Ένας μισθός απλού υπαλλήλου στο εμπόριο ήταν γύρω στις 1500 δρχ, άντε 2.000 αν δεν φορούσε ρολόϊ να κοιτάει την ώρα που σχολάει.
Μετά το δωμάτιο της αυλής με τις 150 δρχ. πήραμε των οματιών μας σε άλλη γειτονιά με μεγάλο δωμάτιο παρακαλώ με συρόμενη για να γίνονται δύο....κουζίνα και μπάνιο καταδικό μας και όχι κοινόχρηστο.
Και άντε να συνηθίσεις στην άλλη λεκάνη έχοντας γνώσεις από την Τούρκικη.
Και το όνομα αυτού...το νέο ενοίκιο περίπου στο 500 ρικο...
Είχε μεγαλώσει και το ταμείο με νέο μέλος να συνεισφέρει κάποια μεροκάματα Σαββάτου απόγευμα και Κυριακής και όλες τις ημέρες στις διακοπές του σχολείου.
Πώς βγαίναμε;
Δεν ξέρω αλλά βγαίναμε....από το Δημόσιο κρατιότανε ο αρχηγός της οικογένειας αλλά καραχαμηλόβαθμος....
τρείς το λάδι...τρείς το ξύδι...έξι το λαδόξυδο.
Δούλευε το τεφτέρι και στην νέα γειτονιά....το παλιό είχε εξωφληθεί και ο μπακάλης μας είχε
αποχαιρετίσει δακρυσμένος...πληρώναμε οι μπαγάσηδες βλέπεις.
"Πωλούνται οικόπεδα με δόσεις...με μια πεντάρα στου Κωνσταντάρα...." φώναζε κάθε μέρα από το ERRES το ραδιόφωνο ο εκφωνητής.
"Άντε να πάρουμε ένα οικοπεδάκι εδώ παραπάνω στην Ούλεν..." έλεγε στον αρχηγό συνέχεια η μάνα...."....με ένα κατοστάρικο τον μήνα...βγαίνουμε..."
Δεν άκουγε κουβέντα ο Κυβερνήτης...."...όχι ...δεν υπογράφω γραμμάτια για τα κατσάβραχα....και αν το πάρουμε με τι θα χτίσουμε;".
Έλα μου ντε.....βρε ας τόπαιρνες και βλέπαμε....και δυστυχώς δεν είδαμε....
Τώρα πώς ήταν η ζωή με εκείνες τις δραχμές;
Εκεί που ζούσαμε όλοι περίπου βράζαμε στο ίδιο καζάνι οπότε....