Την παρακάτω ιστοριούλα, τη διάβασα εδώ και πολλά χρόνια σε ένα βιβλίο για το ρεμπέτικο, του οποίου τον τίτλο, δυστυχώς, δεν τον θυμάμαι. Επίσης, δεν θυμάμαι αν έλεγε ότι αυτή η ιστορία είναι αληθινή, ή αν είχε κυκλοφορήσει σαν ανέκδοτο για το Μπάτη. Παρ’ όλα αυτά, θα τη δημοσιεύσω, γιατί πάντα μου φέρνει χαμόγελο όταν τη θυμάμαι.
Διαφημιστικό φυλλάδιο της σχολής χορού "Κάρμεν" του καθηγητού George Bate. (Από τα "Ρεμπέτικα Τραγούδια" του Ηλία Πετρόπουλου. Κλικ για μεγέθυνση)
Ο Μπάτης είχε, ως γνωστόν, ανοίξει καφενείο – τεκέ στα Λεμονάδικα. Η μπροστά όψη του μαγαζιού, ήταν ένα συνηθισμένο καφενείο, το οποίο όμως, χωριζόταν με τοίχο από τον τεκέ που υπήρχε στο πίσω μέρος του. Ο Μπάτης, θέλοντας να επιβλέπει τον καφενέ, είχε ανοίξει μια τρύπα στον τοίχο και είχε περάσει το μαρκούτσι του αργιλέ του, ώστε να μπορεί να τραβάει τις τζούρες του, ενώ αν παρουσιαζόταν κίνδυνος, ο σωλήνας του αργιλέ, τραβιόταν μέσω της τρύπας, από την άλλη πλευρά του τοίχου, από κάποιον που ο Μπάτης έβαζε να να έχει το νου του.
Μια μέρα, ο Μπάτης καθόταν στη συνηθισμένη του θέση. Τραβάει μια γερή τζούρα και εκείνη τη στιγμή, μπαίνει ξάφνου στο καφενείο ένας αστυνομικός! Ο τύπος από την άλλη μεριά του τοίχου, το πήρε χαμπάρι,τραβάει γρήγορα το μαρκούτσι, και ο Μπάτης μένει με τα χέρια άδεια, και τον καπνό στα πλεμόνια του. Ο αστυνομικός όμως, δεν είχε δει ότι ο Μπάτης είχε πάρει τζούρα. Και όπως βλέπει τον Μπάτη με τα μάτια γουρλωμένα και τα μάγουλα φουσκωμένα, σχεδόν σκασμένο από τον καπνό, τον ρωτάει ξαφνιασμένος: “Κύριε Γιώργο, είστε άρρωστος; Δεν φαίνεστε καλά.”. Τότε ο Μπάτης, βγάζει τον καπνό και λέει του αστυνομικού: “Τώρα τελευταία, σπουδάζω φακίρης”. “Συγχαρητήρια κύριε Γιώργο! μια χαρά τα πάς!” του απάντησε ο έκπληκτος αστυνομικός.
[Ο "Μπουφετζής", γραμμοφωνήθηκε το 1935. Η μουσική του είναι πάνω στο τραγούδι, το "How dry I am", δείγμα του οποίου μπορείτε να ακούσετε εδώ (δυστυχώς, δεν το βρήκα όλο).
Το "Βάρκα μου μπογιατισμένη", γραμμοφωνήθηκε το 1934.]