Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

Ρετρό Ιστορίες: H τριάρα στον Αχαρναϊκό το Γενάρη του ΄75

March 3, 2016, 1:15 am
$
0
0



Β” Εθνική 1974-75 ΑΠΟΛΛΩΝ-ΑΧΑΡΝΑΙΚΟΣ 3-0
Εκείνη τη χρονιά και συγκεκριμένα στις 6 ιανουαριου του 1975 ο Απόλλων ενώ ξεκίνησε εντυπωσιακά κάνοντας τα 3 στα 3 στη συνέχεια δεν είχε σταθερή απόδοση με αποτέλεσμα την 13η αγωνιστική να έχει μεν 8 νίκες στο ενεργητικό του αλλά και 4 ήττες και μία ισοπαλία.
Έτσι η 14η αγωνιστική είχε θεωρηθεί αρκετά κρίσιμη για την συνέχεια του πρωταθλήματος. Αντίπαλος στη Ριζούπολη ο πάντα υπολογίσιμος Αχαρναϊκός!
Και όπως συμβαίνει πάντοτε σ αυτές τις περιπτώσεις τα γειτονικά παιγνίδια χαρακτηρίζονται ντέρμπι και όπως ήταν φυσικό το συγκεκριμένο παιγνίδι μάζεψε πολύ κόσμο.
Το τελικό σκορ 3-0 έγινε δύσκολα παρ ότι προηγηθήκαμε στο 4′ ο Αχαρναϊκός απειλούσε αλλά στο τελευταίο τέταρτο του αγώνα λύγισε . Και τα τρία γκολ ο Λάζαρος Τριανταφυλλίδης ένας πολυσύνθετος παίκτης από το Χαϊδάρι που έπαιζε σε πολλές θέσεις και είχαμε αποκτήσει από τον Πανιώνιο..Για την ιστορία είχαν παίξει τότε υπό το βλέμα του Πειραιώτη διαιτητή Γουναρόπουλου οι εξής.
pasxosfilo2
ΑΠΟΛΛΩΝ : Παντέλης,Ζιάκος,Θεοδωρόπουλος,Κορωνέλλος,Σασσάνης,Νικολαίδης΄Ροκκάς,(35′ Οικονόμου)Σταθόπουλος(76′ Πολυχρονόπουλος)Τριανταφυλλίδης,Παθιακάκης,Υφαντής.
ΑΧΑΡΝΑΙΚΟΣ:Ιγγλέσης,Αλακιόζογλου,Πουρνάρας,Χαραλαμπίδης,Γαρδίκας,Θωμάκος,Σαμαράς(54′ Ελευθεράκος) Ζούμας (46′ Μπαρμπαράκος)Σκληρός,Σαταράκης,Ασλάνογλου.
Το ίδιο βράδυ οι Απολλωνιστές διασκέδασαν τη νίκη τους στο κοσμικό κέντρο «Καλύβα» στα Κάτω Πατήσια που τραγουδούσε ο Μιχάλης Βιολάρης και έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα ο Χάρυ Κλίν.
↧
Search

Εν Αθήναις...πάμε μια παλιά βόλτα στην Ομόνοια

March 3, 2016, 1:15 am
$
0
0
φωτο

Ομόνοια 1963...οι κυλιόμενες που όλοι τις προτιμούσαν σαν καινούργιο απόκτημα
της πασίγνωστης πλατείας το Κέντρο της Αθήνας.
Εκεί τα ραντεβού για συναντήσεις...από εκεί άρχιζες το δρομολόγιο για να ψάξεις
για τις πινακίδες στις βιτρίνες  με τα ΖΗΤΕΙΤΑΙ για δουλειά.
Εκεί και στα πέριξ εύρισκες τα πάντα για να τελειώσεις τις δουλειές σου
και να καταλήξεις στην αγορά στην Βαρβάκειο να ψωνίσεις και να γυρίσεις
πίσω στο σπίτι.
"Βρήκα μια ρέγγα σήμερα που μίλαγε..."
Έλεγε ο πατέρας όταν την έφερνε τυλιγμένη στην εφημερίδα στο σπίτι
για να συνοδεύσει την φασουλάδα.
Και πώς να μην την ήταν φρέσκια η ρέγγα αφού στο μπακάλικο περίμενες
ουρά για να ψωνίσεις.
Δύο ήταν τα βασικά σημεία αναφοράς της Ομόνοιας....
το φαρμακείο του ΜΠΑΚΑΚΟΥ και το καφενείον ΤΟ ΝΕΟΝ.
Εκεί έδιναν τα ραντεβού τους ....
Μονίμως συνωστισμός έξω από τον ΜΠΑΚΑΚΟ και φυσικά γεμάτο
ΤΟ ΝΕΟΝ.
Οι εργολάβοι έψαχναν για εργάτες...οι δικηγόροι συναντούσαν τους
πελάτες τους....οι επαρχιώτες τους συμπατριώτες τους.
Τα ξενοδοχεία και αυτά γεμάτα από εμπόρους της επαρχίας που ερχόντουσαν
για δουλειές στην πρωτεύουσα.
Η Ομόνοια είχε ζωντάνια ημέρα και νύχτα με το φωτισμένο συντριβάνι
τις φωτεινές επιγραφές τα πολλά μαγαζιά ακόμα και κάτω στον υπόγειο.
Στα γύρω κτίρια δούλευε κόσμος στους ορόφους...
Ταμπέλες απ΄έξω...ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΟΙΚΟΠΕΔΑ ΜΕ ΔΟΣΕΙΣ....
συμβολαιογράφος....δικηγόρος...βιοτεχνία υποκαμίσων...
Περίπτερα σε μικρή απόσταση το ένα από το άλλο και όλα είχαν δουλειά.
Φυσικά υπήρχε και η άλλη πλευρά αυτή της παρανομίας που όμως
δεν είχε καμμία σχέση με την σημερινή.
Μικροαπατεώνες...πορτοφολάδες....χασικλήδες....εκδιδόμενες...
παπατζήδες.
Για κάποιο λόγο όμως κάποιοι παλιοί θυμόμαστε την Ομόνοια εκείνων των χρόνων
με πολύ αγάπη και νοσταλγία γιατί από εκεί πήραμε το "πτυχίο"της ζωής
ξεκινώντας σε πολύ μικρή ηλικία...παιδική θα έλεγα.

Πίσω στα παλιά

↧
↧

Τσικνοπέμπτη του 38, συνοδεία γαρδούμπας, σπληνάντερου και κοκορετσιού…

March 3, 2016, 5:39 am
$
0
0
Ιστορίες από την Παλιά Αθήνα
Τσικνοπέμπτη του 38, συνοδεία γαρδούμπας, σπληνάντερου και κοκορετσιού…

Με γενικό σύνθημα: Απόψε θα γλεντήσουμε, τη φτώχεια θα ξεχάσουμε, θα γλυκοτραγουδήσουμε!

Τσικνοπέμπτη 1938: Στα πλακιώτικα στενά ξύπνησε το αθάνατο κέφι κι όλοι οι Αθηναίοι οργάνωναν μεγάλες αποκριάτικες εξορμήσεις στις ταβέρνες της Πλάκας και του Ψυρρή. Δεν έμεινε γωνιά στις δύο αυτές συνοικίες παραπονούμενη.
Το αποκριάτικο, βραδινό γλέντι στις ταβέρνες άρχιζε λίγα μέτρα πιο κάτω από τη Φιλελλήνων, στην οδό Κυδαθηναίων. Οι ταβέρνες του Πορτοκάλλη, του Σαΐτη, του Αλίκοκου και του Τσελέντη γέμιζαν από νωρίς με εύθυμες παρέες, που ξεδιψούσαν με ρετσίνα και κοκκινέλι.  
Το κάστανο θέλει κρασί
και το καρύδι μέλι
το ρετσινάτο το κρασί
να είνε κοκκινέλι!...



Από την ταβέρνα «Παληά Αθήνα» του Γάκη, στο τέλος της Αδριανού, ξεχύνονταν φωνές και τραγούδια. Στην είσοδο, ψησταριές με προκλητικές κοκορετσάδες. Στο βάθος, κάτω από στολισμένα κρασοβάρελα, κρασοπαρέες γεμάτες κέφι. Απέξω, μόλις που ακουγόταν ο λατερνατζής.
Πιο κάτω, στην «Ταβέρνα του Κουρουπιώτη», γεμάτη με σκίτσα μπεκρήδων στους τοίχους και με στιχάκια για κάθε γούστο και περίσταση, το ίδιο κέφι.  
Νέοι, αν θέλετε χρυσή ζωή
Πίνετε πολύ κρασί!...
Από την ταβέρνα του Γιαμβριά ακουγόταν το κλαρίνο του Παναγιώτη από τη Θήβα και το σαντούρι του Νικόλα από το Μαρούσι. Τι εικόνες, Θεέ μου! Ποια ταβέρνα να ξεχάσεις; Του Κάπα, του Κρητικού, του Λάμπρου με τη μεγάλη ρουμελιώτικη ψησταριά;
Αρνάκι σούβλα, κοκορέτσι ρουμελιώτικο!




Πλημμυρισμένος κι ο «Παράδεισος» του Κοτζαμάνη από μπεκρήδες της... κολάσεως. Πλημμυρισμένες και τόσες άλλες ταβέρνες στη Μιαούλη, στην Καραϊσκάκη και στην Πλατεία Ηρώων του Ψυρρή.



Την άλλη μέρα η εφημερίδα «Ακρόπολις» θα έγραφε: «Η ολόξανθη ρετσίνα και το άκρατο κοκκινέλι άρχισαν από το μεσημέρι να ρέουν εν αφθονία και συνοδεία γαρδούμπας, σπληνάντερου, κοκορετσίου, διαφόρων τερψιλαρυγγίων μεζέδων, ετριπλασίασαν το κέφι των εορταστών!».

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
http://paliaathina.com/
http://www.protothema.gr
↧

Αισιόδοξος εμφανίστηκε στην Βουλή ο Τσακαλώτος....για την αξιολόγηση !

March 3, 2016, 5:47 am
↧

Σήμερα ήπιαμε καφέ με μια γλυκύτατη γιαγιά.

March 4, 2016, 12:41 am
$
0
0




Μιλούσαμε πολλή ώρα για θέματα που απασχολούν τους νέους μέχρι που αναφέραμε τη λέξη κλειδί, για εκείνη… τη λέξη Γερμανία και η γιαγιά Βάσω ξαφνικά άρχισε να θυμάται.

” Έζησα εκεί”, μας είπε. “Αρκετά χρόνια, 10 περίπου. Μέχρι που αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε στην Ελλάδα για λόγους υγείας”.
Δεν χρειάστηκε να τη ρωτήσουμε πολλά πράγματα. Το ταξίδι πίσω στο χρόνο είχε ήδη ξεκινήσει κι εμείς την ακούγαμε προσηλωμένοι.
Έφυγε το 1968, 30 χρονών τότε. Ξεκίνησε με το βραδινό τρένο από τη Θεσσαλονίκη για Μόναχο, ενώ μαζί της πήρε το τριών χρόνων κοριτσάκι που είχε γεννήσει η αδελφή της στην Ελλάδα πριν φύγει για Γερμανία. 3 μέρες μέσα σε ένα άθλιο τρένο, αργό και πολύ βρώμικο χωρίς φαγητό. Είχε τόσο πολύ κόσμο, από κάθε πόλη που έκανε στάση το τρένο, που κάποιοι χρειάστηκε να ταξιδέψουν τρία 24ωρα όρθιοι. Δεν μπορούσαν να σηκωθούν ούτε για την τουαλέτα. Δεν υπήρχε χώρος να περπατήσουν. Το μωρό έκλαιγε όλη νύχτα, φοβόταν.  “ Έτσι ξεκίνησε το ταξίδι μου” ξεστόμισε λυπημένη η γιαγιά Βάσω.
Άλλωστε δεν είχανε και πολλές επιλογές τότε. Η κατάσταση της Ελλάδας ήταν χάλια, δεν είχανε να φάνε. Μια οικογένεια 5 ανθρώπων έτρωγε ένα σπιτικό ψωμί που έφτιαχνε η μητέρα κάθε πρωί με αλεύρι και νερό. Ψωμί και ρύζι. Αυτό ήταν το πιο πλούσιο γεύμα εκείνη την εποχή.  Η χώρα που τους κατέστρεφε μέρα με τη μέρα τους έπαιρνε και κοντά της. Έπρεπε να επιβιώσουν και η Γερμανία ήταν η καλύτερη επιλογή.
Στο Μόναχο τις περίμεναν η αδερφή και ο γαμπρός της για να τις πάρουν με το αυτοκίνητο και να πάνε σπίτι τους. Η στιγμή που συνάντησαν την κόρη τους ήταν πολύ συγκινητική. Όλα για το παιδί τους τα έκαναν. Άντεχαν τη ξενιτιά για να ζήσει καλύτερα το παιδί τους. Δεν ήθελαν να μεγαλώσει στη φτώχεια και να πεινάει, όπως εκείνοι. “Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως ένιωσαν όταν κράτησαν, μετά από 3 χρόνια, το παιδάκι τους στην αγκαλιά τους. Το κρατούσαν κι έκλαιγαν και οι τρεις από ευτυχία”.  Η μικρή τους έδινε δύναμη για να αντέξουν τις δυσκολίες της Γερμανίας.
Λίγες ώρες αργότερα είχαν φτάσει στον προορισμό τους, ένα “χωριό” 20′ έξω από τη Στουτγάρδη.  Για 3 μήνες έψαχνε για δουλειά.  Χτυπούσε πόρτες και ρωτούσε παντού αν μπορούν να την πάρουν στη δούλεψή τους. Τότε, όμως, τα πράγματα ήταν αλλιώς.
Της είχαν πει ότι αν θέλει να πάρει παραμονή θα πρέπει να δουλέψει σε ένα νοσοκομείο για ένα χρόνο αλλιώς έπρεπε να επιστρέψει στη χώρα της, κι έτσι έγινε. Έμενε μέσα στο νοσοκομείο, σε ένα μικρό κοινόχρηστο δωμάτιο για καθαρίστριες και μαγείρισσες. Η δική της δουλειά ήταν να καθαρίζει. Καθάριζε τους χώρους του νοσοκομείου αλλά πολλές φορές την ανάγκαζαν να καθαρίζει πάπιες και πολλές φορές “Με βάζανε να ξεσκατώνω τους άρρωστους γέρους,  αλλά ήμουν από τις τυχερές γιατί οι καλόγριες που ήταν στη διοίκηση του νοσοκομείου με αγαπούσαν πολύ, με βοηθούσαν με ό,τι χρειαζόμουν και μου μάθαιναν τη γλώσσα” μας είπε και χαμογέλασε. Η κατάσταση για πολλές γυναίκες εκεί μέσα ήταν πολύ χειρότερη. Τους συμπεριφέρονταν απαίσια.
Έμενε μέσα στο νοσοκομείο, αυτό τους υποχρέωνε ο νόμος και όταν είχε ρεπό πήγαινε στην αδερφή της. Ένιωθε ασφάλεια όταν ήταν μαζί της. Ήταν ο δικός της άνθρωπος μέσα σε μια ξένη χώρα. Όσο και να την αγαπούσαν οι καλόγριες δεν ήταν η οικογένειά της.
10 μήνες αργότερα γνώρισε τον κύριο Στέργιο. Μόλις τελείωσε ο ένας χρόνος εργασίας στο νοσοκομείο και πήρε παραμονή παντρεύτηκαν κι έμεινε έγκυος. Ο άντρας της εργαζόταν σε ένα εργοστάσιο με εξαρτήματα για ρολόγια.
Στην εγκυμοσύνη, εκείνα τα χρόνια οι γυναίκες ήταν υποχρεωμένες να παραμείνουν στο νοσοκομείο για 3 μήνες. Έκαναν εισαγωγή ένα μήνα πριν γεννήσουν κι έβγαιναν μετά το σαραντισμό. Αφού βγήκε από το νοσοκομείο για 2 χρόνια δεν δούλευε πουθενά καθώς το μωράκι δεν μπορούσε να το προσέξει κάποιος άλλος.
Όσο για το σπίτι, μας είπε, τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα. “Δεν μπορούσαμε να βρούμε με τίποτα”. Η κοινότητα είχε φροντίσει και τους είχε δώσει ένα μικρό δωματιάκι. Τότε οι Ελληνικές Κοινότητες ήταν πιο οργανωμένες καθώς οι μετανάστες που φθάνανε στη χώρα ήταν χιλιάδες κάθε μέρα.
“Είχαν φροντίσει να μας βάλουν όλους σε μια περιοχή, μην εξαπλωθούμε, σαν τη Λέπρα. Έλληνες, Βούλγαροι, Αλβανοί. Όλοι μαζί αποκλεισμένοι μη τυχόν και βρεθούμε σε μια καλύτερη γειτονιά και τους μολύνουμε”.
Μόλις η μικρή έγινε 2 χρονών την πήρανε στο παιδικό και έτσι η γιαγιά Βάσω μπόρεσε να δουλέψει. Ξαναπήγε στο νοσοκομείο, απ’ όπου ξεκίνησε. Τίποτα όμως δεν ήταν το ίδιο. Οι γυναίκες που εργάζονταν εκεί ήταν καινούριες και καθόλου πρόθυμες να βοηθήσουν.
“Πολύ αυστηρές οι Γερμανίδες”
Μία μέρα, λοιπόν,και  ενώ ήταν στη δουλειά αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα. “Άνοιξα το παράθυρο, έβγαλα το κεφάλι μου έξω να πάρω αέρα. Μπήκε μέσα η προϊσταμένη, με κοίταξε πολύ επικριτικά και άρχισε να μου φωνάζει. -Τί νομίζεις ότι κάνεις εδώ; Δεν σε πληρώνουμε για να κοιτάζεις έξω από το παράθυρο. Το ότι δεν είσαι Γερμανίδα δε σημαίνει ότι μπορείς να κάνεις ό,τι και στη χώρα σου-.  Αυτό ήταν ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να ακούσει, μας εξομολογήθηκε. Την κοίταξε και απλά της είπε ότι φεύγει. 
Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της ότι δε θα επέτρεπε σε κανέναν να της συμπεριφερθεί υποτιμητικά επειδή ήταν αλλοδαπή.
Βρήκε αμέσως δουλειά, σε μία φίρμα (έτσι τα έλεγε τα εργοστάσια) όπου έφτιαχναν χοντρά ντοσιέ με ειδικά κουμπώματα για γραφεία. Όμως την δυσκόλευε πάρα πολύ σαν δουλειά κι έτσι μετά από δύο μήνες αποφάσισε να φύγει. Άλλωστε εκεί το μόνο που της έλεγαν ήταν: “Στην Ελλάδα είστε όλοι τεμπέληδες! Δεν ξέρετε να δουλεύετε και τα θέλετε όλα έτοιμα. Μόνο αν έρθετε εδώ συμμορφώνεστε” και δεν άντεχε να το ακούει.
Ευτυχώς δεν υπήρχε δυσκολία στην εύρεση εργασίας, ήθελαν μόνο γνώση βασικών γερμανικών για να μπορούν να συνεννοηθούν.
Πήγε στο εργοστάσιο της Boss όπου έφτιαχναν μπαταρίες για ψυγεία κλπ.  Βέβαια οι βάρδιες ήταν δύσκολες. Ο άντρας της έφευγε από το σπίτι 1 ώρα πριν σχολάσει η ίδια, στις 4 το απόγευμα. Και η μικρή τους ήταν μόνη στο σπίτι.
Κάπου εκεί είχε έρθει και η στιγμή ν’ αλλάξουν σπίτι αλλά αυτό στη Γερμανία ήταν ακατόρθωτο να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη! 3 μήνες τους πήρε να βρουν ένα διαθέσιμο δωμάτιο, χωρίς μπάνιο -παραμόνο μια μικρή τουαλέτα-. Για να το κλείσουν χρειάστηκε να δώσουν πολλά παραπάνω χρήματα απ ‘ όσα όριζε ο νόμος.  “Αλλιώς δε θα βρείτε σπίτι, κανείς δεν εμπιστεύεται τους Έλληνες, είναι όλοι κλέφτες” , έτσι τους έλεγαν οι Γερμανοί.
Σε γενικές γραμμές, η ζωή τους κυλούσε πολύ ήρεμα καθώς δεν πείραζαν κανέναν. Κι εκεί “αν δεν πειράξεις, δεν σε πειράζουν”. Φυσικά και είχαν γνωρίσει και Γερμανούς που τους αντιμετώπισαν ρατσιστικά λόγω καταγωγής. Άλλα προσπαθούσαν να μην δίνουν βαρύτητα.
Η αδερφή τους άντρα της, μας είπε, ήταν πολύ άτυχη. Δούλευε ως καθαρίστρια σε ένα εργοστάσιο. Της φερόντουσαν πολύ άσχημα αλλά είχε ανάγκη τη δουλειά γιατί ήταν μόνη. “Την χτύπησαν κιόλας μια φορά!”. Σ’ εκείνο το εργοστάσιο όλοι οι Έλληνες είχαν το ίδιο πρόβλημα. Υποβιβασμός, υποτίμηση και κοροϊδία. Ελάχιστοι άντεχαν και αυτοί μόνο μέχρι να βρουν άλλη δουλειά για να μην χάσουν τα χρήματά τους. Σε αυτό οι Γερμανοί ήταν πάντα σωστοί. Ποτέ δεν στερούσαν τα δεδουλευμένα.
Κάπως έτσι έκλεισε η ιστορία της, καθώς και η ίδια εγκατέλειψε την Γερμανία με την οικογένειά της το 1980 για λόγους υγείας και επέστρεψαν στη Θεσσαλονίκη. Ευτυχώς έπαιρναν σύνταξη από τη Γερμανία και η φίρμα θα τους έδινε 240 (μάρκα τότε) για τα επόμενα δύο χρόνια.
Η συνάντησή μας τελείωσε με μια συμβουλή της..
“Να αγαπάτε τον τόπο σας, σαν την Ελλάδα δε θα βρείτε πουθενά. Ακόμη και όταν θα είστε στη Γερμανία να λέτε ότι είστε Έλληνες γεμάτοι περηφάνια. Μην αφήσετε σε κανέναν να υποτιμήσει την καταγωγή σας”.
Ευχαριστούμε Γιαγιά Βάσω!
http://www.allesgr.de
↧
↧

Πατησίων 298, το ευγενές αθηναϊκό κτίριο που γκρεμίστηκε το 2016

March 4, 2016, 12:41 am
$
0
0

 
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ

  • Το κατεδαφισμένο νεοκλασικό της Πατησίων 298 (αρχείο Monumenta).
Το κατεδαφισμένο νεοκλασικό της Πατησίων 298 (αρχείο Monumenta).
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:
Θ​​υμάμαι αμυδρά την επιγραφή «Εδισον Βήχος» στο κατάστημα με κορνίζες, γωνία Πατησίων και Γρηγοροβίου, στον Αγιο Λουκά. Ηταν κρεμασμένη στο μεγάλο, νεοκλασικό σπίτι, παμπάλαιο «από πάντα», αλλά ανέκαθεν γοητευτικό, σαν υδατογραφία της πόλης. Είχα ακούσει ότι γκρεμίστηκε και κίνησα να δω τα ίχνη του. Ηξερα ότι θα έβρισκα ένα χώρο με πέτρες και αυτό ακριβώς συνάντησα καθώς έφτασα στην Πατησίων, ανηφορίζοντας από τον σταθμό των Κάτω Πατησίων επιλέγοντας την οδό Καραβία.

Ηταν ένα μεγάλο σπίτι, που ακολουθούσε την ευγενή παράδοση του αθηναϊκού νεοκλασικισμού, με την αυστηρή, ατόφια και καθαρά αττική ατμόσφαιρα. Ακροκέραμα, αρμονία, τόξα, και πρόπυλο που σχημάτιζε ένα προτεταμένο εξώστη, στο ύφος που βλέπει κανείς σε πολλά σπίτια του 19ου αιώνα αδιακρίτως μορφολογίας, από τα γεωργιανά σπίτια της Αγγλίας ώς τα σπίτια του ρωσικού κλασικισμού. Αυτή η διαμόρφωση του έδινε χάρη και θύμιζε και άλλες αθηναϊκές εκδοχές, με τοξοστοιχίες, όπως το διατηρητέο σπίτι δίπλα στο Μουσείο Ακρόπολης, Μακρυγιάννη και Χατζηχρήστου.
Το θυμάμαι σε κακή κατάσταση, που είχε επιδεινωθεί μετά τον σεισμό του 1999. Αλλά όταν ο Εδισον Βήχος άνοιξε εκεί το κατάστημα με τις κορνίζες, το σπίτι στεκόταν καλά. Ο Βήχος (1912-1994) ήταν ένας ρομαντικός σταρ του αθηναϊκού μεσοπολέμου, γνωστός ως Δάφνις στην καλλιτεχνική, βωβή ταινία του Ορέστη Λάσκου «Δάφνις και Χλόη». H νεανική μορφή του έμεινε να τον συνοδεύει για πάντα.
Παρατηρούσα τον σωρό από πέτρες, Πατησίων και Γρηγοροβίου. Διαγωνίως απέναντι ήταν η εκκλησία του Αγίου Λουκά, η Φοιτητική Εστία, οι πάμπολλες πολυκατοικίες της δεκαετίας του ’60, το θερινό σινεμά «Ηλέκτρα». Σκόρπια διώροφα ανάμεσα σε κακογερασμένες πολυκατοικίες, δίνουν τον τόνο σε μια περιοχή που μπορεί να περιμένει καλύτερες μέρες.
Εβλεπα τα μεγάλα πέτρινα αγκωνάρια, που έμειναν από την κατεδάφιση, πεταμένα σε σωρό, σαν ανεπιθύμητα. Εγώ όμως έβλεπα την τέχνη των μαστόρων, το «μαλακό» υλικό της πέτρας, τα σπάνια δείγματα εκείνης της τεχνολογίας του 19ου αιώνα. Εστεκαν ακόμη οι πεσσοί του πρόπυλου, αλλά από πίσω το κτίριο είχε φύγει. Στη μεσοτοιχία της όμορης πολυκατοικίας έβλεπα εκείνα τα συγκινητικά ροζ και λουλακιά, κυμάτια και κόγχες που έμειναν μετέωρες.
Πέρα από τον συστηματικό αισθητικό εκβαρβαρισμό της πόλης, πέρα από τη φιλισταία αναισθησία απέναντι στην ιστορία των ανθρώπων της Αθήνας και των κτισμάτων που έφτιαξαν, υπάρχει και ο απύθμενος κυνισμός. Σαν αυτό το σπίτι που χάθηκε επειδή οι «αρμόδιες» υπηρεσίες δεν κάνουν τη δουλειά τους, επειδή υπάρχουν άνθρωποι με αρμοδιότητα για την Αθήνα, που όμως αγνοούν την ιστορία της πόλης και τις περιοχές της, έχουν γκρεμιστεί εκατοντάδες. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο, είχε μοναδικότητα, γιατί έστεκε πλέον μόνο ως μάρτυρας μιας άλλης κλίμακας και ενός άλλου πολιτισμικού διαμετρήματος, σε γωνία προβολής σε μία από τις κεντρικές λεωφόρους της Αθήνας.
Η Monumenta, που καταγράφει όλη την Αθήνα, ανιδιοτελώς και με γνώση, φέρνει τις υπηρεσίες μπροστά στις ευθύνες τους. Οι σωροί από πέτρες θα μείνουν ίσως για καιρό, καθώς η αμηχανία μιας τεράστιας γκάφας εις βάρος της Αθήνας θα μείνει με ονοματεπώνυμο: το Συμβούλιο Αρχιτεκτονικής της Περιφέρειας Αττικής.
↧

Μηχανή του Χρόνου: Η τελευταία συνάντηση του Χοντρού και του Λιγνού

March 4, 2016, 12:42 am
$
0
0


Σπάνιο βίντεο με τον "Χοντρό"να έχει χάσει 60 κιλά. Λίγο μετά πέθανε βυθίζοντας στην κατάθλιψη τον κινηματογραφικό του παρτενέρ


Το 1956 ο Όλιβερ Χάρντι και ο Σταν Λόρελ, ο Χοντρός και ο Λιγνός, σχεδίαζαν να επιστρέψουν στη μεγάλη οθόνη με μια νέα ταινία.
AdTech Ad

Ο Λόρελ, δηλαδή ο Λιγνός, δεν είχε αλλάξει πολύ, αν και το έγχρωμο βίντεο αποκαλύπτει τα κλασσικά βρετανικά χαρακτηριστικά του.
Αντίθετα, ο Όλιβερ Χάρντι ήταν κατά 63 κιλά ελαφρύτερος μετά την αυστηρή δίαιτα που είχε κάνει, για να αντιμετωπίσει τα καρδιολογικά του προβλήματα. Δύο χρόνια νωρίτερα, είχε υποστεί έμφραγμα και ήταν επιβεβλημένο να χάσει βάρος.
Οι δύο ηθοποιοί παίζουν μπροστά στον φακό και βγάζουν αβίαστα τις φιγούρες και τις γκριμάτσες που τους καθιέρωσαν στην 7η τέχνη.

Ο θάνατος του «Χοντρού» και η συγκινητική δήλωση του «Λιγνού» Τον Σεπτέμβριο του 1956 ο Όλιβερ υπέστη βαρύ εγκεφαλικό και καθηλώθηκε στο κρεβάτι.
Ήταν ανήμπορος να μιλήσει και να κινηθεί. Το μαρτύριό του συνεχίστηκε για πολλούς μήνες. Τον Αύγουστο του 1957 έπαθε δύο ακόμη εγκεφαλικά επεισόδια και πέθανε στις 7 του μηνός, σε ηλικία 65 ετών.

Μια εβδομάδα αργότερα ο Σταν Λόρελ δήλωσε: «Ήταν σαν αδελφός μου. Έτσι τελειώνει η ιστορία του Χοντρού και του Λιγνού».
Λέγεται ότι ο «Λιγνός» δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια του στενού του φίλου και συναδέλφου, με τον οποίο συνεργάστηκαν για πρώτη φορά το 1917 στην ταινία «Lucky Dog». Ο Λόρελ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 ετών στις 23 Φεβρουαρίου του 1965, μετά από καρδιακή προσβολή.
Παρά την εικόνα του χαζούλη που έβγαζε στις ταινίες του, ο Λόρελ ήταν ευφυής και είχε αυθεντικό βρετανικό χιούμορ, όπως μαρτυρούν διάσημες ατάκες του.

«Αν κάποιος από εσάς τολμήσει να κλάψει στην κηδεία μου, δεν θα του ξαναμιλήσω ποτέ», είχε πει ο Λόρελ. Λέγεται πως όταν νοσηλευόταν τις τελευταίες του ημέρες είπε σε μια νοσοκόμα ότι ήθελε να κάνει σκι. Εκείνη του είπε πως δεν γνώριζε ότι του άρεσε το σκι. Ο «Λιγνός» της απάντησε ότι δεν του αρέσει το σκι, αλλά το προτιμούσε από αυτό που έκανε εκείνη τη στιγμή στο νοσοκομείο.
↧

Εν Αθήναις....στο Μοναστηράκι και τριγύρω

March 4, 2016, 12:42 am
$
0
0






Αρχές δεκαετίας του ΄50 και στην Αθήνα φυσικά για το μεροκάματο.
Στο Μοναστηράκι λοιπόν μια αγορά φτηνή προσιτή που δεν είχε σχέση με τον τουρισμό.
Κάτω από την Ακρόπολη λοιπόν όπου μαζευόντουσαν με τα καρότσια για να πουλήσουν την πραμάτεια τους οι "επαρχιώτες"από το Γαλάτσι...την Κολοκυνθού....από τον Κολωνό
όπου φύτευαν ζιμπούλια.
Δεν έλειπαν από τα βάζα στα σπίτια εκείνα τα χρόνια.
Γαλακτοκομικά από το ορεινό Γαλάτσι....ακόμα και αρνιά σφαγμένα...κότες
ζωντανές για τα κοτέτσια που ήταν απαραίτητα στις αυλές ...λαχανικά από την Κολοκυνθού.
Και ρουχισμό...ελαφρώς μεταχειρισμένο όπως διαλαλούσε ο πωλητής
που έστρωνε εφημερίδες κάτω για να ακουμπήσει τα κοστούμια.
Ο αγοραστής έμπειρος έπαιρνε το παντελόνι και το σήκωνε ψηλά
προς τον ήλιο για να δεί πόσο είναι φαγωμένο.
Ατάκες αξέχαστες..."...αυτός που το είχε πρέπει να ήταν δημόσιος υπάλληλος
με χρόνια υπηρεσίας..."
Έπεφτε η τιμή αμέσως που την υπολόγιζαν σε τάλληρα...
Φτωχομάνα η αγορά στο Μοναστηράκι ....
Ανηφόριζες προς την Πλάκα που ήταν μια απλή λαϊκή συνοικία καμμία
σχέση με τουριστική όπως αργότερα.
Δεν ήξεραν τα ντεσιμπέλ υπήρχαν μικρά λαϊκά ταβερνάκια μαγερειά
με τα ξύλινα βαρέλια με την οκά με την μισή με το κατρούτσο
με τους ολίγους γίγαντες και το σκέτο από γιουβέτσι.
Το αγιόκλιμα το γιασεμί οι ασπρισμένες αυλές  τα σκαλοπάτια της αυλόπορτας
ο σεβασμός στις παλιές πέτρες όπως έλεγαν τα αρχαία θραύσματα
που υπήρχαν παντού και πώς να μην υπήρχαν.

Πίσω στα παλιά



↧
Search

Μπήκαμε στο Τριώδιο....με τον ΚΥΡ

March 4, 2016, 3:35 am
↧
↧

Αἱ χελιδόνες «οἱ προάγγελοι τῆς ἀνοίξεως»

March 5, 2016, 1:41 am
$
0
0

ΑΙ ΧΕΛΙΔΟΝΕΣ.
 Γρηγόριος Ξενόπουλος «Διάπλασις τῶν Παίδων»    
Τὰ πρωϊνὰ κελαδήματα, τὰ ὁποῖα χαιρετίζουν τὸν ἣλιον καὶ δοξολογοῦν τὸν Πλάστην, ἀντηχοῦν ἀπό τινος ζωηρότερα, πολυπληθέστερα. Ἡ συναυλία των μὲ εὐφραίνει κάθε αὐγήν, ὅταν ἐξυπνῶ καὶ ἀνοίγω τὸ παράθυρόν μου.
Ἀπέναντι ἔχω ἓν δένδρον ὑψηλόν, τοῦ ὁποίου οἱ κλάδοι τώρα ἤρχισαν νὰ φουντώνουν καὶ νὰ πρασινίζουν. ᾽Επὶ τοῦ δένδρου τούτου τονίζουν τὸν πρωϊνόν των ὕμνον οἱ πτερωτοὶ ψάλται τῆς περιοχῆς μας.
Καὶ γῦρο πρασινίζουν τὰ φυτὰ καὶ τὰ δενδράκια τῆς αὐλῆς καὶ εἶναι μία μικρὰ εἰκὼν ἀνοίξεως αὐτή, ἡ ὁποία παρουσιάζεται ἐμπρός μου κάθε πρωΐ, ὅταν ἀνοίγω τὸ παράθυρον.
Ναί, ἡ ἄνοιξις ἦλθεν! Μᾶς τὸ λέγει ὁ γαλανὸς οὐρανός, μᾶς τὸ ἐπαναλαμβάνει τὸ πράσινον τῆς γῆς, μᾶς τὸ βεβαιώνει τὸ κελάδημα τῶν πτηνῶν.
Ἤλθεν ἡ ἄνοιξις καὶ, ὅπως πάντοτε, τὸ ἀνθοστόλιστον ἅρμα της τὸ ἔσυραν αἱ χελιδόνες. ῎Ω, τὰ ἀγαπημένα, τὰ λατρευτὰ πτηνά, οἱ προάγγελοι τῶν ὡραίων ἡμερῶν!
Τὰς εἴδατε; Τὰς εἴδατε πάλιν νὰ διασχίζουν μὲ τὴν χαριτωμένην των πτῆσιν τὸν γαλάζιον ἀέρα καὶ νὰ τὸν γεμίζουν μὲ τὴν ἁρμονίαν τῶν τερετισμῶν των;
Καὶ ἐπλήρώθη ἀπὸ χαρὰν ἡ ψυχή σας εἰς τὴν συνάντησιν τῶν καλῶν καὶ πιστῶν φίλων, αἱ ὁποῖαι ἐπανέρχονται εἰς τὰς παλαιάς των φωλεάς, διὰ νὰ μείνουν μαζί μας, ὅσον θὰ διαρκέσῃ ἡ ὡραία ἐποχή;
Ναί· δὲν ὑπάρχει ἀγαπητότερον πτηνὸν ἀπὸ τὴν χελιδόνα! Ἔρχεται μαζὶ μὲ τὴν ἄνοιξιν καὶ εἶναι τὸ σύμβολον τῆς ἀναγεννήσεως τῆς ζωῆς.
Ἀρεταί της
῾Η χελιδὼν εἶναι φίλη τοῦ ἀνθρώπου καὶ κατὰ προτίμησιν στήνει τὴν φωλεάν της πλησίον εἰς τὰς κατοικίας τῶν ἀνθρώπων καὶ πολλάκις μέσα εἰς αὐτάς.
Δίδει τὸ μέγα παράδειγμα τῆς φιλοπονίας, τῆς οἰκόγενειακῆς ἀγάπης, τοῦ κοινωνικοῦ αἰσθήματος, διότι εἶναι πολὺ φιλόπονος, φιλόστοργος καὶ κοινωνική. ῾Η παρουσία της θεωρεῖται ὡς καλὸς οἰωνὸς καὶ γίνεται παντοῦ δεκτὴ ὡς εὐλογία Θεοῦ.
Καὶ δὲν εἶναι μόνον στολισμός· δὲν μᾶς εὐχαριστεῖ ἁπλῶς μὲ τὴν χάριν τῆς πτήσεώς της καὶ μὲ τὴν γλυκύτητα τοῦ ᾄσματός της. Εἶναι καὶ εὐεργέτις τοῦ ἀνθρώπου· διότι καθαρίζει τὴν ἀτμόσφαιραν ἀπὸ τοὺς κώνωπας καὶ τὰ ἄλλα βλαβερὰ ἔντομα, τὰ ὁποῖα ἀποτελοῦν κυρίως τὴν τροφήν της.
῎Επειτα χρησιμεύει κάποτε καὶ ὡς εἶδος βαρομέτρου. Οἱ χωρικοὶ μάλιστα, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ἄλλο, μεταχειρίζονται τὴν χελιδόνα· ὃταν πετᾷ χαμηλά, προμηνύει βροχήν· ὅταν πετᾷ ὑψηλά, προμηνύει καλοκαιρίαν.
Αἱ χελιδόνες εἶναι ὄχι μόνον εὐχάριστοι φίλοι, ἀλλὰ καὶ ὠφέλιμα καὶ εὐεργετικὰ πτηνά.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ Ε´ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
Γ.ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΥ – Θ.ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ
Δ.ΔΟΥΚΑ – Δ.ΔΕΛΗΠΕΤΡΟΥ- Ν.ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΥ
1957
↧

Όταν οι ζαρτιέρες δεν ήταν φετίχ!

March 5, 2016, 1:41 am
$
0
0

(χωρίς φωτογραφίες για να εξάπτεται η φαντασία σας)

Κάποτε
στην τρίτη γυμνασίου, τα Χριστούγεννα,
στο σχολείο κάναμε γιορτή και ανταλλάξαμε
δώρα. Θυμάστε βέβαια πως γινόταν αυτό.
Αγοράζαμε όλες από ένα δωράκι, διαθέτοντας
το ποσό που είχαμε ορίσει, ώστε να μην
είναι άλλα δώρα ευτελή και άλλα ακριβά.
Ορίσαμε λοιπόν ότι το δώρο θα είναι
αξίας δέκα δραχμών. Αριθμήσαμε τα δώρα,
και με κλήρο τα μοιράσαμε. Πήρα και γω
το δωράκι μου και όταν το άνοιξα, δεν
πίστευα στα μάτια μου. Ένα ζευγάρι ψιλές
κάλτσες!. Δεν είχα φορέσει ακόμα, η μαμά
με θεωρούσε μικρή, και εγώ θεωρούσα τα
"τσάκνα"μου ακατάλληλα ακόμα για ψιλές
κάλτσες. Αλλά τώρα το αποφάσισα αμέσως.
Ήρθε η ώρα. Βέβαια δεν επρόκειτο εγώ να
κάνω τα χαζά που κάνουν οι άλλες. Παίρνανε
μαζί τους τις ψιλές κάλτσες, και το
μεσημέρι όταν σχολούσαμε κατέβαιναν
στο υπόγειο και αλλάζανε. Βγάζαν τις
άσπρες κοντές κάλτσες που είμασταν
υποχρεωμένες να φοράμε, για να πάνε απ
το σχολείο μέχρι το σπίτι με νάυλον
κάλτσες. Και φυσικά σφίγγαμε όλες τις
ζώνες μας, για να ανεβεί η ποδιά πάνω απ
το γόνατο. Είχαμε δικτατορία βέβαια
και εκτός απ τις άσπρες κάλτσες και την
μπλε ποδιά, είμασταν υποχρεωμένες να
φοράμε και μπλε κορδέλες στα μαλλιά.
Κέρδισα λοιπόν ένα ζευγάρι κάλτσες και
όλο χαρά πήγα στο σπίτι, όπου όλοι μου
ευχόταν με γειά. Ωραία, αλλά πως θα τις
στερέωνα; Οι καλτσοδέτες ήταν
αντιαισθητικές, γι αυτό η αδελφή μου
μου αγόρασε ένα ζευγάρι εφηβικές άσπρες
δαντελένιες ζαρτιέρες. Α! Τι χαρά ήταν
αυτή! Ακόμα θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια
στο σχέδιό τους. Η άσπρη δαντέλα είχε
και ανθάκια γαλάζια. Και βέβαια τα πόδια
χρειαζόταν οπωσδήποτε και αποτρίχωση….
Έτσι
άλλαξε η ζωή μου απ τη μια μέρα στην
άλλη. Το βράδυ όταν γυρνούσα απ την βόλτα
ή το σινεμά, με μια σταγόνα υγρό πιάτων
έπλενα τις πατούσες και στη συνέχεια
ολόκληρες τις κάλτσες και τις άπλωνα.
Μέχρι το άλλο απόγευμα είχαν στεγνώσει
και ήταν έτοιμες να τις φορέσω. Με αυτές
τις κάλτσες πέρασαν οι γιορτές των
Χριστουγέννων, ήρθε και το Πάσχα, ήρθε
και το καλοκαίρι… Κάθε μέρα τις έπλενα,
και τις άπλωνα. Με την αίσθηση ότι είμαι
γυναίκα! Ναι αυτό ήταν το πέρασμα, όπως
φαντάζομαι για τα αγόρια είναι το πρώτο
ξύρισμα. Θυμήθηκα τώρα με συγκίνηση το
πρώτο ξύρισμα του γιου μου, όταν του
είπε ο μπαμπάς του, “θέλεις να σου δείξω
πως γίνεται” και πήγαν στο μπάνιο…
Κάπως
έτσι πέρασε όλο το γυμνάσιο, ώσπου ήρθαν
τα χρόνια των σπουδών. Με τα πανταλόνια
πια, σπάνια χρειαζόταν να φοράμε ψιλές
κάλτσες και αφού βγήκαν και τα καλτσόν,
μπορούσαμε να φοράμε ακόμα πιο κοντές
φούστες. Και όταν ήρθε και η αντιπολίτευση,
ε, τότε πια ακόμα και με φούστες, πότε
μίνι, πότε μίντι και πότε μάξι φορούσαμε
κάτι πλεκτές τρουακάρ σαν στρατιωτικές
και μποτάκια περίπου αρβυλάκια. Όμως
φρόντιζα με μακρυά ως τον αστρόγαλο
φούστα, που είχε κουμπιά μπροστά, να
αφήνω τα περισσότερα ξεκούμπωτα και να
μην χάνω τη θηλυκότητά μου :-)….
Και
με μια ανάσα, από 15 και 25 έγινα 55… Και
λέτε να έρθει η ώρα που θα λέω “όταν
ήμουν νέα, δηλ 55 χρονών;
και
θα γράφουμε ακόμα στο space?

↧

Ο τιμοκατάλογος καφενείου στην Πτολεμαΐδα που «έριξε» το ίντερνετ!

March 5, 2016, 1:42 am
$
0
0


Θέλετε καφέ ή ποτό; Θα πληρώσετε με… αυγά, κότες και κιμά!
Ο τιμοκατάλογος καφενείου στην Πτολεμαΐδα που «έριξε» το ίντερνετ!



Χαμός έχει γίνει στα social media με τον τιμοκατάλογο ενός καφενείου στην 
Πτολεμαΐδα.
Δίνοντας ένα νέο νόημα στην ανταλλακτική οικονομία, το καφενείο δίνει τη 
δυνατότητα σε όποιον θέλει έναν καφέ ή ένα ποτό να πληρώσει… με αυγά, 
κότες ή 1 κιλό κιμά!
Ενδεικτικά, ένα αυγό κοστίζει ο ελληνικός καφές, δύο αυγά ο νες, 1 σακούλα
 ραδίκια το τσίπουρο χωρίς μεζέ(για μεζέ θα χρειαστείτε… μία μπάλα τριφύλλι), 
ενώ για ποτό θα χρειαστείτε μια κότα ή ένα κιλό κιμά, αναλόγως εάν πάρετε 
το απλό ή το σπέσιαλ.
Τώρα, αν είστε και της τεχνολογίας και θέλετε και wifi, θα το πληρώσετε
 με... τσιπουρες!
Τo highlight της υπόθεσης είναι ότι οι τιμές δεν είναι σταθερές αλλά εξαρτώνται
 -όπως τονίζεται στον τιμοκατάλογο- από τις κομματικές προτιμήσεις!
73962ab22c5cc2d6b08bfe6ef8b99308.jpg
↧

Εν Αθήναις....οι ειδήσεις

March 5, 2016, 1:42 am
$
0
0


Διαβάζοντας ή ακούγοντας ειδήσεις σήμερα τίποτα
δεν σου προκαλεί εντύπωση.
Είναι οι ίδιες μαύρες με τις χθεσινές αλλά και με τις αυριανές που έρχονται.
Νομίζεις ότι ταξιδεύεις μέσα σε ένα σαπιοκάραβο στον ωκεανό και από
στιγμή σε στιγμή θα χαθείς μαζί με αυτό.
Το περιμένεις και εξοικειώνεσε. 
Κλέβουν ληστεύουν σκοτώνουν πεθαίνουν από ναρκωτικά.
Μνημόνια...Άγγλοι...Γάλλοι ...Πορτογάλοι....Γερμανοί και άλλοι
μας την πέφτουν.
Κόβονται συντάξεις...φεύγουν οι νέοι μας για το εξωτερικό....κλείνουν μαγαζιά...
πρόσφυγες....μετανάστες....
Ανοίγεις την τηλεόραση για ειδήσεις και θυμάσε το τραγούδι....
"θα πάω στην Ζούγκλα με τον Ταρζάν να την περνάω φίνα..."
Η είδηση πίσω στα παλιά χρόνια και μάλιστα
πρωτοσέλιδη ή πρωτοεκφωνημένη
από την Κρατική Ραδιοφωνία ήταν για κάποιον 
που έπιασε η Αστυνομία
να έχει μπεί από το παράθυρο το βράδυ σε σπίτι για να κλέψει
ότι θα έβρισκε μπροστά του πρόχειρο.
Και θα ήταν κανένα παντελόνι με την ελπίδα να έχει μέσα πορτοφόλι
με λίγες δραχμές.
Για φόνο θα άκουγες αργά και που με κυριότερη αιτία τους "λόγους τιμής".
Είμαστε λιγότεροι σε πληθυσμό θα μου πείς;
Μπορεί.
Ήταν λιγότερες οι απαιτήσεις μας;
Να συμφωνήσω.
Είχες όμως μια ελπίδα μια αισιοδοξία για ένα καλύτερο αύριο.

Πίσω στα παλιά


↧
↧

Κι άλλες "γάτες" ....αύριο !

March 5, 2016, 6:14 am
$
0
0


Αρθρο Σταύρου Ψυχάρη: Τι ζήτησε ο κ. Τσίπρας

Ο πρόεδρος και άλλες γάτες επί σκηνής
↧

Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά

March 6, 2016, 12:50 am
$
0
0

Κάθε μας λύπη μακριά
κι ανοίξτε τα βαρέλια
και την τρελλή Αποκρηά
με γέλια και με γλέντια
Κάθε λεβέντης από μας
και κάθε παλληκάρι
ας τραγουδήσει κι ας χαρεί
κι όποια τ'αρέσει ας πάρει...

Και μετά την αναδρομή σε πρόσφατες
 αποκριές ( για να μη νομίζετε ότι είμαι
 και μεγάλη, θα παραμείνω δεσποινίς
 ετών 39 για το υπόλοιπο του βίου μου),
 μ'έπιασε να ψάχνω για τις αποκριές
 της παλιάς Αθήνας, τότε που ήταν
 τόσο μικρή ώστε όλοι ήταν μια παρέα, 
όλοι ήταν γνωστοί.

Από τα "Αθηναϊκά", το περιοδικό
 του Συλλόγου των Αθηναίων 
διαβάζω για τον εορτασμό της Αποκρηάς ( όπως την έγραφαν τότε, με η).
 Ο Σύλλογος των Αθηναίων ιδρύθηκε το 1895 ως Αθηναϊκός Σύλλογος"και 
λειτουργεί ως τις μέρες μας. Από το 1955 εκδίδει τα Αθηναϊκά με άρθρα σχετικά
 με τη ζωή, τις ιστορίες και τα έπη της Αθήνας.
Σ'ένα απ'αυτά, του 1968, ο Κώστας Δημητριάδης, στέλεχος του ΕΟΤ, γράφει 
για το "Το καρναβάλι στην Αθήνα την παλιά". Ως παλιά Αθήνα εννοούσε την Αθήνα
 του τέλους του 19ου αιώνα. Ιδού.

"Τα πολιτικά κι όλα τ'άλλα τερτίπια κι αλληλοτρωγώματα που τριβέλιζαν
 ανέκαθεν τα μυαλά των Αθηναίων, παραμέριζαν τις Απόκριες στη μικρή 
ακόμα τότε πρωτεύουσα, κι όλες κι όλοι δε μιλούσαν παρά για τα "Μπαλ Μασκέ"
 στα "μεγάλα"σπίτια, όπως του Σερπιέρη, του Μαυρομιχάλη κι άλλα,
 σε δημόσιους αποκρηάτικους χορούς όπως του Δημοτικού Θεάτρου, 
του Παρνασσού, της Αγγλικής Πρεσβείας, της Ρωσσικής, αργότερα του χορού 
των Συντακτών και για το γλεντοκόπημα στις ξακουστές τότε ταβέρνες 
της Πλάκας και του Ψυρρή. Του Τζουτζούρη, του Καβαλλάρη, του Παπαχειμώνα,
 του Γάκη, του Ρούκουνα, του Κρητικού, του Καρούμπαλα, του Ζαφείρη,
 του Αλήκοκο και τόσες ακόμα.
Στα σπίτια που δεχόντουσαν παρέες μασκαράδων, για να επιτρέψουν την είσοδο
 τους, αφού ο αρχηγός της παρέας χτύπαγε το ρόπτρον, ανασήκωνε τη μάσκα
 του για να τον αναγνωρίσει ο οικοδεσπότης και τότε έπαιρνε την άδεια για να
 περάσει μέσα με τους φίλους του χωρίς να έχει την υποχρέωση να βγάλει 
κανένας τους τη μάσκα.

Στα ποιητικά σαλόνια του Σουρή όμως οι παρέες των μασκαράδων έμπαιναν 
ελεύθερα ,
χωρίς ανασήκωμα της μάσκας.
Ο μπουφές της Αποκρηάς στο σπίτι του Σουρή και της φιλόξενης κυρίας του,
 της μαντάμ Μαρή, δεν ήταν βέβαια τόσο πλούσιος όσο στου Σερπιέρη.
 Οι αυτοσχέδιοι όμως στίχοι πασπαλισμένοι με μπόλικον "Αττικόν Αλας" 
ήταν πλουσιώτατοι και χάριζαν το γέλιο.
Στα σαλόνια του Σουρή πάντα παρόντες οι "μεγάλοι"φίλοι του, ο Παλαμάς,
 ο Δροσίνης, ο Καμπούρογλου, ο Λάσκαρης, ο Βελιανίτης,
 ο Μπάμπης Άννινος, ο Τσοκόπουλος, ο Πωπ, ο Στρατήγης, ο Σκόκος, ο Νιρβάνας
 και άλλοι.
Κάποια αποκρηάτικοι βραδιά, έκαναν την παρουσία τους στου Σουρή
 δυο υψηλότατοι μασκαράδες με ντόμινα. Ο Αννινος ψιθύρισε στη μαντάμ Μαρή 
πως ήταν οι πρίγκηπες Νικόλαος και Ανδρέας. Η κα Σουρή άρχισε τότε τις 
ρεβεράντσες... Σε λίγο όμως οι δύο μυστηριώδεις "πρίγκηπες"έβγαλαν τις 
μάσκες και δεν ήταν άλλοι από τους "υψηλότατους"αδελφούς, τον Κοκό και
 το Βασιλάκη Μελά.

Και να πως σατίριζε ο Σουρής στο "Ρωμηό"του το καρναβάλι της Αθήνας.

" Γλέντα λοιπόν Αποκρηά μασκαρεμένη χώρα 
που ένα μόνο έμαθες στα φανερά να κλέβεις 
Να γίνεσαι ρεντίκολο κάθε στιγμή και ώρα
που όλα τα μασκάρεψες κι όλα τα μασκαρεύεις
Εξω λοιπόν οι λύπες, έξω κακή καρδιά
και πάλι Καρναβάλι ανοίγει βρε παιδιά. "

"...Η βασίλισσα του λαϊκού καρναβαλιού ήταν η Γκαμήλα. Την έφτιαχναν στις 
αυλές του Ψυρρή με λίγα σανίδια, λίγες προβιές, παλιά χαλιά, μια μασέλα 
αλόγου και πολλή φαντασία. Οι γαβριάδες της γειτονιάς χωνόντουσαν,μικροί 
σατανάδες, από κάτω της και τη ζωντάνευαν, τη χόρευαν, την έτρεχαν, την έκαναν
 ν'αρπάζει καπέλα, πορτοφόλι,κουλούρια, ακόμη και να δαγκώνει.
Διάσημος Πετραλωνίτης γκαμηλιέρης ήταν τότε ο Βαγγελάρας με τ'όνομα. Μα με
 τα χρόνια τον έφαγε το "ποτήρι "και μια μέρα πέθανε κάτω στα Καρναβάλια.
Ο Τίμος Μωραϊτίνης τότε, που ήταν μέγας θαυμαστής του, του έγραψε αυτόν τον 
επικήδειο
...Κι ο Βαγγελάρας πέθανε. 
Κι οι φίλοι του τον κλάψανε
μ'αληθινό τους δάκρυ
Μουτζούρη τον επήγανε, μουτζούρη τον εθάψανε 
κι εγράψανε στην άκρη
Εδώ κοιμάται ήσυχα ένας μεγάλος φουκαράς
που η δουλειά του ήτανε να είναι μασκαράς.

"...Τα επίσημα καρναβάλια τα διοργάνωνε μια επιτροπή, το λεγόμενο 
"Κομιτάτο της Αποκρηάς", με επικεφαλής το Δήμαρχο. Συγκέντρωνε χρήματα
 από τους εμπόρους , το Δήμο,τους ταβερναρέους κι έστηνε ξύλινες εξέδρες στην 
οδό Σταδίου, στην οδό Κοραή απ'όπου θα περνούσε η μεγάλη παρέλαση από 
λουλουδιασμένα άρματα, άλλα με αρχαίες παραστάσεις,που έσερναν έξι και οχτώ 
άλογα, πολλά στολισμένα αμάξια με μασκαρεμένες χορωδίες, πλούσιο άρμα με τον
 Καρνάβαλο, άλλο άρμα με τη βασίλισσα της Αποκρηάς, άλλο με το
 "Πανεπιστήμιο", που απ'τη μια μεριά έβγαζαν από το φούρνο νεαρούς 
φοιτητές κι απ'την άλλη έβγαζαν ...τούβλα κι άλλα πλήθη από ομίλους εύθυμων 
μασκαράδων με συμβολικά σατιρικά κοστούμια."

"...Ο πιο μεγάλος συνωστισμός γινότανε στο σταυροδρόμι των οδών
 Κυδαθηναίων και Αδριανού, όπου και το σπίτι του ποιητού Γεωργίου Δροσίνη. 
Πόσο χαιρόμουν τα Καρναβάλια τότε απ'το παράθυρο μου και ποσο θαύμαζα,
 σαν παιδί, την περίφημη παρέλαση του άρματος με την "Αρπαγή της Ωραίας
 Ελένης"που ήτανε ...αρσενικά και φρεσκοξουρισμένη... ιστορούσε ο ποιητής
 της Ανθισμένης Μυγδαλιάς.

Ξέφτισε όμως το Αθηναϊκό καρναβάλι και ύστερα από τις αντάρες του πρώτου
 παγκοσμίου πολέμου, έμεινε ανάμνηση.
Το 1930 ωστόσο, κάποιοι παλιοί Αθηναίοι με τη στήριξη του Ε.Ο.Τ. συνέστησαν
 πάλι ένα Κομιτάτο της Αποκρηάς και το 1931 διοργάνωσαν τις αποκρηάτικες γιορτές.
Τότε βραβεύτηκε και το καλύτερο τραγούδι της αποκριάς σε στίχους Στέλιου 
Χειλαδάκη.
Μέσα στης Πλάκας τα στενά 
και στου Ψυρρή γλέντι αρχινά
κι ανάβει και κορώνει
και στον παλιό καλό σκοπό,
θα γίνει χαλασμός 
θα ξεχαστούν οι πόνοι....
...Η νύχτα απόψε είναι μακριά 
και μέσα στην Αποκρηά
ξανάζησε η Αθήνα!

Οταν πια, με τη δικατορία του Μεταξά, απαγορεύτηκε αυστηρά η μάσκα, 
σταμάτησε οριστικά ο εορτασμός της Αποκριάς".
↧
Search

Συγκλονιστικά νέα ευρήματα στην Αμφίπολη

March 6, 2016, 12:50 am
$
0
0

Ανακοινώσεις σε συνέδριο με αναφορές σε Ηφαιστίωνα, στήλη με φίδι, μαρμάρινη ζωφόρο με μακεδόνες στρατιώτες στο βάθρο του λέοντα που εικάζεται 

ότι οδηγεί ο Μ. Αλέξανδρος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  04/03/2016 ΤΟ ΒΗΜΑ
Συγκλονιστικά νέα ευρήματα στην Αμφίπολη
Η παράσταση του ανδρός που που οδηγεί την πορεία των στρατιωτών αποτυπώνει κατά την εκτίμηση του ειδικού στη γλυπτική κ. Αντόνιο Κόρσο πορτρέτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου


Ιδιαίτερα σημαντικό στοιχείο που επιβεβαιώνει την επικεφαλής της ανασκαφής στον Τύμβο Καστά κυρία Κατερίνα Περιστέρη ως προς τη χρονολόγηση του μνημείου στον 4ο π.Χ. αιώνα έφερε στο φως η ομάδα των επιστημόνων του ΑΠΘ υπό τον καθηγητή κ. Γρηγόρη Τσόκα.

Κομμάτι ξυλάνθρακα στην επίχωση του τάφου, εξωτερικά ψηλά δίπλα στη θολωτή στέγη, το οποίο εξέτασαν με τη μέθοδο του άνθρακα 14 οι επιστήμονες (Γ. Συρίδης, Σ. Παυλίδης, Α. Χατζηπέτρος, Γρ. Τσόκας) χρονολογεί την κατασκευή στο τελευταίο τέταρτο του 4ου π.Χ. αιώνα!

Πέρα από τη χρονολόγηση είναι ενδιαφέρον ότι στήλη η οποία αποτυπώνει ένα φίδι που σκαρφαλώνει σε δέντρο βρέθηκε εκτός του ταφικού μνημείου, αλλά σε κοντινό σημείο στον Τύμβο Καστά της Αμφίπολης. Σύμφωνα με υποθέσεις της ανασκαφικής ομάδας, ενδεχομένως να ήταν τοποθετημένο στον χώρο όπου βρισκόταν η κιβωτιόσχημη θήκη. Το εύρημα δεν ήταν έως σήμερα γνωστό.

Αυτό μεταξύ άλλων είναι εκ των νέων στοιχείων που περιλαμβάνουν οι επιστημονικές ανακοινώσεις της ανασκαφικής ομάδας με επικεφαλής την αρχαιολόγο κυρία Περιστέρη στο πλαίσιο της 29ης Αρχαιολογικής Συνάντησης του Αριστοτελείου Πανεπισττημίου Θεσσαλονίκης.

Επίσης, σύμφωνα με τον υπεύθυνο αρχιτέκτονα της ανασκαφής κ. Μιχάλη Λεφαντζή, υπήρχε μαρμάρινη ανάγλυφη ζωφόρος στη βάση του βάθρου επί του οποίου ήταν ο λέοντας στην κορυφή του τύμβου. Σε αυτή αποτυπωνόταν παράσταση χαρακτηριστική μακεδονικής εικονογραφίας με μακεδόνες στρατιώτες, σάρισες, ασπίδες, μακεδονικό κράνος. Μάλιστα, κατά την εκτίμηση του ειδικού στη γλυπτική κ. Αντόνιο Κόρσο ότι ο άνδρας που οδηγεί την πορεία των στρατιωτών αποτυπώνει πορτρέτο του Μεγάλου Αλεξάνδρου...

Εκτός άλλων, έγινε αναφορά σε τεφροδόχο (μια λαβή βρεθηκε στην κιβωτιόσχημη θήκη από χάλκινο τεφροδόχο αγγείο), που παραπέμπει σε νεκρό με καύση. Επίσης, στο δάπεδο στον δεύτερο θάλαμο του μνημείου διαπιστώθηκε ότι υπήρχε ένα «τετράγωνο αποτύπωμα» και, σύμφωνα με εκτιμήσεις της ανασκαφικής ομάδας, υπήρχε βάση για άγαλμα μπροστά από τις «καρυάτιδες».

Από την κεραμική η οποία, σύμφωνα με την κυρία Περιστέρη, εκτείνεται χρονικά από τον 4ο π.Χ. ως τα ρωμαϊκά χρόνια, προκύπτει, ότι γίνονταν τελετές για αφηρωισμό.

Οι ανασκαφείς έχουν κατ'επανάληψιν τονίσει ότι η αποξήλωση του τύμβου από τα μάρμαρα του περιβόλου και του μνημείου έγινε από τους Ρωμαίους. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κυρία Περιστέρη σημείωσε ότι έχει βρεθεί και ρωμαϊκή κεραμική έως τον 3ο μ.Χ. αιώνα.

Πάντως, το εύρημα με τη στήλη που έχει παράσταση με φίδι ενισχύει την ερμηνεία για τελετουργίες (χθόνια λατρεία) στο μνημείο το οποίο, σύμφωνα με την επικεφαλής των ανασκαφών στον τύμβο της Αμφίπολης κυρία Περιστέρη, κατασκευάστηκε, τουλάχιστον αρχικά, ως ηρώον προς τιμήν του αφηρωισμένου Ηφαιστίωνα το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα. Επίσης, ο αρχιτέκτονας αναφέρθηκε σε τελετουργίες.

Αρχιτεκτονικά και οικοδομικά χαρακτηριστικά

Σημαντικά στοιχεία για τα αρχιτεκτονικά και οικοδομικά χαρακτηριστικά στην εξέλιξη του μνημειακού συνόλου τύμβου Καστά Αμφίπολης έδωσε ο κ. Λεφαντζής ενώ εντυπωσιακές ήταν οι αναλύσεις του κ.Κόρσο για τη γλυπτική με επίκεντρο τη μελέτη διάσπαρτων μαρμάρινων αναγλύφων από την ευρύτερη περιοχή του τύμβου Καστά Αμφίπολης.

Κατά τους ανασκαφείς, με αφορμή τον θάνατο του Ηφαιστίωνα κατασκευάστηκε το μνημείο με την κιβωτιόσχημη θήκη. Ο περίβολος ενοποίησε το σύνολο του χώρου, ο οποίος είχε την ιερότητα προγενέστερων ηρωικών ταφών, και γίνεται 
η επιστέγαση -και με τον λέοντα στην κορυφή- της νέας λατρείας του αφηρωισμένου στρατηγού.

Σφίγγες, κόρες («καρυάτιδες») και βοτσαλωτό ψηφιδωτό με την «αρπαγή της Περσεφόνης» τοποθετούν χρονικά στην ίδια πρώτη φάση που χτίζεται το μνημείο, δηλαδή μαζί με την καμάρα. Είναι αξιοσημείωτο ότι, σύμφωνα με τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, το τεμάχιο του μαρμάρου που ξεχονδρίστηκε για την κατασκευή των «καρυατίδων» έχει συσχετισθεί με το μάρμαρο που ξεχονδρίστηκε για την κατασκευή του γλυπτού του λέοντος.

Σε επόμενη οικοδομική φάση μπαίνει η θύρα και η γραπτή ζωφόρος η οποία βρίσκεται ψηλά στους τοίχους του χώρου με το ψηφιδωτό.

Στις 12.30 το μεσημέρι της Παρασκευής ξεκίνησε τη διάλεξή της η κυρία Περιστέρη μπροστά σε επιστημονικό κοινό. Ακουλούθησαν οι υπόλοιποι επιστήμονες της ανασκαφικής ομάδας και έγινε εκτενής επιστημονική συζήτηση, μέχρι αργά το απόγευμα, και δόθηκαν διευκρινίσεις από την ανασκαφική ομάδα.
↧

Τα κείμενα παλιών επιθεωρήσεων: Τα Παναθήναια του 1931

March 6, 2016, 12:50 am
$
0
0

Το καλοκαίρι του 1931, πολλές ήταν οι επιθεωρήσεις που ανέβαιναν στα αθηναϊκά θέατρα: "Η Κατεργάρα", "Η Ξελογιάστρα", "Η Ματσαράγκα", "Όλα Μέσα"και τα "Νέα Παναθήναια"ή "Παναθήναια του 1931". Τα "Νέα Παναθήναια"ανέβαιναν στο θέατρο Κοτοπούλη από το θίασο Γονίδη. Η πολιτική σάτιρα αναμιγνυόταν με την κοινωνική και μέσα από τα διάφορα σκετσάκια αναδεινύονταν καθημερινοί τύποι της εποχής, αλλά και κάποιες -αναχρονιστικές σήμερα- αντιλήψεις της εποχής, όπως η δυσπιστία απέναντι στη γυναίκα αστυνομικό. Ούτε ένα ούτε δύο, αλλά τα κείμενα από έξι σκετσάκια έχετε τη δυνατότητα να διαβάσετε και παράλληλα να γελάσετε ή να συγκρίνετε την επιθεώρηση εκείνης την εποχή με τη σημερινή.

Ο ΜΠΟΓΙΑΣ

Ο ηθοποιός Χρυσοχόος υποδυόταν την μπόγια, που οδηγούσε επί σκηνής την κλούβα του, μέσα στην οποία είχε διάφορα ζώα. Σε κάποια στιγμή συναντά τον Τζαννέτο (ο θιασάρχης Γονίδης) και τη Μαντίνα (την υποδυόταν η ηθοποιός Μαντινειού).
Μα.: Αυτό που σου λέω εγώ. Έτσι είναι.
Τζ.: Τον κακό σου τον γλάρο, διαόλου μπαούλο, που είναι έτσι. Ούλο και αντίρρηση μου φέρνεις και είσαι πνεύμα αντιλογίας, πα να πει, σε ότι σου πω.
Μα.: Εγώ βρε αφιλότιμε άντρα; Αφού δεν μου κάνεις ποτέ το χατήρι, γι'αυτό γκρινιάζω.
Τζ.: Γκρινιάζεις μόνο; Τρώγεσαι με τα ρούχα σου και με διαολίζεις κι εμένα.
Μα.: Με τα πείσματά σου μωρέ Τζαννέτο μου, με κάνεις και σκυλιάζω και μου 'ρχεται με το δίκιο μου να δαγκώσω άνθρωπο.
Τζ.: Λύσσαξες μωρέ διαόλου μαντρόσκυλο. Αν λύσσαξες, να φωνάξω τον μπόγια να σε πάρει.
(Εκείνη τη στιγμή ακούγεται το κλάξον αυτοκινήτου και μπαίνει ο μπόγιας στη σκηνή. Η Μαντίνα φοβάται).
Μπ.: Μπόγια ζητήσατε κύριε;
Τζ.: Μπόγιας είσαι συ;
Μπ.: Μάλιστα, κύριε. Μπόγιας της μόδας, ντε λα μοντ ντερνιέρ γκρι.
Μα.: Και έτσι όπως είσαι, πιάνεις πα να πει σκυλιά;
Μπ.: Και σκυλιά; Και σκυλιά.
Τζ.: Τα σκυλιά, λε σιέν.
Μπ.: Λε σιέν βουί, βουί τε κομπράν.
Τζ.: Τον βλέπεις μωρέ Μαντίνα; Σ'αυτόνε θα σε δώσω να σε πάρει για παρέα στην κλούβα του.
Μπ.: Δεν υπάρχει πλέον κλούβα, βουαλά μον ωτό.
Μα.: Τι έκανε λέει;
Τζ.: Και τα σκυλιά μωρέ αποχτήσανε ατυοκίνητο;
Μπ.: Αυτοκίνητο βέβαια. Όλα τα κοπρόσκυλα, λε κοπροσκίλ δηλαδή, που λέει και ο μεσιέ Μπιάγκο, έχουνε το σήμερις ωτό και τα σκυλιά ωτό να μην έχουνε;
Μα.: Είδες βρε αχάριστε άνδρα, ως και τα σκυλιά μπαίνουνε σε αυτοκίνητο. Κι εσύ ούτε μια φορά δεν μ'έβαλες σ'ένα αυτοκίνητο να με πας λιγουλάκι περίπατο να ξεσκάσω.
Τζ.: Μπα που να σκάσεις. Δεν μου λες, κύριε Μπόγια, δεν την παίρνεις, πα να πει να την κλείσεις στην κλούβα να χορτάσει περίπατο; 
Μπ.: Πολύ ευχαρίστως. Αβέκ πλαιζίρ.
(Κάνει να πιάσει την Μαντίνα)
Μα.: Α, α, α Τζαννέτο μου, Τζαννέτο μου.
Τζ.: Έλα ντε διαόλου τσιμπούρι να σου δείξω, που θέλεις αυτοκίνητο.
Μπ.: Ω, μοντιέ, μοντιέ, τι δουλειά που 'ναι και τούτη τώρα τελευταίως.
Τζ.: Έχετε πολλή δουλειά, εξοχώτατε;
Μπ.: Δουλειά; Άλλο τίποτα. Λοτρ.. ριέν. Άλλο τίποτε.

(Τραγούδι)
Να κι ένας σκύλος στρογγυλοθρεμμένος
που πρίστηκε απ'το πολύ φαΐ
τον τσάκωσα και γύριζε λυμένος
απ'έξω απ'τη Βουλή πρωί πρωί.

Της λέσχης από χρόνια είναι κύων
που ζει εις αλλονών λογαριασμόν
αργόμισθος σε κάποιο υπουργείο
τσιμπούρι στον προϋπολογισμόν.

Ρεφραίν
Βρε αυτή τη χρονιά
τεμπέλη ντουνιά
σκυλολόι ρωμέικο
όποιος θέλει δουλειά
ας μαζεύει σκυλιά
να περνάει βίο μπέικο.

Να κι ένας σκύλος που ν'αγριεμένος
ο φόβος στης Γλυφάδας μας τις γκόμενες
ριχνότανε ατός σαν λυσσασμένος
και δάγκανε στην Πλάζα τις λουόμενες.

Τι  φταίει ο σκύλος τάχα σαχλαμάρες
αφ'είναι οι λουόμενες σαν φρόκαλα
τσιτσίδι ας μη γυρνάν οι κοκαλιάρες
ο σκύλος να μη ρίχνεται στα κόκαλα. 

Ρεφραίν 
Βρε αυτή τη χρονιά.....

Μια λυσσασμένη σκύλα έχω όπου
το κρέας κυνηγά το ανθρωπινό
την έπιασαν προχτές στου Χαροκόπου 
που γύριζε λυτή σ'ένα στενό.

Αυτή είν'των πενθεράδων μας το άστρο
που το φοβάται και ο ήλιος
η Άρτεμις μας πεθερά είναι η Κάστρο
η Άρτεμις μας πενθεροϋφήλιος.

Ρεφρέν
Βρε αυτή τη χρονιά....

Να κι ένα αθωότατο σκυλάκι
που μου 'πε να το πιάσω η Αρχή
γιατί όταν θυμώνει αυτή λιγάκι
γαβγίζει και τον κόσμο ανησυχεί.

Αυτός είναι ο κακόμοιρος ο Τύπος
που αν έγινε η γη μιας Μαδιάμ
το φίμωτρο του βάλαν παρατύπως
να μη γαβγίζει και σκυλιάζει ο Αβραάμ.
↧
↧

Εν Αθήναις...στον Στέλιο

March 6, 2016, 12:51 am
$
0
0


΄Ενας οικογενειακός φίλος που δεν ζεί σήμερα δούλευε μαζί
με τον Στέλιο Καζαντζίδη στο τότε εργοστάσιο των Μηναϊδη-Φωτιάδη
κάπου στην Αχαρνών.
΄Αλλα χρόνια σκληρά τότε που ο Στέλιος δεν ήταν ακόμα γνωστός.
΄Εμενε με την μάνα του την κυρα-Γεσθημανή στην Ν.Ιωνία στα προσφυγικά..
Μαζευόντουσαν οι εργάτες στην αποθήκη του εργοστασίου (υφάσματα)
και τους τραγουδούσε ο Στέλιος.
Ο φίλος μας τα διηγότανε και δάκρυζε.
Τον αγαπούσε ο Στέλιος και του είχε χαρίσει μια κιθάρα του
όταν πλέον ήταν γνωστός.
΄Ημουνα πολύ νέος και πήγαινα απέναντι στο σπίτι του φίλου μας
και έπαιζα (τέλος πάντων) με την κιθάρα που είχε πιάσει στα χέρια του
ο Καζαντζίδης.
Αλήθεια πώς ένοιωθα δεν μπορώ να το περιγράψω.
Στη συνέχεια  έκανα τον καμπόσο στην παρέα μου.
"Ρε συ τον έχεις δεί από κοντά; Σου μίλησε;"
Πέταγα στα σύννεφα ...έλεγα ότι ήθελα μέχρι που ο φίλος μας
μου έδωσε μια φωτογραφία του Στέλιου με ιδιόχειρη αφιέρωση.
Δεν θυμάμαι σε πόσους την είχα δείξει......
΄Ηταν το ....πιστοποιητικό μου......
Ας είναι καλά και οι δύο εκεί που είναι....
Σίγουρα θα τα λένε.....

Πίσω στα παλιά


↧

Επίσκεψη στο πιο παραδοσιακό ουζερί της Παλιάς Αθήνας

March 7, 2016, 1:42 am
$
0
0


Επίσκεψη στο πιο παραδοσιακό ουζερί της Παλιάς Αθήνας

Μπορεί το ούζο να μην ανταγωνιζόταν στα ίσα το κρασί στα χρόνια τα παλιά, αλλά δεν έπαυε να έχει τους δικούς του ναούς –διάβαζε ουζερί- και τους δικούς του πιστούς οπαδούς.

Μάλιστα μετά το 1925 έγινε η μεγάλη μόδα -ντερνιέ κρι- της μεταπολεμικής  μας αριστοκρατίας. Νεαροί, κομψοί και ασήμαντοι καταλάμβαναν τα τραπέζια των επί των Δαρδανελλίων αριστοκρατικών κέντρων, ή όρθιοι συνωστίζονταν  εμπρός στους μαρμάρινους  πάγκους και κατάπιναν απνευστί και ψυχραίμως τέσσερα, πέντε, οκτώ ούζα προ του μεσημβρινού φαγητού –και άλλα τόσα προ του βραδινού.



Όποιος Ντεντές, Πούπης, Τοτός, Κοκός, Λολός δεν μπορούσε να πιεί δέκα ούζα χωρίς κανένα μορφασμό του προσώπου, δεν ανήκε, δεν μπορούσε ν’ ανήκει  στην αριστοκρατία. Υποβιβαζόταν απλά σε πληβείο!

Αλλά ας αφήσουμε τους δήθεν λάτρεις του ούζου και τα τερτίπια τους και ας πούμε δυο λόγια για τα πραγματικά ουζερί του απλού λαού που έκαναν τόσο αισθητή την παρουσία τους την περίοδο του Μεσοπολέμου.

Μερικά τραπέζια, ένα τεζγιάκι (=πάγκος) όπου παρατάσσεται όλη η ποικιλία των μεζέδων κι ένα ραδιόφωνο. Ιδού το κλασικό σκηνικό ενός ουζερί.

Δίπλα στον κινηματογράφο "Ροζικλαίρ"της Πατησίων λειτουργούσε ένα από τα πιο γνωστά ουζερί της Αθήνας. Ο ιδιοκτήτης του, Σπύρος Λαΐνος, θα μας μυήσει στα ενδότερά του...
-Άντε λοιπόν κύριε Σπύρο, ετοίμασε τα σχετικά κι έλα να τα πούμε ένα χεράκι...
Η φωναχτή παραγγελία έχει θέση ρεκλάμας του μαγαζιού και γι'αυτό δίνεται πάντα με "στεντορείαν φωνήν":
-Δύο "πρώτα"στο οκτώ...
-Ένα "δεύτερο"στο δύο...



Το "πρώτο"και "δεύτερο"πρέπει να λέγονται, διότι κάθε παραγγελία έχει και τους μεζέδες της, που αποτελούν "σειρά". Άλλος ο μεζές στο πρώτο ούζο, άλλος στο δεύτερο και πάει λέγοντας.
-Ποιο ούζο ξοδεύεται πιο πολύ;
-Μα το δικό μας! Έχουμε όμως και Πλωμαρίτικο, καθώς και ούζο Τυρνάβου.
-Πίνουν πολύ οι Αθηναίοι;
-Αν πίνουν λέει. Το τσούζουν κανονικά. Μόνο τα Σαββατόβραδα ξοδεύουμε 70-75 οκάδες ούζο!

Εντωμεταξύ φτάνει και ο δίσκος μας. Τέσσερις μεζέδες, χώρια τα ραπανάκια.
-Και σας συμφέρει να πουλάτε ούζο με τόσο πολύ μεζέ;
-Το ούζο θέλει μεζέ... χωρίς μεζέ δεν πουλιέται.
"Εν τη καταναλώσει το κέρδος". Ένα ούζο χωρίς μεζέ πως θα τραβήξει το επόμενο; Έχουμε πελάτες που τραβάνε είκοσι ούζα στην καθισιά τους!

Το ράδιο εντωμεταξύ δε σταματά. Πρέπει να βοηθήσει κι αυτό το έργο του ούζου και να μας ανεβάσει σε... ανώτερες σφαίρες.

Ο κυρ-Σπύρος συνεχίζει:
-Όταν αρχίζει το ούζο να θολώνει λιγάκι τη σκέψη, ο πελάτης όσο στριφνός κι αν είναι γίνεται καλός• ο τσιγκούνης χουβαρντάς, ο αρνούμενος δέχεται και η... ανθισταμένη... ενδίδει. Το ούζο είναι το πνεύμα της καλοσύνης και της καλής καρδιάς.



Κι εμείς σκεφτόμαστε:
Αχ γλυκόπιοτο ούζο! Τι εικόνες μας κάνεις να ζούμε...
(βασισμένο σε ρεπορτάζ του Ι. Αντωνιάδη για το περιοδικό "Εβδομάς", 1939)

Θωμάς Σιταράς (Αθηναιογράφος)
Διαβάστε περισσότερα στο www.paliaathina.com
http://www.protothema.gr/

↧

1931...Παλιά επιθεώρηση...η οκά

March 7, 2016, 1:42 am
$
0
0


Ένας μεθυσμένος (ο ηθοποιός Μακριδάκης) μπαίνει σ'ένα οινοπωλείο ευρωπαϊκού στιλ και ζητάει να πιει κρασί σε μια τενεκεδένια οκά.

Μπεκρής: Μαγαζί.. Μαγαζί...
Γκαρσόνι: Ορίστε, κύριος.
Μπ.: Μια οκαδίτσα ρετσίνα, δυο ποτηράκια κι ένα καθρέφτη καθαρό.
Γκ.: Καθρέφτη; Και τι να τον κάνεις τον καθρέφτη; Να χτενισθείς;
Μπ.: Όχι ρε κορόιδο, να κοιτάω μέσα, να νομίζω πως έχω παρέα.
Γκ.: Α, γι'αυτό.
Μπ.: Και για κάτι άλλο, ρε κορόιδο. Όταν πίνω και κοιτάζω στον καθρέφτη, μου φαίνεται πως πίνω δυο φορές.
Γκ.: Πω, πω.. εσύ είσαι σκνίπα. Δεν ξέρεις τι λες. Έτσι γίνεσαι κάθε φορά που πίνεις κρασί;
Μπ.: Με συγχωρείς. Εγώ μεθάω σε δύο περιφτώσεις. Πρώτον, όταν είμαι στενοχωρημένος.
Γκ.: Και πότε άλλοτε;
Μπ.: Και όταν... δεν είμαι. Τώρα να φέρεις την οκά να σταθώ στα πόδια μου.
Γκ.: Αμέσως, πάνω να τη φέρω. Δώσε μια οκά στο πέντε.
(Φεύγει, ενώ ο μπεκρής τραγουδάει)
Κακούργα με κατήντησες
Ορχήστρα των τριόδων
(Το γκαρσόνι ξαναμπαίνει)
Γκ.: Έφτασα. (Φέρνει μια οκά σε μποτίλια)
Μπ.: Τι είναι αυτό ρε; Μουρουνέλαιο Νορβηγίας σου ζήτησα και μου το φέρνεις στην μποτίλια; Κρασί στην οκά σου ζήτησα. Ντενεκέ, νταν, νταν, κατάλαβες;
Γκ.: Έτσι συνηθίζεται τώρα, ρε κύριος.
Μπ.: Τι λες ρε; Εγώ θέλω να πιο κρασί στην οκά. Δεν πίνω... Σάριζα.
Γκ.: Καλά. Πάω να σου φέρω μια οκά.
(Φεύγει και επιστρέφει μετά από λίγο μαζί με την οκά, που την υποδυόταν η ηθοποιός Όλγα Γαϊτάνου)
Γκ.: Έφτασε η οκά.
Μπ.: Έλα να μου ζήσεις γοργόνα μου. Να μου ζήσεις οκά μου.
(Απαγγέλει)
Που με σένα αν έπινε ο Σωκράτης το κώνειο,
θε να ζούσε, κυρά μου, την ζωήν την αιώνιον.
(Την παίρνει αγκαζέ και κάνουν να φύγουν)
Γκ.: Πού την πας, λέω.
Μπ.: Στην κρασονιέρα μου, λέω.
Γκ.: Δεν βαριέσαι. Κάτσε δω, ρούφηξέ την, πιέ τηνε όλη. Κανείς δεν θα σ'ενοχλήσει.
Μπ.: Άντε, ρε οκά μου, να σου απαγγείλω τους χαιρετισμούς.
Οκά: Άντε, μουστερή μου!
Τραγούδι
Οκά: Κρασί αν γεμίσω, είμαι θεία συνταγή
για τις αρρώστιες όλες που 'χετε στη γη.
Μπ.: Πνίγεις μεράκια
διώχνεις φαρμάκια
και θεραπεύεις κάθε ερωτοπληγή.

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ
Χαίρε των ερωτευμένων το φάρμακον,
όταν είσαι γνησία και ανέρωτος.
Χαίρε που είσαι το φλιτ στο κουνούπι του έρωτος.
Χαίρε που χαρίζεις την ζωή την επίγειο.
Χαίρει των ερωτευμένων το Ησαΐα χόρευε
και τοων παντρεμένων το διαζύγιο.

ρεφραίν
Με κρασί μια οκά
τι ντέρτια γλυκά
και Παρά είσου σμίξιμο
Άντε κόσμε, Άι ρε συ
με δίχως κρασί
θα ήσουν για πνίξιμο.

Μπ. Όταν δεν έχεις πουθενά να κοιμηθείς
και ξέρεις πως στους πάγκους θα ξημερωθείς.
Έννοια δεν βάζω
αγρόν αγοράζω
κι αρχίζω τότε να σου ψέλνω παρευθύς
Χαίρε που έλυσες το ζήτημα της στέγης το φλέγον,
χαίρε ο  στεναγμός των αστέγων.
Χαίρε γιατί όποιος σε πιεί παρευθύς και παραχρήμα
στεγάζεται αμέσως δωρεάν,
γιατί κοιμάται εις το.. τμήμα.

ρεφραίν
Αν δείτε όλοι και σας δέρνουν οι καημοί
κι αν ακριβαίνει κάθε μέρα το ψωμί
Κι αν πεινάμε
και αν διψάμε,
όταν σε πίνω τα ξεχνάω στη στιγμή.

Χαίρε αρχή του παντός και το τέλος.
Χαίρε που είσαι συ θηλυκός Βενιζέλος,
καθ'ότι όλους τους φίλους σου τους αχώριστους
εσύ κυβερνάς και τους κάνεις αγνώριστους.

ρεφραίν
Όταν με πίνεις βλέπεις ίσα τα στραβά
και γνωστικά τότε θαρρείς τα παλαβά.
Όταν σε πίνω,
ψιλή δεν δίνω,
αν κυβερνώμαστε στον τόπο μας ζαβά.

Χαίρε των ταβερνών της Ελλάδος το καμάρωμα,
χαίρε η μπόχα της κρασίλας το κοσμικότατο άρωμα.
Χαίρε κι ας λένε τα στόματα τα φαύλα
διάφορες κατ'εσού φλυαρίες.
Χαίρε που σε πίνουμε και γινόμαστε τάβλα
και εν τη τάβλα ταύτη
ευρίσκουμε σανίδα σωτηρίας.

ρεφραίν
Εγώ τη γη όταν με πίνεις την κουνώ,
και όλο το σύμπαν μοναχή μου κυβερνώ
Σαν σε ρουφάω,
όλο γυρνάω
και μου 'ρχεται ένας οίστρος και αναφωνώ

Χαίρε που είσαι μια δύναμις που κάνει
το πάτωμα να γίνεται ταβάνι.
Χαίρε που όποιος σε πίνει περπατάει ίσια,
βλέπει την Ακρόπολη στο Φάληρο
και το Πασαλιμάνι στα.. Πατήσια.


↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>