Η ανάπτυξη της περιοχής είναι αλληλένδετη με δυο μεγάλα μεταναστευτικά ρεύματα: Μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, πολλοί κάτοικοι της Ρούμελης, της Γορτυνίας ή της Κορίνθου σταδιακά εγκαταστάθηκαν στα Πετράλωνα, αναζητώντας δουλειά στα νταμάρια, στο εργοστάσιο φωταερίου, στα τσαγκάρικα του Μοναστηρακίου, στη Σοκολατοποιΐα του Παυλίδη,
το Πιλοποιείο του Πουλόπουλου ή το «Μπισκοτάδικο» Παπαδοπούλου, που από τα τέλη του 19ου αιώνα άρχισαν να λειτουργούν στην ευρύτερη περιοχή. Οι επόμενοι μέτοικοι ήταν οι προσφυγές από την Αττάλεια, που μετά τη μικρασιατική καταστροφή, δημιούργησαν στο κοίλωμα του παλαιού λατομείου του Φιλοπάππου μια παραγκούπολη από λαμαρίνες, ξύλα και χωματόπλιθες. Τους ακολούθησαν και διάφοροι φτωχοί Αθηναίοι από του Ψυρρή ή το Μεταξουργείο οπού έχτισαν τα αυθαίρετα τους στο ίδιο σημείο.
Για αρκετές δεκαετίες, η γνωστή ως «συνοικία των Ονείρων», από την ομώνυμη ταινία
του Α. Αλεξανδράκη που γυρίστηκε εκεί, φιλοξένησε 800 οικογένειες, σε συνθήκες απολυτής φτώχειας και αθλιότητας. Μάλιστα η προβολή της ταινίας κάποτε απαγορευτικέ, αφού έδειχνε την ασχημότερη πλευρά της Ελληνικής πραγματικότητας.
Το τοπίο άρχισε να αλλάζει από το 1956, όταν η Βασίλισσα Φρειδερίκη παρέδωσε στους πρόσφυγες- για λόγους πολιτικού προσηλυτισμού, εξηγεί η Πετραλωνίσσα αρχιτέκτονας Ρούλη Λυκογιάνη- τα περίφημα «Πέτρινα»: τον πρώτο οργανωμένο οικισμό που δημιουργήθηκε στην πρώην Σχολή Πολέμου του Ναυτικού, κάτω από τον περιφερειακό του Φιλοπάππου.
Σε βάθος χρόνου, οι πρόσφυγες στάθηκαν στα πόδια τους. Πολλές γυναίκες εργάστηκαν ως φασονίστριες, κάποιοι έγιναν εργολάβοι οικοδομών ενώ άλλοι άνοιξαν μαγαζιά,
όπως τη «Συνοικία των Ονείρων» στην Τρώων.