....μα δεν έχει φράγκο είναι μπατιράκι...."
λέει το παλιό τραγούδι που είναι βγαλμένο από την ζωή εκείνων των χρόνων.
Το τσιγάρο ήταν μαγκιά....το παιδί γινόταν άντρας καπνίζοντας...έτσι νόμιζε.
Μόλις μάλλιαζε η γάμπα και φόραγε μακρύ παντελόνι κατευθείαν στο περίπτερο
συνοδεία του κατηχητή μεγαλύτερου φίλου για να αγοράσει ...χυμαδάκια...
Πουλούσαν και τέτοια....χύμα από μεγάλη κούτα που χωρούσε καμμιά εκατοστή
στούκας...
Την πρώτη φορά ο βήχας ακουγότανε στην Ομόνοια....
τα μάτια έτοιμα να πεταχτούν έξω και το κίτρινο πρόσωπο επιτέλους κοκκίνιζε....
Μετά πρίν πάει στο σπίτι έτρωγε καναδυό καραμελίτσες ΜΕΖ φύσαγε στα χέρια
και τα μύριζε για να αποφύγει τον χαμό στο σπίτι.
Δεν τον απέφευγε ....
Την επόμενη μέρα βέβαια πάλι τα ίδια θα έκανε και ειδικά στις κοπάνες
από το σχολείο.
Πού πήγαινε;
Έξω από το θηλέων να το ανάψει για να τον δούν και να τον θαυμάσουν
τα κοριτσόπουλα και την επομένη να αρπάξει και καμμία αποβολή.
Στην τελευταία τάξη είχε πλέον πακέτο στην τσέπη και σχολώντας
περνούσε και από τα σφαιριστήρια κρατώντας το ένφιλτρο πλέον...
αναμμένο στο χέρι φυσιολογικά.
Περάσανε κάμποσα χρόνια για να καταλάβεις τι έκανες και να πετάξεις
το πακέτο για τελευταία φορά σε κεντρική λεωφόρο δίνοντας υπόσχεση
στον εαυτό σου που ευτυχώς κράτησες.
Πίσω στα παλιά