Γνωρίζοντας ότι ο τάφος του Αρχιστράτηγου, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, βρίσκεται
στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών, χωρίς να έχω πάει ποτέ, αποφασισμένος να τον τιμήσω, μαζί με την οικογένειά μου, ξεκίνησα για ένα ταξίδι στην ιστορία.
Περνώντας την πύλη του νεκροταφείου, αισθάνθηκα ότι κάποια βλέμματα έπεσαν πάνω μας, αλλά άνθρωπος δεν υπήρχε πουθενά. Τα τεράστια μάρμαρα στους επιβλητικούς τάφους, νόμιζες ότι έστρεψαν τα βλέμματα τους πάνω μας, λες και ήθελαν κάποιον να μιλήσουν.
Προχωρώντας και χωρίς να γνωρίζω που βρίσκεται, βλέπω έναν κηπουρό, «αυτός ο άνθρωπος θα ξέρει…» σκέφτηκα. Μου έδειξε τον δρόμο για να πάω, μετά από λίγα μετρά, έφτασα.
Βλέποντας δύο Ελληνικές σημαίες τυλιγμένες πάνω του, ένιωσα ρίγος και δέος. Καθόταν εκεί, αγέρωχος όπως πάντα, έβλεπες τη μοναξιά που ένιωθε στα μάτια του, οι μόνοι που του κάνουν παρέα είναι οι μόνιμοι «γείτονές» του, μιας και ελάχιστοι τον επισκέπτονται.
Κάθισα μαζί του αρκετή ώρα, μέσα στην ησυχία που υπήρχε, ακούστηκε μια φωνή «μπράβο παιδί μου» φώναζε μια κύρια και συνέχισε «τον ξέχασαν όλοι, όπως και πολλούς εδώ μέσα».
Μ’ έκανε να αναρωτηθώ πολλά πράγματα, μπορεί οι Αρκαδικοί Σύλλογοι να κάνουν μνημόσυνα για τον Γερό του Μοριά, αλλά μήπως κάποιος θα έπρεπε να ασχοληθεί και με τον καλλωπισμό του τάφου του;
Η ώρα πέρασε, έπρεπε να φύγω… «ΑΘΑΝΑΤΟΣ» τού φώναξα, νόμιζες ότι χαμογέλασε…
Χρήστος Κιντής