 Εδώ πολυτεχνείο, εδώ πολυτεχνείο.. Ρίγη συγκίνησης και κόκκινα γαρύφαλλα πάνω σε καγκελόπορτες.. Ντοκουμέντα μιας εποχής που θυμάσαι, αλλά ποτε δεν κατάλαβες τι ακριβώς σήμαινε... Η χούντα και γω ήρθαμε μαζί σε τουτη τη χώρα.. Εκεινη εφυγε οταν εγώ ξεκινούσα τα πρώτα μου σχολικά χρονια.. αν και δεν είμαι σιγουρη οτι είχε φύγει ακριβώς.. Θυμάμαι την επιστροφή μας απο τα γενέθλια της ξαδέρφης μου, την αγωνία των μανάδων μας να φτάσουμε γρήγορα σπίτι γιατί είχε "απαγόρευση" και γιατί οι φαντάροι χτυπάγανε "στο ψαχνό", αλλά δεν καταλάβαινα πολλά, πιο πολυ το ψαχνό του κοτόπουλου που με τάιζε η μαμά μου και δε μου άρεσε σκεφτόμουν, παρά οτιδήποτε αλλο... Θυμάμαι καποιες τηλεοπτικές εικόνες, ανακατεμένες, τον μπαμπά μου που δούλευε βραδινός στο Χίλτον, και τη μαμά μου να τον περιμένει πίσω απο την τζαμένια πόρτα... Πιο πολύ απ'ολα θυμάμαι το φαντάρο με το Φοίνικα -που ρώταγα τη μαμά μου γιατί μαμά καιγεται ο φαντάρος, και μουλεγε δεν καίγεται παιδάκι μου, τιναι αυτά που λες- και το Πασχα στο στρατόπεδο της ΕΣΑ στο Ρεντη, που οι φαντάροι μας κέρναγαν κοψίδια και τσουγκρίζανε αυγά και χορεύανε δημοτικά, και έλεγες που τι ωραια περνάνε αυτοι εδώ πέρα, ναρθούμε και του χρόνου... Θυμάμαι το βράδυ του Πολυτεχνείου που περιμέναμε τον μπαμπά μου να γυρίσει, κι η μαμά μου άκουγε ράδιο στο σαλόνι με ολα τα παράθυρα κλειστά μην τυχόν κι ακουστεί απεξω, κι ολο ξύπναγα και ρώταγα τι έγινε, και μου έλεγε, τίποτα, κοιμήσου, ο μπαμπάς θα αργήσει απόψε, κι όλο πήγαινε και κοίταγε αν ανάβει το καντήλι... Θυμάμαι τα χρόνια μετά, τη διαδήλωση των φοιτητών και τον Κλουβιο και τη Σουβλίτσα στο θέατρο της οδού Αμερικής, που ρίχνανε δακρυγόνα και η μαμά μου αρρώστησε, και μας πηραν κατι Κυπριοι φοιτητές και μας φυγάδευσαν απο το σαματά, ναναι καλά τα παιδιά... Που έγινε επιστράτευση, κι ήρθε η αστυνομία στο σπίτι κι έψαχνε το μπαμπά μου, κι ο θείος μου κρυβόταν μέσα στο σπίτι -γνωστός αριστερός με θητεία στη μακρόνησο- και άφησαν εμενα να πω στους ασφαλίτες οτι ο μπαμπάς μου είχε πάει να παρουσιαστει -δεκα ώρες προβες μου είχανε κάνει, αν έρθει η αστυνομία τι θα πεις; Οτι ο μπαμπάς παρουσιάστηκε. Μπράβο καλό παιδι.. Αλλά δεν είχαμε χουντα τότε... Θυμάμαι που στο γυμνάσιο, καθε δεκαεφτά νοέμβρη κάναμε αποχή, και δε μπαίναμε για μάθημα, για να γιορτάσουμε το πολυτεχνείο, και μας μοιραζαν αποβολές, και πετάγαμε πέτρες, και νιώθαμε πολυ περηφανοι εκείνη την ημέρα, κι ας μην καταλαβαίναμε καλα γιατι... Κι οσο τα χρόνια πέρναγαν, αυτό που εμεινε απο το Πολυτεχνείο, ειναι εκείνο το γωνιακό κτίριο που ολο το καίνε, το καταλαμβάνουν, που ειναι σημειο αναφοράς καθε φορα που καίγεται η Αθήνα -για οποιο λογο και να καίγεται.. Κι οσο τα χρόνια περνάνε, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω οτι ανήκω σε μια γενιά χαμένη... Σε μια γενιά που ειναι καταδικασμένη να ακούει τα κατορθώματα των προηγούμενων, χωρίς τίποτα να έχει να δείξει η ίδια.. Δεν γεννήθηκα σε Κατοχή να στερηθώ τα πάντα και να χτίσω μόνη μου το δικό μου αύριο... Δεν στερήθηκα βίαια την ελευθερία μου, δεν φιμώθηκα, είχα ολα τα δικαιώματα απο την αρχή κι ένα δρόμο στρωμενο να βαδίσω... Δεν είχα να παλαίψω για τίποτα, γιατί το είχαν κάνει αλλοι για μένα.. Δεν είχα να χτίσω τίποτα, γιατί το είχαν κάνει αλλοι πριν απο μένα.. Ανήκω στη γενιά που επαναστάτησε εναντίον του εαυτού της, κοντρα στη δυστυχία του να μην έχει τιποτα να διεκδικήσει.. Στη γενιά που βάζει φωτιές στα αυτοκίνητα, που σπάει βιτρίνες και πετάει μολότοφ, εξοργισμένη απο την στέρηση του δικαιώματος της να γραφτεί για κάτι στην ιστορια.. Στη γενιά που βουλιάζει στην ανυπαρξία, γκρινιάζοντας για τα πάντα και μη έχοντας τίποτα να κάνει.. Γιατί τώρα πιά, οτι ειναι να γίνει, θα γίνει απο τις επόμενες γενιές... Αυτές θα παλαίψουν για τον κοσμο, αυτές θα παλαίψουν για το περιβάλλον που καταστρεψαμε εμείς, αυτές θα αγωνιστούν για κάτι καλύτερο για τα παιδιά τους τώρα πια που ο κόμπος εφτασε στο χτενι.. Κι οτι και να πετύχουν, σε κεινες θα ανήκει... Ειμαστε η αδικημένη γενιά του 60... χωρις κατοχή και πεινα, χωρις Μαηδες του 68, χωρις Πολυτεχνείο, η γενιά που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο αλλά ο κόσμος την πρόλαβε.. |
↧
Ειμαστε η αδικημένη γενιά του 60...
↧