Υπήρχαν οδοντίατροι εκείνα τα χρόνια αλλά πόσοι πήγαιναν από την γειτονιά
σε αυτόν δεν έχει σημασία.
Η μασέλα του ηλικιωμένου σήμαινε ότι ήταν ...εύπορος.
Έβαζε και μερικές χρυσές θήκες και ανέβαζε το κασέ του ειδικά ο γεροντοκόρος
ή ο χήρος που ήθελε να παντρευτεί.
Πώς βολευόντουσαν οι...ασθενείς με πονόδοντο στην γειτονιά;
Με γιατροσόφια από μια θαρραλέα γυναίκα που το έλεγε η περδικούλα της.
Δεν ζητούσε χρήματα αλλά όλοι άφηναν ότι μπορούσαν....
Μέχρι εξαγωγές έκανε ....
Ζέστενε την τανάλια της (οδοντιατρική) και χωρίς αναισθητικό πέταγε
το κουφαλιασμένο....
Μερικά καλμόλ μετά και αλατόνερο....κανένας δεν είχε πεθάνει.
Για τα παιδιά ήταν εύκολη η δουλειά της με τα δόντια που αλλάζανε.
Δέσιμο με κλωστή και έξω από το σπίτι ο "ασθενής" να κοιτάει τα κεραμίδια
για να δεί πού θα πετάξει το παλιό δοντάκι.
Και εκείνο μισοκλαμένο χάζευε....και περίμενε να δεί το πουλί που θα πήγαινε
να πάρει το παλιό δόντι.
Η στοματική υγιεινή άγνωστη τότε και η οδοντόκρεμα ...πολυτέλεια.
Η ΚΟΛΥΝΟΣ ήταν γνωστή ....
Έβλεπες σημερινούς πενηντάρηδες να μοιάζουν για ογδοντάρηδες χωρίς δόντια.
Τα μάγουλα ρουφηγμένα μέσα .
Όσοι είχαν μασέλα την πρόσεχαν ως κόρη οφθαλμού....ήταν πολύτιμη...
κόστιζε μια περιουσία για την δική τους τσέπη.
Αρκετοί την χρωστούσαν ακόμα αφού την πλήρωναν με δόσεις.
Περάσανε τόσα χρόνια και μας έφεραν πάλι πίσω στα παλιά να βλέπουμε
το οδοντιατρείο σαν το κοσμηματοπωλείο του ΖΟΛΩΤΑ.
πίσω στα παλιά