Οι ηλικιωμένες εκείνα τα χρόνια είχαν μια σοφία θα έλεγα....
Οι νεότεροι κρεμόντουσαν από τα χείλη τους.
Είχαν μια καλοσύνη....αγάπη ειδικά στα παιδιά.
Έβγαζαν το ξεροκόματο από την τσέπη τους έξω στο πεζοδρόμιο που καθόντουσαν τα απογεύματα και το μοιράζανε στα παιδιά.
Αγράμματες οι περισσότερες ....δεν γνώριζαν γραφή και ανάγνωση και υπέγραφαν με ένα σταυρό όπου χρειαζότανε.
Έλεγαν γελώντας ότι κάποτε ήταν και αυτές νέες και περάσανε δύσκολα.
Και πόσο περισσότερο δύσκολα να ήταν σκεπτόσουνα όταν και η γιαγιά ήταν ένοικος της αυλής ....στο δωματιάκι που έλαμπε από καθαριότητα.
Τα κοριτσόπουλα την εμπιστευόντουσαν και της τα έλεγαν όλα .
Αλλά και οι γειτόνισες τα οικογενειακά τους και έπαιρναν συμβουλές.
Το καθημερινό της πιάτο το είχε από την γειτονιά σκεπασμένο με την χαρακτηριστική καρό πετσέτα φαγητού δεμένη φιόγκο στο επάνω μέρος.
Στις κατσαρόλες τους οι κυρίες της αυλής πάντα είχαν ένα πιάτο παραπάνω
για την σοφή γιαγιά.
Για τα άτακτα παιδιά η βίτσα δεν έλειπε από τις μανάδες....
Η παιδαγωγική ήταν άγνωστη εκείνα τα χρόνια.
Έτρεχαν λοιπόν και οι άτακτοι στην γιαγιά και εκείνοι τους σκέπαζε στην αγκαλιά
τους και τους γλύτωνε από την τιμωρία.
Όταν κάποτε "έφυγε" έλειψε σε πολλούς.
πίσω στα παλιά