Ρε τι είχε τραβήξει στα ξερονήσια ο γείτονας....δεν τον θυμάμαι να κάθεται
πολύ καιρό στο δωμάτιο της αυλής με την μάνα του.
Είχε την ιδεολογία του και μάλιστα τηρούσε τους κόκκινους κανόνες πιστά....
εξωφρενικά πιστά θα έλεγα.
"Δεν υπογράφω...." αυτό ήταν το σλόγκαν του....και δεν υπέγραφε "μεταμέλεια"
για να τον αμολύσουν από το ξερονήσι.
Αρρώστησε η μάνα του και ανησυχούσε....της έγραφε συνέχεια ...αλλά με το κουράγιο δεν γινότανε τίποτα.
Ο γεροντότερος της γειτονιάς κομμουνιστής αναμπάμ μπαμπαντάμ του έστειλε
μια επιστολή και τον έπεισε.
Και γύρισε στην γειτονιά....
Από την επόμενη ημέρα έτρεξε να βρεί δουλειά πού αλλού στην οικοδομή
όπου εκεί δεν χρειαζότανε κοινωνικών φρονημάτων.
Πέρασε ο καιρός και είχε αρχίσει να ενσωματώνεται με την γειτονιά....να μιλάει.
Οι γείτονες ήταν ενωμένοι και άφηναν τα πολιτικά στην άκρη.
Υπήρχαν και αστυνομικοί και εργάτες και ελεύθεροι επαγγελματίες...
όλοι του μεροκάματου.
Άντε στο καφενείο καμμία κουβέντα παραπάνω αλλά μέχρι εκεί.
Αυτός όταν άκουγε πολιτικά άλλαζε καρέκλα ....
Στα χρόνια της Χούντας τα τραγούδια του Θεοδωράκη ήταν στοιχείο
ασθένειας γι αυτόν που τα άκουγε αλλά και που τα εκτελούσε και φρόντιζε
η αστυνομία να τον ...κάνει καλά.
Ένα Σαββατόβραδο της άνοιξης οι συγκάτοικοι της αυλής διασκεδάζουν όπως συνήθιζαν ρεφενέ και με κιθαρίτσα που κάποιος γρατζούνιζε ....
Μαζί και ο "ξερονησιώτης"....
Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο και του Μίκη.....
Η αυλόπορτα χτύπησε και ήταν ο αστυφύλακας περιπολίας.
Με το που άκουσε ο αριστερός συγκάτοικος ποιός ήταν άνοιξε το παράθυρο
και πήδηξε στον δρόμο και άρχισε να τρέχει.
Ο αστυφύλακας έκανε συστάσεις για το ρεπερτόριο της παρέας και απεχώρησε
ευγενικά.
Ο συγκάτοικος ξαναγύρισε μετά από μέρες και αφού είχε βεβαιωθεί
ότι ο αστυφύλακας δεν έψαχνε αυτόν εκείνο το βράδυ.
πίσω στα παλιά