Τα εβγατζίδικα...τα ψιλικατζίδικα εκείνα τα χρόνια είχαν και
"τηλέφωνο δια το κοινόν...."
Εκείνο το μαύρο το βαρύ το ασήκωτο....
Εξυπηρετούσαν όμως οι έξυπνοι επαγγελματίες και κατ΄οίκον τους γείτονες... κατά προτίμηση τους καλούς πελάτες.
Γειτονιά....χαμηλά τα σπίτια....έτσι και φώναζες σε ακούγανε....
Προσπαθούσαν βέβαια τα τηλεφωνήματα να είναι για ανάγκη....
Και έβγαινε στην πόρτα ο ψιλικατζής.....
"....κυρά Κατίνααααα τηλέφωνοοοοο...."
Και έτρεχε η γειτόνισα και φώναζε στο ακουστικό γιατί δεν άκουγε καλά ....
και έλεγε τα οικογενειακά της που ήταν γνωστά στην γειτονιά φυσικά.
Υπήρχαν και οι αιθέριες υπάρξεις....οι προχωρημένες κοπελούδες για την εποχή
που τρέχανε στο τηλέφωνο.....
".....ναι Μήτσο μου...."και το σιρόπι έτρεχε στο πάτωμα του ψιλικατζή και αυτός καμάρωνε για την όμορφη εικόνα στο μαγαζί του αγνοώντας τις κουτσομπόλες στο απέναντι πεζοδρόμιο που περνούσαν από γεννεές δεκατέσσερες την ...ξετσίπωτη.
Θα θυμηθώ και μια σκηνή από παλιά ταινία με τον Ρίζο περιπτερά που είχε
και τηλέφωνο δια το κοινόν....και ειδοποιούσε την γειτόνισα όταν την καλούσαν
πετώντας μια πέτρα σε ένα μεταλλικό δίσκο σερβιρίσματος που ήταν καρφωμένος στον τοίχο της.
πίσω στα παλιά