Θέλω πίσω τη δραχμή μου

της Δώρας Παυλίδου
«Με το ευρώ καλύτερα». Έτσι έλεγε ένα τηλεοπτικό σποτ με τον Σπύρο Παπαδόπουλο στις αρχές του 2000. Και πείστηκα. Και μπερδεύτηκα και με πήρε και με σήκωσε το τρενάκι της Ευρώπης... Τις πρώτες μέρες ήταν καλά˙ νέο νόμισμα στις τσέπες, κολλαριστό, φτιαχνόμουν καθημερινά που ήμουν παρούσα σε αυτή την πολύ σημαντική ιστορική αλλαγή. Μέχρι που ήρθαν τα πρώτα σύννεφα:

Όλο και περισσότερος μήνας έμενε στο τέλος των χρημάτων. Και έλεγα «Μπα, εγώ φταίω που είμαι σπάταλη, δε βαριέσαι, μια ζωή την έχουμε κτλ». Και «Στείλε ρε μαμά λεφτά, όχι δεν παίρνω ναρκωτικά απλώς βγαίνω πολύ και δεν «βγαίνω», τι να κάνω τώρα; Θες να χρωστάω σε ξένους ή σε σένα;» Και πέρασε ο καιρός...
Και η ιστορία επαναλαμβάνεται. Μόνο που στη θέση μου βρίσκεται η Ελλαδίτσα μας (σε παλιότερα κείμενά μου είναι καταχωρημένη ως Ελλαδάρα) και στη θέση της μαμάς η Μέρκελ. Και ούτε στον εχθρό μου τέτοια μάνα...

Όμως, κάτι τέτοιες στιγμές νοσταλγώ τη δραχμούλα μου... Τη θέλω πίσω, μέσα στο πορτοφόλι μου, πώς το λένε; Μαζί της χάθηκε και η φωνή μου! Αγόραζα το φιξ σαντουιτσάκι μου 500 δραχμές και τώρα το παίρνω 5 ευρώ (1700 δραχμές) και πληρώνω, παίρνω τα ρέστα μου και δεν του μπήγω μια φωνή! «Γιατί, αγάπη μου; Μου τριπλασίασαν τον μισθό και μου τριπλασίασες το σάντουιτς;»

Όπως τότε που ήμασταν χουβαρντάδες και κερνούσαμε. Όχι όπως τώρα που την ώρα του λογαριασμού, τα «αγόρια» πηγαίνουν στην τουαλέτα και όταν γυρίζουν, κοιτούν την απόδειξη και πληρώνουν τα δικά τους... Όπως Ευρώπη...

Όπως τότε που τα ζωγραφίζαμε: «Δημήτρη, σ’ αγαπάωωωω», «Λιόπη+Ρία=FFF», «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο Συνδικάτο» ή απλές μουντζούρες που έκρυβαν κάποιο τηλεφωνικό αριθμό που δεν χωρούσε αλλού...

Όπως τότε που, ακολουθώντας τη συμβουλή ενός σοφού «Μόνο κοιτώντας χαμηλά βρίσκεις τον πραγματικό θησαυρό» είχα βρει μέχρι και πεντοχίλιαρο! Μετέφρασα λίγο διαφορετικά το δίδαγμα του σοφού αλλά πάλι μια μικρή περιουσία τσέπωσα! Τώρα πού να χάσεις ευρώ; Κάνεις όπισθεν την ίδια διαδρομή και αν δεν τα βρεις, τα κλέβεις αυτά που σου λείπουν!

Όπως τότε που η δραχμή γινόταν τραγούδια «Τέρμα τα δίφραγκα», «Γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν ‘γίναν πετσετάκια». Δεν εμπνέει το ευρώ...

Όπως τότε που μετά από ένα ερωτικό καβγά, τσαλακώναμε τα πεντοχίλιαρα, τα πετούσαμε στα μούτρα του και φεύγαμε κλείνοντας πίσω μας την πόρτα (Γεια σου ρε Παύλο!). Τώρα, αν τύχει και κάνουμε αυτή την θαρραλέα πράξη, πάμε πίσω έρπειν, τα μαζεύουμε, τα ισιώνουμε και με την υπερηφάνεια στα γόνατα, αποχωρούμε.

Όπως τότε που μαθαίναμε για μια μοναχική κυρία που πέθανε μόνη και φτωχή και μετά από έρευνα στο στρώμα, έβρισκαν ντάνες τα πεντοχίλιαρα! Χρόνια έχω να ακούσω τέτοια ιστορία. Ή τελείωσαν οι γιαγιούλες (δεν «παίζει» αυτό, στον Αυτιά είναι όλες κάθε πρωί) ή τελείωσαν τα «ευρά»...

Όπως τότε που σχεδόν σε κάθε μαγαζί, έβλεπες συλλογές από χαρτονομίσματα: το πεντακοσάρικο, το χιλιάρικο, το δεκαχίλιαρο που δεν το χαρήκαμε για πολύ... Σε περίοπτη θέση, μέσα σε κορνίζες...

Ήμασταν περήφανοι για τη δραχμή μας. Μας ξελάσπωνε πάντα. Και εμείς την πουλήσαμε. Ακριβά όπως αποδείχτηκε...
Protagon