49 χρόνια πρίν...26.ΙV.1964
Επιλογή: Μιχαλης Ν. Κατσιγερας
(Από την στήλην «Σημειώσεις ενός Αθηναίου».) Φίλος της στήλης μου εκπαιδευτικός, αναφερόμενος εις ένα πρόσφατον σχετικόν με τα καφενεία σημείωμά μου, μου γράφει ότι ένας Γερμανός έγραψε προ καιρού ότι
«αν η Ελλάς κλείση τα καφενεία και ξηλώσει τους σιδηροδρόμους της, θα γίνη ευτυχής». Και οι μεν ελληνικοί σιδηρόδρομοι τέτοιοι που είναι, με τας καθυστερήσεις των που είναι κανών και με το ντάκα-ντούκα των οχημάτων κατά το ταξίδι, προτιμότερον είναι πράγματι να ξηλωθούν. Αλλά το καφενείον τι του πταίει του επιστολογράφου μου; «Το θεωρώ –γράφει– πληγήν διά την κοινωνίαν μας. Το καφενείον, το ποτοπωλείον, η ταβέρνα κ.λπ. Ουδόλως δι’ εμέ ωφελούν τον άνθρωπον... Τας ώρας που διέρχεται εις τα ανωτέρω καταστήματα δύναται να τας αφιερώση εις την καλυτέρευσιν του επαγγέλματός του, εις την μελέτην, εις τα σπόρ και εις κάθε ευγενή και ωραίαν ασχολίαν». Αλλ’ υπάρχουν και άλλαι ωραίαι ασχολίαι δι’ ένα άνθρωπον του τύπου που προτιμά ο επιστολογράφος μου: Να διαβάζη την «Αμαρτωλών Σωτηρίαν», την Αγίαν Επιστολήν, το Ψαλτήριον, να κάμνη από το πρωί έως το βράδυ την προσευχήν του και όταν
οι άλλοι τραγουδούν την «Ανθισμένη Αμυγδαλιά» ή τα «Παιδιά του Πειραιά», αυτός να ψάλλη το «Τροπάριον της Κασσιανής». Από χορούς να μη χορεύση κανένα ποτέ του, ακόμη, ούτε εκείνον του Ησαΐα, διότι η γυναίκα που θα πάρη θα του φύγη γρήγορα, αν θελήση να εφαρμόση τας αρχάς του εις την ζωήν της. Οσον διά τους μαθητάς του, δεν ανησυχώ. Απ’ αυτούς δεν πρόκειται να τον ακούση κανείς. Γνωρίζω κάτι τέτοιους ανθρώπους. Είναι οι ανιαρώτεροι του κόσμου. Αν φορούν καπέλλο, το βάζουν ολόισια, διότι λίγο αν το βάλουν στραβά, όπως όλος
ο άλλος κόσμος, το θεωρούν αμαρτίαν και την εξομολογούνται εις τον πνευματικόν τους.»
[Σημ. «Φ»: Ο πίνακας είναι του Γιάννη Τσαρούχη και παριστά το καφενείον «Νέον» της πλατείας Ομονοίας. Εργο του 1965 - 66.]
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 27/4/13