1952 σε συνοικία της Αθήνας ....φωτογραφία του Χαρισιάδη....
Μετά τον εμφύλιο....μοιάζει με αυλόπορτα και μέσα τι άλλο ακόμα μια μαγική
αυλή.
Όλοι μια οικογένεια....ούτε κουδούνι στο δωμάτιο...ούτε όνομα....
Τα παιδιά παίζουν...μια μάνα παρακολουθεί....τι είδαν και αυτηνής τα μάτια....
Αλήθεια τι να έπαθε η αυλόπορτα....η μάντρα....
Συνηθισμένη εικόνα στα χρόνια τα περίεργα....Έλληνες εναντίον Ελλήνων.
Πώς μεγαλώσανε εκείνα τα παιδιά;
Ένας Θεός ξέρει....
Ευτυχώς για αυτά που υπήρχε η γειτονιά δηλαδή ΑΝΘΡΩΠΟΙ που έδιναν την μπουκιά τους όταν έβλεπαν μικρό παιδί.
Τι να θυμηθώ....
Μια γιαγιά....τώρα τι γιαγιά όταν η 60 ρα ήταν αιωνόβια...
Κάθε απόγευμα έπαιρνε το σκαμνάκι της και καθότανε στο πεζοδρόμιο....στον χωματόδρομο παίζανε τα παιδιά...σκελετωμένα...κιτρινιασμένα...με μόνιμο βήχα....και ακροαστικά...πώς να τα ξεχάσω.
Η γιαγιά κρατούσε ένα κατσαρόλι ...και ένα κουτάλι....
"Ελάτε παιδιά...." φώναζε....
Μια κουταλιά ο ένας μια ο άλλος....
Γάλα βρασμένο με ψωμί μέσα ζάχαρη και μια μύτη καφέ.....
Κάθε πρωϊ ο γαλατάς της πήγαινε γάλα για τα παιδιά....
Και αυτή σκελετωμένη.....
Ας γυρίσουμε στην φωτογραφία....καθαρή η αυλή πάντα....ασβέστης ακόμα
και στην μισογκρεμισμένη μάντρα.
Ο ασβέστης σκοτώνει τα μικρόβια....διώχνει και το χτικιό λέγανε....
Δεν γνώριζαν πολλά και σήμερα που το σκέπτομαι καλύτερη η άγνοια για τέτοια
θέματα εκείνα τα περίεργα χρόνια....τουλάχιστον πέθαινες μια φορά.
πίσω στα παλιά