο Κυρκίνη. Μαζί με το εργοστάσιο της «Μεταξουργίας» στον Περισσό αποτελούσε ένα επιχειρηματικό σύνολο, για τη λειτουργία του οποίου κτίστηκε, όχι μόνο ένα εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, η «Ηλεκτροβιομηχανική Α.Ε.», αλλά και ένας ολόκληρος εργατικός συνοικισμός, που στέγασε τους πρόσφυγες εργάτες.
Η εταιρεία και το εργοστάσιο στα Ανω Πατήσια πέρασε το 1935 στην ιδιοκτησία του Μποδοσάκη Αθανασιάδη. Την περίοδο εκείνη ξεκίνησε μια νέα περίοδος ανάπτυξης για την Ελληνική Εριουργία, η οποία τερματίστηκε οριστικά στα μέσα της δεκαετίας του ’50. Εγκαταλειμμένο από χρόνια, το ακίνητο της Ελληνικής Εριουργίας χαρακτηρίστηκε χώρος πρασίνου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με σκοπό να απαλλοτριωθεί. Στο ίδιο πλαίσιο το 1999, το τμήμα παραδοσιακών οικισμών του τότε ΥΠΕΧΩΔΕ εισηγήθηκε να κηρυχθεί διατηρητέο ένα τμήμα των βιομηχανικών εγκαταστάσεων: το κυρίως κτίριο της Ελληνικής Εριουργίας (τριώροφο στο κέντρο και τις άκρες, διώροφο στο βασικό του κορμό), τμήμα της όψης των αποθηκών (που έχουν χαρακτηριστικό στοιχείο τη βαθμιδωτή τους απόληξη) σε βάθος πέντε μέτρων και την καμινάδα του εργοστασίου.
Με την απόφαση απαλλοτρίωσης των κτιρίων και του οικοπέδου το εργοστάσιο της Ελληνικής Εριουργίας μπορεί να αποκτήσει και πάλι ζωή. Θα μετατραπεί σε ένα όμορφο σχολικό συγκρότημα; Θα στεγάσει έναν πολιτιστικό χώρο, που να σχετίζεται με την ιστορία της κλωστοϋφαντουργίας στην περιοχή; Ολα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Τώρα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή.
πηγή |
|
