Παλιά τα καλοκαίρια ερχόντουσαν στην Ελλάδα για διακοπές
οι Αμερικάνοι μας όπως τους λέγαμε .
Χρόνια ξενιτεμένοι κάνοντας όλες τις δύσκολες δουλειές στην Αμερική
αποφασίζανε να έρθουν για μερικές βδομάδες.
Προτιμούσαν να πληρώνουν με δολάρια για να κάνουν εντύπωση.
Και μέτραγε το άτιμο ....τριάντα δραχμές τότε....
Στην γειτονιά είχαμε και τέτοιες αφίξεις......η μαρίδα περικύκλωνε το μεγάλο
ταξί και περίμενε....
"Ποιός είναι ο μεγαλύτερος;"
Ρωτούσε ο Αμερικάνος για να του δώσει δύο τρία μονά πράσινα με εντολή
να ψωνίσει για όλους.
Φρόντιζαν να έχουν στην τσέπη τους οι τουρίστες μας ψιλά γιατί γνώριζαν
την κατάσταση στην πολύπαθη Πατρίδα.
Χαμός στον ψιλικατζή με τα δολάρια.....τον κοιτούσαμε αφ΄υψηλού
και αυτός καταλάβαινε γιατί είχε δεί το προηγούμενο σκηνικό από το τζάμι.
Όσο για την ισοτιμία του νομίσματος...λεπτομέρειες τότε.
Ο μαγικός αριθμός ήταν το τριάντα.....
Οι συγγενείς του Αμερικάνου ...οι κοντινοί εκτός από τα πουκάμισα
τα πολύχρωμα...με τις μούτζες όπως τα έλεγαν οι ηλικιωμένοι γιατί δεν τους
άρεσαν.....έπαιρναν και δολάρια και τα καταχονιάζανε στην κάμαρα για την
κακιά ώρα.
Η αλήθεια είναι όμως ότι ο Πράσινος Θεός των Ελληνοαμερικανών
εκείνα τα χρόνια έσωσε πολλούς σε αυτή την δυστυχισμένη Χώρα.
πίσω στα παλιά