Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Εν Αθήναις...Πλατεία Κλαυθμώνος...πρώην Πρίζας...και τώρα Πρέζας

May 6, 2013, 11:42 pm
$
0
0


Στην Πλατεία αυτή έγινε ο πρώτος εορτασμός του 1821....
Το 1838 στις 25 Μαρτίου....
Δίπλα στην Πλατεία είναι ο Ναός των Αγίων Θεοδώρων 11 ου αιώνος
από τον Βυζαντινό Νικόλαο Καλόμαλο....
Έγινε γνωστή ως Κλαυθμώνος από την συγκέντρωση των Δημοσίων
Υπαλλήλων το 1878 όπου οι απολυμένοι μαζευόντουσαν να διαμαρτυρηθούν.
Μετά από εκλογές η νέα Κυβέρνηση προσλάμβανε τους δικούς της και απέλυε
τους άλλους.
Δεν υπήρχε μονιμότητα....
Αργότερα έγινε γνωστή και σαν Πλατεία Πρίζας λόγω των πολλών μαγαζιών
με ηλεκτρικά είδη.
Δυστυχώς τα περισσότερα μαγαζιά από αυτά έκλεισαν καθώς και μικρότερα
μέσα στις γύρω στοές.
Σήμερα θα μπορούσε να λέγεται Πλατεία Πρέζας....
Από το πρωϊ θα δείς χρήστες και βαποράκια.....σύριγγες πεταμένες και σύνεργα
της πρέζας....
Τα παγκάκια χρησιμεύουν για υπνωτήρια το βράδυ και αναρρωτήρια
των ζωντανών νεκρών την ημέρα.
Θεωρούν τον χώρο ιδιωτικό...δικό τους με αποτέλεσμα να είναι
ένα μικρό γκέτο.
Δυστυχώς είναι και επιθετικοί κάποιες φορές αν αρνηθείς να πληρώσεις
διόδια περνώντας μέσα από την Πλατεία.
Τους φοβούνται και οι επαίτες με τα παιδιά τους και δεν πλησιάζουν.
Χρησιμοποιείται και ως δημόσιο υπαίθριο ουρητήριο με την ζέστη
να επιδεινώνει την "ευωδία".
Ο Δήμαρχος της Αθήνας φαίνεται ότι με την πάροδο του χρόνου
έχει εξοικειωθεί με τέτοιες εικόνες.
Φυσικά και είναι αρμοδιότητα της Αστυνομίας αλλά χρειάζεται και η πίεση
από τον Πρώτο Πολίτη της Πόλης που πρέπει να ευαισθητοποιείται
και με τέτοια θέματα.

πίσω στα παλιά









↧
Search

«Η γειτονιά μας»

May 8, 2013, 1:24 am
$
0
0

1972-77

Της Πόπης Διαμαντάκου  | ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ: 03/09/2012 ΤΑ ΝΕΑ
Η Μαρία Φωκά και ο Πέτρος Πανταζής σε σκηνή από τη «Γειτονιά μας»
«Η γειτονιά μας»

Κοινωνική ηθογραφία ή σαπουνόπερα α λα γκρεκ με στοιχεία ριάλιτι, όπως κι αν χαρακτηριστεί, 
η σειρά «Η γειτονιά μας» υπήρξε η πλέον χαρακτηριστική υβριδική παραγωγή της εγχώριας τηλεοπτικής βιομηχανίας.
Ωστόσο, θύμα και αυτή μιας «προτεσταντικής» μανίας «κάθαρσης» της τηλεοπτικής μνήμης, που στέρησε και την τηλεόραση και τον τόπο από πολύτιμα στοιχεία για την εξέλιξη της εγχώριας κουλτούρας και αισθητικής, σβήστηκε ολόκληρη από τις παλιές κασέτες και δεν απέμειναν παρά μερικά μόνο ασπρόμαυρα πλάνα.
Με την υπογραφή στο σενάριο του μαέστρου στην αποτύπωση της λαϊκής καθημερινότητας Κώστα Πρετεντέρη, η σειρά εξελίχθηκε σε μια τοιχογραφία αθηναϊκής γειτονιάς με τους χαρακτηριστικούς τύπους της, τους καημούς και τους έρωτες των ανθρώπων της, με τα όνειρά τους, που συνέθεταν εντέλει και την εικόνα μιας κοινωνίας η οποία άλλαζε αργά, διατηρώντας ακόμη τους παραδοσιακούς κοινωνικούς διαχωρισμούς της, στο μεταίχμιο της οικονομικής ανάπτυξης που θα ερχόταν αργότερα με την αντιπαροχή.
Στο φινάλε άλλωστε της σειράς (20 Οκτωβρίου 1977) διαλύεται η γειτονιά, καθώς η μεγάλη οικογένεια των Δελακοβία (εκπρόσωπός της η αρχόντισσα Δελακοβία, που την έπαιζε η Μαρία Φωκά) δίνει το αρχοντικό της για αντιπαροχή.
Το ίδιο το σκηνικό της «Γειτονιάς» παραπέμπει στον «Καραγκιόζη», καθώς από τη μια βρισκόταν το καφενείο του Μάκη (η «παράγκα» των φτωχών) και από την άλλη το αρχοντικό των Δελακοβία (το «παλάτι» του σουλτάνου). Ετσι υπήρχε απευθείας αναφορά στη νοοτροπία «φτώχειας-πονηριάς», που διαμόρφωσαν την εγχώρια λαϊκή ταξική συνείδηση.
Αν και οι εκπρόσωποι του πλούτου, η οικογένεια των Δελακοβία, είναι πλέον ξεπεσμένοι - όπως πολλοί εκ της παλαιάς αριστοκρατίας που δεν κατάφερε να συντονιστεί με τις αλλαγές της οικονομίας και δη του χουντικού καθεστώτος -, διατηρούν τη μεγάλη ιδιοκτησία τους καθώς τους ανήκουν σπίτια και καταστήματα της γειτονιάς. Αυτά θα εκμεταλλευθούν καθώς δεν θα διστάσουν να τα δώσουν για αντιπαροχή. Είναι πλέον το τέλος της σειράς, στα 1977, όταν αλλάζει και πάλι ο τόπος και για την ακρίβεια η πόλη των Αθηνών, ζώντας ένα ακόμη κύμα αντιπαροχής, αυτό που θα αφανίσει οριστικά τις αθηναϊκές γειτονιές.
Πάντως η σειρά του Πρετεντέρη, τηρουμένων των αναλογιών, ήταν για την ελληνική τηλεόραση ό,τι το καραγάτσειο έργο για την ελληνική λογοτεχνία, το ειλικρινές αποτύπωμα μιας κοινωνίας που άλλαζε, ένα σημαντικό μέρος της «πρώτης ύλης» από την οποία ζυμώθηκε η πολύ τηλεοπτική Ελλάδα.
Οι χαρακτήρες της «Γειτονιάς» αποθεώθηκαν και οι ηθοποιοί έγιναν οι πρώτοι σταρ της εποχής, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι έφτασαν ποτέ τα κασέ των σημερινών ή ακόμη και τον τρόπο ζωής. Ο Μάκης Δεμίρης ήταν ο καφετζής Μάκης Κατσαούνης και η Σάσα Καστούρα ήταν η κομμώτρια και αγαπημένη του, με την οποία στην πορεία παντρεύονται.
Χαρακτηριστικός ήταν ο ρόλος του ψιλικατζή Φανούρη (Μπάμπης Ανθόπουλος), όπως και της Ρέας (Μαίρη Χαλκιά), ένα είδος θηλυκού Μικέ, του χαζούλη χαρακτήρα που έκανε επιτυχία στον κινηματογράφο ο Γιάννης Βογιατζής (του είχε προταθεί να παίξει στη σειρά και αρνήθηκε, συστήνοντας ο ίδιος τη Χαλκιά).
Αλλά η «καλτ» φιγούρα της σειράς ήταν ο Ιωνάθαν του Κώστα Καφάση, ένα γκαρσόνι με καημό να γίνει φίρμα της πίστας. Ο δικός του χαρακτήρας συμπύκνωσε τα χαρακτηριστικά της Ελλάδας που ανέτειλε με συστατικά την αφέλεια και το όνειρο του γρήγορου σουξέ.
↧
↧

Το καλοκαίρι έφθασε ....μεγάλη αύξηση "τουριστών" στην Ελλάδα ....

May 8, 2013, 1:24 am
$
0
0

.....με τελικό προορισμό τα υπνωτήρια της Ομόνοιας 
όπου υπάρχει το αδιαχώρητο!










"Ομορφιές έχει ο κόσμος σωρό
μα η Αθήνα και ποιος δεν το ξέρει
κάτι άλλο έχει εκείνη θαρρώ
που δεν το `χουνε τ’ άλλα τα μέρη
Να γιατί σ’ όποια γη κι ουρανό
αν με πάει της μοίρας τ’ αγέρι
μια στιγμή δεν ξεχνώ
της Αθήνας το κάθε στενό"
↧

1922 πρόσφυγες στην Αθήνα

May 8, 2013, 1:24 am
$
0
0

 Πρόσφυγες στεγάζονται σε θέατρο στην Αθήνα
 Πρόσφυγες στεγάζονται σε θέατρο στην Αθήνα
 Πρόσφυγες


 Πρόσφυγες σε καταυλισμό
 Πρόσφυγες σε καταυλισμό
 Πρόσφυγες σε καταυλισμό
 προσφυγόπουλα βάζουν πλήθες
 προσφυγόπουλα βάζουν πλήθες
 στο τελωνείο της χίου
 Κέρκυρα 20.1.1923 Ομάδα ελληνων προσφύγων από τον Πόντο σε αναμνηστική φωτογραφία(Προσφυγική ελλάδα-Κέντρο μικρασιατικών σπουδών 1992
 Οι πρόσφυγες της περιφέρειας της Ραιδεστού περιμένουν τα πλοία κατασκηνωμένοι στην αποβάθρα της Ραιδεστού ( Αρχές Οκτωβρίου 1922 )
 Παιδί από τον Καύκασο σε καταυλισμό του Ερυθρού Σταυρού στη Θεσσαλονίκη
 Παραγκούπολη στην Αττική, Κοκκινιά
 Προσφυγικά σπίτια χτίζονται στη Θράκη για να καλυφθούν οι ανάγκες στέγασης. Τα σπίτια των μουσουλμάνων δεν επαρκούν

 Πρόχειρες κατασκηνώσεις προσφύγων στην Ψαραγορά της Ραιδεστού
 περιστερι προσφυγες
 Συσσίτιο για πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία στη Μυτιλήνη
Στη Μακρόνησο αμερικ υγειονομικός σταθμός για πρόσφυγες από τον Πόντο

↧

ΠΑΣΧΑ στην μεταπολεμική Αθήνα

May 8, 2013, 1:24 am
$
0
0



Αργότερα στην μεταπολεμική Αθήνα, όταν το άστυ ήταν στην περιοχή της Κυψέλης και στο Κολωνάκι, οι βοσκοί από τα ορεινά, δηλαδή το Γαλάτσι και τον Υμηττό, κατέβαιναν με το κοπάδι των αρνιών στην πόλη.
Ο Μιχάλης Βλασιάδης μαθητής στις αρχές του ΄60 στην Κυψέλη, λέει: «Θυμάμαι τους τσοπάνους να κατεβαίνουν από τα Τουρκοβούνια και να σφάζουν τα αρνιά στην αγορά της Φωκίωνος για να τα πουλήσουν. Από τη Μεγάλη Δευτέρα νηστεύαμε όλοι και η ζωή περιστρεφόταν γύρω από την εκκλησία και τις προετοιμασίες για τη γιορτή. Στην εκκλησία πηγαίναμε από νωρίτερα στους χαιρετισμούς και συμμετείχαμε βοηθώντας τον ιερέα τις βραδιές με τις ακολουθίες». Προσθέτει, ακόμη, ότι «όλοι θυμόμαστε την "κουραστική" ακολουθία της Μεγάλης Πέμπτης. Οι κοπέλες κρατούσαν και σύνοψη, εμείς
τ’ αγόρια κάναμε προμήθειες σε βεγγαλικά και κροτίδες για τη βραδιά της Ανάστασης, μας άρεσε να τρομάζουμε τις γυναίκες. Οι μητέρες ανανέωναν το σπίτι και πηγαινοέρχονταν στο φούρνο της γειτονιάς με τις λαμαρίνες για να ψήσουν τα κουλούρια και τα τσουρέκια».
Τη Μεγάλη Τετάρτη στα συστατικά του ευχέλαιου αποδίδονται θεραπευτικές ιδιότητες και από το αλεύρι οι νοικοκυρές «ανάπιαναν» τη ζύμη για το ψωμί και την κουλούρα της Λαμπρής.
Την Μεγάλη Πέμπτη ή Κοκκινοπέφτη είναι τα δώδεκα ευαγγέλια και από το πρωί οι γυναίκες βάφουν τα αβγά, παλιότερα με μπακάμι, με ριζάρι, φύλλα από κρεμμύδια κλπ. Τα κεντούσαν ή τα ζωγράφιζαν με φύλλα, λειωμένο κερί ή άλλα υλικά. Σήμερα βάφονται με μπογιές από το εμπόριο και ξύδι.
↧
↧

Εν Αθήναις....κάπως έτσι

May 8, 2013, 1:24 am
$
0
0


"ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΟΙΚΙΑΚΗ ΒΟΗΘΟΣ -
 Φιλιππινέζα μέχρι 40 ετών, για: 
φύλαξη 1 παιδιού (3 ετών), 
οικιακές εργασίες (μαγείρεμα, καθαριότητα, σιδέρωμα)"

Η μόδα των Φιλιππινέζων οικιακών βοηθών δεν άργησε να έρθει και στην Αθήνα.
Οι κυρίες του Κολωνακίου έκαναν τις πρώτες προσλήψεις διώχνοντας τις ντόπιες
που ήταν ντεμοντέ πλέον .
Με κάποιο νόμο τις έφερναν ως γηροκόμους....νοσοκόμες.
Ήσυχη φυλή δεν λέω και ποτέ δεν δημιούργησαν πρόβλημα.
Η λέξη υπηρέτρια σήμαινε πλέον Φιλιππινέζα και έβλεπες τις κυρίες (όχι της αυλής γιατί αυτές ήταν και "Φιλιππινέζες") να κυκλοφορούν για ψώνια με τις αλλοδαπές που κρατούσαν τις σακούλες πίσω στα δύο μέτρα.
Και αυτές οι φουκαριάρες μονίμως χαμογελούσαν.
Τι απέγιναν οι Ελληνίδες οικιακοί βοηθοί;
Μεροκάματα σε σπίτια... μια μέρα στην Κυψέλη μια στο Παγκράτι και να θέλει
η εργοδότρια να τα κάνει όλα σε μια ημέρα.
Από τα χαράματα στις στάσεις λεωφορείων γύριζαν όταν σουρούπωνε στα σπίτια τους.
Πάλι καλά όμως γιατί εύρισκαν μεροκάματο....
Ξαναπέρασαν τα χρόνια και άρχισε η ανεξέλεγκτη είσοδος αλλοδαπών
στην "πλούσια" Χώρα μας.
Οι άντρες βρήκαν δουλειά στην οικοδομή εύκολα ρίχνοντας την τιμή
του μεροκάματου ...πετώντας το ρολόϊ στα σκουπίδια μαζί με τα ένσημα
και τον Έλληνα εργάτη.
Θησαύρισαν οι κατασκευαστές πολυκατοικιών....
Και ήρθαμε στο σήμερα .....με τα γνωστά που βιώνουμε όλοι μας
και τους υπεύθυνους Πολιτικούς να κυκλοφορούν ελεύθεροι
με συνοδεία ασφαλείας που πάλι εμείς πληρώνουμε.

"Εστι δίκης οφθαλμός ος τα πανθʼορά ;"
Δεν νομίζω....έχει πρόβλημα καταρράκτη!

πίσω στα παλιά
↧

Αποκλειστική συνέντευξη με τον Στουρνάρα για την Οικονομία.....

May 8, 2013, 2:40 am
$
0
0



-Κε Υπουργέ είστε αισιόδοξος για την οικονομία όπως δηλώνετε....
Μας λέτε το σχέδιο;

-Eυχαρίστως ...είναι απλό.....


10 δια δύο  ίσον  5, 6/2+8
20 φορές το 15, 11+7 =18
σύνολο 16, μάλλον είν’ εντάξει
κι όμως κατά βάθος κάπου υπάρχει λάθος
μάλλον θα πρέπει να τα ξαναδώ....

-Ευχαριστώ είστε σαφής!
Μέχρι να τα ξαναδείτε ελπίζω να υπάρχουν επιζώντες Έλληνες Πολίτες!
↧

Σχολή αστυνομίας

May 8, 2013, 6:24 am
$
0
0

Οι εξετάσεις

Οι εξετάσεις


Ήταν τρεις ξανθιές που ήθελαν να γίνουν αστυνομικίνες. Πάνε λοιπόν στην επιτροπή και ο εξεταστής λέει στην πρώτη:

- Αυτή είναι η φωτογραφία ενός υπόπτου. Πώς θα τον αναγνωρίσεις αν τον συναντήσεις στο δρόμο;

- Από το ότι έχει ένα μάτι, λέει η ξανθιά.

Τρελαίνεται ο εξεταστής και πριν την απορρίψει, της εξηγεί πως δεν έχει ένα μάτι, απλώς η φωτογραφία του υπόπτου έχει τραβηχτεί προφίλ.

Έρχεται η σειρά της δεύτερης ξανθιάς και ο εξεταστής την ρωτάει ακριβώς το ίδιο πράγμα, για να πάρει την απάντηση:

'Μπορώ να τον αναγνωρίσω από το ότι έχει ένα αυτί' και μη πιστεύοντας και στα δικά του αυτιά ο εξεταστής, την απορρίπτει και αυτή, λέγοντάς της ότι η φωτογραφία είναι προφίλ.

Μπαίνοντας και η τρίτη ξανθιά, εκνευρισμένος ο εξεταστής της λέει δείχνοντάς της τη φωτογραφία:

- Αυτός είναι ένας ύποπτος. Πώς θα τον αναγνωρίσεις αν τον συναντήσεις στο δρόμο; Και πρόσεξε να σκεφτείς καλά πριν απαντήσεις.

- Αυτό είναι πανεύκολο, λέει η ξανθιά και συνεχίζει. Ο ύποπτος φοράει σίγουρα φακούς επαφής!.

Ξαφνιασμένος ο εξεταστής και μη μπορώντας να καταλάβει από που προέκυψε αυτό το στοιχείο, τρέχει στα αρχεία για να δει αν η κοπέλα έχει δίκιο. Πράγματι! Ο ύποπτος φορούσε φακούς επαφής!

- Μα καλά, πώς το κατάλαβες; ρωτάει την ξανθιά.

-Είναι πολύ απλό, απαντά εκείνη. Με ένα αυτί και ένα μάτι δε μπορεί να φοράει γυαλιά!!!
πηγή
↧
Search

Και συνεχίζουν να πεθαίνουν !

May 8, 2013, 7:15 am
$
0
0
7/1/2013
Ρεπορτάζ-σοκ της Huffington Post


Πεθαίνοντας στους δρόμους της Αθήνας!




Είναι ένα κρύο χειμωνιάτικο απόγευμα και η Maria* διορθώνει το μακιγιάζ της μπροστά από μια λαμπερή βιτρίνα στο κέντρο της Αθήνας. Η Maria είναι μια περιστασιακή ιερόδουλη, μόλις 27 ετών, αλλά η χρήση ναρκωτικών και η σκληρή ζωή στους δρόμους την έχουν γεράσει και την κάνουν να φαίνεται μεγαλύτερη.

Τα δύο μπροστινά της δόντια λείπουν και το άλλοτε λαμπερό της δέρμα έχει καταστραφεί από το «σίσα», ναρκωτικό από κρυσταλλική μεταμφεθαμίνη και άλλα χημικά το οποίο πωλείται πάμφθηνα τα τελευταία δύο χρόνια στην Ελλάδα. Με κόστος μόλις δύο – τρία ευρώ η δόση το «σίσα» είναι η πιο δημοφιλής εναλλακτική λύση στην ηρωίνη.

Η διαρκώς αυξανόμενη οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει οδηγήσει τους περισσότερους χρήστες ναρκωτικών στη πορνεία. Οι πελάτες της Maria είναι κυρίως Έλληνες, μεσήλικες και παντρεμένοι οι οποίοι πληρώνουν 10 με 15 ευρώ.
«Συνήθως κάνουν μαζί μου σεξ το πρωί και δεν χρησιμοποιούν προφυλακτικά», λέει η Maria η οποία προσφάτως ανακάλυψε ότι είναι θετική στον ιό του HIV. «Aρνούμαι σεξ χωρίς προφύλαξη αλλά οι άνδρες γίνονται βίαιοι και πιεστικοί και είναι πολύ δύσκολο να πω όχι».


Άνδρας τρυπιέται μέρα μεσημέρι σε δημόσιο πάρκο της Αθήνας. Από το 2010 η χρήση
ναρκωτικών έχει αυξηθεί 20%


Γυναίκα φτιάχνει τη δόση της έχοντας απλώσει τα απαραίτητα σύνεργα στο πεζοδρόμιο





«Εγώ πρέπει είτε να αγοράσω βελόνες από τους δρόμους ή να μοιραστώ μια και μετά να την ξεπλύνω με νερό. Τα φαρμακεία συνήθιζαν να μας παρέχουν βελόνες, για μια μικρή αμοιβή ή δωρεάν, αλλά αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πέντε έως τέσσερα χρόνια πριν, ήταν πιο εύκολο να πάρεις βελόνες. Τώρα έχει δυσκολέψει. Έχω κερδίσει την δόση μου καθώς πουλάω σύριγγες για ένα ευρώ. Μερικές φορές τις πουλάω για 30 - 40 λεπτά, μερικές φορές για 10», λένε διάφοροι χρήστες που καθημερινά δίνουν μάχη για μια δόσηΚαθώς η Ελλάδα μπαίνει στο τρίτο έτος της οικονομικής κρίσης, η οικονομική δυσπραγία και η απελπισία έχουν διαλύσει τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Σε μια χώρα 11 εκατομμυρίων, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι είναι άνεργοι, ενώ όσοι εξακολουθούν να εργάζονται έχουν δει τους μισθούς τους να μειώνονται περισσότερο από 30%, από το 2009.

Στο πλαίσιο των αυστηρών μέτρων λιτότητας η Ελλάδα αναγκάζεται να κρατήσει τις δημόσιες δαπάνες για την υγεία κάτω από το 6% του ΑΕΠ της, το οποίο ήταν αξίας 298,73 δισεκατομμύρια δολαρίων το 2011.

Ενώ η ελληνική κυβέρνηση είναι απρόθυμη να περάσει μεταρρυθμίσεις που θα έπλητταν τις οικογένειες των ολιγαρχών της χώρας ταυτόχρονα ήταν γρήγορη στο να μειώσει τα κοινωνικά προγράμματα και την Πρόνοια κατά 40%, να εισάγει εισιτήριο στους ασθενείς για όλες τις επισκέψεις στα εξωτερικά ιατρεία και να μειώσει τους μισθούς του νοσοκομειακού προσωπικού.




Η ζητιανιά είναι ένας τρόπος για την εξασφάλιση της δόσης...Το αποτέλεσμα ήταν η χώρα να γνωρίσει μια ανησυχητική αύξηση στην ενδοφλέβια χρήση ναρκωτικών, στην πορνεία και στις μολύνσεις από τον HIV. «Η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει δραματικά τις ζωές όλων των Ελλήνων, αλλά οι άνθρωποι που κάνουν χρήση ναρκωτικών είναι αυτοί που πλήττονται περισσότερο», λέει ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος, διευθυντής του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ).

Ανοιχτή η χρήση ναρκωτικών στην Αθήνα
Σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας ο Nikos*, 35 ετών είναι ξαπλωμένος πάνω σε μια βρόμικη κουβέρτα. Δίπλα του, ο 40χρονος Γιάννης ετοιμάζει ένα μείγμα φθηνής ηρωίνης και ηρεμιστικών, γνωστό στους δρόμους ως «ταϊλανδέζικο» το οποία κοστίζει μεταξύ πέντε και επτά ευρώ η δόση.


 
Τρυπιούνται και παίρνουν τη δόση τους όπου βρουν. Η κατάσταση στο κέντρο της υποβαθμισμένης Αθήνας είναι σοκαριστική

Με τρεμάμενα χέρια ο Γιάννης ‘χτυπάει’ το «ταϊλανδέζικο» στο εσωτερικό του αντιβραχίου. Οικογένειες με παιδιά, νεαρά ζευγάρια και μετανάστες περνούν, αλλά κανείς δεν νοιάζεται για το τι βλέπουν. «Εγώ πρέπει είτε να αγοράσω βελόνες από  τους δρόμους ή να μοιραστώ μια και μετά να την ξεπλύνω με νερό», λέει ο Νίκος.

«Τα φαρμακεία συνήθιζαν να μας παρέχουν βελόνες, για μια μικρή αμοιβή ή δωρεάν, αλλά αυτό έχει αλλάξει τα τελευταία 2-3 χρόνια». «Πέντε έως τέσσερα χρόνια πριν, ήταν πιο εύκολο να πάρεις βελόνες. Τώρα έχει δυσκολέψει», λέει ο 50χρονος Δημήτρης εξαρτημένος από την ηρωίνη. «Έχω κερδίσει την δόση μου καθώς πουλάω σύριγγες για ένα ευρώ. Μερικές φορές τις πουλάω για 30 - 40 λεπτά, μερικές φορές για 10». Βελόνες και σύριγγες διανέμονται στην Αθήνα, κυρίως μέσω εργαζομένων εκτός δομών, που παρέχουν ένα «κιτ», που περιέχει βελόνες σύριγγες και άλλο εξοπλισμό προετοιμασίας ναρκωτικών, μαζί με προφυλακτικά για τους χρήστες, δωρεάν.





«Η κατάσταση είναι ανησυχητική, δεδομένου ότι έχουμε περάσει από τις 4 έως 5 μολύνσεις από τον HIV μεταξύ των ΧΕΝ ανά έτος, σε περισσότερες από 500 ανά έτος, σε λιγότερο από δύο χρόνια», προειδοποιεί η Μαριανέλα Κλόκα, διευθύντρια της ΜΚΟ Positive Voice, με έδρα την Αθήνα, που εργάζεται κατά της εξάπλωσης του HIV, προσθέτοντας: «Οι περικοπές του προϋπολογισμού έχουν επιδεινώσει το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Τα προγράμματα ανταλλαγής βελόνων ποτέ δεν ήταν επαρκή και υπήρχε παντελής έλλειψη συντονισμού μεταξύ των διαφόρων οργανισμών που ασχολούνται με την μείωση του φαινομένου. Τώρα που η οικονομική κρίση έχει αλλάξει το πρότυπο της χρήσης ναρκωτικών και οι ΧΕΝ κάνουν ενέσεις με φθηνότερα ναρκωτικά, αρκετές φορές την ημέρα, η ανάγκη για μεγαλύτερη κάλυψη από βελόνες είναι επείγουσα».

Ατιμώρητοι οι έμποροι ναρκωτικών
Η οικονομική κρίση έχει αλλάξει το είδος των ναρκωτικών που κυκλοφορούν στην ελληνική αγορά η οποία έχει προσαρμοστεί γρήγορα στη μεταβαλλόμενη οικονομική πραγματικότητα. Το «Ταϊλανδέζικο» και η κοκαΐνη έγιναν τα κύρια ναρκωτικά και αποτελούν αντικείμενο διακίνησης, ενώ η «Sisa» που παράγεται τοπικά, διακινείται σε συγκεκριμένες περιοχές του κέντρου της πόλης.

Το εμπόριο ναρκωτικών στο κέντρο της Αθήνας είναι καλά δομημένο και λαμβάνει χώρα γύρω από το ιστορικό κέντρο της πόλης και τις γύρω γειτονιές. Οι τομείς χωρίζονται σε «ζώνες ναρκωτικών» που ανήκουν σε διαφορετικές εγκληματικές ομάδες, η κάθε μια με συγκεκριμένο είδος εμπορίας ναρκωτικών. Οι παράνομοι μετανάστες, κυρίως από την υποσαχάρια και την βόρεια Αφρική «προσλαμβάνονται» από την τοπική μαφία και ωθούνται στην παράνομη αγορά ναρκωτικών, συχνά ως έναν τρόπο για να εξοφλήσουν την αμοιβή της διακίνησης τους.



Μια δόση πωλείται σε σχήμα μικρής μπάλας και ζυγίζει όχι περισσότερο από 0,01 του γραμμαρίου αναγκάζοντας τους χρήστες να αγοράσουν 8-10 φορές την ημέρα για να κρατηθούν απο τον εθισμό τους

• Το ρεπορτάζ αυτό έγινε από την Φραγκίσκα Μεγαλούδη σε συνεργασία με τον φωτορεπόρτερ Δημήτρη Μπούρα. Οι έρευνες στους δρόμους της Αθήνας διήρκησαν δύο χρόνια. 
Πρώτο ΘΕΜΑ 

Σχόλιο:

Τίποτα δεν άλλαξε!
Λές και ήταν χθές!
↧
↧

Τα κρυμμένα αγάλματα της Κατοχής

May 9, 2013, 1:09 am
$
0
0


«… γιατί τ’ αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς»
 (Γ. Σεφέρης, Ο ηδονικός Ελπήνωρ)
Όταν στις 28 Απριλίου του 1941 οι Γερμανοί κατακτητές διάβηκαν το κατώφλι του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου βρέθηκαν μπροστά σε μια δυσάρεστη αποκάλυψη. Τρίβοντας τα μάτια τους από την έκπληξη είδαν ότι οι προθήκες ήταν άδειες και τα αγάλματα άφαντα. Διασχίζοντας τις αίθουσες του μεγαλύτερου μουσείου της χώρας μας, οι Γερμανοί αρχαιολόγοι διαπίστωσαν ότι παρέλαβαν ένα κτήριο γυμνό. Τα αγάλματα και τα υπόλοιπα αρχαία είχαν με μαγικό τρόπο εξαφανιστεί. Στις επίμονες ερωτήσεις των κατακτητών για το πού βρίσκονται, οι αρχαιολόγοι μας έδωσαν τη θρυλική απάντηση: «Τα αρχαία είναι θαμμένα στη γη».
«Μόλις μπήκαν οι Γερμανοί, οι αρχαιολόγοι τους απαιτήσανε πρώτα - πρώτα να ανοίξουνε τα μουσεία, λέγοντας στην αρχή πως ο πόλεμος τελείωσε πια, ύστερα πως τα αρχαία θα πάθουν κρυμμένα, ύστερα πως στον πόλεμο οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να καταφεύγουν στην τέχνη. Η επίμονη αντίσταση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας μας εγλύτωσε τα σπουδαιότερα μνημεία μας από την καταστροφή και τη λεηλασία», αποκαλύπτει ο αείμνηστος αρχαιολόγος Χρήστος Καρούζος σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Μέντωρ» της Αρχαιολογικής Εταιρείας, τον Ιούνιο του 1945. Με την κήρυξη του πολέμου στήθηκε μια τεράστια επιχείρηση απόκρυψης των αρχαιοτήτων σε όλη την Ελλάδα. Πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξε το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, το οποίο ενήργησε ακαριαία. Η Αρχαιολογική Υπηρεσία βρέθηκε «στην παράλογη θέση να καταστρέφει το έργο που γενιές Ελλήνων αρχαιολόγων είχαν δημιουργήσει», επισημαίνει ο αρχαιολόγος και ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος στο βιβλίο του «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944».
Μέρα και νύχτα δούλευαν στα υπόγεια οι αρχαιολόγοι Στις 11 Νοεμβρίου του 1940, η Αρχαιολογική Υπηρεσία έστειλε σε όλες τις τοπικές διευθύνσεις έγγραφο με τις τεχνικές οδηγίες «διά την προστασία των αρχαίων των διαφόρων μουσείων από τους εναέριους κινδύνους». Η κατάχωση των αγαλμάτων και των άλλων λίθινων θησαυρών προτεινόταν ως ο καταλληλότερος τρόπος εξασφάλισής τους. Οι τόποι απόκρυψης για τα μεγάλα εκθέματα ορίζονταν με κάθε λεπτομέρεια. Τα αγάλματα και τα μεγάλα πήλινα αντικείμενα έπρεπε να θαφτούν στα δάπεδα και τις αυλές των μουσείων, σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο βάθος για τη μείωση των κινδύνων. Μόλις έλαβε το έγγραφο το Αρχαιολογικό Μουσείο σήμανε συναγερμό. Αμέσως συστάθηκε επιτροπή Απόκρυψης και Ασφάλισης των εκθεμάτων με επικεφαλής τρεις αρεοπαγίτες και μέλη τον γραμματέα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας Γεώργιο Οικονόμου, τον προσωρινό διευθυντή του μουσείου Αναστάσιο Ορλάνδο, τον καθηγητή Σπυρίδωνα Μαρινάτο, τους εφόρους Γιάννη Μηλιάδη και Σέμνη Καρούζου, την επιμελήτρια Ιωάννα Κωνσταντίνου. Στην επιτροπή προστέθηκαν και εθελοντές, ο καθηγητής και ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης, πρωτοετής  τότε φοιτητής και ο Βρετανός αρχαιολόγος Allan Wace. Μέρα και νύχτα δούλευαν οι ακούραστοι αρχαιολόγοι και οι φύλακες στα υπόγεια του μουσείου. Πολύ πρωί, αξημέρωτα σχεδόν, συγκεντρώνονταν όλοι όσοι είχαν αναλάβει την ιερή αποστολή. «Νύχτα έφευγαν για να πάνε σπίτι τους», αφηγείται η Σέμνη Καρούζου («Νέα Εστία» 1946, σελ. 40). «Η φύλαξη των γλυπτών γινόταν ανάλογα με το μέγεθος και τη σημασία του καθενός. Τα μεγαλύτερα από αυτά παρατάσσονταν όρθια σε βαθιά ορύγματα που είχαν ανοιχτεί στα δάπεδα των βόρειων αιθουσών του μουσείου, το οποίο ήταν, άλλωστε, θεμελιωμένο πάνω στον μαλακό βράχο. Ανάμεσα στις μορφές των αγαλμάτων, που στέκονται αμήχανα στον νέο τους τάφο, βρίσκεται κι ένας από τους ανώνυμους πρωταγωνιστές του Έπους της Απόκρυψης. Ένας τεχνίτης του μουσείου που κοιτά αφηρημένα τον φακό. Κι έτσι όπως συμμερίζεται την αβέβαιη μοίρα των ημερών, καταλήγει να μην ξεχωρίζει από το πλήθος τριγύρω», γράφει η Σέμνη Παπασπυρίδη - Καρούζου, η οποία έχει συνδέσει το όνομά της με τον Σύνδεσμο για τα Δικαιώματα της Γυναίκας.

Σαν άνθρωποι σε διαδήλωση
«Όλοι δουλεύαμε ενάντια στον χρόνο, με τον φόβο της εισβολής των Γερμανών και βέβαια με τεράστια προσοχή. Η δουλειά γινόταν στα υπόγεια του μουσείου. Τα αγάλματα τοποθετούνταν σαν άνθρωποι σε διαδήλωση», αφηγείται χαρακτηριστικά σε συνέντευξή του στη Β. Φλέσσα ο ακαδημαϊκός Σπύρος Ιακωβίδης. Σε όλη την εργασία του ξεριζώματος και του εγκιβωτισμού των αρχαίων μας πρωτοστατούσε ο αρχιτεχνίτης Γεώργιος Κοντογιώργης, τη μνήμη του οποίου διέσωσε στις αφηγήσεις της η Καρούζου. Τα ξύλινα κιβώτια με τα πήλινα αγγεία και τα άλλα έργα τοποθετούνταν στις ημιυπόγειες αποθήκες του μουσείου προς την οδό Μπουμπουλίνας. Ταυτόχρονα με τα κιβώτια εγκιβωτίστηκαν και οι κατάλογοι του μουσείου, δηλαδή τα βιβλία καταγραφής και τεκμηρίωσης των αρχαίων μας, τα οποία παραδόθηκαν στον γενικό ταμία της Τράπεζας της Ελλάδος στις 29 Νοεμβρίου του 1940.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής οι αίθουσες του μουσείου χρησιμοποιήθηκαν από δημόσιες υπηρεσίες ώς τις «μαύρες» μέρες του Δεκέμβρη, όταν τα ναζιστικά αεροπλάνα έκαψαν μέρος της στέγης του. Μετά τη λήξη του πολέμου, παράλληλα με το έργο της αποκατάστασης του κτηρίου, παρουσιάστηκε το 1947 – με υπεύθυνο σχεδιασμού τον τότε διευθυντή Χρήστο Καρούζο – η πρώτη μεταπολεμική έκθεση αρχαιοτήτων και αποτέλεσε, όπως σημειώνει η Σέμνη Καρούζου, «ένα σχολείο, μια prova generale, για την κατοπινή, οριστική έκθεση, που ολοκληρώθηκε έως το 1967 με τη φροντίδα του ζεύγους Καρούζου. Πολλά χρόνια αργότερα, κατά τη διάρκεια της αποκατάστασης του μουσείου, οι αρχαιολόγοι είχαν συχνά την τύχη να ξεθάψουν κι άλλα κρυμμένα αγάλματα, τα οποία σώθηκαν χάρη στην καλά στημένη επιχείρηση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και την ψυχή των ανθρώπων της που δούλεψαν σκληρά για να προστατέψουν τους θησαυρούς μας από τα χέρια των ναζί.

Κωστούλα Τωμαδάκη

Κλοπές σε όλη την Ελλάδα από τους Ναζί
Σε 37 πόλεις έγιναν κλοπές αρχαιοτήτων από τους κατακτητές με πλέον πολύπαθες τη Θεσσαλία και την Κρήτη. Γερμανοί αρχαιολόγοι έκαναν παράνομες ανασκαφές σε 17 περιοχές της Ελλάδας, στέλνοντας τα ευρήματα στη Γερμανία. Ακόμη και κατά την αναχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές σε αρχαιότητες. Με πυροβολισμούς και με ξιφολόγχες κατέστρεψαν αγάλματα και αγγεία στην Ακρόπολη και τον Κεραμεικό. Όλα αυτά περιγράφονται σε έκθεση του ΕΑΜ αρχαιολόγων που εκδόθηκε το 1946 από το υπουργείο Παιδείας.
Μήνες πριν από την πτώση του μετώπου και την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα οι φωτισμένοι εργάτες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας έκρυψαν τους πολιτιστικούς θησαυρούς, εκτός από τα υπόγεια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, σε σπηλιές (Ακρόπολη), σε αρχαίους τάφους (Δελφοί), ακόμη και κάτω από τα βάθρα των αγαλμάτων (Ερμής του Πραξιτέλους στο αρχαιολογικό μουσείο Ολυμπίας) ή στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών (χρυσά αντικείμενα και αρχαία νομίσματα), διασφαλίζοντας όσο περισσότερα πολύτιμα αντικείμενα μπορούσαν, με τάξη και επισημότητα. Στο βιβλίο του ακαδημαϊκού Βασίλειου Πετράκου «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944» περιγράφεται επίσης πώς ήδη από τους πρώτους μήνες της Κατοχής οι ναζί δημιούργησαν ειδική στρατιωτική «υπηρεσία προστασίας της τέχνης» υπό τον αρχαιολόγο και αντισυνταγματάρχη Χανς Ούρλιχ φον Σένεμπεργκ, που διηύθυνε παράνομες ανασκαφές και κλοπές. Παράνομες ανασκαφές έγιναν σε πολλά σημεία της Κρήτης (ακόμα και στην ίδια την Κνωσό), στην Αίγινα, στη Χαλκίδα, σε σπήλαιο της Κωπαΐδας, στη Λακωνία, στην Αγία Θεοδώρα Άρτας, στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας, στη Λάρισα, στον Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στη Βεργίνα.

Δάφνη Πασχάλη


Η Ακρόπολη δημόσιο ουρητήριο
Ο αείμνηστος Χρήστος Καρούζος σε συνέντευξή του στο περιοδικό της Αρχαιολογικής Εταιρείας αναφέρει για τις καταστροφές: «Πέτυχαν να ανοίξουν το Μουσείο του Κεραμεικού, που το είχαν κάμει αυτοί: Σε λίγες μέρες Γερμανοί αξιωματικοί έκλεψαν μπροστά στα μάτια του Γερμανού αρχαιολόγου, που τους οδηγούσε, έναν ωραίο πήλινο αρχαϊκό πίνακα, με παράσταση πρόθεσης του νεκρού. Σε διάφορα άλλα επαρχιακά Μουσεία (Μέγαρα, Θήβα, Χαιρώνεια, Τανάγρα, Αλμυρό, Λάρισα, Βέροια, Θέρμο, Κόρινθο, Άργος, Δήλο, Σίφνο, Κνωσό, Χανιά, Σάμο), Γερμανοί και Ιταλοί, αφού μπήκαν ή εγκαταστάθηκαν στα μουσεία, αλλού έσπασαν βιτρίνες και αποθήκες, αλλού έκαψαν την ξυλεία, αλλού πήραν ό,τι αρχαία μπόρεσαν. Οι φύλακές μας στάθηκαν όλοι, σχεδόν, αξιοθαύμαστα πιστοί στο καθήκον τους, με κίνδυνο όχι μόνο της δικής τους ζωής, αλλά και όλου του σπιτιού τους. Μερικά έπαθαν ανεπανόρθωτες καταστροφές για να κάμουν αυτοί τα ‘‘απόρθητα’’ οχυρώματά τους (Βασιλικός τάφος Κνωσού, Ακρόπολη Ασίνης, βωμός ανακτόρου Τίρυνθος, Ναός Ποσειδώνος - Σούνιο, ανατίναξη του Λαβυρίνθου της Γόρτυνος, του μινωικού βασιλικού τάφου των Ισοπάτων, τείχη του Κόνωνος). Η Αρχαιολογική μας Υπηρεσία δεν άφησε καμία ευκαιρία που να μην απευθυνθεί στη στρατιωτική τους ‘‘υπηρεσία προστασίας της τέχνης’’ και να τους καταγγείλει, με σπάνια παρρησία και με πολύ έντονα έγγραφα, τα εγκλήματά τους».
Ανάμεσα στις πολυπληθείς βεβηλώσεις αρχαιοτήτων, κορυφαία ήταν η χρήση της Ακρόπολης των Αθηνών ως ουρητηρίου, όπως και τόπου ερωτικών συναντήσεων κάθε βράδυ. Δεν γλίτωσε ούτε ο Παρθενώνας. Ο έφορος Γιάννης Μηλιάδης κινδύνευσε πολλές φορές λόγω των συνεχών διαμαρτυριών του προς τις γερμανικές αρχές.

Δάφνη Πασχάλη
πηγή
↧

Στην ντισκοτέκ, την παλιά ντισκοτέκ

May 9, 2013, 1:09 am
$
0
0


Τότε στις ντισκοτέκ ήταν σήμα κατατεθέν η ντισκομπάλα και τα εφέ με τα λαμπιόνια και τις στιγμιαίες λάμψεις...
Υπήρχε και καπνός στις σικ ντισκοτέκ. Έβγαινε από κάτω και αισθανόσουν πως ήσουν πάνω σε σύννεφο! Συνήθως αυτό το εφέ χρησιμοποιούνταν στα πρώτα χορευτικά τραγούδια και είχε σκοπό να σηκώσει τους αδέξιους χορευτές αφού έκρυβε τα πόδια!







Τότε, στις αυθεντικές ντίσκο της δεκαετίας του 80 πήγαινες πραγματικά για να διασκεδάσεις και για να ακούσεις μουσική...Τραγούδια όπως  Big in japan, she works hard for he money, Daddy cool, Rasputin, Born to be alive, και άλλα πολλά που άφησαν εποχή!




Από τις γνωστότερες στην Αθήνα ήταν: η  a b c στην Πατησίων, στον ίδιο δρόμο η Station One, φυσικά η βασίλισσα Barbarella στην Συγγρού, στον Πειραιά η Bay Queen, η Nottourno στο Broadway,η Atlantis στον Ωροπό, Jacky O στη Μιχαλακοπουλου...
Bay queen,Mαρινα Ζεας......στα 90s...
valentino-dekelias
Too much, Malibu, Retro,
B' 52,
Prison(Πατησιων),
Aποκαλυψη(N Φιλαδελφεια),
Sattelite (υπογειο Caravel),
Roller (Κεφαλαρι)
και φυσικα Dorian Grey (που επαιζε ο Palmer)

Στην Θεσσαλονίκη ξεχώριζαν η FIGARO στην Παπαναστασίου,η BLUE SKY στην Θέρμη
και η La Pose





Αναμνήσεις


Σχόλιο:

Στην ντισκοτέκ
Στην παλιά ντισκοτέκ...

Στην ντισκοτέκ την παλιά
φέραν νέα φώτα, 
στρώσαν καινούργια χαλιά
κι άνοιξαν την πόρτα.

Όμως δεν ήρθες εσύ, 
το χαμόγελό σου.
Λείπει η ζωή μου η μισή
κι ό,τι είναι δικό σου.

Κι η μουσική δεν έχει
όπως και χθες ρυθμό.
Η νύχτα πια δεν τρέχει
και το χορό ξεχνώ.
Τα γέλια με πειράζουν
και στον πολύ καπνό
ψάχνω τριγύρω μου
και προσπαθώ να σε βρω.

Στην ντισκοτέκ
Στην παλιά ντισκοτέκ...

Στην ντισκοτέκ ο ρυθμός
έχει τώρα αλλάξει.
Ξένος μου μοιάζει ο χορός
που μου ’χες διδάξει.

Είναι που λείπεις εσύ, 
το χαμόγελό σου.
Λείπει η ζωή μου η μισή
κι ό,τι είναι δικό σου.

Κι η μουσική δεν έχει
όπως και χθες ρυθμό.
Η νύχτα πια δεν τρέχει
και το χορό ξεχνώ.
Τα γέλια με πειράζουν
και στον πολύ καπνό
ψάχνω τριγύρω μου
και προσπαθώ να σε βρω.

Στην ντισκοτέκ
Στην παλιά ντισκοτέκ...

Είναι που λείπεις εσύ.
K.TOYΡΝΑΣ
↧

Αρχαίοι δρόμοι κάτω από τα πόδια μας

May 9, 2013, 1:10 am
$
0
0


Αρχαία οδός και κτιριακό συγκρότημα στη συμβολή
των σημερινών
Αγίων Ασωμάτων,
Ψαρομηλίγκου και Καλογήρου Σαμουήλ
Αποκαλύφθηκαν από τις ανασκαφές σε Ψυρρή, Κολωνό, Πετράλωνα
Δρόμοι γνωστοί που διέτρεχαν την αρχαία Αθήνα αλλά και άγνωστοι που είτε 
εμφανίζονται μόνον στις γραπτές πηγές είτε και καθόλου. Δρόμοι που 
ανακαλύπτονται σήμερα κάτω από τη σύγχρονη πόλη, καμιά φορά και 
σε συνάφεια με νέες αρτηρίες, διότι ανέκαθεν οι οδεύσεις ακολουθούσαν 
πλην της αναγκαιότητας, τη μορφολογία του εδάφους.
Επτά αρχαίους δρόμους αναφέρει
η αρχαιολόγος κυρία Ελένη Μπάνου, προϊσταμένη της Γ΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων,
 ότι ήρθαν στο φως κατά την τελευταία πενταετία στην ευρύτερη περιοχή 
της Αθήνας: Ψυρρή, Κολωνό, Πετράλωνα. Αλλοτε με ταφικούς περιβόλους _
 όπως συνηθιζόταν στην αρχαιότητα_ άλλοτε με επάλληλα οδοστρώματα καθώς 
η διάρκεια της χρήσης τους ήταν μεγάλη και με τα ίχνη της ορατά ακόμη.

Μεγάλης οικιστικής πυκνότητας είναι σήμερα αυτές οι περιοχές αλλά και 
στην αρχαιότητα κάθε άλλο παρά ακατοίκητες ήταν ενώ μεγάλος αριθμός 
δρόμων τις διέτρεχαν συνδέοντας τα άκρα της εκτός των τειχών Αθήνας. 
Ετσι επί της Λεωκορίου 42 στου Ψυρή οι ανασκαφές αποκάλυψαν τμήμα 
του τείχους της κλασικής περιόδου (5ος έως και 3ο π. Χ. αιώνας) 
που σχετίζεται με την οδό των λεγομένων Ηρίων πυλών, που τοποθετούνται 
στην περιοχή.
Αρχαία οδός που αποκαλύφθηκε σε μήκος 17,30 μέτρων και πλάτος 3 μέτρων
 στην οδό Μυκάλης ταυτίζεται με την αμαξιτή - δευτερεύουσα οδό, 
η οποία έβαινε παράλληλα της οδού του Δημόσιου Σήματος.

Και οι δύο άλλωστε συνέδεαν το Αστυ (μέσω των Πυλών του τείχους στον
 Κεραμεικό) με την Ακαδήμεια. Η μεν κύρια οδός, αποκαλούμενη κατά 
την αρχαιότητα Δρόμος ή Μνήμα ή Σήμα, διερχόταν μέσω του Διπύλου, 
ενώ η αμαξιτή, δια της Ιεράς Πύλης. Να σημειωθεί μάλιστα ότι παραπλεύρως 
της οδού που εντοπίσθηκε στην οδό Μυκάλης βρέθηκε και ένας μαρμάρινος 
λέοντας από ταφικό περίβολο του 4ου Αι. π. Χ., ο οποίος περιελάμβανε 
σαρκοφάγους και μία πυρά.

Στη συμβολή των οδών Αγίων Ασωμάτων, Ψαρομηλίγκου και Καλογήρου 
Σαμουήλ και σε μικρή απόσταση από τον Κεραμεικό αποκαλύφθηκαν τμήματα 
δύο οδών, η μία από τις οποίες οδηγούσε στον Ίππιο Κολωνό μέσω των 
Ηρίων Πυλών. Κοντά στις οδούς βρέθηκε και τμήμα ενός παρόδιου 
νεκροταφείου με 38 ταφές, ταφικό περίβολο και βάθρο που χρονολογείται 
από τον πρώιμο 5ο έως τα μέσα του 2ου αιώνα. π.Χ.

Τμήμα της οδού που συνέδεε την αρχαία πόλη με την Ακαδημία, καθώς και 
συστάδα τάφων παρόδιου νεκροταφείου αποκαλύφθηκε εξάλλου σε οικόπεδο 
επί της οδού Μοναστηρίου, στην περιοχή του Κολωνού. Αυτή η αρχαία οδός 
ήρθε στο φως σε μήκος 12,80 μέτρων και με μέγιστο πλάτος 9,40 μέτρα. 
Οπως αποκάλυψε μάλιστα η ανασκαφή ο δρόμος είχε δύο επάλληλα, χωμάτινα
 οδοστρώματα, πάνω στα οποία διακρίνονταν και τα ίχνη των αμαξοτροχών 
(στο νεώτερο στρώμα, με πλάτος μεταξονίου 1μέτρο).

Και το πιο σημαντικό: Κατά μήκος της οδού και στο μέσον της υπήρχε 
ένας πρόχειρος τοίχος, ο οποίος όμως λειτουργούσε ως ένα είδος κρασπέδου 
που διαχώριζε τα δύο ρεύματα κίνησης! Αυτός ο δρόμος ήταν σε χρήση 
από το α΄μισό του 5ου π. Χ. έως το 2ο π. Χ. αιώνα ενώ στο ανατολικό του 
όριο ανασκάφηκαν και επτά τάφοι σχεδόν όλοι συλημένοι, εκτός από κάποια
 λιγοστά ευρήματα από την εξάρτηση νεκρικής κλίνης.

Στα Πετράλωνα, που σε όλη τη διάρκεια του 4ου αιώνα π. Χ. υπήρχαν 
εργαστηριακές εγκαταστάσεις _ η περιοχή άλλωστε ενδείκνυτο για το εμπόριο 
και τη μεταφορά αγγείων προς τον Πειραιά μέσω των Μακρών τειχών_ 
είναι γνωστή από παλιά η «δια Κοίλης οδός», η οποία διευκόλυνε την 
επικοινωνία του δήμου της Μελίτης με την εντός των τειχών περιοχή. 
Ενα τμήμα αυτής της οδού αποκαλύφθηκε πρόσφατα ενώ ένα άλλο τμήμα 
οδοστρώματος και αναλήμματος σώζεται σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο 
στο ισόγειο οικοδομής επί της οδού Δημοφώντος.

Την ίδια οδό συνάντησαν οι αρχαιολόγοι και σε άλλα σημεία και συγκεκριμένα
 σε οικόπεδα επί της οδού Δρυόπων 36 και Κυκλώπων 33, σε δύο κυρίως 
οδοστρώματα, πλάτους τουλάχιστον 5 μέτρων, που μπορεί να ήταν και 
μεγαλύτερο.
Στο πρώτο οικόπεδο ιδιαιτέρως αποκαλύφθηκε και τμήμα του βόρειου 
αναλημματικού τοίχου της οδού αλλά και παρόδιο νεκροταφείο των ύστερων
 Ελληνιστικών χρόνων (2ος-1ος αιώνας π. Χ.) με 13 τάφους πλούσια
 κτερισμένους, καθώς κάποιοι έφεραν και χρυσά κοσμήματα. 
Τέλος εντοπίσθηκε και μία ορθογώνια δεξαμενή, που ίσως σχετίζεται 
με εργαστηριακή λειτουργία πλησίον της οδού.

Με όλα αυτά η πολεοδομική εξέλιξη της πόλης των Αθηνών επικαιροποιείται 
στον ιστορικό χάρτη, όπως λέει η κυρία Μπάνου, κάτι που θα συνεχισθεί 
και στα επόμενα χρόνια καθώς πολλά μυστικά κρύβονται ακόμη θαμμένα 
στη γη.
↧

«Ηρθα μόνη μου γιατί πεινούσα...»

May 9, 2013, 1:10 am
$
0
0



Καθημερινές ιστορίες αστέγων πριν από τα Χριστούγεννα του 2011
Της Μαριλης Mαργωμενου

Μπορεί και να το θυμάστε το κατάστημα. «Βιοτεχνία Υποκαμίσων Νικόλαος Ζάκκας», γωνία Ευριπίδου και Αιόλου. Τρίτη πρωί, περιμένω να γνωρίσω τον ιδιοκτήτη εκείνου του μαγαζιού. Ενας εθελοντής ανοίγει το δεύτερο φύλλο της ξύλινης πόρτας. Το αναπηρικό καροτσάκι δεν χωράει να μπει αλλιώς στο Ιδρυμα Αστέγων. Ενας άνδρας με γκρίζα γένια. «Χαίρω πολύ», λέει. Η βιοτεχνία υποκαμίσων έχει κλείσει πολλά χρόνια τώρα. «Νίκος Ζάκκας». Τίποτα για τον κύριο Νίκο δεν πήγε όπως έπρεπε.
Τακτοποιεί το καρότσι του δίπλα στο τραπέζι. Κάθε μεσημέρι στις 12 έρχεται εδώ για το συσσίτιο. «Είναι καλό το φαγητό εδώ», κάνει. «Είναι και οι άνθρωποι καλοί». Φοράει ένα άσπρο - μπλε πουκάμισο. Κοκάλινα κουμπιά, λευκές μανσέτες. Αυτό έμεινε απ’ τον παλιό, καλό καιρό.
«Η κόρη μου δεν με θέλει». Η ιστορία του σε έξι λέξεις. Τώρα ο κ. Νίκος μένει «στο Capri». Νομίζω πως μου κάνει πλάκα, αλλά σαν αστείο της μοίρας, το ξενοδοχείο των αστέγων στο Μεταξουργείο το λένε πράγματι «Capri». Στην οδό Ψαρομηλίγκου 7, έναν όροφο πιο πάνω ο κ. Νίκος έχει την κυρία Βασιλική. Την γνώρισε εκεί αλλά όποτε χρειάζεται κάτι, εκείνη πρώτη θα τρέξει. «Μη γράψεις επώνυμο», μου λέει εκείνη. Στα 63 της, δεν θέλει να βαρύνει κανέναν απ’ όσους απέμειναν να μοιράζονται το ίδιο επώνυμο μαζί της. Η Βασιλική μού διηγείται μια ζωή που ταιριάζει σε αγρίμι. Πώς να φανταστείς αυτή τη γυναίκα σ’ ένα καλύβι χωρίς φως και νερό, μες στο δάσος να φυλάει ένα ψυχασθενή αδελφό; Μιλάει χωρίς ένταση, σχεδόν σαν να διαβάζει βιβλίο. Την ρωτάω πώς έφτασε στο Ιδρυμα Αστέγων. «Ηρθα μόνη μου», λέει. «Πεινούσα. Ανέβηκα τις σκάλες κι έπεσα στην πόρτα του αντιδημάρχου. Ηρθαν τα κορίτσια του δήμου. “Ελα να κατέβουμε κάτω”, μου έλεγαν, “έλα να πάμε μαζί για το συσσίτιο”. Αλλά εγώ είχα κολλήσει. “Ψέματα λέτε όλες”, τους φώναζα. Είχα κολλήσει σαν το σκυλί στην πόρτα».
Πέντε χρόνια μετά, η Βασιλική απέναντί μου είναι μια συνηθισμένη γυναίκα. Στον δρόμο, δεν θα σε παραξένευε αν περπατούσε δίπλα σου. Οι άνθρωποι που φτάνουν ώς εδώ θέλουν χρόνο. Αν τους τον δώσεις, μπορεί και να επανέλθουν. Αλλά απ’ όταν άρχισε η κρίση, ο χρόνος είναι πολυτέλεια. Ο πρόεδρος του Ιδρύματος Αστέγων, ο Γ. Αποστολόπουλος, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τα βγάλει πέρα. «Κάνουμε ό,τι μπορούμε», λέει, «αλλά κι εμείς στην κρίση ζούμε. Εχουμε ανάγκη από χορηγίες και δωρεές σε είδη διατροφής. Ο,τι μπορούμε να μοιράσουμε άμεσα στον κόσμο».
Η κυρία Αγγελική μού λέει πως το Ιδρυμα δεν έχει ξαναπεράσει τέτοια δύσκολη εποχή. Στα εβδομήντα τέσσερά της, έχει δέκα χρόνια εδώ. Μοιάζει μικροσκοπική όπως κάθεται στην καρέκλα, μέχρι που γυρνάει και σε κοιτάζει μ’ αυτά τα μεγάλα μπλε μάτια. «Αλλά στο τέλος, η ζωή βρίσκει πάντα τον τρόπο», λέει.

Αναμνήσεις
Εθνικό Ορφανοτροφείο Θηλέων Πατρών: αυτό ήταν το πρώτο σπίτι της Αγγελικής. «Μικρή ήθελα να γίνω εισαγγελέας». Με κοιτάζει σαν να εκπλήσσεται κι η ίδια που θυμήθηκε κάτι τόσο παλιό. Πριν προλάβω να τη ρωτήσω, «μου άρεσε η ιεραρχία, ο στρατός», λέει. «Ο μπαμπάς μου, ξέρεις, σκοτώθηκε στον ελληνοϊταλικό πόλεμο».
Η κυρία Αγγελική δεν παντρεύτηκε ποτέ, δεν έκανε οικογένεια. Ξεκίνησε τη ζωή της στο ορφανοτροφείο, θα την τελειώσει στο Ιδρυμα Αστέγων. Οπως κι αν μοιάζει η ιστορία της σ’ εμάς τους απέξω, γι’ αυτήν είναι απλώς η ζωή της. «Κάθε μέρα είναι αλλιώς», με σταματάει όταν αρχίζω τις στενόχωρες ερωτήσεις. «Οπότε κοίτα να ζήσεις τη μέρα κι άσε τις φιλοσοφίες!».
↧
↧

Όταν οι Αθηναίοι έλεγαν το νερό νεράκι!

May 9, 2013, 1:10 am
$
0
0


Για έναν περίπου αιώνα η ύδρευση ταλάνιζε την Αθήνα. Το παλαιό υδραγωγείο του Αδριανού είχε πάθει ανεπανόρθωτες ζημιές από τους πολέμους του ’21.
 Η Αθήνα υδρευόταν από τις 55 δημοτικές βρύσες που υπήρχαν σε διάφορα σημεία, οι οποίες συνεισέφεραν ελάχιστα έως και καθόλου στις καθημερινές ανάγκες της κατανάλωσης νερού.
Ατελείωτες οι ουρές των Αθηναίων καθημερινά σε αυτές με τους τενεκέδες και τις στάμνες, καυγάδες για τη σειρά και φασαρίες. Χρυσές δουλειές έκαναν ωστόσο οι νερουλάδες που μετέφεραν με τα κάρα τους και πουλούσαν νερό στην Αθήνα, στα σπίτια που διέθεταν δεξαμενές από τις πηγές των γύρω χωριών, όπως της Κηφισιάς και του Αμαρουσίου. Μέχρι το 1924 η Αθήνα υδρευόταν κυρίως από τα νερά των πηγών της Πάρνηθας και από τον υπόγειο υδροφορέα. Το 1925 άρχισαν να κατασκευάζονται τα πρώτα σύγχρονα έργα ύδρευσης στην περιοχή της Πρωτεύουσας. Τη χρονιά αυτή υπογράφτηκε σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου, της Αμερικανικής Εταιρείας ULEN και της Τράπεζας Αθηνών για τη χρηματοδότηση και κατασκευή έργων ύδρευσης της Πρωτεύουσας.
πηγή
↧

Εν Αθήναις.....μια συννεφιασμένη Τετάρτη

May 9, 2013, 1:12 am
$
0
0


Τετάρτη του Πάσχα η βόλτα στο Κέντρο της Αθήνας να μοιάζει με Μεγάλη Παρασκευή λόγω συννεφιάς αλλά και αναδουλειάς στην αγορά και τις Πασχαλινές ημέρες.
Έτσι βρέθηκα κάτω από την Αθηνάς προς Πειραιώς μεριά και προς Ομόνοια....
Τι να δεί ο Γιαπωνέζος;
Άσε που μειώθηκαν και αυτοί με τις φωτογραφικές και τα χαμόγελα όπως τους
γνωρίσαμε.
Βρώμα και ανασφάλεια....
Είσαι ρατσιστής θα πεί κάποιος γιατί ξέρω που θα το πάς....
Μάλλον τομαριστής θα έλεγα ότι είμαι...απλά φοβάμαι το τομάρι μου που δεν αντέχει τώρα βίαιες καταστάσεις.
Και εξηγούμαι....οι άνθρωποι αυτοί είναι εξαθλιωμένοι και προσπαθούν
να επιβιώσουν με κάθε τρόπο....άλλοι αναγκάζονται από τους δουλέμπορους.
Στην Μενάνδρου σε μια γωνιά μελαμψές ιερόδουλες με εσώρουχα στην ουσία
μαζί με συμπατριώτες τους νταγλαράδες παίρνουν οδηγίες για το μεροκάματο.
Αν κόψει ταχύτητα αυτοκίνητο με άντρα οδηγό του την πέφτουν ....
Ο πεζός που θα περάσει θα τον κυκλώσουν....
Παρακάτω χρήστες σε ώρα συναλλαγής....συνηθισμένη εικόνα.
Στους γύρω δρόμους σηκώνεις ψηλά το κεφάλι και χαζεύεις τα λαϊκά υπνωτήρια
που εξακολουθούν να υπάρχουν....
Απλωμένα ρούχα και πολλά μάτια να κοιτάζουν φοβισμένα από τα παράθυρα.
Θα δείς και λαϊκά λουτρά για "τουρίστες" καθ΄ότι δεν υπάρχει νερό στα περισσότερα υπνωτήρια που νοικιάζουν ασυνείδητοι ημεδαποί.
Μια στάση στην Σωκράτους σε ένα φιλικό μαγαζί που κρατάει Θερμοπύλες....
Τίποτα δεν αλλάζει πίσω από την Ομόνοια μου είπε ο φίλος....τους πιάνουν
με τις "σκούπες" και ξαναγυρίζουν πίσω στα παλιά λημέρια με την άδεια της αστυνομίας αυτή την φορά...που λέει να εγκαταλείψουν την Χώρα σε λίγους μήνες...σαν ανέκδοτο ακούγεται.
Το θερμόμετρο ανεβαίνει και οι αρρώστειες θα κάνουν και πάλι πάρτυ
στην Αθήνα.
Το  Σωτηρία και του Συγγρού δεν θα προλαβαίνουν!

πίσω στα παλιά


↧
Search

Πάει και ο Θανασάκης. Μας τον πήρε η «γραφειοκρατία»!

May 10, 2013, 12:35 am
$
0
0



(Ο φίλος της στήλης Β.Κ. από τα Εξάρχεια μας έστειλε ένα σπαρταριστό κείμενο του δημοσιογράφου Σωτήρη Σκίπη, που δημοσιεύτηκε το 1914 στο «Σκριπ». Η ανυπομονησία που διακατέχει τον Έλληνα αλλά και το σχετικό γιαβάς-γιαβάς που διακρίνει πολλές, συμπαθείς κατά τα άλλα, επαγγελματικές τάξεις, έχει δώσει αφορμή για πάμπολλα παρόμοια κείμενα.)

«Εφαντάσθητε γραφειοκρατίαν εις τα καφενεία και τα εστιατόρια και τα ζυθοπωλεία; Εγώ, τουλάχιστον, δεν την είχα φαντασθή. Πηγαίνετε και κάθεσθε εις ένα από αυτά. Κτυπάτε το τραπέζι να έλθη ο σερβιτόρος να σας σερβίρη. Ο σερβιτόρος απαντά "Αμέσως...". Αλλά το "αμέσως" αυτό λέγεται μηχανικώς, διότι προφέρων αυτό δεν έπεται ότι και θα το εκτελέση. Απ'εναντίας, μάλιστα, σας ξεχνά κ'εσάς και το "αμέσως" του και εξαφανίζεται.

Πού πηγαίνει; Μέσα εις την κουζίναν. Πιάνει κουβέντα με τους μαγείρους. Έπειτα εμφανίζεται πολυάσχολος και κάθιδρως και αναμένετε αυτήν την φοράν να πλησιάση εις το τραπέζι σας, αλλά απατάσθε και πάλιν. Ξεγλυστρά, σας φεύγει, πηγαίνει έξω εις τα πεζοδρόμια, όπου ετοποθετήθησαν τα τραπέζια της ανοίξεως. Ήλθαν νέοι πελάται και οι νέοι πάντοτε προτιμώνται. Το δυστύχημα όμως είνε, ότι και οι νέοι αυτοί παληώνουν εις την εκτίμησιν του σερβιτόρου.

Τότε εκνευρίζεσθε και κτυπάτε δευτέραν, τρίτην φοράν μ'ένα νόμισμα αργυρούν ή νικέλινον εις ένα ποτήρι ή εις ένα πιάτο ή με το δακτυλίδι σας εις το μάρμαρον του τραπεζιού, εάν είνε μαρμάρινον, τιγκ, τιγκ, τιγκ, καμμία φωνή δεν σας απαντά εν τούτοις. Επαναλαμβάνετε το κτύπημα, τώρα με το μπαστούνι σας εις το παρκέτο, εις τα ξύλινα πόδια του τραπεζιού και φθάνετε απελπισμένος εις το μάρμαρον. Η φωνή επί τέλους σας απαντά:

-Ο κτύπος εδώ;
-Τι θα πη ο κτύπος εδώ, μωρέ σκυλί, που έχω μίαν ώραν που περιμένω.

Όσον να του το πήτε όμως αυτό, τον εχάσατε. Τον βλέπετε από μακράν μαινόμενον. Πηγαίνει, έρχεται, κομαντάρει υψηλοφώνως τας παραγγελίας των πελατών, τώρα χαριεντίζεται μ'έναν πελάτην... Θα είνε συμπατριώτης του, φίλος του, ευνοούμενός του. Του έκαμε το ρουσφέτι του. Εσείς δεν έχετε τα μέσα πλησίον του. Και είνε την ώραν εκείνην τμηματάρχης, υπουργός, πρωθυπουργός, διπλωμάτης. Είνε επί τέλους επίσημος άνθρωπος, τον οποίον δια να τον πλησιάσης ή μάλλον να σε πλησιάση χρειάζεται να έχης συστάσεις, μέσα, χρειάζεται να σ'ευνοή.

Χάνετε την υπομονήν σας. Νάτος, περνά και κρατά δι'ειρωνείαν σας ένα βουνό από πιάτα και ποτήρια. Είνε γλυκίσματα, παγωτά, τα οποία πρόκειται να μοιράση εις άλλους πελάτας. Ψιτ, ψιτ, ψιτ, του φωνάζετε. Αλλά και πάλιν του κάκου. Δεν εννοεί να σας απαντήση. Δια να τον εξευμενίσετε, τον καλείτε Γαλλιστί και του λέτε:

-Γκαρσόν.

Σας εμειδίασαν, αλλά αυτός ούτε κατεδέχθη καν να σας μειδιάση. Τότε στρέφετε εις τον πλαγινόν σας κ'ερωτάτε να μάθετε το όνομα του περί ου ο λόγος σερβιτόρου.
Τον λένε Θανάση. Α, Θανάση, τον λένε και να μην το ξέρω τόσην ώραν να τον φωνάζω με τ'όνομά του. Εις την πρώτην του εμφάνισιν απαλαίνετε την φωνήν σας και την κάμνετε σχεδόν λυρικήν.

-Θανάση, λέτε, Θανασάκη. Νάσο... Έλα επί τέλους κ'από 'δω. Διάβολε.

Η μέθοδος έπιασε. Ήλθε γελαστός, ευχαριστημένος.

-Τι να σας κάμω, προλαμβάνει και σας λέγει. Έχετε δίκηο, αλλά κοιτάξτε τι γίνεται. Πώς να τα καταφέρω μόνος μου. Δυσαρεστώ τον κόσμον χωρίς να θέλω.

Επί τέλους, σας λέγει βιαστικά το μενού ή σας απαριθμεί τα γλυκίσματα. Μασκότ, Τρούφες, Ικμέτ Κανταΐφ, Μπακλαβάς, Κοπεγχάγη, Κρεμ-Σοκολάτ, Πάστα-φρούτο κτλ..

Ελάτε τώρα ν'αποφασίσετε και να διαλέξετε. Συνήθως όμως διαλέγετε κάτι το οποίον δεν συμπεριέλαβεν εις την απαρίθμησιν ο Θανάσης. Μίαν πικροδάφνην λ.χ..

Ακολουθεί ένα τέταρτον της ώρας αναμονής. Επί τέλους σας σερβίρει. Αλλά ουαί σε σας εάν ζητήσετε τον λογαριασμόν. Θα σας επαναλάβη την πρώτην σκηνήν κατά γράμμα. Δεν έχει πειά Θανάσης και Θανασάκης. Δεν κολακεύεται πλέον μ'αυτό. Σας κρατά εκεί καρφωμένον εις τον καναπέ ή εις την καρέκλα. Είσθε βιαστικός; Τόσο το χειρότερο για σας.

Εις μίαν παρόμοιαν σκηνήν παρευρέθη προχθές. Ο πελάτης, ο οποίος ήτο αγαπητός συνάδελφος εκάλει επί ματαίω τον γκαρσόναρον. Εξενευρίσθη.

-Άφησε επί τέλους την γραφειοκρατία που να σε πάρη ο διάβολος. Κανένας άλλος χαρακτηρισμός δεν θα ήτο καλλίτερος».

Κύριε Β.Κ. σας ευχαριστούμε θερμά.
↧

Ένα σχολείο στο Κέντρο της Αθήνας από το 1831

May 10, 2013, 12:35 am
$
0
0

Η Σχολή Χιλλ είναι το παλαιότερο σχολείο
στην Ελλάδα που εξακολουθεί να λειτουργεί, χωρίς διακοπή, μέχρι και σήμερα.
Το ‘Hill Memorial School’ ιδρύθηκε από τον Αμερικάνο ιεραπόστολο John Hill και τη
γυναίκα του Fanny Francis Mulligan, το 1831, τρία χρόνια πριν γίνει η Αθήνα πρωτεύουσα
 του ελληνικού κράτους.  Τα «εκπαιδευτικά καταστήματα του κ. Χίλλου» περιλάμβαναν «σχολείον κορασίδων», «σχολείον απόρων παίδων» και «διδασκαλείον θηλέων».
Από το 1835, στις δραστηριότητες του σχολείου προστέθηκε η λειτουργία του
πρώτου νηπιαγωγείου της χώρας, ενώ λίγα χρόνια αργότερα άρχισε να λειτουργεί και οικοτροφείο.
Τα πρώτα χρόνια η Σχολή Χιλλ στεγαζόταν σε έναν τούρκικο πύργο κοντά στους
Αέρηδες και τη χρονιά που η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα μεταφέρθηκε σε ένα νέο κτίριο,
 στη συμβολή των οδών Ν. Νικοδήμου και Θουκυδίδου, που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες ενός πολύ σύγχρονου, για την εποχή, σχολείου. Εκατό χρόνια αργότερα το κτίριο αυτό κατεδαφίστηκε και στη θέση του χτίστηκε ένα ολοκαίνουριο σχολείο, αυτό που έως σήμερα στεγάζει τη Σχολή Χιλλ.
Η διεύθυνση του σχολείου πέρασε από τους Χιλλ στις επόμενες γενιές, και έχει φτάσει
μέχρι και σήμερα να λειτουργεί από μέλη της  πέμπτης και έκτης γενιάς της ίδιας οικογένειας.
Στη διάρκεια των 180 σχεδόν χρόνων παρουσίας στην εκπαιδευτική κοινότητα,
η Πολιτεία έχει τιμήσει τη Σχολή Χιλλ με διακρίσεις για το έργο και την προσφορά της, όπως:

• 1836, απονομή χρυσού μεταλλίου στους Hill από το βασιλιά Όθωνα
• 1881, έγγραφο «Βασιλικής Ευαρέσκειας» από το βασιλιά Γεώργιο Α’ για τη
συμπλήρωση 50 χρόνων λειτουργίας, επαινώντας ιδιαίτερα τη συμβολή του σχολείου
στη γυναικεία εκπαίδευση
• 1928 συγχαρητήρια έγγραφα από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χρυσόστομο
• 1953, χρυσό μετάλλιο από το Δήμο Αθηναίων για τη συμπλήρωση 122 χρόνων
από την ίδρυση του σχολείου
• 1985, βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το διδακτικό έργο του σχολείου και την εκπαιδευτική του δραστηριότητα
• 2004, βράβευση από το Δήμο Αθηναίων για την προσφορά και το έργο
 ως πνευματικό ίδρυμα που λειτουργεί από τότε που ιδρύθηκε και το Ελληνικό κράτος το 1834.
Πιο πολύ όμως τιμούν το σχολείο οι συνεργάτες του και όλα εκείνα τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα σ' αυτό και δηλώνουν, ο καθένας με το δικό του τρόπο, πως
το σχολείο τους έχει σταθεί σημείο αναφοράς στη ζωή τους.

πηγή
↧
↧

Πατησίων και Λασκαράτου

May 10, 2013, 12:35 am
$
0
0


Πατησίων και Λασκαράτου
Μολις σήμερα έμαθα ότι το κτίριο αυτό, το οποίο είναι στη γειτονιά μου, είναι η πρώτη 
πολυκατοικία 
της Αθήνας!
Είναι κτισμένο γυρω στα 1904 στην οδό Πατησίων και Λασκαράτου στα Ανω Πατήσια 
κι έχει κυρηχθεί 
διατηρητέο .
Το φοβερό όμως είναι οτι κατοικείται ακόμα απο τους υπερήλικους ιδιοκτήτες του,
 αλλά κι απο μια
 νεαρή φοιτήτρια (λαλίστατοι οι γείτονες με ενημέρωσαν για όλα). Περνώντας απο κει,
 πάντα παρατηρούσα 
τα ολάνθιστα μπαλκόνια, όλες τις εποχές του χρόνου, κι αναρρωτιόμουν, μα ποιοι 
το κατοικούν;
H ατμόσφαιρα δεν με βοηθησε και πολύ σήμερα, έχει λίγο θολούρα, αλλά είναι 
δίπλα μου κι έτσι 
θα ξαναπροσπαθήσω.
πηγή
↧

Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία

May 10, 2013, 12:36 am
$
0
0


Γυρίσματα κάτω από αντίξοες συνθήκες, πολιτικές διώξεις, λογοκρισία...
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  05/06/2011 ΤΟ ΒΗΜΑ
Μια θρυλική συνοικία, μια καταραμένη ταινία


«Αυτή η ταινία δεν με αφορά, δεν με αντιπροσωπεύει.

Για μένα τελείωσε στη λογοκρισία της». Είναι σχεδόν τραγική ειρωνεία που ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής μιας ταινίας τόσο σημαντικής για την Ιστορία της χώρας μας όσο η «Συνοικία το Ονειρο» (1961) αναφερόταν σε αυτήν πάντοτε με λύπη. Ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν ξέφυγε ποτέ από τη μαύρη σκιά της «σφαγής» που ακολούθησε τη δημιουργία της δεύτερης και τελευταίας ταινίας που σκηνοθέτησε. Μιας ταινίας που εφέτος κλείνει μισό αιώνα από τη δημιουργία της και επαναπροβάλλεται αποκλειστικά στον Ζέφυρο.

Σε μια εποχή όπου η Ακροδεξιά έκανε πάρτι στην Ελλάδα, η «Συνοικία το Ονειρο» λογοκρίθηκε έχοντας προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων επειδή « δυσφημούσε την εικόνα της ευημερούσας Ελλάδας ». Τι ήταν όμως αυτό που είχε προκαλέσει το μένος του κράτους και των αρχών; Ηταν η «ενοχλητική» εικόνα μιας φτωχογειτονιάς της Αθήνας, του Ασύρματου. Μιας παραγκούπολης ανάμεσα στον λόφο του Φιλοπάππου και τα Ανω Πετράλωνα. Το κέντρο του κόσμου για τους κατοίκους της, οι οποίοι με κάθε τρόπο προσπαθούν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και την ανέχεια, χωρίς ωστόσο να χάσουν την αξιοπρέπειά τους.

Ανάμεσά τους ο Ρίκος (Αλεξανδράκης), πρώην κατάδικος, νυν μικροκομπιναδόρος, αλλά με καλή καρδιά. Η αγαπημένη του Στεφανία ( Αλίκη Γεωργούλη ), που φλερτάρει με πλούσιους και με την ιδέα να ξεφύγει μια και καλή από τη φτωχογειτονιά. Ο ασκητικός «Νεκροθάφτης» ( Μάνος Κατράκης ), που σέρνεται ενώ προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα περιβάλλον εφιαλτικό, όπου ακούς μωρά να κλαίνε και επιθετικές γυναίκες να φωνάζουν. Μια τουαλέτα και ένα τηλέφωνο υπάρχουν για ολόκληρη την περιοχή. Νερό, στου διαόλου τη μάνα... Ο ιταλικός νεορεαλισμός του Ντε Σίκα και του Ροσελίνι ενσωματωμένος στην ελληνική πραγματικότητα της αυγής της δεκαετίας του ΄60.

Αναζητώντας τον Ασύρματο
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και η τότε σύντροφός του Αλίκη Γεωργούλη αναζητούσαν μια φτωχή περιοχή για τα γυρίσματα της ταινίας τους. Δεν γνώριζαν τον Ασύρματο, μια συνοικία που ονομαζόταν έτσι επειδή εκεί ήταν τοποθετημένος ο ασύρματος των Γερμανών επί Κατοχής. Κάποιος είπε στον Αλεξανδράκη να δει την περιοχή. Το έκανε και είδε στις παράγκες, τις φτιαγμένες από κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, το ιδανικό σκηνικό του. Θα μπορούσες να πεις ότι βρήκε το ντεκόρ της ταινίας... στο πιάτο. Το ίδιο συνέβη και με τους κομπάρσους. Οι ίδιοι οι ντόπιοι κάτοικοι της περιοχής, αυτοί που διέμεναν στις παράγκες, έπαιξαν στη «Συνοικία».

«Μας έφεραν κοντά,πάνω απ΄ όλα, τα κοινά ιδανικά μας,οι κοινοί στόχοι, η πίστη του ενός στον άλλον και πρωταρχικά η συναίσθηση πως έχουμε όλοι μας την υποχρέωση να προσφέρουμε κάτι ουσιαστικό στην ελληνική κινηματογραφία ξεκόβοντας πια από τις ανούσιες υπηρεσίες που της προσφέραμε οι περισσότεροί μας από πολλά χρόνια» αναφέρει η Αλίκη Γεωργούλη σε κείμενό της δημοσιευμένο στο περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» της εποχής (1961).

Καθώς οι βασικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία μιας ταινίας δεν έπαψαν ποτέ να είναι το κεφάλαιο, το θέμα και το έμψυχο υλικό, οι σεναριογράφοι Κώστας Κοτζιάς και Τάσος Λειβαδίτης άφησαν για τέσσερις μήνες κάθε άλλη δουλειά τους, ο Αλεξανδράκης σταμάτησε τις ως τότε επικερδείς κινηματογραφικές εμφανίσεις του, ο Τάσος Ζωγράφοςάρχισε να προετοιμάζει τα ντεκόρ. Οσο για τη Γεωργούλη, παράλληλα με τους ρόλους της πρωταγωνίστριας και της διευθύντριας παραγωγής, ανέλαβε και καθήκοντα φροντιστή. «Είχα βγάλει έναν κατάλογο από πάρα πολλά μεταχειρισμένα και φθαρμένα ρούχα, σκεύη και έπιπλα που ήταν αδύνατον να βρεθούν αλλού εκτός από τα ίδια τα σπίτια τουσυνοικισμού » έγραφε η ηθοποιός στην «Ε.Τ.». « Η ποδιά με τα 100 μπαλώματα πάνω στα 100 άλλα μπαλώματα που φορά η Σαπφώ Νοταρά αποτελούσε το αναγκαίο υλικό για να δοθεί ο επιζητούμενος ρεαλισμός ».

Η απογοήτευση και ο θρύλος
Τα όσα συνέβησαν μετά τα γυρίσματα άνοιξαν μια πληγή που δεν θε ραπεύτηκε ποτέ- απόδειξη τα λεγόμενα του ίδιου του Αλέκου Αλεξανδράκη όποτε τον ρωτούσαν για την ταινία. Τις φράσεις στην εισαγωγή αυτού του κειμένου τις είχε πει στον δημοσιογράφοΧρήστο Βασιλόπουλο με αφορμή τη μονογραφία του για τον ηθοποιό στην τηλεοπτική εκπομπή «Η μηχανή του χρόνου». Το φιλμ προβλήθηκε κατακρεουργημένο- και προφανώς ποτέ δεν τον εξέφρασε πλήρως.

Σε συνέντευξή του στα «Νέα» ο Αλέκος Αλεξανδράκης είχε πει ότι χάρη στην προσωπική παρέμβαση της Ελένης Βλάχου στον Κωνσταντίνο Καραμανλή η ταινία μπόρεσε τελικά να παιχτεί, έστω και πετσοκομμένη. Οσο για τις σκηνές που κόπηκαν, κάηκαν στην πυρά! Και πάλι όμως, η πρώτη προβολή του «Συνοικία το Ονειρο» έγινε μέσα σε επεισόδια, καθώς η αστυνομία αποπειράθηκε να εμποδίσει την είσοδο του κοινού στον κινηματογράφο και η παρακολούθησή της ουσιαστικά κατέληξε να είναι πράξη αντίστασης.

« Τι πράγματα είναι αυτά που δείχνετε;» είχε ρωτήσει τον Αλέκο Αλεξανδράκη αστυνομικός διευθυντής που σταμάτησε την προβολή της ταινίας. «Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πεινασμένοι ούτε τρελοί που να κυκλοφορούν ελεύθεροι.Κάνετε κομμουνιστικήπροπαγάνδα ». Επίσης η «Συνοικία» δεν προβλήθηκε σε επαρχιακές πόλεις- ειδικά στις «εθνικά ευαίσθητες περιοχές» εκδόθηκε αυστηρή διαταγή απαγόρευσης.

Σε εμένα προσωπικά ο Αλεξανδράκης είχε αναφερθεί λέγοντας απλώς ότι «έγινε με πολλούς αγώνες,με πολλά κυνηγητά και τελικά με πολλά χρέη». Οντως, η «Συνοικία το Ονειρο», μετά την προβολή της στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και παρά την εύνοια της κριτικής, κατέληξε σε τρομερή αποτυχία. Κατά ένα μέρος συνέβαλε και αυτό στον θρύλο που δημιουργήθηκε γύρω της, θρύλος ο οποίος διατηρείται ακόμη και σήμερα αλώβητος.

Εκτός όμως από το ίδιο το θέμα της ταινίας, εκτός από το κυνηγητό που της ασκήθηκε από τη Δεξιά, για τη μυθοποίηση της «Συνοικίας» έπαιξαν ρόλο και άλλα πράγματα. Το τραγούδι που ερμήνευε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, το «Βρέχει στη φτωχογειτονιά» σε στίχους του ποιητή Τάσου Λειβαδίτη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη, έγινε «ύμνος» της φτωχολογιάς και αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού. Τέλος, υπήρξε και το μυστηριώδες παρασκήνιο γύρω από τον Αλεξανδράκη και τη Γεωργούλη: το φιλμ σήμανε την οικονομική καταστροφή τους αλλά και το τέλος της σχέσης τους. Από τότε, μόνο δυσάρεστες θα ήταν οι αναμνήσεις και των δύο για τη «Συνοικία το Ονειρο».
ΔΥΟ ΝΤΟΠΙΟΙ,ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΩΝ ΓΥΡΙΣΜΑΤΩΝ,ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ
Η Φωτεινή του μπίλι-μπομ
Γέννημα θρέμμα των Ανω Πετραλώνων και ένας από τους πιο ηλικιωμένους σήμερα κατοίκους της περιοχής,ο κ.Παναγιώτηςθυμάται πολύ καλά τα γυρίσματα της ταινίας στο τέρμα της οδού Υπερίωνος: «Ακριβώς δίπλα στα σκαλάκια που οδηγούσαν στο βουνό βρισκόταν το σπίτι του αδελφού μου.Στο αριστερό σου χέρι βρισκόταν ο συνοικισμός,που ήταν το φόντο της ταινίας.Πολλοί κάτοικοι της περιοχής βοήθησαν στα γυρίσματα παραχωρώντας τα σπίτια τους.Ο πατέρας της Φωτεινής που τραγουδάει στο μαγαζί του Βασίλη το “Βρέχει στη φτωχογειτονιά” πουλούσε μαστίχα μπίλι-μπίλι-μπομ.Τη λέγαμε “η Φωτεινή,του μπίλι-μπομ η κόρη”».

«Σεισμός» για τον Γρηγόρη
Παιδάκι δώδεκα χρόνων την εποχή της ταινίας,ο κ.Μανώλης δεν θα ξεχάσει ποτέ την εμπειρία της σκηνής στο νυχτερινό κέντρο,τότε που όλη η γειτονιά της πλατείας Μερκούρη βρέθηκε στο πόδι για να παρακολουθήσει τα γυρίσματα.Η άφιξη του Γρηγόρη Μπιθικώτση βρήκε τον Μανώλη στην απέναντι μονοκατοικία της ταβέρνας στην Καλλισθένους,όπου μαζί με την παρέα του είχε κατασκηνώσει στην ταράτσα προσπαθώντας να διακρίνει μέσα από τις γρίλιες τι διαδραματιζόταν μέσα.Ο κ.Μανώλης θυμάται σαν να ήταν χθες τη φωνή τρόμου της γιαγιάς του,η οποία φοβόταν ότι από την πολυκοσμία «θα κατέβαινε το ταβάνι».

Ο «Βασίλης» της «Φτωχογειτονιάς»
Η ταβέρνα όπου έγιναν τα γυρίσματα της σκηνής του Γρηγόρη Μπιθικώτση (επάνω), με τον Αλέκο Αλεξανδράκη να χορεύει χασαποσέρβικο φωνάζοντας «άτιμε ντουνιά!»,υπάρχει ως σήμερα, αλλά με διαφορετική ονομασία. Λέγεται «Της κακομοίρας» (δεξιά), ενώ κατά την περίοδο εποχή των γυρισμάτων της «Συνοικίας» ήταν απλώς «Ο Βασίλης», από το όνομα του πρώην ποδοσφαιριστή κ. Βασίλη Δεδιώτη ο οποίος είχε τη διαχείρισή της. Τα χρώματα στην αφήγηση του κ. Δεδιώτη είναι πολύ έντονα καθώς θυμάται τον Αλέκο και την Αλίκη, «τα καλύτερα παιδιά στον κόσμο», να ξενυχτούν στο μαγαζί του, που ήταν ένα από τα στέκια της παραγωγής. «Το συνεργείο έπαιζε κουμ-καν και η ατμόσφαιρα ήταν πάντα χαρωπή» θυμάται ο κ. Δεδιώτης για τον «Βασίλη»- τη δημοφιλέστατη ταβέρνα για γυρίσματα ταινιών εκείνης της εποχής, με τον ίδιο τον εστιάτορα να εμφανίζεται σε ρόλους κομπάρσων.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΑΛΙΚΗ ΓΕΩΡΓΟΥΛΗ
«Ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν μιλούσε ποτέ για τη Γεωργούλη, όπως και η Γεωργούλη δεν μιλούσε ποτέ για τον Αλεξανδράκη» λέει ο φωτογράφος κ.Γιώργος Καλφομανώλης (κάτω δεξιά,στην είσοδο του κινηματογράφου Ζέφυρος), γιoς της Αλίκης Γεωργούλη (επάνω δεξιά,όπως εμφανιζόταν στη «Συνοικία το Ονειρο») από τον δεύτερο γάμο της και σήμερα κάτοχος των δικαιωμάτων της ταινίας.«Αυτό που ξέρω είναι ότι η μητέρα μου και ο Αλεξανδράκης δεν είχαν παρτίδες μετά τον χωρισμό τους». Μάλιστα,στις δυο-τρεις φορές που ο Καλφομανώλης έτυχε να φωτογραφίσει τον Αλεξανδράκη,όποτε του είχε αναφέρει ότι είναι γιος της Γεωργούλη,η αντίδραση του ηθοποιού «δεν ήταν ενθουσιώδης.Νομίζω ότι είχαν μια πολύ μεγάλη διαμάχη ως προς το θέμα της παραγωγής της ταινίας»λέει.«Διότι ο Αλεξανδράκης ως σκηνοθέτης ήθελε να εμφανίζεται και ως παραγωγός, ενώ στην ουσία αυτή η δουλειά έγινε από τη Γεωργούλη.Η αριστερή που έβαλε τον Αλεξανδράκη σε αυτή την υπόθεση ήταν η μητέρα μου.Εκείνη είχε τις γνωριμίες με τον Κατράκη και τον Θεοδωράκη.

Και νομίζω ότι αυτό ήταν που τους διέλυσε». 
Γιάννης Ζουμπουλάκης
↧

Εκεί που κάποτε ήταν ο ελαιώνας

May 10, 2013, 12:36 am
$
0
0


του Ηλία Μαμαλάκη



Κάποτε στην καρδιά της Αττικής και έξω από τα τείχη της Αρχαίας πόλης της Αθήνας ήταν ο ελαιώνας. Ένα στοιχείο της φύσης που έδινε στην Αθήνα ένα σημαντικό εισόδημα. Εκεί μέσα στον ελαιώνα ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης περιδιάβαιναν κάτω από τα δέντρα διδάσκοντας χωρίς πίεση, ηθική και φιλοσοφία. Οι Νεοέλληνες έκαναν τον ελαιώνα οικόπεδο. Τα πάντα μπορείς να βρεις εκεί που κάποτε ήταν ο ελαιώνας. Συνεργεία χωματουργικών μηχανημάτων, φαναρτζίδικα, αντιπροσωπείες αυτοκινήτων, βιοτεχνίες παράξενων ειδών, γύφτικες καλύβες, το Χρηματιστήριο και ένα σωρό άλλα πράγματα που με κάναν και ζαλίστηκα και ανάμεσα σε όλα αυτά σε ένα παράπλευρο δρόμο της οδού Πέτρου Ράλλη, την οδό Σαλαμινίας (ναι ναι ήταν και εκεί ο ελαιώνας) υπάρχει μια ταβέρνα. Μια ταβέρνα που σε λίγα χρόνια θα κλείσει 100 χρόνια ζωής. Ο Λελούδας. Την άνοιξε το 1928 ο παππούς Δημήτρης Λελούδας σαν μπακάλικο, μανάβικο, ψιλικατζίδικο, κρασοπουλειό, ταβερνάκι. Και από τότε μέσα στις δεκαετίες πορεύεται ανεπηρέαστη από τις εξελίξεις της εποχής.
Δεκάδες βαρέλια γεμάτα κοκκινέλι και ρετσίνα. Το γιοματάρι από το κοκκινέλι άνοιξε ήδη. Γλυκόπιοτο τανικό κρασί, ελαφρύ να πίνεις και οι ρετσίνες θα ανοίξουν τον Δεκέμβρη, να κρυώσει καλά ο καιρός να ξελαμπικάρουν. Και αν το γουστάρετε το κρασάκι σε ένα μπουκάλι από νερό πάρτε το μαζί σας. Θα σας πω και για το φαγητό του Λελούδα μα πριν από αυτό θα σας πω κάτι άλλο.
Μπαίνεις στην ταβέρνα και νομίζεις ότι μπήκες στην τραπεζαρία του θείου σου. Αν πετάξεις μια φευγαλέα καλημέρα, θα πάρεις δεκάδες απαντήσεις. Υπάρχουν θαμώνες που μπαινοβγαίνουν εκεί για 20-30 χρόνια.  Παλιοί φίλοι της οικογένειας Λελούδα. Όχι δεν μένουν στη γειτονιά, μένουν μακριά μα πάνε εκεί για την παρέα, το κρασί και καλό μεζέ. Γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους και οι κουβέντες τους είναι γλυκιές. Ο κύριος Γρηγόρης με κρεμασμένη μια καρδιά στο στήθος του αν δει ότι αργείτε να σερβιριστείτε θα σηκωθεί από το τραπέζι για να βοηθήσει στο σερβίρισμα. Άνετα θα πιάσετε κουβέντα με τον διπλανό σας χωρίς ίχνος πονηριάς και κακεντρέχειας. Ένα μικρό σχόλιο, ένα χαμόγελο, ένα εβίβα και η ανιδιοτέλεια της σχέσης χαλαρώνει τις ψυχές. Από την άλλη ο κύριος καθηγητής είναι έτοιμος να σας δώσει τη συμβουλή μια και έχει τελειώσει το πανεπιστήμιο του πεζοδρομίου, όπως λέει ο ίδιος. Καλοντυμένος, σοβαρός θα σας συμβουλεύσει να καθαρίσετε τις σκέψεις σας.
Πιάσε ακόμα ένα μισόκιλο, μια και ήρθαν τα τραγανά κεφτεδάκια.
Δεν θες να φύγεις, μα ο Λελούδας κλείνει στις 17.30, δεν δουλεύει βράδυ, ούτε Κυριακή. Μα αν σχολάσετε κατά τις 15.30 η βελουδένια φάβα του, η πολίτικη λαχανοσαλάτα, τα κοκκινιστά γιουβαρλάκια, τα ιταλικά ραδίκια και ο τηγανητός γαύρος όχι μόνο θα σας χορτάσουν, αλλά θα γίνουν για σας τερψιλαρύγγια. 
Σήμερα την ταβέρνα του Λελούδα την διαφεντεύει ο γιος Βασίλης και ο εγγονός Δημήτρης. Γοητευτικοί άνθρωποι, άνθρωποι που πορεύονται έχοντας το νου τους πάντοτε στο καλό. Αγαπημένος τους φίλος και συχνός θαμώνας ο πατέρας Μάξιμος, πνευματικός τους καθοδηγητής. Κανένας τους δεν είναι θρησκόληπτος, όμως έχουν στο νου τους τον θεό. Δεν ήξερα τον Λελούδα και δεν θα τον μάθαινα ποτέ αν δεν με πήγαινε εκεί ο αγαπημένος μου φίλος Αντρέας Σμαραγδής που ετοιμάζει ένα φωτογραφικό άλμπουμ για τον ελαιώνα. Μεγάλη χάρη του χρωστάω.
Μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα της περιρρέουσας φτώχιας και γκαντεμιάς ο Λελούδας είναι μια όαση ψυχής. Άλλωστε μην ξεχνάτε «οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου».
Σκέπτομαι να το κάνω στέκι μου, τουλάχιστον όποτε μπορώ. Με το νου μου θα λέω ότι ο κυρ Βασίλης είναι ξάδελφός μου και ο Δημήτρης ανηψιός μου. Ναι θα ήθελα να ήμουν συγγενής τους, όπως θα ήθελα να είναι ξαδέλφες μου οι δύο κυρίες που διαφεντεύουν τα τηγάνια και τα τσουκάλια της κουζίνας. Κομψές, καθαρές, καλοχτενισμένες και πάνω απ’ όλα χαμογελαστές. Ονειρεύομαι μια φορά μέσα στο χειμώνα που έρχεται να πείσω τον κυρ Βασίλη να ανοίξει κάποιο βράδυ. Να φέρω μια λαϊκή ορχήστρα, αλλά και μια ορχήστρα τζαζ και μέσα από τις σελίδες του Protagon να καλέσω όλη την Αθήνα, να περνάει, να πίνει ένα ποτηράκι, να τρώει ένα κεφτεδάκι και να εύχεται ταχεία έξοδο από την γκαντεμιά. Να κάνω τον Βοτανικό να αναστενάξει.
Αξίζει εάν μπορείτε να πάτε μεσημέρι και κυρίως Σάββατο. Όλοι οι ώριμοι και οι ώριμες θα θυμηθείτε την παλιά σας γειτονιά, εκτός και αν μένατε στην  Εκάλη.
↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search