Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς.«Αδικαιολόγητον και μυστηριώδες μέτρον» χαρακτήριζαν οι εφημερίδες την απόφαση της Αστυνομίας να καταδιώξει το ναργιλέ και να απαγορεύσει την εμφάνισή του από τις πόλεις και τα προάστιά τους. Αυτό συνέβη πριν από ογδόντα χρόνια, χωρίς προηγούμενη ενημέρωση από την Αστυνομία που έθεσε υπό διωγμόν τον ναργιλέ, ο οποίος για πολλούς αιώνες χρησιμοποιήθηκε στα καφενεία και στα πεζοδρόμια. Μέχρι το 1931 κανείς δεν τον είχε θίξει και αρκούσε μια αυγουστιάτικη αστυνομική διάταξη που απαγόρευε στους υπεύθυνους των καφενείων και των υπόλοιπων δημόσιων κέντρων να χορηγούν στους πελάτες τους ναργιλέ.
Στην ελληνική πρωτεύουσα ήταν ένα από τα συνήθη θεάματά της. Παντού, ραχάτικα καπνίζονταν οι ναργιλέδες. Σε πλατείες όπως του Συντάγματος, του Μοναστηρακίου, του Κάνιγγος, αλλά και στην άπλα του Ζαππείου μπορούσε κανείς να τραβήξει ένα «γιαβάσικο». Αλλά το κέντρο του ναργιλέ ήταν
η Ομόνοια. Γι’ αυτό και η αστυνομική διάταξη φρόντιζε να απαγορεύσει τη χρήση του όχι μόνο στα μαγαζιά και στα πεζοδρόμια της πλατείας, αλλά και σε ικανή ακτίνα των γύρω δρόμων, όπως οι οδοί Σταδίου, Πανεπιστημίου, Πατησίων,
3η Σεπτεμβρίου, Αγίου Κωνσταντίνου, Πειραιώς και Αθηνάς.
Όποιος ήθελε πλέον να απολαύσει τον ναργιλέ του έπρεπε να… ξενιτευτεί στην Αλυσσίδα, την Καλλιθέα ή το Χαλάνδρι. «Δεν μπορούμε να καταλάβουμε διατί καταδιώκεται ο ναργιλές», έγραφε ο Κώστας Αθάνατος, υποστηρίζοντας πως δεν ήταν «απρεπής και αντιαισθητικός». Εξάλλου, τη χρήση του θεωρούσαν «ωραία και μεγαλοπρεπή» καλλιτέχνες και διανοούμενοι, με πρώτους και καλύτερους τον ζωγράφο και ακαδημαϊκό Γεώργιο Ιακωβίδη (1853-1932) και τον αντιπρόεδρο της Βουλής Μιχάλη Αργυρόπουλο (1862-1949). Ο τελευταίος ήταν γνωστός με το ψευδώνυμο Ρήγας Ραγιάς, με το οποίο έγραφε άρθρα και υπέγραφε τα μεταφράσεις του.