Στην Κατοχή όπως συμβαίνει σε κάθε περίοδο εθνικής συμφοράς η κατανάλωση του χασίς αυξήθηκε. Το βαρύ χειμώνα του 1942 – 43 υπήρχαν εκατοντάδες εξουθενωμένοι και πεινασμένοι άνθρωποι ενώ στο κέντρο της πόλης, κυκλοφορούσαν άτομα με χαρτιά εφημερίδων στο σώμα τους αντί φανέλες. Από την Ακαδημία μέχρι και την πλατεία Κουμουνδούρου, κάθε μεταφορά γίνονταν με καροτσάκια που τα οδηγούσαν κάτισχνοι συνήθως κουρελήδες
ηλικιωμένοι ή άστεγοι που κοιμόντουσαν τα βράδια μέσα στο καρότσι τους όπου συχνά, λόγω του κρύου, τους έβρισκαν το πρωί πεθαμένους!
Ο Λεωνίδας Χρηστάκης πήρε μια γεύση από τους τεκέδες της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του 1950 και καταγράφει έναν λεπτομερή Οδηγό Χασισοποτείων Πρωτευούσης της εποχής.
«Περιδιαβαίνοντας την περιοχή της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του 1950 πρόλαβα να πάρω μια εικόνα, μια γεύση και μια μυρωδιά –στην κυριολεξία–από μια εποχή που έμοιαζε κατά τα ακούσματά μου φανταστική. Δε θα μπορούσα να μην αναφερθώ σε πολλούς τεκέδες της Αθήνας αφού μόνο μερικά από τα παρακάτω στέκια τα επισκέφθηκα προσωπικά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν ήξερα την ύπαρξη άλλων στον κεντρικό και στον μείζονα αθηναϊκό χώρο.
Μερικοί τεκέδες –που από τότε είχαν αρχίσει να φθίνουν– λειτουργούσαν μέσα στο κέντρο της Αθήνας και άλλοι στην πέριξ περιοχή της Αττικής.
Στην Αθήνα, στην οδό Γερανίου σε στοές και σε παλιά σπίτια που λειτουργούσαν ως μαγαζιά.
Παραδίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο, στο δρομάκι της οδού Βηλαρά, σ’ ένα υπόγειο που όποια ώρα περνούσες απ’ έξω άκουγες πενιές μπουζουκιού και κανα τραγούδι ρεμπέτικο.
Στην Πλατεία Λαυρίου στο δεύτερο μεγάλο υπόγειο της ψησταριάς «Τα Τζουμέρκα».
Στην πέριξ της πλατείας Βάθης περιοχή και κυρίως στην οδό Μαιζώνος.
Σε υπόγεια παλιών σπιτιών της οδού Καρόλου Ντηλ πριν χτιστεί το κτίριο του ΟΤΕ.
Στο τέλος του αδιέξοδου της οδού Σκαραμαγκά και Πατησίων, όπου έχουν συμβεί και σφαγές συμμοριών–εμπόρων.
Στο πίσω μέρος της Λαχαναγοράς (Βαρβακείου), σε κάτι απίθανα δρομάκια κι αδιέξοδες στοές στο Μοναστηράκι και στα τότε καθρεφτάδικα του Ψυρρή.
Στην οδό Σαρρή όπου τακτικοί θαμώνες των μεταβαλλόμενων τεκέδων ήσαν … πυροσβέστες λόγω του εκεί Σταθμού της Πυροσβεστικής.
Στο Θησείο στις κολλημένες στο μαντρότοιχο του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου παράγκες, πολύ πριν κτιστεί η Στοά του Αττάλου.
Απέναντι από την πίσω μάντρα του Παναθηναϊκού γηπέδου.
Στη μάντρα του μπαρουτάδικου Μποδοσάκη. Γίνονταν τα βράδια χαμός από πενιές και χασικλίδικα ρεμπέτικα.
Στην αρχή της Βουλιαγμένης, στα πέριξ της Φυλακής του λόφου.
Στο τέλος της οδού Κολωνού στα πέριξ ενός εγκαταλελειμμένου καπνεργοστάσιου.
Ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης μας μαρτυρεί για δυο τεκέδες στην οδό Βουτάδων, παράλληλα με τη μάντρα του τότε εργοστασίου παραγωγής φωταέριου (Γκαζιού).
Στις παράγκες του κτήματος της Παχήνας.
Εποχιακοί τεκέδες στα βαγόνια του σιδηροδρόμου, στη Λιοσίων.
Στην Καισαριανή, στην πίσω μάντρα του ηρωικού Σκοπευτηρίου, στον μαντρότοιχο όπου μια εποχή τραγουδούσαν ο Τσιτσάνης κι η Μαρίκα Νίνου.
Πέριξ της δημοσιάς προς το Μενίδι κι ενδεχομένως, όπως άκουγα, και αλλού… Ως μη άμεσα ενδιαφερόμενος είδα κι άκουσα γνήσιους γέροντες ρεμπέτες, που νέα κορίτσια –ή οι κόρες τους– τους συνόδευαν σαν αγγελίνες…»
Και ο Ηλίας Πετρόπουλος, όμως, αναφέρεται στην πλατιά διάδοση της χασισοποσίας την περίοδο 1940-41:
«Τον παλιό καιρό το χασίσι σερνόταvε στο δρόμο. Και το φουμάρανε πολλοί άνθρωποι του λαού. Το χασίσι δεν είχε μπει ακόμη στα σαλόνια.
Κάποτε η δυστυχία ήτο μεγάλη. Η φτωχολογιά την αντιμετώπιζε με το τραγούδι, με το κρασάκι και με το χασίσι. Αρκεί v’ ακούσεις σμυρναίικα τραγούδια για να καταλάβεις την τότε πλατιά διάδοσή του.
Συνήθως, το χασίσι το φουμάρανε άντρες. Ωστόσο, υπήρχαν και γυναίκες που αναζητούσαν παρηγοριά σ’ αυτό.
Το χειμώνα του 40-41, για να γλυτώσουμε από τους βομβαρδισμούς νοικιάσαμε ένα σπίτι στην Καπουτζήδα (σημερινή Πυλαία). Θυμάμαι την νοικοκυρά μας, μια παντρεμένη σαραντάρα, να στρίβει τσιγαριλίκια το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο –η μάνα μου δεν σχολίαζε το φαινόμενο. Ήταν η εποχή που το χασίσι δεν ταυτιζότανε με το έγκλημα. Στο βιβλίο μου ”Το άγιο χασισάκι“, περιέγραψα πώς γνώρισα τον κόσμο των χασικλήδων στα παιδικά μου χρόνια.
Στην περίοδο της Κατοχής η χασισοποσία φούντωσε. Στη διάρκεια του Αvταρτοπόλεμου η φαvταρία κατέφευγε στο χασίσι. Η ηγεσία του λεγόμενου ”Εθνικού Στρατού“ παρίστανε τον μαλάκα. Εξάλλου, πριν από κάθε επίθεση στο Γράμμο ή στο Βίτσι πότιζαν τους στρατιώτες με δυνατό αμερικάνικο κονιάκ, που έφτανε στις μάχιμες μονάδες σε γκαζοτενεκέδες».
Ο Πετρόπουλος γνώρισε πολλούς χασικλήδες της εποχής –αν και ο ίδιος δεν έπινε– και διαπίστωσε το γλυκό τους χαρακτήρα: «Επί δεκαετίες οι χασικλήδες είχαν περάσει στη δικαιοδοσία των εγκληματολόγων, που τους θεωρούσαν σαν στιγματισμένα άτομα. Η Εγκληματολογία ανέκαθεν δούλευε, χέρι – χέρι με την Aστυνoμία. Το ίδιο έκαναν και οι γιατροί, που “ανακάλυψαν” πως οι χασικλήδες είναι οκνηροί, βρόμικοι και ανεπανόρθωτα εθισμένοι στα ναρκωτικά. Και επιπλέον, ότι είναι αποβλακωμένοι, επικίνδυνοι μαχαιροβγάλτες, ανίκανοι να οδηγήσουν αυτοκίνητο, και τα λοιπά, και τα λοιπά. Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν αληθεύει».