Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Τα γενέθλια της ασπιρίνης

May 2, 2013, 1:49 am
$
0
0


Το «μωρό»της Bayer κλείνει114 χρόνια, όμωςη πατρότητά τουάρχισε πρόσφατανα αμφισβητείται

Τα γενέθλια της ασπιρίνης
Το φάρμακο της Bayer είχε τέτοια επιτυχία ώστε έδωσε το όνομά του στην ίδια τη δραστική ουσία. Ακόμη και οι ανταγωνιστές της χρησιμοποιούσαν τη λέξη «ασπιρίνη»


Την 1η Μαΐου του 1899 ο κόσμος γνώρισε ένα από τα πιο «θαυματουργά» προϊόντα στη φαρμακευτική ιστορία. Η μάλλον ασήμαντη ως τότε γερμανική εταιρεία Bayer κυκλοφόρησε το νέο παυσίπονο - αντιφλεγμονώδες - αντιπυρετικό της με την ονομασία Aspirin σαρώνοντας έκτοτε όλες τις αγορές του πλανήτη. Αφού ανακούφισε γενεές επί γενεών και παρά τη σχετική κάμψη που γνώρισε με την εμφάνιση της παρακεταμόλης και της ιβουπροφένης, η ασπιρίνη σήμερα όχι μόνο εξακολουθεί να ανθεί αλλά κατακτά και νέους θεραπευτικούς τομείς.

Ολο και περισσότερες μελέτες ανακαλύπτουν οφέλη της στην προστασία από καρδιαγγειακές παθήσεις και πολλούς καρκίνους. Οπως ωστόσο συμβαίνει συχνά με τις μεγάλες «βεντέτες», έτσι και αυτή έχει πίσω της έναν μακρό πολύκροτο βίο, διανθισμένο με πάθη, μίση, υποψίες σκανδάλων και έντονες αντιδικίες - κυρίως για τις πολύφερνες πατέντες και τα πνευματικά δικαιώματα.

Aπό τα βάθη της αρχαιότητας

Οι θεραπευτικές ιδιότητες της δραστικής ουσίας της ασπιρίνης - του σαλικυλικού οξέος - ήταν γνωστές από τα βάθη της αρχαιότητας. Φάρμακα με βάση φυτά που περιέχουν την ουσία αυτή (με πιο γνωστή την ιτιά) αναφέρονται σε αιγυπτιακούς παπύρους από τη 2η χιλιετία π.Χ. ενώ ο Ιπποκράτης είχε «συνταγογραφήσει» στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα μια σκόνη από τον φλοιό και τα φύλλα της ιτιάς για την ανακούφιση των πονοκεφάλων, των πόνων και του πυρετού. Η φυτικής προέλευσης «σαλικυλική» φαρμακευτική προσέγγιση για τα παραπάνω συμπτώματα αποτέλεσε έκτοτε σταθερή αξία, περνώντας από την κλασική αρχαιότητα στον Μεσαίωνα και στους νεότερους χρόνους.

Ως τον 19ο αιώνα ωστόσο η ουσία δεν είχε παραχθεί συνθετικά. Η πρώτη επιτυχημένη απόπειρα για την παραγωγή συνθετικού ασετυλσαλικυλικού οξέος έγινε από τον Γάλλο Σαρλ Φρεντερίκ Ζεράρ το 1853. Στις επόμενες δεκαετίες ακολούθησαν και άλλες, καμία όμως δεν είχε καταλήξει σε ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Οι περισσότερες δεν μπορούσαν να εφαρμοστούν σε μεγάλη κλίμακα - και άρα δεν ήταν χρήσιμες για την παρασκευή φαρμάκων - ενώ καμία τους δεν παρήγαγε καθαρό, σταθερό ασετυλσαλικυλικό οξύ. Ενας χημικός της Bayer κατόρθωσε να λύσει και τα δυο αυτά προβλήματα στα τέλη του ίδιου αιώνα. Κανείς όμως, όπως υποστηρίζουν πλέον ορισμένοι, δεν μπορεί να πει με απόλυτη βεβαιότητα ποιος ακριβώς ήταν αυτός.

Η Bayer ήταν την εποχή εκείνη μια μικρή βιομηχανία χρωμάτων και φαρμάκων η οποία μόλις άρχιζε να δίνει μεγαλύτερο βάρος στον φαρμακευτικό τομέα της ιδρύοντας δυο νέα τμήματα - ένα για την ανάπτυξη φαρμάκων και ένα για τη δοκιμή τους. Στο τμήμα των δοκιμών ήταν επικεφαλής ο Χάινριχ Ντρέζερ ενώ ο διακεκριμένος πρώην πανεπιστημιακός καθηγητής Χημείας Αρτούρ Αϊχενγκρυν ήταν επικεφαλής στο τμήμα της έρευνας όπου το 1894 είχε προσληφθεί ένας νεαρός χημικός, ο Φέλιξ Χόφμαν. Οι τρεις αυτοί επιστήμονες είναι οι «άνθρωποι-κλειδιά» πίσω από τη δημιουργία της ασπιρίνης. Και οι τρεις έχουν διεκδικήσει έμμεσα ή άμεσα την πατρότητά της. Επίσημος νικητής έχει ανακηρυχθεί ο Χόφμαν, σχετικά πρόσφατα ωστόσο κάποιοι άρχισαν να αμφισβητούν τη νίκη του. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Η επίσημη εκδοχή

Η επίσημη εκδοχή της Bayer θέλει τον Φέλιξ Χόφμαν να βρίσκει την τέλεια συνταγή για τη σύνθεση του ασετυλοσαλικυλικού οξέος το 1897. Σύμφωνα μάλιστα με την πλέον διαδεδομένη «ανεκδοτολογική φημολογία» ο νεαρός χημικός εργάστηκε επισταμένως για αυτόν τον σκοπό θέλοντας να ανακουφίσει τον πατέρα του ο οποίος έπασχε από ρευματισμούς και έπαιρνε σαλικυλικό νάτριο - ένα άλλο φάρμακο με βάση το σαλικυλικό οξύ που χορηγείτο ευρέως εκείνη την εποχή αλλά είχε ισχυρές παρενέργειες, κυρίως στο γαστρεντερικό σύστημα. Γεγονός πάντως είναι ότι η συνταγή αναπτύχθηκε εκείνη τη χρονιά στο τμήμα της έρευνας και, βάσει της διαδικασίας, εστάλη στο τμήμα των δοκιμών προκειμένου να λάβει έγκριση για να κυκλοφορήσει στην αγορά.

Υστερα από μια κάποια καθυστέρηση - λέγεται ότι ο Αϊχενγκρυν άσκησε πιέσεις μέσω του διευθυντή της Bayer ώστε να πειστεί ο Ντρέζερ να κάνει τις δοκιμές - το φάρμακο κρίθηκε ικανοποιητικό και τελικά βγήκε στην αγορά την 1η Ιανουαρίου του 1899 με την ονομασία Aspirin σε μορφή σκόνης (το λευκό χαπάκι που γνωρίζουμε κυκλοφόρησε αργότερα, την 1η Ιανουαρίου του 1915).

Η σχετική μελέτη που δημοσιεύθηκε πριν από την επίσημη κυκλοφορία έφερε μόνο την υπογραφή του Ντρέζερ, χωρίς καμία αναφορά στους επιστήμονες του τμήματος της έρευνας. Ως επικεφαλής των δοκιμών, ο Ντρέζερ ήταν επίσης ο μόνος ο οποίος απέκτησε πνευματικά δικαιώματα επί του νέου φαρμάκου.

Αν και αρχικά φερόταν ως ο μοναδικός «υπεύθυνος», ο διευθυντής του τμήματος δοκιμών αναγνώρισε τελικά ότι η εφεύρεση της ασπιρίνης δεν ήταν δική του και την απέδωσε στον Χόφμαν. Αυτή ήταν και η επίσημη «γραμμή» που υιοθέτησε έκτοτε η Bayer και έτσι ο νεαρός χημικός αναγνωρίστηκε παγκοσμίως ως ο εφευρέτης του φαρμάκου που τις δεκαετίες που ακολούθησαν έσωσε ζωές στην πανδημία της ισπανικής γρίπης και απάλυνε τους πόνους εκατομμυρίων ανθρώπων. Το 2002 μάλιστα το όνομά του εισήχθη στο αμερικανικό «Hall of Fame» των εφευρετών.

Η αμφισβήτηση

Τέσσερα χρόνια πριν ωστόσο ο αποκλειστικός - αν όχι και ο κύριος - ρόλος του Χόφμαν στην εφεύρεση της ασπιρίνης είχε αμφισβητηθεί σοβαρά. Η αρχή αυτής της «ανατροπής» ανάγεται πολύ νωρίτερα. Το 1949, λίγο πριν από τον θάνατό του, ο Αρτούρ Αϊχενγκρυν είχε γράψει ένα άρθρο με τίτλο «50 χρόνια ασπιρίνη».

Σε αυτό υποστήριζε για πρώτη φορά ότι είχε συμμετάσχει περισσότερο από ενεργά τόσο στις δοκιμές του φαρμάκου όσο και στην ανάπτυξή του - έλεγε μάλιστα ότι ο Χόφμαν πέτυχε τη σύνθεση του ασετυλοσαλικυλικού οξέος ακολουθώντας τις δικές του οδηγίες.

Αρχικά κανείς δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στα λεγόμενα του Αϊχενγκρυν, 
ο οποίος από το 1908 είχε φύγει από την Bayer και είχε ανοίξει μια δική του φαρμακοβιομηχανία σημειώνοντας αρκετές επιτυχίες ώσπου να διωχθεί ως Εβραίος από το ναζιστικό καθεστώς. Το 1998 όμως ένας ιστορικός, ο Γουόλτερ Σνίντερ του Τμήματος Φαρμακευτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Στραθκλάιντ στη Γλασκώβη, δημοσίευσε μια μελέτη στην οποία υποστήριζε ότι επανεξέτασε όλα τα στοιχεία και ότι αυτά φαίνονται να στηρίζουν τους ισχυρισμούς του γερμανοεβραίου χημικού.

Η Bayer απάντησε άμεσα με ανακοινωθέν εμμένοντας στην επίσημη εκδοχή της υπέρ του Χόφμαν ενώ κάποιοι ιστορικοί της επιστήμης αμφισβήτησαν τη μελέτη του δρος Σνίντερ. Αλλοι ωστόσο δεν έχουν πειστεί και θ εωρούν ότι το ζήτημα παραμένει ανοιχτό.

Καλή και κακή

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένα πλήθος ερευνών για τη χρήση της ασπιρίνης, οι περισσότερες εκ των οποίων έχουν δείξει ότι βοηθά όχι μόνο στην αντιμετώπιση διαφόρων προβλημάτων υγείας αλλά και την πρόληψη πολλών σοβαρών ασθενειών και παθήσεων. Είναι δεδομένο όμως ότι κανείς δε θα πρέπει να παίρνει ασπιρίνη χωρίς την έγκριση του γιατρού, γιατί η λήψη της δεν είναι ασφαλής για όλα τα άτομα ενώ μπορεί επίσης να αλληλεπιδράσει με άλλα φάρμακα και να προκαλέσει σοβαρές παρενέργειες.
↧
Search

Εν Αθήναις....η ζωή στην αυλή

May 2, 2013, 1:51 am
$
0
0


Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές η αλληλοβοήθεια στην γειτονιά γινότανε
κουραστική.
Δεν κλείδωνε κανένας το δωμάτιο της αυλής και δεν θυμήθηκα να κουβαλάμε
 κλειδιά όταν λείπαμε.
Ήθελε αλάτι ή ζάχαρη η γειτόνισα άνοιγε την πόρτα σου και έμπαινε και έπερνε.
Και βέβαια πολλά τα ευτράπελα από αυτές τις εφόδους ειδικά όπου έμεναν
νέα ζευγάρια.
Την έπαθε μια την έπαθε δυό έβαζε και αυτός μια καρέκλα πίσω από την πόρτα
και έφευγε αναψοκοκκινισμένη από την ντροπή η φουριόζα γειτόνισα.
Από την άνοιξη στην αυλή ήταν καλύτερα τα πράγματα....
Κάτω από την μεγάλη ελιά που σήμερα αυτή απέμεινε από την αρχαιολογία
για να θυμίζει την παλιά αυλή.....έβαζαν ένα τραπεζομάντηλο και έτρωγαν
οι αυλικοί.
Ο καθένας την κατσαρόλα του και τα παιδιά είχαν το προνόμιο να διαλέξουν
μενού.
Αδέλφια ήταν στην ουσία μεταξύ τους....όλα κάτω από την ίδια στέγη.
Η υπαίθρια κουζίνα από την άνοιξη και μετά φιλοξενούσε τις γκαζιέρες 
και τα κατσαρολικά.
Ένας συγγενής συγκάτοικου δούλευε στις αποθήκες του ΙΚΑ και είχε φέρει
παλιές τάβλες από ξυλοκιβώτια για να αναλάβει την κατασκευή ο αδερφός
άλλου συγκάτοικου που ήταν μαραγκός.
Κάπως έτσι βολευότανε η κατάσταση και ο καιρός περνούσε και πάνω που
συνήθιζες αυτήν την υπέροχη μεγάλη οικογένεια.....την γειτονιά....τις αλάνες
στα αρχαία....τους φίλους....ερχότανε το φορτηγό για να σε μεταφέρει
σε άλλη....πάντα λίγα λεπτά από την Ομόνοια όπως έλεγε παλιά διαφήμιση.

πίσω στα παλιά

↧
↧

Το παράπονο της γιαγιάς

May 3, 2013, 12:55 am
$
0
0



Πριν δυο Σάββατα μέσα σε ένα λάθος λεωφορείο. Στο διπλανό κάθισμα μια γυναίκα γύρω στα εβδομήντα. Στα πόδια της τέσσερις γεμάτες σακούλες του «Βερόπουλου». Ένας παππούς κρατάει από το χέρι του το εγγόνι και ετοιμάζεται να κατέβει στην επόμενη στάση. Τότε η γυναίκα εντελώς ξαφνικά γυρίζει προς τα εμένα. «Κοίτα πως μας έχουν καταντήσει γέρους ανθρώπους» μου λέει δείχνοντας τον παππού, «Έβγαλαν τους γέρους από τα γηροκομεία για να ξαναπάρουν τις συντάξεις. Τους κρατάμε ξανά τα παιδιά. Βλέπεις αυτές τις σακούλες; Κάθε Σάββατο η ίδια δουλειά. Φορτώνομαι» καταλήγει και με κοιτάζει στα μάτια. «Ναι έτσι είναι» της λέω «Η Κρίση έφερε ξανά τους ανθρώπους κοντά. Η οικογένεια είναι ξανά το καταφύγιο των ανθρώπων. Οι οικογενειακοί δεσμοί στην Ελλάδα είναι ισχυροί. Άλλωστε υπάρχει ωραιότερο πράγμα από το να μεγαλώνεις, να είσαι καλά στην υγεία σου και να έχεις δίπλα τα εγγόνια σου;» καταλήγω (σ. σ Όταν δεν έχω τι να πω σε αγνώστους, από την αμηχανία μου μιλάω όπως οι ήρωες του Παπακαλιάτη).   Τότε για ελάχιστα δευτερόλεπτα νομίζω ότι είδα μια ανεπαίσθητη κλίση του κεφαλιού της γυναίκας προς τα πάνω. «Καλά τα λες. Όμως όταν όλα πήγαιναν μια χαρά δεν μας έδιναν καν σημασία. Τους παρακαλούσαμε να σηκώσουν το τηλέφωνο. Αυτό δεν μετράει;» μου είπε και πριν προλάβω να πω οτιδήποτε η γυναίκα αρχίζει και αδειάζει την οργή της στην Μέρκελ και την Τρόικα.   Πόσες αλήθειες κρύβουν αυτά τα λόγια της γιαγιάς; Για αρκετούς οι γέροι γονείς είναι ένα είδος καλόβολου pet. Λίγα κόκαλα αγάπης αραιά και που φαίνονται αρκετά. Στα μυαλά τους, ο άνθρωπος που γερνάει μετατρέπεται σε οσιομάρτυρας. Ένα ταπεινό πλάσμα που πρέπει να δεχθεί τα χτυπήματα των απογόνων μέχρι το τέλος του. Ένα πλάσμα που συγχωρεί, που ανέχεται τα πάντα, που βάζει την προσωπικότητα του στην άκρη για χάρη των παιδιών. Ακόμα και αν τα έχεις τετρακόσια και είσαι υγιής οφείλεις να κάνεις το χαζό για να μην έρθεις σε σύγκρουση με τους κανακάρηδες-δημιουργήματα.   Είσαι εβδομήντα και αντί να ηρεμήσεις, να διαλογιστείς πάνω στο θέμα του θανάτου σου που πλησιάζει, να κάνεις μια βλακεία που δεν έκανες μια ολόκληρη ζωή, όλοι απαιτούν «μια τελευταία θυσία». Και επειδή δεν είσαι έφηβος για να σου συγχωρεθεί η οποιαδήποτε οργισμένη αντίδραση, πρέπει να καταπίνεις και να καταπίνεις. Ο κομμένος ομφάλιος λώρος ξαναδένεται, γίνεται τώρα στο τέλος μια θηλιά γύρω από το λαιμό της μάνας και του πατέρα. Και πρέπει να σκύψεις το κεφάλι και να υποστείς τα πάντα, ίσως κρατώντας για λόγους ασφαλείας κάποιο άγραφο οικόπεδο ή διαμέρισμα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής σου γίνονται μια παρτίδα σκάκι με τα παιδιά σου. Μια λάθος κίνηση και σε έχουν πετάξει έξω από το παιχνίδι.   Καθώς η γυναίκα με χαιρετούσε και κατέβαινε από το λεωφορείο σκεφτόμουν ότι η αλήθεια δεν σε εγκαταλείπει στα γεράματα. Αντιθέτως γίνεται ένα τεράστιο κύμα. Μεγαλώνει, μεγαλώνει, ανεβαίνει προς τα πάνω και κάποια στιγμή «σκάει». Και όποιον πάρει ο χάρος. Ακόμα και έναν άγνωστο μέσα σε ένα λεωφορείο. 
πηγή
↧

Οι ρομαντικοί προπολεμικοί περίπατοι των Αθηναίων στον λόφο Φιλοπάππου υπό τους ήχους λατέρνας

May 3, 2013, 12:55 am
$
0
0

Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Προπολεμικά, τα καλοκαιρινά φεγγαρόβραδα, ο χωματόδρομος της Αποστόλου Παύλου προς τον λόφο του Φιλοπάππου είχε την τιμητική του. Πλήθος κόσμου συνέρρεε από κάθε γωνιά της αθηναϊκής γης να απολαύσει τις φεγγαρόλουστες νύκτες.
Αριστερά βρισκόταν το «Δασύλλιον του Σωκράτους» και δεξιά το «Δασύλλιον της Πνυκός». Ήταν όμως αρχαιολογικός χώρος, οπότε η λειτουργία των καταστημάτων ήταν περιορισμένη. Οι φύλακες άνοιγαν με την ανατολή του ηλίου και έκλειναν με τη δύση. Η πελατεία, νεαρά αγόρια και κορίτσια, μητέρες ή νταντάδες με παιδάκια και απόμαχοι της βιοπάλης, δροσιζόταν στο ειδυλιακό τοπίο.
Ωστόσο, και μετά το κλείσιμο, ο τόπος ήταν ελκυστικός. Μαγευτικοί περίπατοι προς τον λόφο του Φιλοπάππου και το δασάκι του Αστεροσκοπείου πέρα από το εκκλησάκι του Άι-Δημήτρη του Λουμπαρδιάρη. Οι περισσότεροι σταματούσαν για ένα γλυκό του κουταλιού στο καφενεδάκι του Κονάλη, κάτω από την περικοκλάδα με το αγιόκλημα. Στο καφενεδάκι αυτό εξυπηρετούνταν και όσα μυστήρια γίνονταν στον Λουμπαρδιάρη που δεν ήταν λίγα…
Κι εδώ διάφοροι ήχοι μουσικής, από λαϊκά μοτίβα έως ελαφρά κλασική, επιστρατεύονταν για να τέρψουν τους θαμώνες. Το 1938, ο Κ. Στουρνάς γράφει: «Και οι σκιές των αρχαίων, ποιητών, καλλιτεχνών και φιλοσόφων που πάντοτε οι αρχαιολόγοι και οι αρχαιόφιλοι θέλουν να τις φαντάζονται περιπλανώμενες, έστω και ύστερα από τις χιλιετηρίδες που έχουν περάσει, εις τα ιερά και ωραία εν ταυτώ τούτα μέρη, ασφαλώς θα εξεπλήσσοντο προ των συνηθειών της μοντέρνας εποχής που δεν εννοεί ανάπαυσιν και ψυχαγωγίαν χωρίς… ήχον, θόρυβον, μουσικήν»!
Η κατάσταση είχε οξυνθεί τόσο, ώστε ένα χρόνο νωρίτερα η Υπηρεσία Τουρισμού είχε επιβάλει σιγή στις λατέρνες, στα γραμμόφωνα, στα ραδιόφωνα και τα παντός είδους μεγάφωνα. Σιγή που τηρείτο σε όλες τις περιοχές πλην των κέντρων που βρίσκονταν στην πλατεία Θησείου.
↧

1946-1949: Ενώ στα βουνά μαινόταν ο εμφύλιος ....

May 3, 2013, 12:55 am
$
0
0
στην Αθήνα λίγα ήξεραν για το πιο σκοτεινό κεφάλαιο της Ελλάδας 


Ο φωτογράφος Δημήτρης Χαρισιάδης απαθανατίζει μια ανδροπαρέα στην Αθήνα του 1946. Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη.  

 Αθήνα, Απόκριες 1946. Ένα νέο «ντάνσινγκ ρεστοράν» κάνει την εμφάνισή του στην πρωτεύουσα, γωνία Ευβοίας 6 και Κυψέλης. Ο τίτλος του; «Ιβοζίμα» – από το αιματοβαμμένο νησί του Ειρηνικού, όπου οι Αμερικανοί και οι Ιάπωνες είχαν πολεμήσει έως θανάτου ούτε έναν χρόνο πριν. Φαίνεται ότι ο πόλεμος είναι μια τόσο φρέσκια ανάμνηση, που ακόμα και τα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας βρίσκονται υπό τη σκιά του. Διότι, εκτός από την Ιβοζίμα, εμφανίζεται ένα ακόμα νυχτερινό κέντρο, στην Αχαρνών 176, που φέρει την ονομασία «Νορμανδία», το οποίο μάλιστα γίνεται πολύ της μόδας. Ο ιδιοκτήτης του συνειδητά το βάφτισε έτσι, θέλοντας να αποδώσει τιμές στη συμμαχική απόβαση του 1944. Τα απομεινάρια του πολέμου και, κυρίως, η ανέχεια, η έλλειψη αγαθών μα και τα αλλεπάλληλα κρούσματα εμφύλιων συγκρούσεων, όλες αυτές οι στενόχωρες καταστάσεις, ωθούν τελικώς πολύ κόσμο να βγει έξω και να διασκεδάσει όπως και όσο μπορεί. Και αυτό, παρότι οι εφημερίδες της εποχής δημοσιεύουν συνεχώς ειδήσεις για κλοπές, ληστείες, επιθέσεις σε νυχτερινούς διαβάτες. Επικρατεί μια αίσθηση ανομίας στην πρωτεύουσα, παρά την παρουσία ένστολων, αστυνομικών, χωροφυλάκων αλλά και στρατιωτικών. Η ατμόσφαιρα, πολιτικά μιλώντας, είναι έκρυθμη. Βρισκόμαστε λίγες εβδομάδες πριν από τις εθνικές εκλογές που έχουν οριστεί για τις 31 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς. Είναι οι εκλογές από τις οποίες η Αριστερά θα δηλώσει αποχή, ενώ, μία μόλις ημέρα πριν ανοίξουν οι κάλπες για τους άρρενες πολίτες (οι Ελληνίδες θα αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου το 1951), αριστερή αντάρτικη ομάδα, αποτελούμενη από 33 μαχητές, θα εξαπολύσει σφοδρή επίθεση στον Σταθμό Χωροφυλακής Λιτοχώρου Πιερίας, κοντά στην Καστοριά. Αποτέλεσμα; Έντεκα νεκροί (9 χωροφύλακες και 2 εθνοφύλακες). Η επίθεση στο Λιτόχωρο θεωρείται η «επίσημη» έναρξη του εμφύλιου πολέμου, ο οποίος, στρατιωτικά τουλάχιστον, θα λήξει τρεισήμισι χρόνια αργότερα, αρχές Σεπτεμβρίου του 1949, με την επικράτηση του Εθνικού Στρατού εις βάρος του Δημοκρατικού. Η Αθήνα βρίσκεται μακριά από τις εστίες εχθροπραξιών που θα δημιουργηθούν σταδιακά στην επαρχία, τη Θεσσαλία, την Ευρυτανία, την Πελοπόννησο, κυρίως όμως στη Βόρεια Ελλάδα, έχοντας ωστόσο νωπό το τραύμα των εχθροπραξιών του Δεκεμβρίου του '44. Έτσι, οι Αθηναίοι, καθώς μπαίνει και η άνοιξη για τα καλά και ο καιρός ζεσταίνει, ξεσκάνε. Στον Κήπο του Μουσείου συγκεντρώνεται όλη η αφρόκρεμα της Αθήνας, με τον Βαγγέλη Κανελλίδη στο βιολί και τον Μπάμπη Μπερκέτη στο σαξόφωνο να ψυχαγωγούν τον κόσμο. Την ίδια περίοδο ανοίγει και το κέντρο «Τριάνα», στη λεωφόρο Συγγρού 170, το οποίο θα γράψει τη δική του ιστορία στους ξενύχτηδες της μεταπολεμικής Αθήνας της περιόδου του Εμφυλίου. Με ιδιαίτερη επισημότητα γιορτάζεται στην πόλη η πρώτη σύνοδος της Βουλής μετά το 1936, η οποία θα πραγματοποιηθεί στις 13 Μαΐου του 1946. Δέκα χρόνια... Η ρευστή, έκρυθμη πολιτική κατάσταση και οι εντεινόμενες συμπλοκές μεταξύ ανταρτών και στρατιωτικών τμημάτων δεν είναι τα μόνα που απασχολούν τους Αθηναίους εκείνη την εποχή. Για παράδειγμα, οι καπνιστές αγοράζουν τα τσιγάρα τους με το δελτίο ακόμα, ενώ η τιμή φτάνει τις 1.050 δρχ. Μονάχα που τα τσιγάρα του δελτίου είναι «στούκας», έτσι αρκετοί απαρνούνται αυτά που μοιράζει το κράτος και αναζητούν την τύχη τους στη «μαύρη αγορά». Αρχές του καλοκαιριού εκείνης της χρονιάς καταχωρίζονται στις εφημερίδες οι πρώτες διαφημίσεις καπνοβιομηχανιών, όπως τα τσιγάρα Καπερνάρου και Μαργαρίτη. Έχοντας εφοδιαστεί με κάπως πιο αξιοπρεπή τσιγάρα, πολλοί Αθηναίοι συρρέουν στο βαριετέ «Όαση» που βρίσκεται στο Ζάππειο. Η μεγάλη ατραξιόν είναι η Ντιριντάουα, αλλά και η Ρένα Βλαχοπούλου και ο Νίκος Γούναρης. Ειδικά η Βλαχοπούλου επιδίδεται σε ερμηνείες τραγουδιών που χαρακτηρίζονται «ελαφρά τζαζ». Οι Αθηναίοι σχηματίζουν ουρές για να μπούνε στην Όαση, η οποία σημειώνει ρεκόρ εισπράξεων: μέσα σε μία ημέρα κάνει 17 εκατομμύρια δραχμές. Θα ανοίξουν και άλλα κέντρα διασκέδασης, όχι μόνο για τους αστούς αλλά και για τους πιο λαϊκούς τύπους, ειδικά στην οδό Αχιλλέως, στο Μεταξουργείο, όπου και η ταβέρνα «Κληματαριά». Άλλοι προτιμούν το σινεμά, ανακαλύπτοντας μια νέα, εγχώρια σταρ ονόματι Έλλη Λαμπέτη στην ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι. Όσοι ξυπνούν νωρίς, ανοίγουν τα ραδιόφωνά τους, διότι από τις 7:15 έως τις 7:30 (ένα τέταρτο μόλις) μεταδίδονται μαθήματα γυμναστικής. Σήμερα φαντάζει ως μια αθώα, ρομαντική εποχή. Δεν ήταν. «Εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Λήμνου ευρέθη τεμαχισμένο βρέφος, το οποίον είχαν φάει προφανώς σκύλοι» γράφει μια εφημερίδα. Η είδηση στέκει μέχρι σήμερα ως αίνιγμα· κανένας δεν έμαθε τι ακριβώς συνέβη στο άτυχο εκείνο βρέφος. Ο γνωστός αθηναιογράφος Γιάννης Καιροφύλας γράφει στο βιβλίο του Η Αθήνα μετά τον πόλεμο (Φιλιππότης): «Η Αθήνα περνάει εκείνη την εποχή μια περίοδο περίεργου ευδαιμονισμού, ενώ η υπόλοιπη Ελλάδα ζει εφιαλτικές μέρες. Έχει επισημάνει το φαινόμενο αυτό ο μεγάλος χρονογράφος Παύλος Παλαιολόγος στη στήλη του στις εφημερίδες "Το Βήμα" και "Τα Νέα", ότι αμέριμνη η πρωτεύουσα απολαμβάνει τα αγαθά της πιο αδιατάρακτης ειρήνης. Γράφει μάλιστα χαρακτηριστικά: "Πού να φανταστεί ο ανύποπτος ξένος που έρχεται στην πόλη μας ότι λίγα βήματα παραέξω μαίνεται ο πόλεμος; Και τι πόλεμος... Ο Κωστάκης βάλλει εναντίον του Μιχαλάκη και ο Μιχαλάκης ανταποδίδει τα πυρά του Κωστάκη. [...] Κι εμείς –υπογραμμίζει ο μεγάλος των ελληνικών γραμμάτων Παύλος Παλαιολόγος– εμείς... Κέφι που το 'χουμε, μη βασκαθούμε... Κατάμεστο το κοσμικό καρνέ μας. Νεόφερτη κούρσα σταματά έξω από την πόρτα σας και η εύθυμη συντροφιά σας εισβάλλει με θορύβους χαράς στο σπίτι για να σας παρασύρει στην εκδρομή του Σουνίου"». Ουσιαστικά, όλη εκείνη την τριετία κατά την οποία τα ελληνικά βουνά βάφονται με αίμα από Έλληνες που σφάζονται μεταξύ τους, η Αθήνα εκμοντερνίζεται διαρκώς, επουλώνει τις δικές της πληγές από την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά και μεγαλώνει. Οι γονείς που έχουν στρατευμένα παιδιά αγωνιούν βεβαίως, ειδικά όταν, τέλη του 1946, ανακοινώνεται η ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού, που σημαίνει ότι οι αντάρτες εκσυγχρονίζονται, αναδιοργανώνονται, άρα ο πόλεμος θα ενταθεί κι άλλο ή, τον Φεβρουάριο του 1948, όταν ο Δημοκρατικός Στρατός βομβαρδίζει το κέντρο της Θεσσαλονίκης με οβίδες πυροβολικού. Στην πραγματικότητα, όμως, ο εμφύλιος πόλεμος θα είναι αφανής για τους Αθηναίους, κι ας είναι το βασικό θέμα της ταινίας που χαλάει κόσμο μέσα στο 1948, του 
Οι Γερμανοί ξανάρχονται. 





Η αφίσα για την ταινία Αδούλωτοι Σκλάβοι, όπου πρωταγωνιστούσε η Έλλη Λαμπέτη και πρόγραμμα από το Βαριετέ Όασις στο οποίο τότε μεσουρανούσαν οι Καίτη Ντιριντάουα, Ρένα Βλαχοπούλου 
και ο Νίκος Γούναρης. Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο.




Βούλα Παπαϊωάννου, Παραπήγματα στην Καισσαριανή, 1945-46.
 Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη
πηγή
↧
↧

"Η Κεντρική Αγορά του Πειραιά"

May 3, 2013, 12:55 am
$
0
0

της Νανάς Ιωαννίδου














Όλες οι πόλεις του κόσμου σ΄ Ανατολή και Δύση έχουν την αγορά τους την 
Κεντρική. Δεν γνωρίζω το σκεπτικό των ανθρώπων που πήραν εν μια νυκτί 
την απόφαση να μας την καταργήσουν και στην θέση της να βάλουν ένα 
πολυώροφο εξάμβλωμα, που δεν είναι συμβατό με το περιβάλλον,
 εξ ου και δεν λειτούργησε ουδέποτε. Ένας λερός τόπος είναι όποτε περνώ.
 Ουδέποτε ο Πειραιάς συνήλθε από αυτόν τον βίαιο τραυματισμό του. 
Πιθανόν μετά από περίπου εκατό χρόνια τότε, να ήθελε ανακαίνιση
 όχι όμως κατάργηση. Μια μουτζούρα στο περιβάλλον έγινε και ένα ψυχικό
 κενό νοιώσαμε. Όλοι οι αρχαίοι προγονοί μας, άφησαν μαρτυρίες για αγορά 
στον Πειραιά, που υπήρχε κοντά στη θάλασσα. Οι απόγονοί τους τα έκαναν
 όπως σε όλα "κεραμιδαριό".

Έχοντας έλθει από το ΄22 πολλοί Μικρασιάτες στον Πειραιά, σιγά σιγά 
η αγορά αυτή η Κεντρική θύμιζε λίγο την πατρίδα τους, με στενά σοκκάκια
 και πολλά σουσούμια τους!
Φτωχομάνα τη λέγαμε, γιατί είχε καλές τιμές και εύρισκες ότι ήθελες.
 Ο πατέρας μου ήταν από την Αττάλεια, μ΄ έπαιρνε στα χρόνια του '50 
από το χέρι με τα πόδια κάθε 15 μέρες, με μια καμποτένια πελώρια τσάντα 
να πάμε στην αγορά, από το Μοσχάτο μέσω Νέου Φαλήρου.


Άνθρωπος Ανατολίτης ήθελε πάντα να ψωνίζει ο ίδιος, να πίνει το ουζάκι του,
 να λέει δύο κουβέντες με τον αδελφό του, που είχε ραφτάδικο 
στη Τσαμαδού απέναντι από το νέο τώρα Ταχυδρομείο, σπουδαίος ράφτης,
 Χρυσόστομος Ιωαννίδης λεγόταν.

Ύστερα κατηφορίζαμε, πηγαίναμε μέσα στην κεντρική αγορά, όπου 
ένας αδελφός της μητέρας μου ο Κώστας, είχε καφενεδάκι 2 επί 2 στο 
δεύτερο σοκκάκι κοντά στην παραλία, δύο τραπεζάκια έξω, ένα μέσα!
 Δίπλα του ένα κουρείο με δύο κουρείς το ίδιο μικρό. Είχε τέσσερις 
καρέκλες έξω στο σοκκάκι και άνδρες πάντα να περιμένουν. Πιο κει αριστερά 
ένα μαγαζί παγοποιείου μοίραζε κολώνες πάγου στην αγορά. 
Απέναντι από το θείο μου, η ψυχή μου! Ένα μικρό μαγαζάκι που έφτιαχνε
 εκείνη την ώρα μπροστά σου με ιεροτελεστία το προσωπικό σου σουβλάκι 
με ηρεμία, πεντανόστιμο ο Γιώργος  Έφτιαχνε τη φωτίτσα, έκοβε 
το κρεατάκι, το έβαζε σε δύο σιδερένιες σουβλίτσες αφού ψηνότανε, 
έκοβε κρεμμυδάκι, μαϊντανό, ντοματούλα και κόκκινο πιπέρι κι αλάτι,
 μου το δίπλωνε στην αλάδωτη ζεστή πιτούλα, καθόμουνα στην καρέκλα 
του θείου μου στο σοκκάκι, ε, και μίλαγα με το Θεό!
Στην Κεντρική Αγορά του Πειραιά το 1931 όταν κυριαρχούσαν
 τα δράμια και οι οκάδες

Βλέπετε ακόμα και τα παιδιά έτρωγαν μερακλίδικα κι όχι καννιβαλίστικα
 fast food! με μπόλικο essence του τίποτα! Αριστερά του θείου μου ήταν 
μια μπυραρία μεγαλούτσικη του Θανάση Τζατόπουλου. Το μεσημέρι αλλά 
και το βράδυ μου έλεγε ο θείος, έπαιζαν και όργανα. Στη γωνιά του σοκκακιού 
προς την Τσαμαδού τα κοτοπουλάδικα, με ζωντανές κότες στα καφάσια!
 Διάλεγες μια και επί τόπου έκανες αγορά αν την ήθελες ζωντανή ή σφαγμένη, 
αλλά και αυγουλάδικα γύρω τριγύρω και κουνελάκια ζωντανά κι αυτά στα καφάσια!

Ο μεγάλος χαβαλές στο forte από φωνές γινόταν στα ψαράδικα. Ήταν 
στην κεντρική πύλη σε τρεις σειρές. Ότι λαχταρούσες εύρισκες και σε 
καλές τιμές και πάντα φρέσκο. Τον ψαρά και ιστορικό στιχουργό, 
γνωστή μποέμικη φυσιογνωμία Ν. Μάθεση, τον είχα γνωρίσει, τον έβλεπα 
πολλές φορές και βέβαια τότε δεν ήξερα ότι ήταν στιχουργός, αλλά έπινε
 καφεδάκι στον θείο μου και μου έκανε εντύπωση η παρουσία του που 
ήταν καλοντυμένος και έμοιαζε σαν ηθοποιός, όμορφος άντρας κι όπως έλεγε
 ο θείος μου "μάγκας και σπαθί". Από αριστερά από την είσοδο της 
παραλίας υπήρχαν και τα κρεοπωλεία κι εδώ fortissimo οι φωνές! Εκεί
 ο πατέρας εύρισκε του γούστου του κατσίκι όπου έφτιαχνε σουτζούκια 
μυρωδάτα για το σπίτι μας, έπαιρνε και έντερο στεγνό αποξηραμένο 
για να φτιάξει τα μυρωδάτα μεζεκλίκια του. Γύρω τριγύρω τα εδώδιμα 
και αποικιακά! Τυράδικα βουτυράδικα, λαδάδικα, παστουρματζίδικα,
 ζαχαροπλαστείο "η Αλάσκα". Μικρά μεγάλα παντοπωλεία και με όλα τα 
προϊόντα χύμα, όσπρια, ζάχαρη, αλεύρι, μπακαλιάρο παστό, χαλβάδες, 
μακαρόνια χύμα, πελτέδες  χύμα, θρεψίνες κι όλα τα αφεψήματα του κόσμου, 
με κορώνα μας τον καφέ Λουμίδη στη Τσαμαδού με τον παπαγάλο στη 
είσοδό του. Εκεί στην Τσαμαδού ήταν και τα χορταράδικα και  φρουτάδικα 
και δίπλα τους η πάντοτε γεμάτη μπυραρία του Καλόξυλου με εξαιρετικούς
 μεζέδες. Εκεί έπαιρνε ο πατέρας το ούζο του με το μεζέ, κι έφερναν 
σ΄ ένα πιατάκι χαψάκια τηγανιτά, ελίτσες, ντοματούλα και δύο ψητές 
μικρές καραβίδες με ψωμάκι. Εννοείται έπεφτα με φόρα κι ας είχα φάει
 το σουβλάκι μου!

Υπήρχαν μέσα στην αγορά κι άλλα ποτοπωλεία, ουζάδικα με μεζεδάκια, 
αλλά έβλεπα μόνο άνδρες επί το πλείστον. Όταν μεγάλωσα τα επισκέφθηκα
 είχαν μοναδικό χρώμα Ανατολής, με φίνους μεζέδες σε μικρά πιατάκια. 
 Ο πατέρας αγόραζε από αυτά χύμα, κονιάκ, ούζο αλλά και λικέρ στα 
μπουκάλια που κουβαλούσαμε από το σπίτι. 

Εκεί κοντά ήταν και ο Καλημερατζής, για κάλτες, εσώρουχα, μαγιό στη 
Τσαμαδού και τι δεν είχε αυτό το μαγαζάκι με το παταράκι του, αλλά
 και εκατοντάδες άλλα μαγαζιά μικρά μεγάλα τριγύρω, χονδρική ή λιανικής 
μέχρι και χύμα φύλλο για καταΐφι και μπακλαβά, αλλά και τριγύρω
 τα μικρά καταστήματα κοσμημάτων, όλα δούλευαν σαν τέλειο ρολόι.
 Παρακάτω ο Χουτόπουλος που ψωνίσαμε τις προίκες μας, από πιάτα, 
σερβίτσια, μαχαιροπήρουνα και κρύσταλλα και πιο κει οι αφοί Ιωσηφίδη
 με τα υφάσματα που μας έραβαν οι μοδίστρες, το blue jean για όλες 
τις χρήσεις ακόμα αργούσε!

Τα τσαρουχάδικα στην παραλία, που είχαν κρεμασμένα σε κονταράκια
 με σπάγγο τα παπούτσι αντί βιτρίνας, και που αγοράζαμε παπούτσια
 και παντόφλες κι άρχιζαν από το κτίριο του ΝΑΤ της παραλίας. 
Μέσα σ΄ όλα τούτα, τις φωνές, τα παραγγέλματα, τις ανάσες, ήταν και 
τα φουγάρα των πλοίων για να μας αναγγείλουν με το σφύριγμα,
 το σαλπάρισμά τους με την μπασαδούρα βοή τους. Αλλά και
 οι μεταφορείς των τρίκυκλων ή των ξύλινων καροτσιών με τους ανθρώπους 
για θελήματα με ντρίλινα παντελόνια και τραγιάσκα και μ΄ ένα τσιγάρο 
στο αυτί μονίμως! ε, βέβαι και το τραμ το 21 που πήγαινε Άγιο Βασίλειο 
και χτύπαγε μπροστά από τους διαβάτες της αγοράς, ένα καμπανάκι, 
να το προσέχουν!

Όταν ερχόταν ο 6ος αμερικανικός στόλος, έπηζε η αγορά από τσιγάρα
 Lucky Strike και Camel και όταν έρχονταν ο Γαλλικός από Gauloises 
και Gitanes!
Τότε κάπνιζε ο πατέρας μου και του άρεσαν τα Camel. Στο μαγαζάκι 
του θείου μου περνούσαν διαβαστεροί τουρίστες! Όλο και κάτι άφηναν.
 Έτσι πέρασαν στα χέρια μου και εξαιρετικά τουριστικά βιβλία της Ευρώπης
 των εκδόσεων "Nagel" του '52,'53,'54 και διάφοροι χάρτες 
μοναδικοί τώρα, κι απεικονίζουν μια Ευρώπη με άλλα σύνορα!

Ένα μελισσοβούισμα ζεστής ζωής στ΄ ανθρώπινα μέτρα κι όλοι μεταξύ
 τους γνωστοί και φίλοι, γιατί ψωνίζαμε κι άκουγες τα μικρά τους 
ονόματα "Γεια σου Γεράσιμε, έχω εξαιρετικό κατσίκι σήμερα",
 "Κώστα μου διάλεξε!" όχι αυτά τα απρόσωπα σουπερμαρκετάδικα 
της πλαστικής αφθονίας και της απέραντης ερημιάς. Στο γυρισμό,
 ο άλλος θείος μου Νείλος, μας έπαιρνε με το σκεπαστό Zundapp 
τρίκυκλό του, που έκανε μεταφορές στην αγορά. Εγώ δίπλα του 
στριμωγμένη, ο πατέρας πίσω με την τσάντα γεμάτη σ΄ ένα σκαμνί 
καθισμένος, πέντε λεπτά δρόμο το ταξίδι ως το Μοσχάτο! Άλλοτε 
όμως μας πήγαινε στα Ταμπούρια, στην Έβρου, εκεί ήταν το πατρικό
 του πατέρα μου, χαράς ευαγγέλια για μένα, ανάμεσα στις Ανατολίτισσες
 θείες μου να φάω γλυκό του κουταλιού σ΄ όλα τα χρώματα!
Ποιος να μου το έλεγε, ότι όλες αυτές οι εικόνες θα έγραφαν στα χρόνια 
της αθωότητας μέσα μου και θα ήταν κομμάτι από την ιστορία της
 κεντρικής αγοράς του Πειραιά. Αν πείτε τέτοιες μέρες των γιορτών; 
Η χαρά της ζωής! Μια συναυλία Energiko! Με θεατές και συμμετέχοντες 
ολόκληρο τον Πειραιά και τις γύρω συνοικίες. Αιδώς άχρηστοι, 
Αργείοι, ανιστόρητοι. Θέλουμε την αγορά μας!
Με το εξάμβλωμά σας γκρεμισμένο. 

                                                                     Νανά Ιωαννίδου
↧

Οι 40 καλύτερες ατάκες του ελληνικού κιν/φου!!

May 3, 2013, 12:56 am
$
0
0




Ατάκα 1η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Πήγαινε να πάρεις κρασί.
Νεαρός γιος: Καλά. Τι βαράς ντε;
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Βαράω προκαταβολικά γιατί το ξέρω ότι θ΄ αργήσεις!
Νεαρός γιος: Ε, τότε ν΄ αργήσω για να ΄μαι και ξοφλημένος!

Γαμπρός απ΄ το Λονδίνο

Ατάκα 2η:
Δημήτρης Παπαγιαννόπουλος: Δε μου λες; Εσύ θα άντεχες αν έβλεπες τη γυναίκα σου πάνω στο τραπέζι να χορεύει;
Βασίλης Αυλωνίτης: Τώρα, να σου πω... Εγώ θα άντεχα. Το τραπέζι δε θ΄ άντεχε...

Διπλοπενιές

Ατάκα 3η:
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Τι κάνεις εδώ παιδάκι μου;
Τζένη Καρέζη: Τραγουδάω...
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Στη σκάλα τραγουδάει κανείς;
Τζένη Καρέζη: Γιατί; Στη σκάλα του Μιλάνου πώς τραγουδάνε;

Δεσποινίς διευθυντής

Ατάκα 4η:

Γιατρός: Βήξτε, παρακαλώ... Πιο δυνατά... Μα, πιο δυνατά, δεν έχετε δύναμη;
Κώστας Βουτσάς: Δύναμη έχω, γρίππη δεν έχω!

Ένας άφραγκος Ωνάσης

Ατάκα 5η:

Θανάσης Βέγγος: Δε μου λες Κατερίνα, το ήθελες και το έκανες αυτό ή το έκανες κατά λάθος;
Κλειώ Σκουλούδη: Και βέβαια το ήθελα. Εγώ ό,τι κάνω το μελετάω πρώτα.
Θανάσης Βέγγος: Δηλαδή ήτανε φιλί εκ προμελέτης!

Ένας τρελός τρελός Βέγγος

Ατάκα 6η:

Ράφτης: [Μετράει] Μάλιστα. Μέση 52. Αν έχετε και στήθος 65...
Θανάσης Βέγγος: ...βγαίνω σταρ Ελλάς, ξέρω...

Ένας τρελός τρελός Βέγγος

Ατάκα 7η:

Μπάτλερ: Μαθήματα αριστοκρατικής συμπεριφοράς: Θέλω να δω πως θα καθαρίσετε και θα φάτε τον αστακό.
Θανάσης Βέγγος: Γιατί βρε παιδάκι μου με αρχίζεις από τα δύσκολα; Τον αστακό ούτε ο καρχαρίας δεν μπορεί να τον φάει. Φέρε μου ένα γιαούρτι με το κουτάλι να δεις για πότε το τρώω...

Ένας τρελός τρελός Βέγγος

Ατάκα 8η:

Μπάτλερ: Πάντα το πηρούνι στο αριστερό και το μαχαίρι στο δεξί. Ποτέ το πηρούνι στο δεξί.
Θανάσης Βέγγος: Γιατί, αν κρατήσω το πηρούνι με το δεξί, τι θα μου κάνουν; Φάκελο;

Ένας τρελός τρελός Βέγγος

Ατάκα 9η:

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Του λόγου σου, ποια είσαι;
Μιράντα Μυράτ: Του ναυάρχου.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Ποιανού ναυάρχου;
Μιράντα Μυράτ: Του ναυάρχου Τσαχτσαρίδη, αν έχετε ακουστά.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Α, μάλιστα. Για μπες μέσα και περίμενε. Μ΄ εσένα έχουμε πολλά να πούμε.
Μιράντα Μυράτ: Πολλά; Ωχ, Θεέ μου κι είμαι καλεσμένη σε κάποια δεξίωση. Πόσο λέτε ν΄ αργήσω;
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Κανά δυο χρονάκια!

Η βίλα των οργίων

Ατάκα 10η:

Ψηφοφόρος: Μαρτζώκος.
Θανάσης Βέγγος: Τι θέλετε;
Ψηφοφόρος: Ήρθα για μια ανάλυση ούρων!
Θανάσης Βέγγος: Τι 'ν' αυτά που λέτε κύριε Μαρτζώκο! Εδώ είναι πολιτικό γραφείο. Δεν είναι ιατρείο. Λάθος πόρτα κάνατε...
Ψηφοφόρος: Καθόλου. Εγώ τον κύριο Φερέκη τον ψήφισα!
Θανάσης Βέγγος: Τον ψηφίσατε; Κι επειδή τον ψηφίσατε πρέπει να φροντίζει για τα ούρα σας; Τέλος πάντων. Φέρτα εδώ. Θα τα φροντίσουμε.
Ψηφοφόρος: Να μου τα προσέχετε.
Θανάσης Βέγγος: Ναι, θα τα βάλουμε στα πούπουλα!

Ζητείται ψεύτης

Ατάκα 11η:

Λάμπρος Κωσταντάρας: Που είναι η κυρία σου παιδί μου;
Οικιακή βοηθός: Εξήλθεν έξω!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Πάλι καλά που δεν εξήλθε μέσα...

Η γυναίκα μου τρελάθηκε

Ατάκα 12η:

Μέλπω Ζαρόκωστα: Τι δουλειά κάνετε δεσποινίς;
Δεσποινίς: Εργάζομαι ως χορεύτρια.
Μέλπω Ζαρόκωστα: Χορεύτρια; Σε κέντρο;
Μαίρη Αρώνη: Όχι σε μπακάλικο!

Η γυναίκα μου τρελάθηκε

Ατάκα 13η:

Ορέστης Μακρής: Καλλιόπη Πάπας. Δηλαδή Παππά λεγότανε, αλλά φαίνεται πως εκεί κάτω όπου βρουν παπά τον κάνουν Πάπα!

Η Θεία απ' το Σικάγο

Ατάκα 14η:

Γεωργία Βασιλειάδου: Η ανηψιά μου κι εγώ είμαστε πάρα πολύ στενοχωρημένες γι' αυτό που συνέβη, κύριε. Είμαστε very very... πώς το λέτε εδώ στην Ελλάδα; Χολοσκασμένες!

Η Θεία απ' το Σικάγο

Ατάκα 15η:

Μεθυσμένος: Γιατί (χικ) να μου το πει εμένα αυτό (χικ) κύριε πόλισμαν;
Αστυφύλακας: Ε, τι σου είπε;
Μεθυσμένος: Δε θυμάμαι. Αλλά (χικ) γιατί να μου το πει;

Η καφετζού

Ατάκα 16η:

(Στο κρατητήριο)

Αλίκη Βουγιουκλάκη: Ένα ποντίκι! Μα, επάνω μου είπαν ότι δεν έχει ποντίκια!
Δημήτρης Παπαμιχαήλ: Ε, τότε να ζητήσεις τα λεφτά σου πίσω!

Η κόρη μου σοσιαλίστρια

Ατάκα 17η:

Γεωργία Βασιλειάδου: Ποιο δόντι σε πονάει;
Χωρικός: Ο κάτω δεξιός τραπεζίτης.
Γεωργία Βασιλειάδου: Εμ, βέβαια. Τραπεζίτης και αριστερός γίνεται;

Η κυρά μας η μαμή

Ατάκα 18η:

Γεωργία Βασιλειάδου: Και θα μ' αφήσεις μόνη με τον ταξιτζή;
Μίμης Φωτόπουλος: Ε, τώρα δε φοβάται πια. Σε συνήθισε.

Η ωραία των Αθηνών

Ατάκα 19η:

Λάμπρος Κωσταντάρας: Πολλά δολάρια... Ποτάμι ρέει το χρήμα [στην Αμερική]... Όποια πέτρα κι αν σηκώσεις βρίσκεις από κάτω δολάρια...
Θανάσης Βέγγος: Κι εμείς εδώ το έχουμε αυτό, αλλά με κατσαρίδες!

Θα σε κάνω βασίλισσα

Ατάκα 20η:

(Διανέλλος και Βέγγος πέφτουν να κοιμηθούν στο ίδιο κρεβάτι και πριν περάσει ένα λεπτό ο Βέγγος αρχίζει να ροχαλίζει)

Λαυρέντης Διανέλλος: Ροχαλίζεις πάντα;
Θανάσης Βέγγος: Μόνο όταν κοιμάμαι...

ΘΒ Φαλακρός πράκτωρ

Ατάκα 21η:

Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Δηλαδή εσύ την ηλικία σου πώς τη μετράς;
Λάμπρος Κωσταντάρας: Εικοσπέντε.
Διονύσης Παπαγιαννόπουλος: Τινέιτζερ! Κι η πίεσή σου που φτάνει στα δεκαοχτώ;
Λάμπρος Κωσταντάρας: Ε, τινέιτζερ κι αυτή!

Κάτι κουρασμένα παληκάρια

Ατάκα 22η:

Μάρω Κοντού: Τι κάνεις βρε Παναγιώτη; Βρήκες καμιά δουλειά;
Δημήτρης Νικολαίδης: Άνοιξα ένα μαγαζάκι, αλλά με κλείσανε μέσα.
Μάρω Κοντού: Γιατί;
Δημήτρης Νικολαίδης: Έ, βλέπεις... το άνοιξα με λοστό!

Μια Ιταλίδα απ΄ την Κυψέλη

Ατάκα 23η:

Λάμπρος Κωσταντάρας: Ποιανού είναι αυτές οι πυτζάμες;
Ντίνος Ηλιόπουλος: Του πατέρα μου. Κουτί σας έρχονται! Ήταν άντρακλας ο πατέρας μου. Θρεφτάρι σωστό!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Καλά, κι εσύ ποιανού έμοιασες; Της μάνας σου;
Ντίνος Ηλιόπουλος: Όχι, του κουμπάρου!

Να ζει κανείς ή να μη ζει;

Ατάκα 24η:

Νίκος Ρίζος: Πιάσε δυο καταϊφια. Και που 'σαι... Κάντα μου μυθιστόρημα.
Ξένια Καλογεροπούλου: Δηλαδή;
Νίκος Ρίζος: Τύλιξέ μου τα στο χαρτί!

Ο θησαυρός του μακαρίτη

Ατάκα 25η:

Βασίλης Αυλωνίτης: Θέλω κανένα βιβλίο για να περνάω την ώρα μου.
Νίκος Ρίζος: Βιβλία πασατέμπο δεν έχουμε...

Ο θησαυρός του μακαρίτη

Ατάκα 26η:

Νίκος Ρίζος: Και είναι μεγάλη η αδερφή σου;
Βασίλης Αυλωνίτης: Ε, δεν είναι και σαν την Πελοπόνησσο...

Οι γαμπροί της Ευτυχίας

Ατάκα 27η:

Παππούς: Διάβασα την αγγελία σας και ήρθα. Θέλω μια νύφη...
Θανάσης Βέγγος: ...για τον εγγονό σου.
Παππούς: Όχι. Για μένα! Αρκετά ρεμπέλεψα. Καιρός πια να νοικοκυρευτώ!
Θανάσης Βέγγος: Και πόσων χρονών είσαι;
Παππούς: Δεν έχω κλείσει ακόμα τα εβδομήντα πέντε!
Θανάσης Βέγγος: Ε, να ξαναρθείς αύριο με τον κηδεμόνα σου μην πάμε μέσα επί αποπλάνηση ανηλίκου.

Ο παπατρέχας

Ατάκα 28η:

Θανάσης Βέγγος: Ώστε ψάλτης κύριε Δωρόθεε;
Δωρόθεος: Ιεροψάλτης και μάλιστα αριστερός.
Θανάσης Βέγγος: Ααα, της ΕΔΑ δηλαδή.
Δωρόθεος: Όχι, των Αγίων Θεοδώρων.
Θανάσης Βέγγος: Το ίδιο κάνει, Θεοδωρακικός!

Ο παπατρέχας

Ατάκα 29η:

(Ο μικρός γιος έχει φέρει τη μηχανή μέσα στο σαλόνι)

Λάμπρος Κωσταντάρας: Τι ΄ν΄ αυτό βρε; Εδώ μου την κουβάλησες; Γι΄ αυτό φαγώθηκες να στην αγοράσω;
Γιος: Αφού κάτω δεν κλείνει καλά η πόρτα και μπορεί να μου την κλέψουνε...
Λάμπρος Κωσταντάρας: Ωραία! Έχουμε μια μοτοσυκλέτα στην τραπεζαρία, να βάλουμε κι από ένα τζιπ στις κρεβατοκάμαρες και να το κάνουμε Σώμα Αμέσου Δράσεως!

Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι

Ατάκα 30η:

(Κάθονται στο τραπέζι να φάνε, και τα παιδιά ορμάνε στα φαγητά)

Λάμπρος Κωσταντάρας: Κάντε και κανένα σταυρό βρε παιδιά, κάντε και κανένα σταυρό! Να μας βγει σε καλό!
(Κάνουν όλοι από ένα γρήγορο σταυρό)
Λάμπρος Κωσταντάρας: Σταυρό είπα! Όχι μαντολίνο!

Ο στρίγγλος που έγινε αρνάκι

Ατάκα 31η:

Βασίλης Αυλωνίτης: Φασούλι το φασούλι δε γίνονται περιουσίες. Γίνονται φασολάδες!

Ο τζίτζικας κι ο μέρμηγκας

Ατάκα 32η:

Δημήτρης Νικολαίδης: Ώστε θέλεις δουλειά; Τι δουλειά;
Θανάσης Βέγγος: Ό,τι να ΄ναι. Και τα πόδια μου πιάνουνε, και τα χέρια μου πιάνουνε, και το μυαλό μου κόβει...
Δημήτρης Νικολαίδης: Γράμματα ξέρεις;
Θανάσης Βέγγος: Πως αμέ! Δώδεκα!

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης

Ατάκα 33η:

(Ο Βέγγος κάνει το φωτογράφο. Έρχεται μια οικογένεια να φωτογραφηθεί)

Θανάσης Βέγγος: Λοιπόν τελειώσαμε. Την Τετάρτη που έρχεται θα είναι έτοιμες.
Γιώργος Γαβριηλίδης: Μα γιατί τόσο αργά; Εμείς βιαζόμαστε!
Θανάσης Βέγγος: Αν βιαζόσαστε, να σας δώσω μερικές που έχω έτοιμες;
Γιώργος Γαβριηλίδης: Μα αυτοί δε θα είμεθα εμείς!
Θανάσης Βέγγος: Γιατί, αυτές που θα σας βγάλω, θα είστε εσείς;

Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης

Ατάκα 34η:

(Κοιτάει ένα κάδρο)

Νίκος Σταυρίδης: Ρε συ, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός είναι αυτός;
Γιάννης Γκιωνάκης: Τσου! Έλληνας είναι!

Τα κίτρινα γάντια

Ατάκα 35η:

Κώστας Δούκας: Να σου βάλω αυτό; [Ένα κομμάτι μπακαλιάρο]
Μαρίκα Νέζερ: Μπα, είναι πολύ μεγάλο!
Κώστας Δούκας: Αυτό;
Μαρίκα Νέζερ: Πολύ μικρό!
Κώστας Δούκας: Τι νούμερο παπούτσι φοράς;
Μαρίκα Νέζερ: 37, ξώφτερνο!
Κώστας Δούκας: Ε, τότε μην το συζητάς, θα πάρεις αυτό οπωσδήποτε!
Μαρίκα Νέζερ: Γιατί;
Κώστας Δούκας: Περισσεύει να κάνεις και τακούνια!

Της κακομοίρας

Ατάκα 36η:

Κώστας Χατζηχρήστος: Κουβάλησες και την ανηψιά σου εδώ πέρα να μας κάνει την όμορφη!
Κώστας Μεντής: Ποια ανηψιά μου βρε; Γυναίκα μου είναι!
Κώστας Χατζηχρήστος: Γυναίκα σου; Δικιά σου;
Κώστας Μεντής: Όχι του γείτονα! Με αγάπησε και με πήρε!
Κώστας Χατζηχρήστος: Σ' αγάπησε; Τι αγάπησε από εσένα βρε κακομούστακε;
[Προς τη γυναίκα:] Ο άντρας σου είναι αυτός;
Γυναίκα: Ναι!
Κώστας Χατζηχρήστος: Άντρας σου; Καλά να πάθεις! Τι του λιμπίστηκες του κομοδίνου; Εμείς αυτούς στο χωριό, τους πνίγουμε στο νεροχύτη για να μη χαλάσει η ράτσα!

Της κακομοίρας

Ατάκα 37η:

[Στο βενζινάδικο]

Μίμης Φωτόπουλος: Άντε, κάνε με επιλοχία!
Βενζινάς: Τι;
Μίμης Φωτόπουλος: Κοπάνα μου τρία γαλόνια!

Το σωφεράκι

Ατάκα 38η:

Γυναίκα: Ξέρετε, εμένα μου αρέσουν οι μεγάλες συγκινήσεις.
Θανάσης Βέγγος: Να πηγαίνετε σε κηδείες!

Τύφλα να ΄χει ο Μάρλον Μπράντο

Ατάκα 39η:

Νίκη Λινάρδου: Που μπορεί κανείς να κάνει ένα μπάνιο;
Χρήστος Δοξαράς: Στο ποτάμι.
Νίκη Λινάρδου: Μα εγώ θέλω ζεστό μπάνιο!
Λάμπρος Κωσταντάρας: Στο ποτάμι, το Δεκαπενταύγουστο...

Υπάρχει και φιλότιμο

Ατάκα 40η:

[Στο τραίνο για Χαλκίδα και ενώ έχει μαυρίσει από τον καπνό 
η μούρη του Βέγγου...]

Θανάσης Βέγγος: Αμάν.....Ο καζαμπούμπου!!!!!
Επιβάτης: Πώς μαύρισες;
Θανάσης Βέγγος: Ξέρω εγώ; Έφαγα φυστίκι αράπικο....
Επιβάτης: Που πας τώρα;
Θανάσης Βέγγος: Να φάω γιαούρτι να ασπρίσω!!!!πηγή
↧

Εν Αθήναις....Μεγάλη Πέμπτη

May 3, 2013, 12:56 am
$
0
0




Πρωϊ η βόλτα αρχίζει από το πεδίον μάχης της Πλατείας Συντάγματος....
Τα ΜΑΤ εναντίον ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και τούμπαλιν....
Πέφτουν δακρυγόνα και ροπαλιές για την διανομή τροφίμων που θέλει να κάνει
το κόμμα μόνον σε Έλληνες επι της Πλατείας....
Ο Δήμαρχος δεν θέλει.....
Ο σπρώξας του σπρώξαντος και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποχωρεί συντεταγμένα
με συνθήματα.
Η χαρά των ξένων ΜΜΕ να τραβάνε πλάνα από μπαλκόνια....
Οι συντεταγμένοι κατεβαίνουν την Μητροπόλεως και τα συνθήματα ξυπνάνε
τους άστεγους έξω από το παλιό Παιδείας ενώ δίπλα στο μικρό εκκλησάκι
της Αγίας Δύναμης προστάτιδας των εγκύων ο παππάς στέλνει τον νεωκόρο
να του φέρει τα άμφια.
Στο τέλος της Αιόλου ένας μαγαζάτορας τσακώνεται με προμηθευτή του
που του ζητάει χρήματα...
"...φύγε δεν έχω δεν πατάει πελάτης...." του κλείνει και την πόρτα.
Κλειστά αρκετά περίπτερα γύρω από το Σύνταγμα...πάνε οι καλές εποχές
με τις βάρδιες των υπαλλήλων.
Δύο μαγαζιά με κασμήρια από τα παλιά....
Άραγε πώς είναι ακόμα ανοιχτά....
Μόνο οι βουλευτές που υπουργοποιούνται θα είναι πελάτες τους.
Στην Κοραή μια τσιγγάνα με ένα καροτσάκι με μεγαλούτσικο παιδί επάνω
που θέλει να κατέβει και κλαίει και τελικά πέφτει με το κεφάλι στο πλακόστρωτο.
Η "μάνα" το βουτάει και το πετάει στο καρότσι με βία....
Δεν θα ήταν δικό της φαίνεται...μάλλον νοικιασμένο για επαιτεία.
Στην στοά Ιπποκράτους τσιγγάνες έχουν στήσει διόδια και πέφτουν
επάνω σου στην κυριολεξία.
Χρήστες παντού....στην Ακαδημίας ένας τηλεφωνεί από τηλεφωνικό
θάλαμο σε έξαλλη κατάσταση....άλλοι δύο κάθονται ημιλιπόθυμοι
στα σκαλάκια της εκκλησίας....
"....πού είσαι ρεεεεε...περιμένουμε τόση ώρα...."
Είχε αργήσει ο γαλατάς....
Η Μεγάλη Βδομάδα βαδίζει προς το τέλος της όχι όμως για το Κέντρο
της Αθήνας.

πίσω στα παλιά

↧
Search

Οι 8 πιο γραφικές εκκλησίες για Επιτάφιο στην Αθήνα

May 3, 2013, 2:31 am
$
0
0

Οι 8 πιο γραφικές εκκλησίες για Επιτάφιο στην Αθήνα [εικόνες]
Για αυτούς που δεν απαρνήθηκαν την Αθήνα ακόμη και τις ημέρες του Πάσχα υπάρχουν σε κάθε γωνιά της πόλης γραφικές εκκλησίες όπου η ακολουθία του Επιταφίου γίνεται σε κατανυκτικό κλίμα.
Άγιος Φίλιππος στην Αδριανού, Μοναστηράκι
Χτίστηκε το 1886 πάνω στα ερείπια παλαιότερου ναού, απέναντι από την είσοδο της Αρχαίας Αγοράς. Η περιφορά του Επιταφίου γίνεται στο Θησείο.

'Αγιος Δημήτριος Λουμπαρδιάρης
Είναι κτισμένος επί των οδών Διονυσίου Αεροπαγίτου και Αποστόλου Παύλου, σε μια κατάφυτη περιοχή. Η ακολουθία του Επιταφίου γίνεται στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, κάτω από τον φωτισμένο ιερό βράχο της Ακρόπολης.

Αγία Ειρήνη στην Αιόλου
Η εκκλησία έδωσε το όνομά της και στην πλατεία που την περιβάλλει. Η περιφορά του Επιταφίου της ανεβαίνει την Ερμού και καταλήγει στο Σύνταγμα.

Άγιος Γεώργιος στο Λυκαβηττό
Η εκκλησία κτίσθηκε το 1870 και ανταμείβει τους πιστούς με την κατανυκτική ατμόσφαιρα, την ησυχία και τη μαγευτική θέα στη φωτισμένη Αθήνα.

Παναγία η Χρυσοκαστριώτισσα στην οδό Θρασυβούλου, Πλάκα
Βρίσκεται στα Αναφιώτικα της Πλάκας. Οι ψαλμωδίες ψάλλονται από χορωδία και συνοδεύονται από αρμόνιο, κάτι σπάνιο στην ορθόδοξη λειτουργία.

Μονή Πετράκη στη Γενναδίου, Κολωνάκι
Πολύ κοντά στην κοσμική πλατεία Κολωνακίου, στην οδό Ι. Γενναδίου 14, αποπνέει γαλήνη που δε θυμίζει την πολύβουη πόλη.

Άγιος Γεώργιος, Καβούρι
Κοντά στη θάλασσα, ενα πανέμορφο λευκό εκκλησάκι που θυμίζει νησί, στην καρδιά ενός καταπράσινου πευκοδάσους και σε απόσταση αναπνοής από την παραλία.

Μονή Οσίας Φιλοθέης, Εκάλη
Επιλογή στα βόρεια προάστια, ιδιαίτερα κατανυκτική με λιγοστές μοναχές να ψάλλουν τα τροπάρια και τους ύμνους της Μεγάλης Εβδομάδας υπό το φως των κεριών.




πηγή
↧
↧

Αναμνήσεις από το πρώτο κύμα

May 4, 2013, 1:14 am
$
0
0


Πώς ένας μετανάστης της δεκαετίας του ’60 θυμάται τη ζωή στη Γερμανία.
Στον απολογισμό ζωής, εν τέλει, φαίνεται ότι η θητεία στη Γερμανία για πολλούς πρώην Gastarbeiter αποκτά θετικό πρόσημο. «Μόνο καλές αναμνήσεις έχω από τη Γερμανία» λέει συγκινημένος ο 78χρονος Νίκος Παπαδόπουλος, που το νήμα της ζωής του ενώθηκε το 1960 με την ξένη χώρα.
Το ταξίδι της ξενιτιάς
Εικοσιέξι μόλις Μαϊων τότε, πείθεται από κάποιον συγγενή του ότι στη Γερμανία θα έβρισκε όλα όσα χρειαζόταν: μια σταθερή δουλειά για να εξασφαλίσει ποιότητα ζωής για τον ίδιο και την οικογένειά του. «Είχε προηγηθεί ήδη μια πρώτη μετανάστευση από το χωριό μου στην Αθήνα, όταν ήμουν δώδεκα χρόνων» θυμάται. «Ούτε αυτή ήταν εύκολη». Στο τρένο ανεβαίνουν παρέα τέσσερις νέοι άνδρες, κουνιάδοι και ξαδέλφια, «ο μικρότερος δεκαπέντε χρονών», με τη συνοδεία του γερμανομαθούς θείου.
Η πρόταση του τελευταίου ήταν να εγκατασταθούν όλοι στο Ντίσελντoρφ και να πιάσουν δουλειά σε μια περιώνυμη βιομηχανία. «Υπολογίζαμε, όμως, χωρίς τον… ξενοδόχο» διηγείται σήμερα ο κ. Νίκος, στο διαμέρισμά του στον Άγιο Παντελεήμονα. «Στο μεταξύ το 1960 υπεγράφησαν οι διακρατικές συμφωνίες για την αποστολή εργατικού δυναμικού στη Γερμανία». Έτσι, στα σύνορα τους σταματούν και τους μεταφέρουν στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας, για να περάσουν από την περίφημη Επιτροπή, που θα έκρινε την καταλληλότητα του υποψήφιου Gastarbeiter για να καταταχθεί στην αντίστοιχη βιομηχανική μονάδα. «Η ιδέα αρχικά της μετανάστευσης με απωθούσε, μου θύμιζε σκλαβοπάζαρο» παραδέχεται ο 78χρονος άνδρας. «Διαπίστωσα, όμως, ότι τελικά αυτό δεν ίσχυε».





“
Έπρεπε να φτιάχνουμε στο εργοστάσιο 700 παπούτσια την ώρα, αλλά εγώ από το πείσμα μου έκανα 1.200. Στο τέλος κατηγορήθηκα ως … υπερπαραγωγικός.
”





Εργάτης και κοινωνικός λειτουργός
Μέχρι το 1976 ο κ. Νίκος ζει στο Göppingen, λίγο έξω από τη Στουτγκάρδη. «Έναν χρόνο δούλεψα στην κατασκευή προκάτ σπιτιών, τον επόμενο στη βιοτεχνία παπουτσιών και εν συνεχεία για έξι μήνες εισπράκτορας: τότε είχα την ευκαιρία να εξασκήσω την γλώσσα». Στα εργοστάσια δουλεύουν μαζί με Γερμανούς, αλλά και Gastarbeiter από την  Ιταλία, την Τουρκία, τη Γιουγκοσλαβία. «Κάποιοι, μάλιστα, νόμιζαν ότι υπήρχε μια κοινή γλώσσα για όλους τους Gastarbeiter» περιγράφει γελώντας.  «Έπρεπε να φτιάχνουμε στο εργοστάσιο 700 παπούτσια την ημέρα, αλλά εγώ από το πείσμα μου έκανα 1.200. Στο τέλος κατηγορήθηκα ως … υπερπαραγωγικός».
Στο μεταξύ, όμως, ο κ. Νίκος αναπτύσσει μεγάλη δραστηριότητα στο πλαίσιο της ελληνικής κοινότητας – «μεσολάβησα να έρθει δασκάλα και παπάς από την Ελλάδα» μας λέει. Η φυσική του ροπή να συμπαραστέκεται και να βοηθά τον πλησίον του έγινε τόσο γνωστή που τελικά του προσφέρθηκε η θέση του κοινωνικού λειτουργού από την Ευαγγελική Εκκλησία. «Μια μέρα μου χτύπησαν την πόρτα δύο χαμογελαστοί άνδρες, ο ένας από το Υπουργείο Εργασίας και ο άλλος από τη Νομαρχία» θυμάται. «Μου είπαν ‘εσείς δε μας ξέρετε, αλλά εμείς έχουμε ακούσει πολλά για εσάς’».
Από εκείνη τη στιγμή ξεκινούν να ανοίγουν η μία μετά την άλλη οι πόρτες για τον κ. Νίκο. Αναλαμβάνει ως κοινωνικός λειτουργός μια μεγάλη περιοχή από το Τübingen εως το  Friedrichshafen, σύντομα εκλέγεται εκπρόσωπος των συναδέλφων του και φοίτα στην Sozialakademie στο Friederwald. «Εκεί έμαθα εκτός των άλλων και πολύ καλή ελληνική ιστορία».
Για πάνω από δέκα χρόνια ο κ. Νίκος είναι ο «εξομολόγος» χιλιάδων Ελλήνων και ξένων Gastarbeiter. «Έρχοντουσαν και μου έλεγαν τα βάσανά τους: τα προβλήματα στις οικογενειακές σχέσεις, τις δυσκολίες προσαρμογής στη γερμανική κοινωνία, την αγωνία για την ανανέωση της άδειας παραμονής». Φυσικά, η μεγάλη πληγή για πολλές οικογένειες ήταν ότι είχαν αφήσει τα παιδιά πίσω στην Ελλάδα, να τα μεγαλώνουν ο παππούς και η γιαγιά. Όπως παρατηρεί ο κ. Νίκος «όποιος ήξερε μια τέχνη, πρόκοψε, αλλά οι περισσότεροι τότε ήταν αγρότες που ξαφνικά από το χωράφι του βρέθηκαν στη φάμπρικα». Το 1960 η ανεργία είχε χτυπήσει κόκκινο και η μετανάστευση είχε πάρει μαζικό χαρακτήρα.
Το νέο κύμα φυγής και η στάση της Πολιτείας
Ο κ. Νίκος δεν κρύβει τη λύπη του που οι Έλληνες επιστήμονες αναγκάζονται και πάλι να φύγουν. «Συμβουλεύω τους νέους σήμερα να  μάθουν καλά τη γλώσσα και να ενταχθούν δυναμικά στην κοινωνία» τονίζει. «Ας μην επαναλάβουν τα λάθη της δικής μου γενιάς, που δεν είχε την ανάλογη παιδεία».
Η στάση της επίσημης πολιτείας έναντι των Gastarbeiter φαίνεται να έχει πληγώσει τον ηλικιωμένο. «Η Ελλάδα δε μερίμνησε ούτε τότε για τους ανθρώπους της που ξενιτεύονταν ούτε σήμερα για τους ξένους που ζουν στην επικράτεια της». Ο ίδιος ζει σήμερα στον Άγιο Παντελεήμονα. «Είμαι ο μοναδικός Έλληνας στην πολυκατοικία, αλλά έχω εξαιρετικές σχέσεις με τους γειτόνους μου» μας λέει. «Ξέρουν ότι το σπίτι μου είναι ανοικτό για ό,τι χρειαστούν».

↧

Σοκαριστική αποκάλυψη από τον Ανδρέα Μπάρκουλη: «Έσπαγα στο ξύλο συνάδελφο μου με την οποία

May 4, 2013, 1:14 am
$
0
0


τηρούσα ερωτικές σχέσεις..."


    Συγκλονιστικές είναι οι αποκαλύψεις που κάνει ο Ανδρέας Μπάρκουλης μέσα από την αυτοβιογραφία του.

Μετά τις αποκαλύψεις σχετικά με τα ναρκωτικά και τη σύλληψή του, ο αγαπημένος -κατά τα άλλα- ηθοποιός, προχώρησε και σε πιο σκληρές αναφορές...

Ο ηθοποιός ,μεταξύ άλλων, αναφέρει την εκρηκτική ερωτική σχέση που είχε με συνάδελφο του, χωρίς ωστόσο να γίνεται αναφορά στο όνομα της. Όπως ο ίδιος αποκάλυψε έσπαγε στο ξύλο γνωστή ηθοποιό με την οποία διατηρούσε ερωτικές σχέσεις...



«Την έσπαγα στο ξύλο καθημερινά, κάτι που δεν είχα ξανακάνει σε άλλη γυναίκα. Είχε δικό της κρεβάτι στον Ερυθρό Σταυρό, πότε με σπασμένο χέρι και πότε με σπασμένο κεφάλι. Ερχόταν μπαταρισμένη και έβριζε μέχρι και τον πατέρα μου. Τελικά, τις ξανάτρωγε», γράφει.

Τέτοιες..."αποκαλύψεις" δεν τον κάνουν ιδιαιτέρως...συμπαθή πάντως, ούτε και δίνουν το καλύτερο παράδειγμα, όποιος και αν είναι ο άνθρωπος που τις κάνει.
Zappit.gr
↧

Αναμνήσεις από το νησί

May 4, 2013, 1:14 am
$
0
0


Το σύμβολο της δυναστείας Ωνάση πωλήθηκε ύστερα από 50 χρόνια. Γάμοι, θάνατοι και «κατάρες» σε μια αρχαία τραγωδία επάνω στα κύματα του Ιονίου

Αναμνήσεις από το νησί
O γάμος του αιώνα - Ετσι χαρακτηρίστηκε από τις εφημερίδες της εποχής η σεμνή τελετή που έγινε στο εκκλησάκι του νησιού το βροχερό απόγευμα της 20ής Οκτωβρίου του 1968. Ο Αριστοτέλης Ωνάσης παντρευόταν την Τζάκι Κένεντι, χήρα του προέδρου των ΗΠΑ.


Το προπερασμένο Σαββατοκύριακο, στις 14 και 14 Απριλίου, τα φορτηγά κουβαλούσαν έπιπλα και αντικείμενα, κειμήλια και σύμβολα μιας δυναστείας που πλέον δεν υπάρχει. Η είδηση ήταν μία: η Αθηνά, η τελευταία Ωνάση, η εγγονή του Αριστοτέλη, πούλησε τον Σκορπιό. Τέλος εποχής έσπευσαν να σχολιάσουν οι ρομαντικοί, αρχή μιας άλλης ανταπάντησαν οι ορθολογιστές. Και κάπου εκεί έρχεται ο μύθος. Ο μύθος του Ωνάση και του νησιού του. Ενας μύθος μπλεγμένος με αληθινές ιστορίες και γοητευτικά ψέματα τόσο δυνατά όσο και η αλήθεια. Ο Σκορπιός πωλήθηκε, και όμως ο χρόνος μοιάζει σταματημένος στην εικόνα του Αριστοτέλη Ωνάση, μαζί με τον Αλέξανδρο, σκυμμένων επάνω στο σουβλιστό αρνί που τους ετοίμαζε ο Μπάμπης το Πάσχα, στην εικόνα της Τζάκι να κολυμπά γυμνή στα γαλαζοπράσινα νερά του Σκορπιού, στον Τζον Τζον, παιδί ακόμη, να τρέχει στην παραλία, και στο γέλιο της Χριστίνας να αντηχεί στην πισίνα. Κανείς τους πλέον δεν βρίσκεται εν ζωή. Το παραμύθι του σύγχρονου Κροίσου δηλώνει πάντα παρόν με κάθε αφορμή, έτοιμο να θρέψει αχόρταγα το συλλογικό φαντασιακό, σαν μια καλοστημένη αρχαία τραγωδία με αληθινούς πρωταγωνιστές.

Τα φίδια, οι αγελάδες και ο Μότσαρτ

Το 1963 η απόφαση έχει ληφθεί: ο Ωνάσης αναζητεί ένα ησυχαστήριο. Το βρίσκει στη Λευκάδα, στον Σκορπιό, μια άγονη βραχονησίδα 872 στρεμμάτων ανάμεσα στο Νυδρί και στο Μεγανήσι. Το αγοράζει έναντι 3 εκατομμυρίων δραχμών. Μέσα σε μερικά χρόνια το μετατρέπει σε έναν μικρό επίγειο παράδεισο. Φυσικά, τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει ήταν δεκάδες. Πρώτον, τα εκατοντάδες φίδια που είχαν κατακλύσει κάθε γωνιά του νησιού.
 Ο Ωνάσης βρίσκει τη λύση φέρνοντας ειδικούς αμερικανούς επιστήμονες, ώστε να τα εξολοθρεύσουν. Η οφιοκτονία είναι απόλυτα επιτυχής.

Και ύστερα το νερό. Πώς να ποτιστούν τα 30 στρέμματα γρασιδιού που θέλει να φυτέψει; Το μοναδικό πηγάδι του Σκορπιού δεν φτάνει. Το πρόβλημα λύνεται μεταφέροντας νερό από τη Λευκάδα με υποβρύχιους αγωγούς. Μέχρι και η Μαρία Κάλλας επιστρατεύεται να δώσει συναυλία στο νησί, ώστε να προχωρήσει το έργο. Ως μικρός επίγειος θεός, θα αρχίσει τη δημιουργία. Πρώτα η γη. Ιδιωτικές παραλίες διαμορφώνονται με άμμο που μεταφέρεται από τις καλύτερες παραλίες της Λευκάδας, ύστερα τα δέντρα, οπωροφόρα και μη, φυτεύονται, με τον θρύλο να λέει ότι κάποτε και ο ίδιος έσκαψε μαζί με τους εργάτες, λέγοντάς τους ιστορίες που θυμόταν από τη γιαγιά του. Και αφού τα φίδια εξαφανίστηκαν, δεκάδες οικόσιτα μεταφέρονται στο νησί, με τις αγελάδες μάλιστα να ακούν κλασική μουσική, γιατί με αυτόν τον τρόπο, σύμφωνα με τους ειδικούς, είχαν καλύτερης ποιότητας γάλα. Τα κτίρια χτίζονται προσεκτικά. Στην αρχή, στο νησί υπήρχε μόνο μία εκκλησία, ένας στάβλος και ένα εργαστήριο παραγωγής ελαιόλαδου. Τελικά ο στάβλος γίνεται το ροζ σπίτι, όπου διέμεναν οι επίσημοι καλεσμένοι, ενώ παράλληλα κατασκευάζονται σουίτες με δυνατότητα φιλοξενίας ως και 50 ανθρώπων. Τα βράδια που ο ίδιος ο Αριστοτέλης Ωνάσης μένει στον Σκορπιό είναι ελάχιστα. Θέλει να κοιμάται στη θάλασσα, στη θαλαμηγό «Χριστίνα», που δεσπόζει πάντα στο βάθος σαν φύλακας άγγελος του Σκορπιού.

«Εμείς ζήσαμε με τον Ωνάση πρωτόγνωρα πράγματα. Δεν ήταν ο ξένος που ήρθε, αγόρασε και κλείστηκε στο νησί-φρούριό του. Ηταν ο άνθρωπος, δικός μας άνθρωπος» αναφέρει ο αντιδήμαρχος Λευκάδας Τάσος Γαζής, ο πεθερός του οποίου ήταν αρχικηπουρός του Σκορπιού για 30 χρόνια, και συνεχίζει: «Εδωσε δουλειά σε δεκάδες ανθρώπους. Το 1963-1965, που έπρεπε να αναμορφωθεί ο Σκορπιός, υπήρξε περίοδος που δούλευαν ακόμη και 300 άτομα. Μετά το τέλος των εργασιών, το προσωπικό βέβαια περιορίστηκε, αλλά ο μέσος όρος επί εποχής Αριστοτέλη Ωνάση, αλλά και επί της κόρης του, Χριστίνας, ήταν γύρω στα 30 με 35 άτομα. Υπάρχει πολύς κόσμος που πήρε σύνταξη από τον Ωνάση, όταν ακόμη οι συντάξεις και το ΙΚΑ ήταν άγνωστες λέξεις για πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ο Ωνάσης ήταν ντόμπρος εργοδότης. Στον πεθερό μου μίλαγε με το μικρό του όνομα. “Φιλίππο, θα κάνεις εκείνο” του έλεγε. Δεν ήταν ο απρόσιτος, ο ολιγάρχης, ο μεγιστάνας».

Η Αρτεμις Γαροφαλίδου, αδελφή του Αριστοτέλη Ωνάση, έγραψε τη δική της ιστορία στο λεύκωμα «Σκορπιός» του Νίκου Μάρου (εκδ. Φερενίκη): «Πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, πρώτα έκανε το “Χριστίνα”, που δεύτερη φορά δεν ξαναγίνεται, και τέλος πήρε το νησί. Του λέω, γιατί σταματάς, βρε Αρίστο, εδώ; (...) Είχαμε βέβαια δυσκολίες, αλλά μετά τα κατάφερε και το αγόρασε. Ηταν τελείως εγκαταλελειμμένο και για να φτάσει να γίνει αυτό που έγινε, να κάνει δρόμους και τόσα άλλα πράγματα, του πήρε πέντε χρόνια. Οταν το τελείωσε, δεν ήθελε να έχει πολλά φώτα, γιατί ήταν απλός. Είχε τόσα, ίσα για να μπορούμε να περπατάμε το βράδυ».

Ο γάμος του αιώνα

«Μόλις τελείωσε η τελετή, ο κύριος και η κυρία Ωνάση βγήκαν από την εκκλησία και άρχισαν να δέχονται τα συγχαρητήρια των προσκεκλημένων και μη, μουσκεμένων... και μη. Πανευτυχείς έδειχναν και οι δυο τους. Μπήκαν σε ένα από τα μικρά αυτοκινητάκια για να πάνε στη “Χριστίνα”. Μπροστά ο κ. Ωνάσης στη θέση του οδηγού. Δίπλα του η Ζακελίν με τη μικρή Καρολίνα στην αγκαλιά της. (…). Η Ζακελίν κάθε τόσο πρόφερε την πρώτη ελληνική λέξη που έμαθε: “Ευχαριστώ” και στα αγγλικά προσέθετε: “Είμαι ευτυχισμένη”». Πρόκειται για απόσπασμα από το φύλλο της 22ας Οκτωβρίου της εφημερίδας το «Βήμα». Φυσικά, αναφέρεται στον «γάμο του αιώνα», όπως χαρακτηρίστηκε αυτός, ανάμεσα στη χήρα του δολοφονημένου προέδρου των ΗΠΑ Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι και στον Αριστοτέλη Ωνάση, μια βροχερή ημέρα, στις 20 Οκτωβρίου του 1968.

Με την Τζάκι, ο Σκορπιός αναμφισβήτητα ζει τη χρυσή εποχή του. Οπως ακριβώς αναμόρφωσε διακοσμητικά τον Λευκό Οίκο, επιδίδεται και στη διακόσμηση των κατοικιών του Σκορπιού, με τη βοήθεια του διάσημου διακοσμητή και προσωπικού φίλου της, Μπίλι Μπάλτουιν. Σύμφωνα με τους βιογράφους της, η Τζάκι θα νιώσει ασφαλής στον Σκορπιό, τόσο για τη ζωή εκείνης όσο και των δύο παιδιών της. Οι κάτοικοι του παραλιακού χωριού Νυδρί θα δουν για πρώτη φορά στη ζωή τους εκπαιδευμένους σωματοφύλακες, οι οποίοι είχαν γίνει η σκιά του μικρού Τζον Τζον.

Η Τζάκι, μάλιστα, ένιωσε τόσο προστατευμένη, που αποφάσισε να κολυμπά γυμνή στα νερά του νησιού. Δυστυχώς για εκείνη, το άβατο είχε καταπατηθεί μια φορά από τον έλληνα παπαράτσι Χρήστο Κουλούρη. Οι φωτογραφίες της γυμνής Τζάκι έκαναν τον γύρο του κόσμου. Το σκάνδαλο που προκλήθηκε ήταν τεράστιο.

«Τελείωσε το νησί, άρχισαν οι θάνατοι»

Οι ευτυχισμένες ημέρες στον Σκορπιό δεν έμελλε να κρατήσουν για πάντα. 
Ο θάνατος του Αλέξανδρου Ωνάση στις 22 Ιανουαρίου του 1973, μετά τη συντριβή του μικρού αμφίβιου αεροσκάφους Piaggio 136 που πιλόταρε, έκλεισε την πρώτη πράξη της τραγωδίας.

«Ηταν ένας φίλος του που ερχόταν συχνά εδώ και έβλεπε ότι το παιδί συνέχιζε να είναι στην εκκλησία άταφο. Βεβαίως, ήταν ταριχευμένο και κάθε βράδυ, αφού πήγαινε εμένα στο καράβι στη μία, στις δύο, πήγαινε στο μνήμα. Πότε του πήγαινε λουλούδια, πότε του άναβε κεράκια και συζητούσε ώρες μαζί του».
 Η Αρτεμις Γαροφαλίδου περιγράφει το δράμα του αδελφού της Αριστοτέλη. 
Η ταφή του Αλέξανδρου Ωνάση, έπειτα από πλήθος διαφόρων δημοσιευμάτων που έδιναν διάφορες εικασίες για την τοποθεσία, πραγματοποιήθηκε τελικά ακριβώς έναν μήνα μετά τον θάνατό του. Oπως διαβάζουμε στο φύλλο της 22ας Φεβρουαρίου 1973 του «Βήματος», στην ταφή του «ο πατέρας του, η κυρία Τζάκι και η αδελφή του δεν παρέστησαν».

«Μόλις τελείωσε το νησί, άρχισαν οι θάνατοι» συνήθιζε να μονολογεί η Αρτεμις Γαροφαλίδου. Η κατάρα της οικογένειας Ωνάση είχε πράγματι τυλίξει τον Σκορπιό. Δύο χρόνια μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, καταρρακωμένος κυριολεκτικά από την απώλεια του μοναχογιού του, πεθαίνει στο Παρίσι. Η ταφή του θα γίνει πλάι στον γιο του, στο οικογενειακό κοιμητήριο του νησιού.

Η Χριστίνα στον Σκορπιό

Αρκετά χρόνια μετά τον θάνατο του αδελφού της και του πατέρα της, η Χριστίνα είναι εκείνη που θα ξαναζωντανέψει τον Σκορπιό με τα περίφημα πάρτι της, παραμένοντας μέχρι και σήμερα ιδιαίτερα αγαπητή στη Λευκάδα εξαιτίας και του φιλανθρωπικού έργου της. Ο αρχιτέκτων Κώστας Βουτσινάς και ο ζωγράφος Γιάννης Τσαρούχης προσκαλούνται μάλιστα προκειμένου να δώσουν μια πιο ελληνική πινελιά στη διακόσμηση. Η Χριστίνα, που παλαιότερα κάθε αίτημά της για περισσότερη πολυτέλεια στον Σκορπιό δεχόταν την αποστομωτική απάντηση του πατέρα της «αν θέλεις φώτα, πήγαινε στο Μπρόντγουεϊ», βρίσκει τώρα την ευκαιρία να κατασκευάσει μια τεράστια πισίνα. Το 1985 πραγματοποιεί και τη βάπτιση της κόρης της Αθηνάς, ένα ευχάριστο διάλειμμα στη σειρά των δυσάρεστων γεγονότων. Τρία χρόνια αργότερα, η Χριστίνα θα βρεθεί νεκρή μέσα στην μπανιέρα της, στο Μπουένος Αϊρες της Αργεντινής.

Η Αθηνά Ωνάση δεν φάνηκε ποτέ να δένεται με το νησί του παππού της, όπως με παράπονο συνηθίζουν να λένε οι Λευκαδίτες. Οταν τον Σεπτέμβριο του 1994, εννέα χρόνια μετά τη βάπτισή της, επισκέφθηκε τον Σκορπιό, έμοιαζε με ένα τρομαγμένο κορίτσι που απάντησε μονολεκτικά «Yes» όταν ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους αν πέρασε καλά στις διακοπές της.

Η απόφασή της να πουλήσει σήμερα τον Σκορπιό δεν εξέπληξε ιδιαίτερα. Εμοιαζε με ένα προτετελεσμένο γεγονός έπειτα από ένα όργιο φημών τα προηγούμενα χρόνια για πώληση του νησιού στον Μπιλ Γκέιτς ή ακόμη και στη Μαντόνα. Το νησί ανήκει πλέον στην Εκατερίνα Ριμπολόβλεβα, κόρη του ρώσου δισεκατομμυριούχου Ντμίτρι Ριμπολόβλεφ. Τέλος εποχής.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 21 Απριλίου
↧

Η παλιά μας γειτονιά

May 4, 2013, 1:14 am
$
0
0


Δεν θα ξεχάσω ποτέ όπως πιστεύω και όλοι οι παιδικοί μου φίλοι και συμμαθητές μου 
στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών την παλιά μας γειτονιά, τη γειτονιά του Αγίου Παύλου, στην περιοχή του Σταθμού Λαρίσης. Πολλά τα γεγονότα που χαράχτηκαν στη μνήμη μας από τα ανέμελα αυτά χρόνια.
Μεγαλώσαμε σε μια γειτονιά αναπνέοντας την καλλιέργεια και τον πολιτισμό που της έδιναν τα θέατρα «ΠΕΡΟΚΕ» - «ΒΕΜΠΟ» - «ΣΑΜΑΡΤΖΗ», οι κινηματογράφοι «ΑΛΚΑΖΑΡ» - «ΒΙΚΤΩΡΙΑ» - «ΔΙΑΝΑ», τα νεοκλασικά κτίρια και την  ζωντάνευαν οι φωνές των παιδιών στις αυλές.
Ξεχωριστή θέση στη μνήμη μας θα έχει πάντα το ξενοδοχείο «ΑΣΤΡΑ» με το εστιατόριο και τον κήπο του που ήταν διαμορφωμένος κατάλληλα ώστε να δέχεται τους καλοκαιρινούς μήνες τους Αθηναίους, που ήθελαν να απολαύσουν παγωτό κασάτο, γλυκά του κουταλιού, μπυράλ και άλλα αναψυκτικά ακούγοντας ζωντανή μουσική.
 Όλα αυτά διαδραματίζονταν σε μια γειτονιά που η ιδιωτική ζωή ήταν εμφανής.

fasianos1Έβλεπες στην αυλή του άλλου και γνώριζες τι έκανε, κοιτούσες τα παιδιά που τσακώνονταν και τις γυναίκες που έριχναν τα μπουγαδόνερα που πότιζαν τις μπουκαμβίλιες, τα γεράνια, το βασιλικό. Όλα αυτά μαζί με τους ασβεστοβαμμένους τοίχους έφτιαχναν έναν πολύχρωμο πίνακα. Ακόμη οι μάντρες που χώριζαν τα σπίτια ήταν χαμηλές και τις δρασκελούσαμε καμιά φορά. Υπήρχε γειτονιά, δεν ντρεπόσουν να ζητήσεις τα πάντα και βοηθούσε ο ένας τον άλλον.
Τις Κυριακές όλοι φορούσαν τα καλά τους και προτού πάνε στην εκκλησιά οι γυναίκες πήγαιναν το φαγητό με το ταψί στο φούρνο του Κυρ Αλέκου, γιατί αυτός δεν έπαιρνε τις πατάτες ή το ρύζι όπως στον άλλον φούρνο της γειτονιάς. Και στο μεσημεριανό τραπέζι «την έναρξη την έδινε η εκπομπή της Columbia με τη Συννεφιασμένη Κυριακή».
Το απόγευμα όλα τα παιδιά είχαμε δώσει ραντεβού στην χωμάτινη πλατεία του Αγίου Παύλου όπου παίζαμε με μια πλαστική μπάλα το μέγεθος της οποίας ήταν σαν ένα πορτοκάλι, κλέφτες και αστυνόμους, μακριά γαϊδούρα «μήπως τα προβλήματα τα σημερνά με τη μέση προέρχονται από τότε;……», γκαζάκια, χαρτάκια (που είχαν εικόνες ποδοσφαιριστών ή σημαίες κρατών), και αυτοσχέδιο πατίνι με ρουλεμάν.
Αυτά για τα αγόρια. Τα κορίτσια μαζεμένα σε μια γωνιά μας παρακολουθούσαν, ή έπαιζαν σκοινάκι ή κουτσό. Η γειτονιά μας άλλαξε ξαφνικά όταν η πλατεία πλακοστρώθηκε και φωταγωγήθηκε. Ήταν χαρά θεού, παίζαμε μέχρι αργά το βράδυ *(βλέπε κομπάρσος).
Εμείς όμως της γειτονιάς του Αγίου Παύλου είχαμε και μια διασκέδαση επιπλέον από όλα τα άλλα παιδιά της Αθήνας, και αυτή μας την παρείχε η ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Ναι, η ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜ. Διότι πολλά αποσπάσματα από κινηματογραφικές ταινίες γυρίζονταν στη γειτονιά μας π.χ. «ο Ηλίας του 16ου», «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες», «ο Νόμος 4000», «οι Θαλασσιές οι Χάντρες», «ο Μπακαλόγατος» με το γνωστό μπακάλικο του Ζαραμπούκα Ψαρρών και Μαιζώνος το οποίο πρόσφατα έχει ανακαινιστεί και λειτουργεί ως μπαρ-εστιατόριο, και πολλές άλλες.
Αυτό το γεγονός μας έδινε το δικαίωμα και το προνόμιο τους μύθους (Χατζηχρήστο, Αλίκη, Ξανθόπουλο, Σταυρίδη, Κωνσταντίνου, Λάσκαρη, Χρονοπούλου, Κωνσταντάρα, Καραγιάννη, Βουτσά και άλλους) από το πανί να τους βλέπουμε όχι μόνο στα όνειρά μας και τη φαντασία μας αλλά ζωντανά.

fasianos2Ήταν μια άλλη γειτονιά, ήταν μια διαφορετική γειτονιά που δυστυχώς η αντιπαροχή αλλοίωσε αφού εξαφάνισε τα σπίτια με τις αυλές και τις υπέροχες νεοκλασικές μονοκατοικίες. Κάποιες από αυτές γλίτωσαν και σώζονται μέχρι σήμερα έτσι όταν επισκεπτόμαστε τη γειτονιά μας, στις Βουλευτικές ή Δημοτικές Εκλογές, μας θυμίζουν τα παιδικά μας βιώματα τα οποία σε κανένα κοινωνικό χρηματιστήριο δεν αγοράζονται.
Κάτι άλλο που δεν έχω ξεχάσει, γιατί όντως είναι χαραγμένο μέσα μου, ήταν εκείνο το βράδυ του Μαΐου του ’63 που το πάρκο απέναντι από το Σταθμό Λαρίσης ήταν γεμάτο από κόσμο κάθε ηλικίας που περίμεναν το τρένο να έρθει από τη Θεσσαλονίκη.
Στέκονταν όλοι τους αμίλητοι, το μόνο που έβλεπες ήταν «το γιατί» που ήταν χαραγμένο στα σκυθρωπά τους πρόσωπα, τα τσιγάρα που άναβαν συνεχώς και την εμφανή παρουσία κάποιων ανδρών με κουστούμι. Η ώρα πέρναγε, το τρένο δεν έφτανε, η αναμονή ήταν βαριά μέχρι τη στιγμή που ακούστηκε το σφύριγμά του και ως δια μαγείας ακούστηκαν οι λέξεις «ήρθε», στη συνέχεια «αθάνατος» και μετά ένα παρατεταμένο χειροκρότημα….. Ναι, έτσι είναι ακόμη χαραγμένη στο μυαλό μου η άφιξη της σωρού του Γρηγορίου Λαμπράκη, του Πολιτικού και Ιατρού-Μαιευτήρα……
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες μέρα Μαγιού σε χάνω».
Δυστυχώς τα χρόνια πέρασαν, άλλοτε ευχάριστα άλλοτε δυσάρεστα και μία άλλη σελίδα της Αθήνας γύρισε το 1995. Το ξενοδοχείο «Άστρα» δεν υπάρχει πια. Τη θέση του έχει πάρει ένα πρατήριο υγρών καυσίμων. Ευτυχώς, όμως, για την ιστορία της Αθήνας, ως από μηχανής Θεός, ο Αλέκος Φασιανός (απόφοιτος του 2ο Γυμνασίου Αρρένων και αυτός), που μεγάλωσε στην περιοχή, αποτύπωσε με τα δικά του χαρακτηριστικά χρώματα και την προσωπική του τεχνοτροπία στη στάση του Μετρό, στην Πλατεία Καραϊσκάκη, την Αθήνα της εποχής του.

Ο Αλέκος Φασιανός στην εφημερίδα <<ΝΕΑ>> είχε δηλώσει : <<Θέλησα να φτιάξω μια μυθική ηθογραφία της μεταπολεμικής εποχής . Δεν λειτούργησα όμως σαν μια απλή φωτογραφική μηχανή  >>.<<Κράτησα μέσα στο μυαλό μου την ουσία της μεταπολεμικής εποχής και έφτιαξα δύο πραγματικά έργα τέχνης με καθαρή ζωγραφική και πομπηιανά χρώματα έντονο κόκκινο και μπλε>>. <<Ήταν ευκαιρία να αναπλάσω τη γειτονιά μου .
Έτσι ο κόσμος θα έχει την ευκαιρία να θυμηθεί ή να γνωρίσει όσα γκρεμιστήκαν>>.     
Στο δίπτυχο αυτό έργο του «Μύθος της γειτονιάς μου», υπάρχουν το «Αλκαζάρ» και τα «Άστρα», ο φυστικάς με το καροτσάκι, ο ποδηλάτης που χαιρετά την κοπέλα που τραγουδά στον κήπο-αναψυκτήριο του ξενοδοχείου «Άστρα».
Ο παραδοσιακός μανάβης  πίσω από την ανοικτή πόρτα του μαγαζιού του. Το πανόραμα της μεταπολεμικής Αθήνας εμπλουτίζουν τα νεοκλασικά σπίτια, το θέατρο ΒΕΜΠΟ και 
ο κινηματογράφος ΒΙΚΤΩΡΙΑ ενώ στο βάθος προβάλλει απειλητικά μια από τις πρώτες αθηναϊκές πολυκατοικίες.
Οι κάτοικοι της περιοχής, όπως πληροφορήθηκα, ευχαριστούν τον Αλέκο Φασιανό και μέσα από το έργο του ξαναζούν την παλιά τους γειτονιά και προσκυνούν τα κομμάτια της ζωής τους…
Βασίλης Μητράκος
2ο γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών
↧
↧

Εν Αθήναις....Μεγάλο Σάββατο παλιό

May 4, 2013, 1:17 am
$
0
0


Το μαγαζί στην στοά της Σταδίου άνοιγε πολύ πρωϊ το Μεγάλο Σάββατο
και έκλεινε πολύ αργά το βράδυ.
Παιδί τώρα πόσο να αντέξεις  να βλέπεις το αφεντικό και την γυναίκα του
μέσα στην αγωνία για το πόσα θα μπούνε στο συρτάρι του ταμείου λες και
δεν είχαν.
"...άργησες....Μεγάλο Σάββατο είναι...."
Και άρχιζε το τρέξιμο....
Παρέλαση στο μαγαζί....
"....αυτά να μου τα φέρει το απόγευμα ο μικρός...."
Ποιό απόγευμα ρε άνθρωπε....Μεγάλο Σάββατο είναι....
Και δώστου στην Αναγνωστοπούλου τρέχοντας για να προλάβεις και τις
Στήλες του Ολυμπίου Διός ....
Είχε χαρτζιλίκι...κάπως σε ευχαριστούσε...αυτό θα σου έμενε δεν θα πήγαινε
στο τσίγκινο κουτί του ΛΟΥΜΙΔΗ ...στο ταμείο του σπιτιού δηλαδή.
Θα έκανες το κομμάτι σου την Κυριακή του Πάσχα κερνώντας
γαλακτομπούρεκο στο ζαχαροπλαστείο το απόγευμα την ωραία
της γειτονιάς.
Αργά το βράδυ επιτέλους κατεβάζαμε τα ρολά...."...άντε Καλή Ανάσταση..."
Και πήγαινες....δεν πήγαινες έτρεχες και έφτανες στην μαγική γειτονιά.
Δυό μπουκιές λαδερό και υπομονή για το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ.....
Μωρέ και πέντε μετά που το έλεγε ο παππάς σχεδόν τρέχοντας πίσω
στο σπίτι....το ίδιο και οι γείτονες....
"...πού μαζευόμαστε;"
"....στης Σταυρούλας είπαμε...."στην διπλανή αυλή.
Και με τα κατσαρολικά με τις μαγειρίτσες και τα υπόλοιπα στης Σταυρούλας....
"....σιγά τα κουτάλια θα πάθει το στομάχι..."
Έδινε συμβουλές η γεροντότερη από το σκαμνάκι της με το πιάτο στην ποδιά της.
Ποιός την άκουγε....ειδικά οι μικρότεροι νομίζαμε ότι μιλάει
ξένη γλώσσα.
Δεν αργούσε και το γλέντι αλλά εσύ δεν άκουγες τίποτα από το κρεβάτι
που είχες πέσει βαρεμένος από την κούραση...την μαγειρίτσα...τα αυγά....
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗλέμε σήμερα και προσοχή οι μεγαλύτεροι στις υπερβολές
του πιοτού και του φαγητού.
Αλήθεια πόσο άσχημα μου ακούγεται....λές και θα αποτελούσα
βιολογική εξαίρεση.
Και να σκεφτείς ότι παραπονιόμουνα στα μικράτα μου για το ωράριο
εργασίας που δεν υπήρχε....και βιαζόμουνα να φτάσω στην σύνταξη για να κάααθομαι.
Δεν είχα σκεφτεί ότι δεν θα κάθεσε μόνο αλλά και κάτι θα περιμένεις.
Και σκέφτεσε και φιλοσοφείς και ακούς και διαβάζεις και προσπαθείς
να πείσεις τον εαυτό σου ότι υπάρχει και μετά τον θάνατο ζωή.
Και όλες αυτές οι φιλοσοφικές μπούρδες σου δίνουν αισιοδοξία.
Αν σου έχει μείνει όμως λίγο μυαλό και αν έχεις ζήσει όχι εύκολα
στην πιάτσα  καταλαβαίνεις ότι και εσύ δεν διαφέρεις από την κονσέρβα....
έχεις ημερομηνία λήξεως.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

πίσω στα παλιά
↧

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

May 4, 2013, 1:29 am
$
0
0


Να πούμε και ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ Ελλάδα μου ....
αλλά πώς είναι δυνατόν
να γίνει κάτι τέτοιο....αφού η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;
↧
Search

Όοοοοξω ρεεεεεε!!!!!

May 4, 2013, 1:43 am
$
0
0






Αποδοκίμασαν τους επισήμους στην περιφορά του Επιταφίου στο Σύνταγμα 


Συγκεντρωμένοι πολίτες στη θέα των επισήμων που συνόδευαν τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο στην χθεσινή περιφορά του Επιταφίου στο Σύνταγμα άρχισαν τα γιουχαρίσματα και τις αποδοκιμασίες.
«Εχετε σταυρώσει τον ελληνικό λαό και βγήκατε στους δρόμους; Προδότες, Ιούδες... στα σπίτια σας» φώναξαν εξαγριωμένοι πολίτες.
Την ίδια στιγμή αίσθηση έκανε η αναφορά του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου κατά τη σύντομη ομιλία του σε «πολλές προδοσίες που έχει γνωρίσει έως τώρα η χώρα μας», καθώς εκείνη τη στιγμή πολίτης φώναξε «οι προδότες είναι δίπλα σου».


πηγή
↧

Οι πιο εκδικητικές λαμπάδες της Αθήνας

May 4, 2013, 1:49 am
$
0
0

Δείτε τους Μέρκελ και Σόιμπλε να καίνε σιγά σιγά στην 7η Αίσθηση (Χαρ.Τρικούπη 77)πηγή
 image     image
↧
↧

Στα "χαρακώματα" Βενιζελικοί-Παπανδρεϊκοί

May 4, 2013, 6:11 am
$
0
0



Μέλος  του ΠΑΣΟΚ....

"Μα θαρρώ πως θα τα μπλέξω
απ' την Κική και την Κοκό
ποια να διαλέξω
την Κική την αγαπώ
μα μ' αρέσει κι η Κοκό ...."
↧

Στην Παναγία την Χρυσοκαστριώτισσα στην Πλάκα....

May 4, 2013, 6:34 am
$
0
0



...βρέθηκα σήμερα το πρωϊ Μεγάλο Σάββατο όπου οι νέοι σε ηλικία
ιερέας και ψάλτης τιμούσαν την Ορθοδοξία....
Όπως διάβασα.....

ο Ιερός Ναός της Παναγίας Χρυσοκαστριώτισσας είναι κτίσμα του 12ου αιώνα, αλλά έχει υποστεί πολύ σημαντικές αλλοιώσεις, ιδιαίτερα μετά τις μάχες κατά την Επανάσταση του 1821 που σχεδόν την κατέστρεψαν. Ο τύπος της είναι καμαροσκέπαστη μονόκλιτος βασιλική, ενώ θεωρείται πως στον ίδιο χώρο κατά τους αρχαίους χρόνους υπήρχε ιερό της θεάς Εστίας.
Αν και η προέλευση του ονόματος δεν είναι ακριβής, σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις το έλαβε από την οικογένεια Καστριώτη που τον έκτισε, ενώ σύμφωνα με άλλες, το όνομα προήλθε λόγω της γειτνίασης του ναού με την Ακρόπολη που ήταν κάστρο τα χρόνια εκείνα. Σύμφωνα με την πιθανότερη εκδοχή, το όνομα προήλθε από το γεγονός πως μετά την κατάληψη της Αθήνας από τους Φράγκους και την μετατροπή του Παρθενώνα από Ορθόδοξο σε Καθολικό ναό, οι πιστοί μετέφεραν εδώ την εικόνα της Παναγίας της Αθηνιώτισσας.
Στα προεπαναστατικά χρόνια, μπροστά από την εικόνα της Παναγίας, έκαιγε ακατάπαυστα η φλόγα ενός καντηλιού που οι πιστοί Αθηναίοι δεν άφηναν ποτέ να σβήσει, συνήθεια που συνεχίστηκε και μετά την Επανάσταση. Σήμερα η εκκλησία πανηγυρίζει στις 15 Αυγούστου ημέρα της Κοίμησης της Θεοτόκου.
↧

7.000 χρόνια: Η οδοντόκρεμα μας διηγείται την ιστορία της

May 5, 2013, 12:09 am
$
0
0

7.000 χρόνια: Η οδοντόκρεμα μας διηγείται την ιστορία της [εικόνες]
Ενα αστραφτερό χαμόγελο με μια υγιή οδοντοστοιχία αποτελεί ένδειξη καλής υγείας. Με τα δόντια μας τρώμε, δείχνουμε τα συναισθήματά μας, μέχρι και επιθετόμαστε. Πότε όμως οι άνθρωποι άρχισαν να ασχολούνται με την στοματική υγιεινή;
Η ιστορία μιας οδοντόκρεμας
Ήδη από το 5.000 π. Χ. κατασκευαζόταν μία μορφή οδοντόκρεμας σε μορφή σκόνης. Η σκόνη ήταν φτιαγμένη από διάφορα υλικά, όπως θρυμματισμένα κομμάτια από κεφάλι βοδιού, ελαφρόπετρα, σκόνη από τσόφλια αυγών και σμύρνα. Υποθέτουμε ότι την χρησιμοποιούσαν τρίβοντάς την πάνω στα δόντια με το δάχτυλό τους.
Ενα χειρόγραφο από την Αίγυπτο αποτελεί μάλλον την παλαιότερη αναφορά στην οδοντόκρεμα. Οι οδοντόπαστες που αναφέρονται έγιναν από ένα μείγμα με λουλούδια.
Οι Ρωμαίοι και η δυσοσμία της αναπνοής
Καρβουνόσκονη και φλοιούς δέντρων χρησιμοποιούσαν ως επί το πλείστον οι αρχαίοι Έλληνες και οι Ρωμαίοι για οδοντόκρεμα, ενώ ρόσθεταν διάφορα υλικά για να κάνουν την υφή της πιο λεία, όπως σπασμένα κόκαλα, κελύφη αυγών και όστρακα στρειδιών. Οι Ρωμαίοι αντιμετώπιζαν τη δυσοσμία της αναπνοής προσθέτοντας διάφορα μπαχαρικά.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, η οδοντόκρεμα γίνεται ευρέως γνωστή με τη μορφή σκονης. Τότε κάποια στιγμή, προστέθηκε στην οδοντική σκόνη γλυκερίνη, κι έτσι δημιουργήθηκε μία πολύ καλύτερη οδοντόκρεμα, με σαφώς πιο ευχάριστη γεύση.
Η εταιρεία Colgate αποτέλεσε την πρώτη εταιρία που έβγαλε σε μαζική παραγωγή οδοντόκρεμα, το 1873 και την πουλούσε σε βάζα. Μετά από λίγο εμφανίζονται και τα πρώτα σωληνάρια,τα οποία ήταν φτιαγμένα από μόλυβδο, υλικό που σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν είναι υγιεινό.
Το 1914 εισάγεται σε αυτές το φθόριο, το πιο σημαντικό μέχρι σήμερα συστατικό τους. Παράλληλα επειδή διαπιστώνεται πως ο μόλυβδος από τα  σωληνάρια περνάει μέσα στην οδοντόκρεμα, εμφανίζονται και τα πρώτα πλαστικά σωληνάρια που αντικαθιστούν οριστικά τα προηγούμενα, ενώ το 1892 έκανε την εμφάνισή της οδοντόκρεμα στη μορφή που τη συναντάμε σήμερα, δηλαδή, σε σωληνάριο.


Και η οδοντόβουρτσα πότε κατασκευάστηκε;
Την ιστορία ξεκινάνε πρώτοι οι Βαβυλώνιοι και οι Αιγύπτιοι, οι οποίοι χρησιμοποιούσαν υγρή σκλήθρα για να τρίβουν τα δόντια τους. Λίγο αργότερα οι Κινέζοι, γύρω στο 1600 π. Χ. χρησιμοποιούσαν ένα ξυλαράκι από αρωματικό δέντρο, το οποίο μασούσαν. Αυτό καθάριζε τα δόντια, φρεσκάροντας παράλληλα την αναπνοή.
Οι Κινέζοι δεν αρκέστηκαν στην εκδοχή της οδοντόβουρτσας και 3.200 χρόνια μετά, το 16ο αιώνα μ.Χ., έκαναν μια πρωτοποριακή ανακάλυψη στερεώνοντας τις σκληρές τρίχες από το σβέρκο των γουρουνιών σε μια λαβή από κόκαλο ή μπαμπού.
Όπως ήταν αναμενόμενο η πατέντα αυτή διαδόθηκε ταχύτατα στην Ευρώπη με αναφορές το 1560 από τη Γαλλία για χοντροφτιαγμένες οδοντόβουρτσες με καμπυλωτή κεφαλή. Οι Ευρωπαίοι ωστόσο επέλεγαν αντί για γουρουνότριχες, τις μαλακότερες αλογότριχες ή φτερά. Κατά τη διάρκεια του 18ο αιώνα τελειοποιήθηκε.
Οι πλαστικές οδοντόβουρτσες, όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, έκαναν για πρώτη φορά την εμφάνισή τους το 1938.πηγή

↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>