Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Ντάνος Λυγίζος

$
0
0


Ο Ντάνος (Κώστας) Λυγίζος γεννήθηκε το 1938 στην Αθήνα και είναι ανιψιός του Μήτσου Λυγίζου. Στο θέατρο βγήκε το 1965 και στο σινεμά το 1968. Μέχρι σήμερα παραμένει εν δράσει στο θέατρο και την τηλεόραση. 2012 Ο Ντάνος Λυγίζος επέλεξε να εγκαταλείψει το σπίτι του στο Χαλάνδρι, και να μεταφερθεί στη Σκέπη Πρόνοιας στην Παιανία, ύστερα από συστάσεις των γιατρών πως λόγω των αναπνευστικών προβληματών που αντιμετωπίζει του είπαν πως πρέπει να αποφεύγει τους ρύπους της πόλης. Βέβαια ο γνωστός ηθοποιός συνεχίζει να αντιμετωπίζει τη ζωή με χιούμορ και δηλώνει στην εφημερίδα Espresso: «Η εμμονή μου στο τσιγάρο με έφερε σε κατάσταση που έπρεπε να έχω πάντα καθαρό αέρα κι έτσι είπα "αντίο" στην Αθήνα. Η Παιανία έχει πολύ καθαρό αέρα και εδώ που βρίσκομαι είναι ένα πολύ φιλόξενο μέρος. Η πάθησή μου είναι η χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια, το λεγόμενο ΧΑΠ. Μετά το ΧΑΠ έρχεται όμως το... happy end
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Η Σχεδία του άστεγου

$
0
0


Εάν από τις 27 Φεβρουαρίου δείτε στον δρόμο κάποιον άστεγο να πουλάει περιοδικά μην εκπλαγείτε. Θα είναι απλά ένας διαπιστευμένος πωλητής του καινούργιου περιοδικού «Σχεδία».
«Σχεδία» είναι το όνομα του μοναδικού ελληνικού περιοδικού δρόμου, που θα κυκλοφορήσει στους δρόμους όντας το νεότερο μέλος του Διεθνούς Δικτύου Εφημερίδων του Δρόμου (International Network of Street Papers – INSP) που από την ίδρυσή του, το 1994, έχει συμβάλλει στην βελτίωση της ποιότητας ζωής εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Τα περιοδικά δρόμου δεν πωλούνται σε περίπτερα ή στα κλασικά σημεία διάθεσης Τύπου αλλά αποκλειστικά από διαπιστευμένους πωλητές που προέρχονται από ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες: άστεγοι, άνεργοι και γενικώς άνθρωποι που αποδεδειγμένα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Από την τιμή πώλησης του περιοδικού (3,00 ευρώ), το 50% (δηλαδή το 1,50€) πηγαίνει απευθείας στον ίδιο τον πωλητή οποίος ταυτόχρονα θα παραμένει ενεργός, συναλλασσόμενος με την κοινωνία ολόκληρη.
Η αλήθεια είναι ότι το περιοδικό αυτό δεν θα αποτελέσει μια δημοσιογραφική πρωτοτυπία ωστόσο θα είναι ανεξάρτητο, συνεπές και με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Το περιοδικό δρόμου εκδίδεται από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΜΚΟ», η οποία ιδρύθηκε το 2010 με στόχο την παροχή υποστηρικτικών υπηρεσιών στους αστέγους και σε άλλους κοινωνικά και οικονομικά ευάλωτους πληθυσμούς, και την καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Ας δούμε λοιπόν στην πράξη αν η ποιοτική δημοσιογραφία -σπάνιο στην χώρα μας- μπορεί να συνδυαστεί με το κοινωνικό έργο..

Πού να’ ναι εκείνος ο μπεκρής…

$
0
0

Ένα μικρό αφιέρωμα, μέσα απ’ τους στίχους των τραγουδιών, για τους γραφικούς μπεκρήδες, που η παρουσία τους στα καπηλειά και τις ταβέρνες έδινε μια άλλη διάσταση στην ανθρωπιά, που σήμερα όλοι ψάχνουμε να βρούμε!..
ΠΟΛΛΑ τα παλιά καπηλειά… Κι ακόμη περισσότερες οι ταβέρνες!.. Όσοι πήγαιναν παλιά στην Πλάκα τα θυμούνται ακόμη!.. Η ομορφιά και ο ρομαντισμός πήγαιναν μαζί… Ακόμη περισσότερο όταν τσίκνιζε λιγάκι ο μεζές και η ρετσίνα ριχνόταν στα μπουκάλια με τις οκάδες!
Εμείς οι πιο φτωχοί μαζευόμασταν συχνά στα καπηλειά και τις ταβέρνες των συνοικιών. Όπου ταβέρνα και γαζία, όπου καπηλειό και νυχτολούλουδο!.. Και οι γαρδένιες; Παντού μεθούσαν με το άρωμά τους τον περίγυρω, από τον ασβεστωμένο τοίχο με τους τσιμεντόλιθους μέχρι ... τα μαλλιά των κοριτσιών, που ήταν στολισμένα ειδικά για τ' αγόρια, που έριχναν κρυφά τις ματιές τους ή -τάχα μου- σφυρίζοντας αδιάφορα!
Ακόμη περισσότερο όταν οι καλοκαιρινοί μήνες γιόμιζαν από τραγούδια ευθυμίας και τα γκαρσόνια δεν προλάβαιναν να παίρνουν τις παραγγελίες για καλό μεζέ και καλή μυρωδάτη ρετσίνα!..
Εκείνο, όμως, που δεν θα λησμονήσουμε ποτέ είναι οι γραφικές φιγούρες των μπεκρήδων που πήγαιναν στα καπηλειά και τις ταβέρνες!.. Ήσαν όπως ακριβώς τους απεικονίζουν οι καλλιτέχνες στις ζωγραφιές τους ή τους περιγράφουν οι χρονογράφοι στα κείμενά τους: Κατακόκκινα μάγουλα, στο ίδιο χρώμα και η (συνήθως) χοντρή ή πλακουδερή μύτη τους, με λίγα μαλλιά ανακατεμένα και το ένα μανίκι συνεχώς ριγμένο στον ώμο!... Συνήθως άδολοι και βαθιά ανθρώπινοι τύποι!...
Δεν μιλάμε, ασφαλώς, για την περπατησιά τους. Όποιος έχει δει ταινίες με τον Ορέστη Μακρή, όπως για παράδειγμα, «Ο Μεθύστακας», ασφαλώς και έχει την εικόνα στο μυαλό του. Η ανθρωπιά σε όλο της το μεγαλείο!..

Τα τραγούδια κι ο μπεκρής!..
Ακούγοντας, λοιπόν, ένα τραγούδι με τον Στέλιο Καζαντζίδη να τραγουδάει για τον μπεκρή, το πρώτο πράγμα που ήρθε στο μυαλό μας ήταν να θυμηθούμε ορισμένα τραγούδια, που μιλάνε για τους γραφικούς και καλοσυνάτους αυτούς ανθρώπους. Σταχυολογήσαμε, λοιπόν, ορισμένα εξ αυτών και σας τα παρουσιάζουμε. Αξίζει τον κόπο να διαβαστούν:
Ο μπεκρής
Στίχοι: Μη διαθέσιμο
Μουσική: Μη διαθέσιμο
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης
Το χιόνι έπεσε βαρύ
Και είναι η νύχτα παγερή
Κι εσύ κακόμοιρε μπεκρή
Στο κρύο που γυρίζεις
Και περπατάς τρικλίζοντας
Κι όλο μουρμουρίζεις
Κάτω απ' του φεγγαριού το φως
Γυρνάει στους δρόμους μοναχός
Που τρέχεις δύστυχε μπεκρή
Την νύχτα μες στο χιόνι
Ποιος πόνος στα χειλάκια σου
Το αχ το μαρμαρώνει
Το χιόνι έπεσε βαρύ
Και είναι η νύχτα παγερή
Που φεύγεις φουκαρά μπεκρή
Και πού πηγαίνεις μόνος
Και πίσω σου σαν την σκιά
Σ' ακολουθεί ο πόνος
Εβίβα ρεμπέτες 
Στίχοι: Απόστολος Καλδάρας
Μουσική: Απόστολος Καλδάρας
Πρώτη εκτέλεση: Γιάννης Κυριαζής, Καμπούρης & Απόστολος Καλδάρας & Στέλλα Χασκίλ, Σαλονικιά ( Τερτσέτο )
Άλλες ερμηνείες: Πάνος Γαβαλάς || Γιώργος Νταλάρας
Πώς μ' αρέσει το πιοτό
μ' αρέσει και το πίνω να ξεχνώ
με σαμπάνιες και "Μαρκό"
τον κάθε πόνο σβήνω-σβήνω και ξεχνώ
Εβίβα ρεμπέτες εβίβα παιδιά
μες τη ρεμπέτικη τούτη βραδιά
παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά
λίγα χρόνια και καλά
Στης ταβέρνας τη γωνιά
αράζω κάθε βράδυ μοναχός
με μπουζουκομπαγλαμά
ξεχνάω κάθε ντέρτι-ντέρτι ο φτωχός
Εβίβα ρεμπέτες εβίβα παιδιά
μες τη ρεμπέτικη τούτη βραδιά
παίξε μπουζούκι μου κι όχι πολλά
λίγα χρόνια και καλά
Δεν το κρύβω ούτε στιγμή
μ' αρέσει και το πίνω σα μπεκρής
δε μου καίγεται καρφί
κι αν δε ρουφήξω (ρουφήξει;) χείλια-χείλια μιας μικρής
Πίνω και μεθώ 
Στίχοι: Σπύρος Περιστέρης
Μουσική: Σπύρος Περιστέρης
Πρώτη εκτέλεση: Ζαχαρίας Κασιμάτης
Άλλες ερμηνείες: Μπάμπης Τσέρτος || Σταύρος Λογαρίδης
Πίνω και μεθώ
οφ αμάν μέρα νύχτα τραγουδώ
και το ντέρτι μου
οφ αμάν στο μπουζούκι μου ξεσπώ
Γένηκα μπεκρής
οφ αμάν χασικλής και μερακλής
γιατί όλο λες
οφ αμάν κούκλα μου πως δε με θες
Τα ματάκια σου
οφ αμάν και τα κορδελάκια σου
με τουμπάρανε
οφ αμάν και με κογιονάρανε
Πώς μου τα ‘φερες
οφ αμάν και μου τη κατάφερες
και μου το ‘σκασες
οφ αμάν με το μάγκα το ‘στριψες
Το καπηλειό 
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μητσάκης & Ιωάννα Γεωργακοπούλου ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Στέλιος Καζαντζίδης ΙΙ Θόδωρος Κανακάρης || Νίκος Καλλέργης
Η νύχτα είναι παγερή
και σιγοψιχαλίζει
κι απ’ την απέναντι γωνιά
το καπηλειό
το καπηλειό φωτίζει
Κι ένας απένταρος μπεκρής
έξω απ’ το ταβερνάκι
συλλογισμένος κάθεται
στο χαμηλό
στο χαμηλό πορτάκι
Θέλει να μπει κι αυτός εκεί
να άρχισει και να πίνει
μα είναι φτωχό το καπηλειό
και βερεσέ
και βερεσέ δε δίνει
Εγώ θα κόψω το κρασί 
Στίχοι: Τάκης Σωτήρχος
Μουσική: Ανδρέας Χατζηαποστόλου
Πρώτη εκτέλεση: Τόνης Μαρούδα
ς
Παραπονιέσαι ότι έγινα μπεκρής
κι ας φταις εσύ που έχω πιάσει το ποτήρι
όμως αν θέλεις θα το κόψω το κρασί
εγώ ποτέ μου δεν σου χάλασα χατίρι
Εγώ θα κόψω το κρασί
για σένα αγάπη μου χρυσή
εγώ θα κόψω το κρασί
για σένα μόνο
αφού στα χείλη σου τα δυο
μπορώ αχόρταγα να πιω
απ' το κρασί που μόλις πίνω
ξανανιώνω
Εγώ θα κόψω το κρασί
αφού το θέλησες εσύ
λόγω τιμής ποτέ μου πια
δεν ξαναπίνω
εγώ θα κόψω το κρασί
αλλά βοήθα με κι εσύ
στην αγκαλιά σου κάθε πόνο μου
να σβήνω
Κάθε ποτήρι σαν το πίνω μοναχός
χωρίς να βλέπω τα ολόγλυκα σου μάτια
φαρμάκι γίνεται και στάζει συνεχώς
μες στη καρδιά μου που την έκανες κομμάτια
Σε μισώ και σε λατρεύω 
Στίχοι: Γιώργος Πιας
Μουσική: Χρήστος Εμμανουήλ
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Παππά
Έγινες το πάθος μου τ' αγιάτρευτο
σαν το κρασί που πίνει ένας μπεκρής.
Κι αν σε πονάει το αίσθημά μου τ' ασυγκράτητο
κατάλαβέ με και να με συγχωρείς.
Σε μισώ και σε λατρεύω
σ' αγαπώ και σε ζηλεύω
κι όταν με φιλάς στο στόμα
σε ζηλεύω, σε ζηλεύω και τότε ακόμα.
Έγινες αρρώστια και ανάγκη μου
κυκλοφορείς στο αίμα της καρδιάς.
Κι αν θα τη βρεις κουραστική πια την αγάπη μου
συμπόνεσέ με κι ας μη μ' αγαπάς.
Ο Γιάννης ο μπεκρής 
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Ο Γιάννης ο μπεκρής κρατούσε από τζάκι
Κι η μάνα του τον είχε καμάρι της ψυχής
μα έλαχε να πιει στον έρωτα φαρμάκι
και πιες και πιες ο Γιάννης κατάντησε μπεκρής
Μα όταν δω τον Γιάννη
σπαραγμός με πιάνει
γιατί συλλογιέμαι
την μαύρη σου ψυχή
που θα μ' είχε κάνει
έτσι σαν τον Γιάννη
αν εγώ δεν είχα
στον πόνο αντοχή
Ο Γιάννης ο μπεκρής βρήκε την λησμονιά του
την βρήκε στο μεθύσι που τρέλα τον κερνά
και πιες και πιες και πιες ησύχασ' η καρδιά του
μα η δική μου ακόμα για σένανε πονά
Μα όταν δω τον Γιάννη
σπαραγμός με πιάνει
γιατί συλλογιέμαι
την μαύρη σου ψυχή
που θα μ' είχε κάνει
έτσι σαν τον Γιάννη
αν εγώ δεν είχα
στον πόνο αντοχή
Για μια κιθαρίτσα
Στίχοι: Γιώργος Οικονομίδης
Μουσική: Αλέκος Σπάθης
Πρώτη εκτέλεση: Τρίο Κιτάρα
Για μια κιθαρίτσα
ξαγρυπνάνε τα κορίτσια
για να ακούσουν της αγάπης τη φωνή
Που έχει γλύκα τόση
κι έχει κιόλας ξημερώσει
και λαλήσανε κι οι πρώτοι πετεινοί
Μείναν ορφανά τα μαξιλάρια
κι αν ξυπνήσει ο γέρος: τί χαμπάρια;
Θα' χουμε λαχτάρες
και θα σπάσουν οι κιθάρες
με τις γλάστρες που θα βρέξουν οι ουρανοί
Έκλεισε η ταβέρνα
σταματήσανε τα "κέρνα"
και στο δρόμο μοναχός ένας μπεκρής
<Γεια σας παιδιά>
Κάπου έχει καθήσει
κι έχει κιόλας ξεμεθύσει
με τη σκέψη κάποιας άπιστης μικρής
Όσο δυνατό κρασί κι αν πίνει
το νερώνει ο πόνος του για κείνη
Έκλεισε η ταβέρνα
σταματήσανε τα "κέρνα"
και στο δρόμο αποκοιμήθηκε ο μπεκρής
Ο φτωχομπεκρής
Στίχοι: Χαράλαμπος Βασιλειάδης, Τσάντας
Μουσική: Βαγγέλης Μπαλής
Πρώτη εκτέλεση: Πρόδρομος Τσαουσάκης
Απόψε ο φτωχομπεκρής
στη δίψα δεν αντέχει
θέλει να πιει να ξεχαστεί ο δυστυχής
μα τάληρο δεν έχει
Στέκει μπροστά στο καπηλειό
κοιτάζει από το τζάμι
η δυστυχία άμοιρε φτωχομπεκρή
σε εχει αποκάμει
Και ο καπελάς που ειναι γνωστός
και ώρες τον κοιτάζει
φωνάζει το φτωχομπεκρή στο μαγαζί
κι ο ίδιος τον κερνάει
Το μινόρε της ταβέρνας ( Τα βλαμάκια )
Στίχοι: Πάνος Τούντας
Μουσική: Πάνος Τούντας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης & Νότα Καλλέλη, Μυτιληνιά ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Αλεξάνδρ
Μες στην ταβέρνα τα βλαμάκια βρε παιδιά
ο καθένας και ένα πόνο έχει στην καρδιά
ο ένας λιώνει και πονεί για μια μελαχρινή
κι άλλος τραγουδά για μια ξανθή
μπουζουκάκι με διπλοπενιά
για τα μάτια της τα γαλανά
Ταβερνιάρη κέρνα κέρνα μας κρασί
κάθισέ κοντά μας και γλέντησε κι εσύ
Για το χατίρι μιας μικρής
έγινα μάνα μου μπεκρής Ι Δις
για το χατίρι μιας μικρής
Για το χατήρι μιας μικρής
έγινα μάνα μου μπεκρής Ι Δις
για το χατίρι μιας μικρής
Μάγκισσα
Στίχοι: Στέλιος Κερομύτης, Μπούμπης
Μουσική: Στέλιος Κερομύτης, Μπούμπης
Πρώτη εκτέλεση: Μάρκος Βαμβακάρης, Φράγκος
Μ' αρέσει να 'σαι μάγκισσα
με τσαχπινιά και νάζι
κι όλος ο κόσμος τι θα πει Μαρίτσα μου
ποτέ να μη σε νοιάζει
Ντυμένη σαν αρχόντισσα
μαζί μου να γυρίζεις
να πίνεις σαν παλιομπεκρής, κουκλάκι μου
με σκέρτσο να καπνίζεις
Να βάζεις τη φουστίτσα σου
με γούστο και μεράκι
και στο ποδάρι να φοράς τσαχπίνα μου
το πιο ακριβό γοβάκι
Να 'σαι τσαχπίνα κι έξυπνη
το κόσμο να πειράζεις
και στη καρδούλα σου καημό Μαρίτσα μου
ποτέ σου να μη βάζεις.
Ειμ' ο Βαγγέλης ο μπεκρής
Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Παραδοσιακό
Εκτελέσεις: Γιώργος Κατσαρός
Ειμ' ο Βαγγέλης ο μπεκρής
που ρίχνω φίνο ζάρι
στις λέσχες σαν με βλέπουνε Ι
τρέμουνε σαν το ψάρι Ι Δις
Με ξεύρουνε πως τα κουνώ
κι εξάρες όλο φέρνω
οι μάγκες δεν με παίζουνε Ι
γιατί όλο τους τα παίρνω Ι Δις
-Γειάσου Κατσαρέ !
Βρε Βαγγελάκη αστ' αυτά
δεν μας τα ξαναπαίρνεις
δεν είμαστε κορόϊδα πια Ι
δεν μας την ξαναφέρνεις Ι Δις
Αν είσαι μάγκας κι έξυπνος
αν είσαι κεχριμπάρης
τα ζάρια κούνα έμορφα Ι
και τότε θα τα πάρεις Ι Δις
Κρασί 
Στίχοι: Κίμων Καπετανάκης
Μουσική: Μίμης Κατριβάνος
Πρώτη εκτέλεση: Σοφία Βέμπο
Γιατί ενόμιζ' ο φτωχός
ότι πελάτης μοναχός
ήταν αυτός μέσ' της καρδιάς της
την ταβέρνα
Έπινε μια γουλιά-γουλιά
τα κατοστάρια τα φιλιά
κι έλεγε μεθυσμένα
κέρνα κι όλο κέρνα
Μα η ταβέρνα της καρδιάς της
όταν κλείσει
ότι να πει
δεν θα ξαναμεθύσει
Κρασί
κανείς όσο να πιει
αν τύχη ν' αγαπάει
ή όποιοδήποτε πιοτό
όσο και να 'ναι δυνατό
Βαρέλια και να καταπιεί
ποτέ του δεν μεθάει
όσ' όταν πίνει σαν μπεκρής το κοκκινέλι
των χειλιών κάποιας μικρής
Αν και οι φίλοι του 'χαν πει
πως όταν γίνεται στουπί
εδώ κι εκεί καμιά φορά
παραπατάει
Αυτός της λέει πιες κι εσύ
απ' της αγάπης το κρασί
ώσπου ζαλίζεται
μετά τον απατάει
Σε ξένες άγνωστες ταβέρνες
τώρα πάει
και σ' ένα κλάμα όταν πιει
ξεσπάει.
Οι μερακλήδες
Στίχοι: Βασίλης Τσολιάς
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης

Άλλες ερμηνείες: Αγάθωνας Ιακωβίδης
Όποιος γεννιέται μερακλής
δεν ξέρει τί να κάνει,
πίνει και γίνεται μπεκρής-ψεύτη ντουνιά
τον πόνο του να γειάνει.
Οι μερακλήδες αγαπούν
κι έχουν λεφτά στο χέρι
και δεν τους νοιάζει να γλεντούν-αχ βρε ντουνιά
χειμώνα-καλοκαίρι.
Χωρίς μεράκι ο ντουνιάς
δε γίνεται να ζήσει.
Πρέπει τη νιότη να χαρεί-αχ βρε ντουνιά
τα μάτια του πριν κλείσει
Αλάνης και μπεκρής 
Στίχοι: Μιχάλης Γενίτσαρης
Μουσική: Μιχάλης Γενίτσαρης
Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Γενίτσαρης
Έναν αλάνη και μπεκρή
και οπαδό του άσσου
μ' έκανε η αγάπη σου
και η συμπεριφορά σου.
Χαρτί ξενύχτι και ποτό,
κάθε παρανομία
που έκανα μες στη ζωή
εσύ ήσουν η αιτία.
Ήμουν νοικοκυρόπαιδο
παιδάκι απ' τα λίγα,
με σένανε που έμπλεξα
κατά διαόλου πήγα.
Πέθανε ο Περικλής
Στίχοι: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης
Χθες το βράδυ στην ταβέρνα
πέθανε ο Περικλής,
ο πιο ντερμπεντέρης άντρας
κι ο πιο μερακλής μπεκρής.
Και τα μάτια του πριν κλείσει
ζήτησ' άλλη μια φορά
δυο ποτήρια να τραβήξει
για στερνή του πια χαρά.
Είπε, φέρτε τα μπουζούκια
φέρτε τα για να χαρώ,
να μερακλωθεί κι ο χάρος
και ν' αρχίσει το χορό.
Τον κοιτούσαμε θλιμμένοι
και με πόνο στην καρδιά
γιατί ήταν στην παρέα
απ’ τα πιο καλά παιδιά
Πάρε με Μάρω πάρε με
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Απόψε πάλι θα τα πιώ,
απόψε πάλι θα τα πιώ,
εγώ για σένα βρε Μαριώ
και θάρθω στο τσαρδί σου,
ν’αράξω πιά μαζί σου.
Πάρε με Μάρω, πάρε με,
πάρε με Μάρω, πάρε με
κι απ’τον καημό μου βγάλε με,
κοντά σου να μεθύσω,
ωσπού να ξεψυχίσω.
Κι αν το ρίξω στο κρασί,
κι αν το ρίξω στο κρασί,
αιτία Μάρω μ’είσ’εσύ
κι ωσπούνα σ’αποχτήσω,
μπεκρής θα καταντήσω.
Απόψε πάλι θα τα πιώ,
απόψε πάλι θα τα πιώ,
εγώ για σένα βρε Μαριώ
και θάρθω στο τσαρδί σου,
ν’αράξω πιά μαζί σου.
Πάρε με Μάρω, πάρε με,
πάρε με Μάρω, πάρε με
κι απ’τον καημό μου βγάλε με,
κοντά σου να μεθύσω,
ωσπού να ξεψυχίσω.
Με λες μπεκρή και μπατιράκι
Στίχοι: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης, Βλάχος
Πρώτη εκτέλεση: Ρένα Στάμου
Άλλες ερμηνείες: Πρόδρομος Τσαουσάκης
Τι με κατηγορείς παντού όπου συχνάζεις,
μια και έπαψες να μ’αγαπάς, να μ’αγκαλιάζεις,
μετά θα κρίνεις, γιατί είμαι μπατηράκι
και το τραβάω που και που το ποτηράκι,
μετά θα κρίνεις, γιατί είμαι μπατηράκι
και πως τραβάω που και που το ποτηράκι.
Λες κάτι λόγια που με κάνουνε τσαντήλα,
βάλε φραγμό, για να μη πάθεις καμμιά νίλα
κι αν είμαι, μάτια μου, μπεκρής και μπατηράκι,
εσύ με ξέρεις στην αγάπη μαστοράκι,
κι αν είμαι, μάτια μου, μπεκρής και μπατηράκι,
εσύ με ξέρεις στην αγάπη μαστοράκι.
Πάψε λοιπόν να μη σε κάνω να ζηλέψεις,
κι από τους φίλους μου θα πας να με γυρέψεις
και θα ρωτάς για το φτωχό σου μπατηράκι,
σεβντά θα βάλεις στη καρδιά σου και μεράκι
και θα ρωτάς για το φτωχό σου μπατηράκι,
σεβντά θα βάλεις στη καρδιά σου και μεράκι
Μπεκρής
Στίχοι: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Μουσική: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Διαμαντίδης, Νταλγκάς
Άλλες ερμηνείες: Δημήτρης Μυστακίδης
Μπεκρή και μόρτη μ' έκαμαν αυτά τα πείσματά σου
και μεθυσμένος να γυρνώ πάντα στη γειτονιά σου.
Μα εσύ ούτε γυρνάς να ειδείς πως έχω καταντήσει,
για να σου πω τον πόνο μου, η φλόγα μου να σβήσει,
για να σου πω τον πόνο μου, η φλόγα μου να σβήσει.
Να σ' απολαύσω δε μπορώ, δεν ξεύρω τι να κάμω,
λυπήσου με, μικρούλα μου, μη θέλεις να πεθάνω,
λυπήσου με, μικρούλα μου, μη θέλεις να πεθάνω.
Άλλαξε πια τη γνώμη σου και τη σκληρή καρδιά σου
και άφησέ με να ριχτώ μέσα στην αγκαλιά σου
και άφησέ με να ριχτώ μέσα στην αγκαλιά σου.
Από τον καημό μου πίνω
Στίχοι: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Μουσική: Κώστας Σκαρβέλης, Παστουρμάς
Πρώτη εκτέλεση: Μη διαθέσιμο
Δεν αντέχω, δε βαστώ, χάνομαι και θα στο ειπώ,
φως μου πως τρελά σε αγαπώ,
δεν αντέχω, δε βαστώ, χάνομαι και θα στο ειπώ,
φως μου πως τρελά σε αγαπώ,
λιώνω, για σένα σβήνω
κι απ΄τον καημό μου σαν μπεκρής τα βράδια πίνω,
λιώνω, για σένα σβήνω
κι απ΄τον καημό μου σαν μπεκρής τα βράδια πίνω.
Μεθυσμένος τριγυρνώ μεσ’ στους δρόμους κι αγρυπνώ
κι απ' το σπίτι σου συχνοπερνώ,
μεθυσμένος τριγυρνώ μεσ’ στους δρόμους κι αγρυπνώ
κι απ' το σπίτι σου συχνοπερνώ,
μα συ γλυκοκοιμάσαι,
αδιαφοράς για μένα και δε με λυπάσαι,
μα συ γλυκοκοιμάσαι,
αδιαφοράς για μένα και δε με λυπάσαι.
Ομορφη μικρούλα μου, μη μ' αφήσεις να χαθώ
και μεσ’ στις ταβέρνες να μεθώ,
όμορφη μικρούλα μου, μη μ' αφήσεις να χαθώ
και μεσ’ στις ταβέρνες να μεθώ,
μη με παιδεύεις, φτάνει,
πες μου το ναι και η καρδούλα μου να γιάνει,
μη με παιδεύεις, φτάνει,
πες μου το ναι και η καρδούλα μου να γιάνει.
Ο θάνατος του μπεκρή 
Στίχοι: Κώστας Μάνεσης
Μουσική: Γιάννης Παπαϊωάννου, Ψηλός, Πατσάς
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής, Τεμπέλης
Χθες το βράδυ στην ταβέρνα πέθανε ο Περικλής,
[ο πιο ντερμπεντέρης άντρας κι ο πιο μερακλής μπεκρής.]x2
Και τα μάτια του πριν κλείσει, ζήτησ' άλλη μια φορά,
[δυο ποτήρια να τραβήξει για στερνή του πια χαρά.]x2
Είπε, φέρτε τα μπουζούκια, φέρτε τα για να χαρώ,
[να μερακλωθεί κι ο χάρος και ν' αρχίσει το χορό.x2
Στης Πλάκας τα στενά
Στίχοι: Γ. Ευαγγέλου
Μουσική: Πάνος Τούντας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Ρουμελιώτης & Στελλάκης Περπινιάδης ( Ντουέτο )
Μέσα στης Πλάκας τα στενά , αγάπησα με πόνο Δις
μια έμορφη Πλακιώτισσα και ολοένα λιώνω
μέσα στης Πλάκας τα στενά , αγάπησα με πόνο.
Γι' αυτήνε έγινα μπεκρής και μέρα νύχτα πίνω Δις
και μες στης πλάκας τα στενά , το στεναγμό μου αφήνω
Γι' αυτήνε έγινα μπεκρής και μέρα νύχτα πίνω.
Μα όσα κι αν της έχω ειπεί , ο νους της δεν αλλάζει Δις
και κάθε μέρα πιότερο , μες στην καρδιά με σφάζει
μα όσα κι αν της έχω ειπεί , ο νους της δεν αλλάζει.
Τρελή μικρή μου δεν μπορώ , για σένανε πεθαίνω Δις
για σένανε Πλακιώτισσα , στον Άδη κατεβαίνω
τρελή μικρή μου δεν μπορώ , για σένανε πεθαίνω.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω
Στίχοι: Κώστας Βίρβος
Μουσική: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης
Ο ταξιτζής κοιμάται στο τιμόνι,
ένας μπεκρής τρικλίζει εκεί κι εδώ,
και ο σκοπός σε μια γωνιά κρυώνει
κι εγώ για σένα σιγοτραγουδώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω,
άναψε το φως σου το θαμπό,
κλαίει το ξεροβόρι τ' αγριωπό,
κλαίω κι εγώ ο φτωχός που σ' αγαπώ. ( Δις )
Ο ταξιτζής μαρσάρισε τ' αμάξι
και ο μπεκρής εχάθη στο στενό,
πάει ο σκοπός τη βάρδια του ν' αλλάξει
κι εγώ για σένα σιγοτραγουδώ.
Άνοιξε την πόρτα σου να μπω,
άναψε το φως σου το θαμπό,
κλαίει το ξεροβόρι τ' αγριωπό,
κλαίω κι εγώ ο φτωχός που σ' αγαπώ. ( Δις)
Μη με μαλώνεις μάνα μου
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη εκτέλεση: Ιωάννα Γεωργακοπούλου & Στελλάκης Περπινιάδης ( Ντουέτο )
Μη με μαλώνεις μάνα μου
μη θες να με πεθάνεις
κι όλο για αυτόνε που αγαπώ
μου λες πως είναι αλάνι.
Δεν μετανιώνω στο 'χω πει
μαζί του που 'χω μπλέξει,
μη τον κατηγορείς
γιατί δεν σου 'χει φταίξει.
Μπορεί να είναι και μπεκρής
τις νύχτες να γυρίζει
μα η καλή του αυτή η καρδιά
όσα κι αν πεις αξίζει.
Δείρε με μάνα δείρε με
να δούμε τι θα βγάλεις
εγώ αυτόνε θα αγαπώ
ό,τι και να μου κάνεις.
Ο μπεκρής
Στίχοι: Γιώργος Μητσάκης
Μουσική: Γιώργος Μητσάκης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Μητσάκης & Ιωάννα Γεωργακοπούλου ( Ντουέτο )
Σωστό κουρέλι της ζωής
απελπισμένος ο μπεκρής
γυρεύει κάπου να χωθεί
για να τα πιει
απόψε που χιονίζει.
Είναι μεσάνυχτα σωστά
τα ταβερνεία είναι κλειστά
και ποιος κοιτάζει το μπεκρή
που περπατεί
την ώρα που χιονίζει.
Πέφτει το χιόνι σιγανά
κανείς στους δρόμους δε γυρνά
μονάχα αυτός παραμιλά
κι όλο γελά
την ώρα που χιονίζει.
Αφήστε με να ζω
Στίχοι: Μιχάλης Τουτουντζής
Μουσική: Αντώνης Ρεπάνης
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Με λεν' αλήτη και μπεκρή
κι αν με πικραίνουνε δε νοιάζονται για μένα,
μα εγώ από τούτη τη ζωή
πήρα τις πίκρες μα δεν πίκρανα κανένα.
Αφήστε με να ζω στη μοναξιά μου
κι αν είμαι αλήτης και μπεκρής, δικαίωμά μου. ( Δις )
Με λεν' αλήτη και μπεκρή
μ' αν δεν τα πιω τον πόνο πώς να ξεγελάσω,
τις ατυχίες της ζωής
αν δεν απλώσει το μυαλό πώς να ξεχάσω.
Αφήστε με να ζω στη μοναξιά μου
κι αν είμαι αλήτης και μπεκρής, δικαίωμά μου. ( Δις )
Γιατί δε με προσέχεις
Στίχοι: Νίκος Καρανικόλας
Μουσική: Νίκος Καρανικόλας
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Διονυσίου
Κάθε βράδυ ξενυχτάω,
πάντα πίνω και μεθάω,
δε μπορώ ποτέ να κλείσω μάτι,
η ζωή μου είναι μαύρη,
από βάσανα γεμάτη,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
η ζωή μου είναι μαύρη,
από βάσανα γεμάτη,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.
Μ' έκανες δυστυχισμένο
και πολύ βασανισμένο,
μ' έχεις κάνει πια ένα κουρέλι,
στις ταβέρνες τριγυρίζω,
ούτε σπίτι δεν γνωρίζω,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
στις ταβέρνες τριγυρίζω,
ούτε σπίτι δεν γνωρίζω,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.
Μ' έκανες μπεκρής να γίνω
κι απ' τον πόνο μου να σβήνω,
μ' έχουν φάει οι δρόμοι, τα ξενύχτια,
απ' τα τόσα βάσανά μου
είναι μαύρη η καρδιά μου,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις,
απ' τα τόσα βάσανά μου
είναι μαύρη η καρδιά μου,
πες μου γιατί δεν με προσέχεις.
Ο Λουκάς
Στίχοι: Θεοδόσης Άθας
Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ζαμπέτας
Μια Τρίτη ο μήνας δεκατρείς, φτωχός αλήτης και μπεκρής
πήρε τον δρόμο ο Λουκάς να πάει στον κάτω κόσμο μπας
μπας και βρεθεί καμιά γωνιά, που να 'χει ο μήνας πάντα εννιά
Ο Χάροντας που καρτερεί στη πόρτα μπρος την παγερή
σαν πάει να μπει του κράζει μη, πρώτα κατέβαινε δραχμή
απένταρος ρε συ Λουκά πως πας στον κάτω κόσμο
Κυρ Χάροντά μου να χαρείς, κλάφτηκε ο γέρος ο μπεκρής
άσε να μπω να βολευτώ και την δραχμούλα στη χρωστώ
Στον κάτω Κόσμο ρε Λουκά πεθάνανε τα δανεικά
Μια Τρίτη, ποιος να φανταστεί, από τον κόσμο τον σταχτί
γύρισε πίσω ο Λουκάς στο καπηλειό της γειτονιάς
να δοκιμάσει άλλη μια που να 'χει ο μήνας πάντα εννιά
Κυρ Χάροντα με συγχωρείς, κλάφτηκε ...

Εν Αθήναις....αι απόκρεω

$
0
0
Ήρθες και πάλι
τρελό καρναβάλι
παντού σκορπώντας
γέλια, χαρά
και τη ζωή την έχεις μεταβάλλει
σε πανηγύρια και ξεφωνητά.


Ήρθαν οι απόκριες.....σιγά το πρωτότυπο κάθε χρόνο τα ίδια λέμε αλλά όταν αναφέρεσε στα παλιά είναι διαφορετικά.
Στα χρόνια των παιδικών χρόνων τότε που δεν σε ένοιαζε αν τα παπούτσια σου
είχαν μπαλωθεί περισσότερες φορές από του διπλανού σου στην κάμαρα της ίδιας αυλής.
Τότε που μπορούσες και περπατούσες χωρίς να γλυστράς με τα μπρός πίσω πέταλα στις σόλες που σου έβαζε τζάμπα ο παππούς τσαγκάρης.
Έτσι λοιπόν δεν ξεχνάς και τις μουτσούνες που αγόραζες από τον ψιλικατζή
τις χαρούμενες ημέρες του καρναβαλιού.
Χάρτινες μάσκες δηλαδή με λαστιχάκι που φόραγες και έβγαινες στην αλάνα
μαζί με τους φίλους και κυνηγιόσουνα.
Το χάρτινο καουμπόϊκο καπέλο που φύλαγες από την περσινή χρονιά...
Το μικρό σακκουλάκι με τον χαρτοπόλεμο που κρατούσες σαν πυρομαχικά...
Το γαϊτανάκι που όταν το έβλεπες έτρεχες μαζί με τα άλλα παιδιά....
Τα Σαββατόβραδα στα γλέντια μασκαρευόντουσαν 
και οι μεγάλοι....κέφι...χορός...
Και φυσικά δεν ξεχνάς ποτέ τον καλό γείτονα τον μεγάλο τροβαδούρο
που ερχότανε στο γλέντι της αυλής να πεί ένα τραγούδι να πιεί ένα κρασί 
να δώσει σε εμάς τους πιτσιρικάδες το χαρτζιλίκι και να πάει μετά στην Πλάκα και να μαγέψει τους θαμώνες.

Πίσω στα παλιά


Άνοιξε το Τριώδιο ...

$
0
0



....διαλέξτε αποκριάτικη μουτσούνα  
από την φωτογραφία.....δεν λέω καλή σαρακοστή
γιατί αυτή συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.....
Καλό κουράγιο!!!!!

Τρούμπα: Η καρδιά του Πειραιά και του ρεμπέτικου

$
0
0














«Σιγά – σιγά όμως ερχότανε στον Περαία η εξέλιξις. Οργανώθηκε το λιμάνι του Περαία που όλοι οι εργάτες του σχεδόν ήταν κλέφτες. Έγινε ο Οργανισμός, κυκλιδώματα γύρω στο λιμάνι, ατομική που μπαίνεις και που βγαίνεις, καταδότες εργάτες εν δράσει! Καταργηθήκανε οι βαρκάρηδες με αποζημίωση, τα καράβια πλευρίζουνε στο λιμάνι. Πάνε οι μαούνες(φορτηγίδες) που ήταν άσυλο για τους κλέφτες. Επεκτάθη η Αστυνομία Πόλεων!!! Βγήκανε άλλα επαγγέλματα, μηχανικοί, καπεταναίοι, ηλεκτρολόγοι κ.λπ. Τα παιδιά τους δουλεύανε την ημέρα και εσπούδαζαν το βράδυ.Οι οίκοι ανοχής έκλεισαν. Οι ντεκέδες έσβησαν. Πήραν την σκυτάλη οι τουρίστες, οι αριστοκράτες μας κ.λπ. Οι ταβέρνες έκλεισαν. Αμανές δεν ακούγεται τα βράδια στους κοντινούς δρόμους γιατί είναι φωτισμένοι και μπεκρήδες δεν υπάρχουνε. Οι μπαράγκες των συνοικισμών χάθηκαν και έγιναν διώροφα και τριώροφα σπίτια! Τα κοτέτσια και τα καταγώγια της Δραπετσώνας γκρεμίστηκαν και υψώθηκαν οκταώροφες πολυκατοικίες. Το Κολωνάκι του Πειραιώς! Ο μαραγκός, ο σουβαντζής, ο κάθε εργάτης έχει το αυτοκίνητό του ή την βέσπα του. Και αντί για ούζο ή κρασί, η κόκα – κόλα και η πορτοκαλάδα έχει το λόγο …».(1)
Μ’ αυτό το, ας μας επιτραπεί ο όρος, “λαϊκό ρέκβιεμ”, περιγράφει, ήδη από το 1975, στα απομνημονεύματά του, ο στιχουργός του ρεμπέτικου κι άγριος μάγκας και νταής του Πειραιά Νίκος Μάθεσης - Τρελάκιας (1907-1975), το “τέλος μια εποχής” για τον Πειραιά. Και πράγματι, ο Μάθεσης “θρηνεί” το τέλος των ημιπαράνομων χώρων του Πειραιά, της Δραπετσώνας αλλά και της Τρούμπας, και την εξαφάνιση των οίκων ανοχής, των τεκέδων, των καφέ αμάν, των καφέ κονσέρ και των καφωδείων. Η καρδιά του Πειραιά και του ρεμπέτικου, η Τρούμπα, είχε μεν πάψει πια να χτυπά, αλλά, έμελλε, να ζήσει για πάντα μέσα στα τραγούδια και στις λαϊκές αφηγήσεις των ρεμπετών. 
Μια τρόμπα που έγινε η φημισμένη Τρούμπα
Σύμφωνα με την παράδοση, η Τρούμπα του Πειραιά πήρε την ονομασία της από μια τρόμπα (αντλία) που ήταν τοποθετημένη στην περιοχή, στη, σημερινή, οδό της Β΄ Μεραρχίας κι από την οποία αντλούσαν νερό τα αγκυροβολημένα πλοία του λιμανιού του Πειραιά, αλλά κι οι αμαξάδες (2). Όταν μιλάμε για Τρούμπα, εννοούμε ένα οικοδομικό τετράγωνο, που ξεκινά από την Ακτή Μιαούλη και περικλείεται από τις, οδούς Φιλελλήνων, Κολοκοτρώνη και Σωτήρος Διός. Στη μέση αυτού του τετραγώνου της Τρούμπας βρίσκονται οι κεντρικοί της δρόμοι, οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά.
Η Τρούμπα του Μάθεση και του Λαπαθιώτη
Μια από τις πιο αυθεντικές λαϊκές περιγραφές της Τρούμπας βρίσκεται στα απομνημονεύματα του ρεμπέτη Νίκου Μάθεση – Τρελάκια, που δημοσιεύτηκαν, στην πλήρη μορφή τους, από τον γράφοντα. (3) Γράφει ο Μάθεσης για τον προπολεμικό Πειραιά και την Τρούμπα:
«Ο Περαίας πριν μισό αιώνα (4) με τα καταγώγια του, τους ντεκέδες, τα μπαρμπουταντζίδικα, τα Βούρλα και τα καφέ – σαντάν του … Ο Περαίας με τους νταήδες του, τους μάγκες, τους ρεμπέτες, τους αγαπητικούς, τους πορτοφολάδες και τους κλέφτες των λιμανιών …
… Τότες ο Περαίας ήταν πολύ άγριος. Από τη μια ο αποκλεισμός, από την άλλη τα πολιτικά μίση. Οι φόνοι στα Καρβουνιάρικα Τρούμπα και Τζελέπη ήταν στην ημερησίαν διάταξιν. Όσο για ντεκέδες από την Πειραϊκή, Παναγίτσα, Άγιο Νείλο, Άγιο Νικόλα, Γύφτικα, στο Χατζηκυριάκειο, στην Τρούμπα και όσο πιο πέρα πήγαινες, Άγιο Διονύση, εκεί φουμάρανε στο δρόμο. Ζάρια μες στο δρόμο παίζανε, περνούσε ο χωροφύλακας και δεν του έδινε κανείς σημασία, παρά τραβούσανε την δίκοπη επιδειχτικά να την δει! Τι να έκανε ; Από στρατιώτη αγράμματο βουνήσο τον ρίξανε χωροφύλακα στον Περαία μες στα λυσσασμένα τσακάλια. Πρωτοδικείο, Εισαγγελία δεν είχε τότε ο Περαίας! Απ’ την Αθήνα κατέβαιναν οι νωματαρχέοι νταήδες να επιβάλλουν την τάξη και να συλλάβουν κανέναν επικίνδυνο καταζητούμενο. Ο Μαρούδας και ο Γαλιγάλης, οι μάγκες είχανε συνθέσει και στίχους για τους μόρτες καταδότες και ας μην τους ήξεραν και το τραγουδούσαν παίζοντας το μπουζούκι τους:
Που ’σουνα και ήλθες πάλι
ρουφιανιά του Γαλιγάλη.
Η πουστιά μας του Μαρούδα
άσπρα μούρα μαύρα μούρα.
ή
Πουστιά του Μαρούδα
και ρουφιανιά του Γαλιγάλη
έφυγες και ήλθες πάλι.
Ο Πειραιάς τότε είχε και έφιππη χωροφυλακή. Χαμαιτυπεία είχε μόνο τα Βούρλα που τώρα είναι φυλακές. Εκεί οι γυναίκες τότε δε βγαίνανε έξω, απαγορευότανε αυστηρώς. Αλλά οι αγαπητικοί είχαν τον ντρόπο τους και πηδάγανε και τα μεσάνυχτα μέσα παρ’ όλο που φυλάγανε άγριοι εύζωνοι! Αλλά καμιά δεν μαρτυρούσε. Φόνοι γινόντουσαν κάθε τόσο, αιτία βέβαια ήταν οι γυναίκες αλλά όσοι εγκληματούσαν για την γυναίκα, αυτή ήταν υποχρεωμένη μέχρι να βγει απ’ την φυλακή να τον συντηρεί. Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, θα σκοτωνότανε απ’ τους φίλους του. Αλλά και όταν έβγαινε, η πρώτη του δουλειά ήταν να στεφανωθεί, απαραίτητος κανών!!! Για τον σκυλόμαγκα ο άγραπτος νόμος είναι σκληρός!
Καφωδεία ο Πειραιάς είχε πολλά γύρω στην Ντρούμπα. Απάνω στο πάλκο έπαιζαν τσιφτετέλια, ζεϊμπέκικα κ.λπ. Κάτω στο πάλκο ορχήστρα ευρωπαϊκή, πιάνο, βιολί και τζάζι για ταγκό κ.λπ. Και μπροστά χαμηλά, σχεδόν κάτω ήταν δώδεκα κορίτσια σε παράταξη άβαφτες Γερμανίδες που έπαιζαν με την σειράν τους βιολιά. Αυτή την διαρρύθμιση είχαν όλα τα καφωδεία της Τρούμπας. Οι φόνοι εκεί γινόντουσαν συχνότατα. Αφού του έτρωγε τα λεπτά του και τον έκανε στούπα, του έλεγε να την περιμένει απέξω! Και η αρτίστα έβγαινε αγκαζέ με τον ντερβίση της, αλλά και ο άλλος ο επαρχιώτης άγριος και το ψυχικό γινότανε …
Επίσης και τα παιχνίδια ήταν πάνπολλα (λέσχες). Μέσα κάθε καρυδιάς καρύδι, μπράβοι, αβανταδόροι, μούτρα, να μπουν αμέσως στη φυλακή σε ένα γνέμα! Φόνοι πιο πολλοί στα παιχνίδια γιατί έχανες τα λεπτά σου, ίσως και ξένα που στα είχαν εμπιστευθεί να τους ψωνίσεις κάτι πράγματα. Και το αίμα ανέβαινε στο κεφάλι και …
Όσο για μάγκες, δηλαδή ρεμπέτες, κάθε συνοικία είχε τους δικούς της. Αν ακουγότανε κανένας ρεμπέτης καλός με πράξεις σωστές ρεμπέτικες, δηλαδή παλληκαρίσιες εξηγήσεις, τότε ακουγότανε και στον Πειραιά, δηλαδή στη καρδιά του Πειραιά. Στα παιχνίδια που είχαν οι νταήδες οι αναγνωρισμένοι … Έσπαγε τα δεσμά της συνοικίας του και από μαχαλόμαγκας αφανής γινότανε διεθνής. Αναγνωριζότανε από όλες τις συνοικίες, αλλά πως; Έπρεπε με έργα και όχι με λόγια, να μαλώσει, να μαχαιρώσει, να μπιστολίσει, να τραυματίσει καλόν νταή ανεγνωρισμένον, ασχέτως εάν δεν πήγε στην φυλακή. Μηνύσεις δεν γινόντουσαν, θα καθαρίζανε στον δεύτερο γύρο που θα έβγαινε ο χτυπημένος απ’ το νοσοκομείο … Η αστυνομία το μάθαινε και ερχότανε να σου πάρει κατάθεση και εσύ τους έλεγες ότι έπεσες από ένα μικρό γκρεμό και σου μπήκαν κάτι σίδερα στην κοιλιά … και σου έλεγε μακάρι μόλις βγεις να σου μπούνε κι άλλα να ησυχάσουμε από εσάς τα τομάρια … Αν όμως έκανες μήνυση κατέρρεες αυτομάτως και όλοι οι μάγκες είχαν να κάνουν με σένα και να σε ξεφτιλίζουν … Τέτοια γινόντουσαν που και που, μάλλον από γερασμένους νταήδες και από φιγουρατζήδες ρεμπέτες …
Όσο για μπουζούκια, ο Πειραιάς με τις γειτονιές τις μάγκικές του ήτανε μια ορχήστρα πλήρης. Μέρα και βράδυ από όπου και να πέρναγες, δηλαδή από καφενείο, άκουγες το κελάηδισμα του μπουζουκιού ή του μπαγλαμά και την μυρωδιά της ταλμίρας(χασίς) ή από αργιλέ ή από τσιγαριλίκι. Και αυτός που το έπαιζε δεν ήταν κανά παιδάκι, ήταν άνθρωπος της τούφας και το είχε μάθει στο σχολείο – φυλακή. Έτσι λεγότανε η φυλακή για να μην καταλαβαίνουν οι ανίδεοι … Παιδιά κάτω των 20 χρόνων και ανώμαλοι απαγορευότανε η είσοδος διά καρπαζάς, σβουριχτής και κλοτσάς! Εδώ το νταραβέρι είναι του τάδε και συχνάζει όλο το σκυλολόι …».(5)
Στην Τρούμπα διαδραματίζεται κι η υπόθεση της νουβέλας «Το τάμα της Ανθούλας» του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. (6) Όπως επισημαίνει κι ο Γιάννης Παπακώστας, που έχει τη φιλολογική επιμέλεια της έκδοσης: … ένα μέρος αναφέρεται στον κόσμο του περιθωρίου ή καλύτερα στον χώρο του υποκόσμου, με βασικά στοιχεία τη σωματεμπορία, τον τζόγο και ιδίως τα ναρκωτικά … με κυρίαρχο στοιχείο τους τεκέδες, όπου συγκεντρώνονται δραπέτες των φυλακών, λιποτάκτες, ναρκομανείς, σωματέμποροι και γενικότερα ο κόσμος της νύχτας … Στο κέντρο(της νουβέλας) βρίσκονται άλλοτε μεμονωμένα άτομα κι άλλοτε ομάδες ατόμων, ενταγμένα στον ίδιο περίπου χώρο του Πειραιά(Τρούμπα, φτωχογειτονιές, λιμάνι).» Και βέβαια, ο Λαπαθιώτης ήταν ο ίδιος θαμώνας των συγκεκριμένων χώρων και περιοχών, ως κυνηγός “τεχνητών παραδείσων” κι άρα αυτόπτης μάρτυρας των συνθηκών που κατέγραφε, αφού επισκεπτόταν τους «τεκέδες της Τρούμπας για να φουμάρει με τους ντερβίσηδες», κάτι που, φυσικά, αντικατοπτρίζεται και στη νουβέλα του, «αφού ο χώρος όπου αναφέρεται ένα μεγάλο μέρος αυτής είναι η Τρούμπα και βέβαια η Πειραϊκή.». «Κοντολογίς», όπως συνοψίζει ο Παπακώστας, «έχουμε ένα πεζό με έκδηλα τα στοιχεία της προσωπικής εμπειρίας … ένα δράμα, μέσω του οποίου προβάλλει η ζωή του ίδιου και του κύκλου του στους τεκέδες της έρημης Πειραϊκής ακτής και στα συναφή στέκια της Τρούμπας».(7) Αξίζει να μεταφέρουμε εδώ την περιγραφή ενός τεκέ και των όσων διαδραματίζονταν μέσα σ’ αυτόν, όπως καταγράφεται στη νουβέλα του Λαπαθιώτη:
«Η παρέα, μες στη σπηλιά του Νταλαβέρη, τραγουδούσε. Πρώτα το ’φερνε ο Ντάνας, με τη βαριά του, τη βραχνή φωνή, κ’ ύστερα το ’παιρναν οι άλλοι, στη σειρά, και το ξαναγύριζαν απ’ όλες τις μεριές, θρηνητικά, μονότονα, με πάθος – με τα γυαλωμένα τους τα μάτια, σαν καρφωμένα σ’ έναν εφιάλτη, με τις μεγάλες κόρες τους ακίνητες, σα φλογισμένες από μιαν ανείπωτη λαχτάρα, σαν απολιθωμένες σε μιαν έκσταση, σα φαγωμένες και πυρπολημένες από κάποιους έξαλλους και μαύρους πυρετούς:
Μαννάκι μου, μαννάκι μου, πονεί το κεφαλάκι μου!
Ο αέρας ήταν μολεμένος απ’ τη βαριά θολούρα του καπνού, απ’ τις ζεστές και σφυριχτές ανάσες, απ’ την υγρή τη μυρουδιά της μούχλας, που πλημμυρούσε γύρω τους τοίχους της σπηλιάς. Ένα καντηλάκι τρεμόσβηνε στην άκρη, κ’ έριχνε πέρα, στα σκαμμένα βράχια, τις μεγάλες του σκιές, που παίζανε, κι αυτές φανταστικά. Ήταν καθισμένοι όλοι χάμου, στριμωγμένοι σ’ έναν στενόν κύκλο, άλλοι σταυροπόδι κι άλλοι πεσμένοι δίπλα, κι άλλοι τ’ ανάσκελα, βαριά μαστουρωμένοι, με τα’ απλανή, τα’ αλλοίθωρά τους μάτια, σβησμένα και χαμένα στο κενό. Ήταν οι περισσότεροι ξυπόλητοι. Κι αυτοί που ήταν καθισμένοι σταυροπόδι περνούσαν κάθε λίγο το μαρκούτσι, ένας στον άλλο, με μονότονες κινήσεις, βαριές, μηχανικές, ληθαργικές. Κ’ έκλαιγαν, πιο πολύ που τραγουδούσαν. Κι ο πνιγηρός, πηχτός καπνός, ανέβαινε ντουμάνι:
Μαννάκι μου, μαννάκι μου, πονεί το κεφαλάκι μου!
Κι ο ναργιλές γουργούριζε στη μέση – και κείνοι ήταν στοιβαγμένοι γύρω, κι όλο ρουφούσαν μ’ αγκομαχητά, σαν άνθρωποι που κρύβουν τον καϊμό τους, τον θάβουν στα κατάβαθα της γης, γιατί δεν πρέπει να βγει ποτέ στο φως, γιατί δεν πρέπει να τον δει το φως και φοβηθεί … Μόνος ο Νταλαβέρης ήταν σκυφτός στη μέση, και φυσούσε, που και που, το ναργιλέ, κι έβανε κάρβουνα, κι άλλαζε τουμπεκί. Και το μαρκούτσι γύριζε στα διψασμένα στόματα, γύριζε χωρίς να κάνει στάση, σα μια μεγάλη κολασμένη βρύση, που τη ζητούν, τη λαχταρούν τα χείλη κ’ οι καρδιές, λες για να πνίξουν το βαρύ τους άχτι, μ’ έν’ άλλο, πιο βαρύ και πιο πικρό … Κι ο γοερός, αλλόκοτος σκοπός, όλο γυρνούσε και ξαναγυρνούσε, κι ο καϊμός του, κ’ η αλλοφροσύνη του, έσκαβε και βαθούλωνε τα βράχια. Και το καντηλάκι, φοβισμένο, σπαρταρούσε μες στα σκοτεινά, κάνοντας να χορεύουν οι σκιές – σα να ζητούσε από κάπου μια βοήθεια, μες στο πέλαγος εκείνο του καϊμού, που τράνταζε και σάρωνε τα πάντα:
Μαν – νά – κι μου, μαν – νά - κι μου … ,
πο – νεί το κε – φα – λά - κι μου … !».(8)

Όταν ο Ζαμπέτας έλεγε για τον Νταλάρα: Γιωργάκη μην τολμήσεις να αγγίξεις αυτά τα τραγούδια

$
0
0

Όταν ο Ζαμπέτας έλεγε για τον Νταλάρα: Γιωργάκη μην τολμήσεις να αγγίξεις αυτά τα τραγούδια [video]
Aυθεντικός, αμετανόητος, μυθικός ο Γιώργος Ζαμπέτας σε μια σπάνια συνέντευξή του την άνοιξη του 1989 στους Αλέξη Βάκη και Νίκο Ζούκα. Έστελνε μήνυμα στον Γιώργο Νταλάρα να μην αγγίξει κάποια τραγούδια του Μπιθικώτση λέγοντας «Αυτά θα παραμείνουνε να πούμε, όπως παραμείνανε να πούμε.. οι κολόνες του Παρθενώνος να πούμε.. εκατομμύρια έτη θα τραγουδιέται αυτό μόνο με τον Μπιθικώτση... με κανέναν άλλονε!».
Είναι χαρακτηριστικό ότι καθ' όλη τη διάρκεια της συνομιλίας που εντοπίσαμε στο musicpaper.gr, ο Γιώργος Ζαμπέτας αναφερόταν στον Γιώργο Νταλάρα, αποκαλώντας τον Γιωργάκη. Αναφέρει μεταξύ άλλων «Κάνει κάτι "κωρονάλε" και κάτι "κωρομινάλε" και κάτι "σου πα μου πες " και κάτι "σαλταπήδες" μέσα να πούμε στον δίσκο αυτόνε, που τον έχω ακούσει να πούμε... οι οποίες είναι τελείως άσχετες με το πνεύμα του δίσκου, με το πνεύμα του «Άξιον Εστί»... ουδεμία σχέση με το «Άξιον Εστί».

πηγή

Στην Γερμανική Κατοχή

$
0
0



Από το 1942, με τη συνεργασία του Υπουργείου Παιδείας και της Κεντρικής Επιτροπής Συσσιτίων, οργανώθηκαν Εστίες παρασκευής συσσιτίου για τους μαθητές των σχολείων της Αθήνας (αρχικά των δημοτικών, αργότερα και των γυμνασίων). Μια από τις πρώτες Εστίες που λειτούργησαν ήταν η Εστία του Πολυτεχνείου που τροφοδοτούσε μεταξύ άλλων και το κέντρο διανομής της οδού Λιοσίων 42, από το οποίο έπαιρναν συσσίτιο οι μαθητές των σχολείων της περιοχής Πατησίων.

Η ψυχαγωγία
Τα χρόνια της ναζιστικής κατοχής ήταν χρόνια δύσκολα, όμως ο κόσμος ήθελε και να διασκεδάσει. Έτσι, τα θέατρα και οι κινηματογράφοι συνέχισαν τη λειτουργία τους προσαρμόζοντας τις παραστάσεις τους στο ωράριο κυκλοφορίας. Τα θέατρα έδιναν απογευματινή παράσταση στις 3 μ.μ. και βραδινή στις 5 μ.μ. ενώ οι κινηματογράφοι λειτουργούσαν από το πρωί ως τις 8 το βράδυ. Στην περιοχή Πατησίων βρίσκονταν τα θέατρα Αλάμπρα και Αργυροπούλου και οι κινηματογράφοι Αλάσκα και Ροζικλαίρ στην Πατησίων, Άρης στην Αχαρνών και Σπόρτιγκ στο τέρμα Πατησίων. Οι ταινίες που έπαιζαν ήταν ξένες και προέρχονταν κυρίως από τις χώρες του άξονα. Παράλληλα, στη Φωκίωνος Νέγρη λειτουργούσαν κέντρα διασκέδασης με μουσικό πρόγραμμα και στο αναψυκτήριο «Άλσος», στο Πεδίο του Άρεως, στρατιωτικές γερμανικές μπάντες έδιναν συναυλίες για φιλανθρωπικούς σκοπούς.

Η «φραπελιά»

$
0
0


Φραπελιά«Φραπελιά, φραπελιά και Κώτσο βασιλιά!» αναφωνούσε στις αρχές του 2007 η τηλεόραση. Με μανία και πάθος. Και αν τα ευτράπελα με τη δημοπρασία της βασιλικής περιουσίας αφορούσαν το εθνικό μας γόητρο, τα ευτράπελα με τον πολτό από φύλλα ελιάς που «θεραπεύει» ­ έλεγαν ­ πάσαν νόσον αφορούσαν κάτι πολύ πιο σοβαρό: την εθνική υγεία.
Την πρώτη συνταγή για το… θαυματουργό ματζούνι έδωσε από τη συχνότητα του Antenna η φιλόδοξη ελληνίδα Οπρα Γουίνφρεϊ Τατιάνα Στεφανίδου. Η υστερία όμως που ξέσπασε στους ανά την Ελλάδα ασθενείς, από εκείνους που έπασχαν από σπαστική κολίτιδα ως τους καρκινοπαθείς, άρχισε μετά την αφιερωμένη στον χυμό από φύλλα ελιάς εκπομπή «Η ζωή είναι παιχνίδι» της ΝΕΤ, με την Αννα Δρούζα.
Με καλεσμένη την υπέρμαχο της θεωρίας των θαυματουργών φύλλων στοματολόγο και ομοιοπαθητικό Αθανασία Καραμπάτσου (η οποία θα γνώριζε μεγάλες τηλεοπτικές δόξες τις επόμενες ημέρες) και λοιπούς επιστήμονες, και μη, η εκπομπή αναφέρθηκε εκτενώς «στις ευεργετικές ικανότητες των φύλλων της ελιάς αλλά και άλλων βοτάνων», φιλοξενώντας και «άτομα που καταπολέμησαν χρόνιες παθήσεις με τη χρήση βοτάνων».
Όλα αυτά είχαν γίνει στις 23.1.2007. Μια εβδομάδα μετά, στις 29/1, η κυρία Δρούζα ξαναχτύπησε, με την «ευεργετική χρήση των φύλλων ελιάς». Πάλι; Πάλι, αφού, σύμφωνα με δελτίο Τύπου, «η δική σας ανταπόκριση και το δικό σας ενδιαφέρον για την ευεργετική δράση του χυμού ξεπέρασαν κάθε προσδοκία μας! Παρουσιάζουμε ξανά αναλυτικά την παρασκευή του χυμού, σε ποιες παθήσεις κάνει καλό, τι ποσότητα πρέπει να πίνουμε και απαντάμε σε όλες τις ερωτήσεις σας».
Κινδύνεψαν ασθενείς
Η (ειδική επί του θέματος) στοματολόγος και ομοιοπαθητικός κυρία Καραμπάτσου ήταν πάλι εκεί, όπως ήταν και σε άλλες εκπομπές της πρωινής ζώνης και σε δελτία ειδήσεων, όπου το ένα μετά το άλλο είχαν αρχίσει να ασχολούνται με το θέμα. Οι διαβεβαιώσεις εκείνων που εμφανίστηκαν ως ειδικοί, ότι ο πολτός των φύλλων ελιάς είναι πανάκεια, έκαναν πολύ κόσμο (βασανισμένο από ανίατες συχνά αρρώστιες κόσμο) να ελπίσει. Ακόμη και να πιστέψει ότι βρέθηκε λύση και για το δικό του πρόβλημα.
Τα πλάνα με τους ασθενείς να πίνουν το παρασκεύασμα άρχισαν να πέφτουν το ένα μετά το άλλο. Ο Γιώργος Παπαδάκης, ο Γιώργος Αυτιάς, οι Δημήτρης Καμπουράκης και Γιώργος Οικονομέας, ασχολήθηκαν με το θέμα, επιτείνοντας την υστερία. Τηρώντας, υποτίθεται, κάποιες αποστάσεις. Πρόκειται για μια νέα τηλεοπτική τακτική η οποία όλο και περισσότερο χρησιμοποιείται: για να μη χάσουν το όποιο θέμα, το έχουν δεν το έχουν διασταυρώσει, το βγάζουν στον αέρα, δηλώνοντας την ίδια στιγμή ότι μπορεί να είναι έτσι αλλά μπορεί και να μην είναι έτσι… Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι έχουν βγάλει την ουρά τους (μερικώς) έξω. Και όμως, τη ζημιά τους την έχουν κάνει.
Γιατί πράγματι κινδύνεψαν άνθρωποι. Αυτό τελικά αποδείχτηκε όταν, μετά την (καθυστερημένη) παρέμβαση του υπουργού Υγείας Δημήτρη Αβραμόπουλου, στις 30/1, οι ίδιες εκπομπές που έβγαζαν στον αέρα όλους όσοι ισχυρίζονταν ότι ωφελήθηκαν από τον πολτό, άρχισαν να εμφανίζουν και εκείνους (και δεν ήταν λίγοι) οι οποίοι ή δεν είχαν δει βελτίωση ή είχαν κινδυνέψει από τη χρήση του.
Παρέμβαση εκ των υστέρων
Πήρε, λοιπόν, σβάρνα ο κ. Αβραμόπουλος τα κανάλια, άρχισαν (πρώτες) οι ειδήσεις του Mega να αμφισβητούν όσα είχαν ως τότε ειπωθεί, άρχισαν οι δημοσιογράφοι των άλλων καναλιών να μαζεύουν τα ασυμμάζευτα… Την ίδια στιγμή, στις 30 Ιανουαρίου πάντα, ο υφυπουργός Υγείας Αθανάσιος Γιαννόπουλος με επιστολή του προς το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης ζητούσε την παρέμβασή του. Και το ΕΣΡ απηύθυνε σύσταση προς όλα τα τηλεοπτικά μέσα «να αποφεύγουν τη δημιουργία υπέρμετρης ελπίδας ή σύγχυσης στο κοινό». Το κλίμα είχε αλλάξει. Η θαυματουργή ελιά, όπως μας την παρουσίαζαν από την τηλεόραση, παρουσιαζόταν τώρα από τους ίδιους δημοσιογράφους ως «τσαρλατάνος». Μια τσαρλατάνος που στο μεταξύ είχε προκαλέσει ­ εκτός από τα μύρια όσα προβλήματα υγείας σε όσους τη χρησιμοποίησαν ­ ακόμη και έγκλημα: αδελφός σκότωσε τον αδελφό του επειδή δεν συμφωνούσε να χορηγήσουν τη φραπελιά στον καρκινοπαθή αδελφό τους!
Παιχνίδια με τη ζωή
Η ασυδοσία, στο θέμα της φραπελιάς αυτή τη φορά, έφερε τη σφραγίδα της ΝΕΤ. Στην ιδιαίτερη προβολή του «μαντζουνιού» πρωταγωνίστησε η κρατική τηλεόραση, η οποία μέσα από τις εκπομπές της κυρίας Αννας Δρούζα διαφήμιζε τόσο την «εφευρέτρια» του μαντζουνιού όσο και το ίδιο το προϊόν. Και μάλιστα όχι σε μία αλλά σε δύο εκπομπές «λόγω του αυξημένου ενδιαφέροντος του κοινού», όπως τόνιζε η κυρία Δρούζα.
Να σημειώσουμε ότι η ΕΡΤ δεν ζήτησε συγγνώμη για τις εν λόγω εκπομπές. Το μόνο που αρκέστηκε να κάνει ήταν, όπως ανακοίνωσε, μια σύσταση στην εταιρεία παραγωγής. Και ας φώναζαν οι Βασίλης Λυριτζής και Δημήτρης Οικονόμου από την πρωινή εκπομπή τους – στη ΝΕΤ – για τα ευτράπελα που συνέβαιναν στο «Η ζωή είναι παιχνίδι». Οι διευθύνοντες και το κανάλι απασχολημένοι με τα… παιχνίδια τους δεν τις άκουσαν τις φωνές τους.
Παρά τις ομοιότητες των παραπάνω υποθέσεων (της «φραπελιάς», του «νερού του Καματερού» κλπ), αλλά και άλλων που αναδείχθηκαν αργότερα, όπως του Βιετναμέζου βελονιστή ή του γιατρού Μηλιόπουλου (του ανθρώπου που νίκησε τον καρκίνο κι αξίζει…Νόμπελ, σύμφωνα με αφίσα του), το γεγονός παραμένει: σε κάθε περίπτωση, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα…


πηγή

Ελληνίδες πουτάνες - οι καλύτερες της Ευρώπης!

$
0
0





Ο Σήφης, πενήντα τριών ετών λαδέμπορας από τα Σύρφακα των Δερβενοχωρίων, κατεβαίνει στο κέντρο της Αθήνας σταθερά κάθε Πέμπτη. Κόβει τις βόλτες του στα κωλάδικα και «ζυγίζει καταστάσεις». Όταν βρει «το σωστό το παιδί», πίνει κανα δυο ποτάκια μαζί της και μετά την παίρνει «πακέτο» στο ξενοδοχείο, για ολονυχτία
Σε κάποια από αυτά τα μαγαζιά, τον ξέρουν και τον περιμένουν.
- Καλώς ήρθατε κ. Σήφη μας…
- Τι καινούριο έχουμε, μαντάμ Τζίνα?

Ομόνοια, Λεωφόρος Βουλιαγμένης, Άγιος Ιωάννης Κυνηγός, Χαυτεία, λεωφόρος Αθηνών, πλατεία Αμερικής, Μάρνη, πλατεία Βάθη.
Όλη η Αθήνα ένα απέραντο μπουρδέλο.
Τώρα με την κρίση κάνουμε και εξαγωγές! Το πρωτοέγραψε η ιταλική Μεσαντζέρο, το προσυπογράφει και ο Σήφης.
«Στο λέω εγώ και να το καταγράψεις. Σε δύο χρονάκια οι Ελληνίδες πουτάνες θα είναι οι βασίλισσες της Ευρώπης…»

Διότι ως εκ της πολυετούς εμπειρίας του, ο Σήφης είναι άριστος γνώστης του αντικειμένου.
Και έχει άποψη.
Και δεν έχει άποψη μόνο για το εγχώριο προϊόν.

«Άκου δω φιλαράκι. Εγώ, λόγω που ταξιδεύω συχνά στην Ευρώπη για δουλειές, ξέρω τι παίζεται, από τη μία πλευρά της ηπείρου ως την άλλη. Και σου λέω ένα πράγμα…
Μέχρι πέρσι δεν έβρισκες Ελληνίδα στις πιάτσες του ευρωπαϊκού αγοραίου έρωτα, ούτε για να την κορνιζάρεις να την κρατήσεις για ενθύμιο. Αμερικάνες έβρισκες. Γαλλίδες έβρισκες. Ρωσίδες, Βουλγάρες, Μολδαβές, Αλβανίδες, μαύρες, όσες τραβούσε η ψυχή σου.
Ελληνίδα όχι.
Οι Ελληνίδες το είχανε ψηλά το από τέτοιο τους. Η Ελληνίδα ακόμα και αν γαμιόταν για τα λεφτά, το κρατούσε κρυφό. Ναι, εντάξει, θέλω τόσα αλλά μάγκα μου μετά τσιμουδιά. Γιατί έτσι κι ακούσω τίποτα σου μου του στη γειτονιά εξαιτίας σου, θα σου κόψω τ’ αρχίδια. Και ήξερες πως ήτανε ικανή να το κάμει. Και την πηδούσες ωραία και καλά, στο ιγκόγνιντο. Και σε ξενοδοχείο ασφαλείας. Όχι σε τίποτα μπουρδελιάρικα της Ομόνοιας. Τριών αστέρων και άνω. Και αν έβρισκες καμιά να σου κάτσει.
Διότι η Ελληνίδα δεν έβγαινε στο κλαρί. Ούτε μοστράριζε στην πιάτσα. Στο μιλητό και μέσω γνωριμιών και αφού σε ζύγιζε πρώτα, αν είσαι σωστός.  Αφού για να καταλάβεις, εγώ ο ίδιος είναι ζήτημα αν είχα πηδήξει πριν από την κρίση μία με δύο Ελληνίδες. Σχεδόν είχα ξεχάσει τι παναπεί ελληνικός κώλος. Αν δεν το έκαμα και μια φορά στο τόσο με τη γυναίκα μου, θα νόμιζα ότι για να σου σηκωθεί πρέπει να σου μιλήσουνε στα ρώσικα…»

Η χρεωκοπία της Ελλάδος ανέτρεψε τα πάντα, στις αγορές του πληρωμένου έρωτα.
Έλληνες και Ευρωπαίοι ευκατάστατοι κύριοι, αντίκρισαν προς μεγάλην τους χαρά, να εμφανίζονται στις διεθνείς και εντόπιες πιάτσες νεαρά κορίτσια, καταβεβλημένα από την έλλειψη τροφής, όμορφες μαμάδες που δεν είχαν ούτε ένα ευρώ να αγοράσουν γάλα στα παιδιά τους, θελκτικές κυρίες που ως τότε είχανε μάθει να ζουν μια αξιοπρεπή ζωή, έτοιμες να τα δώσουνε όλα για ένα κομμάτι ψωμί, αποφασισμένες να επιζήσουν αυτές και τα παιδιά τους, πάση θυσία.
Κι οι βολεμένοι όλου του κόσμου, ριχτήκανε με βουλιμία στη λεηλασία των απελπισμένων.

Ο Μπρούνο [ψευδώνυμο], Ιταλός νταβατζής από το Ρίμινι, δίδει μια εναργή εικόνα της καταστάσεως.
«Τις Ελληνίδες δεν τις είχαμε καν στο πρόγραμμα. Φέρναμε μέσα κοπέλες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, πολλές μιγάδες κι αραπίνες αλλά στις Ελληνίδες δεν πήγαινε ο νους μας. Μετά μας ήρθανε μόνες τους μερικές, κυρίως φοιτήτριες από την Πάτρα, που θέλανε να βάνουν κάτι στο στομάχι τους, γιατί τις είχε κόψει η πείνα
Πόβερε ραγκάτσε!
Και όχι προφεσόρες στο επάγγελμα. Περνούσανε απέναντι με τα πλοία της ΑΝΕΚ και λογαριάζανε να μείνουν στη δουλειά όλο το καλοκαίρι. Ύστερα πάλι πίσω, στα σπίτια τους, γιατί πολλές είχανε και οικογένεια να φροντίσουν…
Στην αρχή λέγαμε να τις διώξουμε, για να μην μας χαλάνε την πιάτσα. Αλλά είδαμε ότι οι πελάτες ξετρελαινόντουσαν μαζί τους. Μην με ρωτάς γιατί. Δεν έχω ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι όπου υπήρχε Ελληνίδα, όλες οι άλλες δεν σταυρώνανε πελάτη.  Ακόμα και οι Ρωσίδες, που τις έχουμε για τις πιο όμορφες, καθόντουσαν στην πιάτσα και έξυναν τα μουνιά τους.
Οι Ελληνίδες τώρα να σου πω, και αντικειμενικά αν το δεις, δεν είναι οι πρώτες κουκλάρες. Μερικές είναι και χοντρούλες. Τις βλέπεις έτσι, ανάμεσα στα ατελείωτα τα κορμιά, στις Ουκρανές και στις μιγάδες και λες – σιγά τώρα μη δουλέψει αυτή. Άσε που κάποιες είναι και μαμάδες. Έχω φέρει εγώ κορίτσια από τη Θεσσαλονίκη, που έχουνε και ένα και δύο παιδιά. Κι ούτε να πεις πως είναι όλες τους πολύ νέες. Βλέπεις και τριαντάρες, βλέπεις ακόμα και σαραντάρες. Αλλά, έτσι και ρωτήσεις πελάτη για τις εντυπώσεις του, μετά το πήδημα, σου λέει  μάμα μία! Αυτήνα γουστάρω και να μου την ξαναφέρεις…
Βα μπενε, λέμε εμείς, ο πελάτης θέλει Ελληνίδα, θα του φέρουμε Ελληνίδα.
Και οργανώσαμε την επιχείρηση.
Μαζεύουμε τα κορίτσια στην Πάτρα ή στην Ηγουμενίτσα, τους μαθαίνουμε δυο τρία πράγματα για τη δουλειά, τους μαθαίνουμε και λιγάκι τη γλώσσα, να ξέρουνε να πούνε δυο κουβέντες στην πολιτσία, άμα τις πιάσουν και μετά τις διοχετεύουμε σε όλες τις πρωτεύουσες της Ευρώπης. Μπορώ να σου πω ότι τώρα πλέον συνεργαζόμαστε με άλλους συναδέλφους στο Βερολίνο, στη Ρώμη, στο Παρίσι, ακόμα και στην Αγία Πετρούπολη. Σε λίγο καιρό θα το δεις, ότι οι Ελληνίδες πουτάνες θα είναι οι πιο περιζήτητες στην Ευρώπη. Κι η προσφορά ολοένα μεγαλώνει. Θα ξεπεράσουνε σε αριθμό ακόμα και τις Βουλγάρες. Κι έτσι που μας έρχονται θεονήστικες, τις φέρνουμε και εύκολα βόλτα. Εμένα μου έχει τύχει κοπέλα, που ήρθε και με βρήκε μονάχη της στο ριστοράντε, ενώ έτρωγα πίτσα. Αριστοκρατική η γυναίκα, δεν έβγαζε άχνα. Και ξαφνικά τηνε βλέπω έτσι και λιγοθυμάει.
Μαντόνα μία! Η κοπέλα λιποθύμησε γιατί είχε να φάει τρεις μέρες. Της μύρισε η πίτσα και έπεσε κάτω ξερή. Ήτανε πρόθυμη να πηδηχτεί για μια μακαρονάδα. Θα μπορούσα να την κάμω ότι ήθελα αλλά εμείς είμαστε επαγγελματίες. Δεν εκμεταλλευόμαστε τους εργαζόμενους. Της δίνω όσα παίρνουν και οι άλλες και δεν της κλέβω ούτε λιρέττα. Και να σου πω και κάτι ακόμα…
Άμα οι πολιτικοί σας φερόντουσαν όπως εμείς οι νταβατζήδες, δεν θα σας είχανε φτάσει σε τέτοια χάλια. Διότι εμείς σινιόρε, ναι μεν τα παίρνουμε στην ψύχρα αλλά φροντίζουμε να μείνει και κάτι στην εργαζόμενη, για να έχει να τρώει και να ανοίγει τα πόδια της, το βράδυ. Ενώ οι πολιτικοί σας αδερφέ μου, δεν σας αφήνουνε ούτε τα κυλοτάκια σας.
Πόρκα μιζέρια, που λένε και στο χωριό μου…»

Μιαν ερμηνεία στο ερώτημα του γιατί οι Ελληνίδες πόρνες έχουνε γίνει ανάρπαστες στην Ευρώπη, δίδει ο Αλέξιος Α. Δέλτα, ανώτερος δημόσιος υπάλληλος.
Ο Αλέξιος σπανίως καταφεύγει σε γυναίκες του πεζοδρομίου. Συνήθως επισκέπτεται πολυτελή στούντιο, όπου οι εργαζόμενες ελέγχονται αυστηρά για την καθαριότητα τους και περνάνε από τακτικές ιατρικές εξετάσεις.
Άλλωστε ο ίδιος όπως και η σύζυγος του, είναι και υγιεινιστής και οικολόγος και ενεργό μέλος σε πολλές ΜΚΟ.

«Εδώ στην Ελλάδα αγαπητέ μου, ο κοσμάκης πέρασε από μια καλή εποχή, προτού να πέσει στη χρεωκοπία. Οι κοπέλες που έρχονται σήμερα να πιάσουνε δουλειά στα στούντιο δεν μεγαλώσανε στη βρώμα και στην ανέχεια, όπως οι Αλβανίδες ή οι Ουκρανίδες ή οι μαύρες. Σχεδόν όλες τους ήσαν κορίτσια από καλές οικογένειες, που είχανε συνηθίσει το καθημερινό λουτρό, την ατομική υγιεινή και τα καθαρά εσώρουχα. Μηδεμιάς εξαιρουμένης, είχανε πατεράδες και μανάδες που νοιαζόντουσαν γι’ αυτές και που τις μεγάλωσαν μέσα στη ζεστασιά και στην προστασία του οικογενειακού περιβάλλοντος. Εμένα προσωπικά μου έχει τύχει να πάρω κοπέλα σε στούντιο, που ο πατέρας της ήτανε από τους πιο γνωστούς καταστηματάρχες της οδού Πατησίων και που αυτοκτόνησε γιατί δεν είχε να πληρώσει τα χρέη του στην εφορία.  Το συγκεκριμένο κορίτσι, είχε κάνει όλα τα εμβόλια που προβλέπονται για την βρεφική και την παιδική ηλικία και έδινε την πρέπουσα προσοχή στις τακτικές ιατρικές εξετάσεις, μαθημένη από την οικογένεια της.
Δεν θα βρεις Ελληνίδα που να πάσχει από χρόνια ηπατίτιδα, ούτε από φυματίωση, ούτε από έιτζ. Ποιος ο λόγος να το ρισκάρεις με κάποια που δεν ξέρεις αν έχει κάμει έστω και το μαντού? Δόξα σοι ο Θεός, σήμερα τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα. Δεν έχουμε πια να διαλέξουμε μόνον ανάμεσα σε Βουλγάρες και σε Κογκολέζες. Και όπως πάει η κατάσταση, θα βελτιωθούν ακόμα περισσότερο. Ίσως σε λίγο καιρό να βρίσκουμε στα στούντιο ακόμα και ανήλικες παρθένες, που θα μπορούμε να τους κάνουμε ότι θέλουμε. Και χωρίς κίνδυνο να αρπάξουμε καμιά βλεννόρροια…»

Ο Σήφης από τα Σύρφακα, δεν κολλάει τόσο στην υγιεινή των κοριτσιών αλλά επίσης θεωρεί τις Ελληνίδες πουτάνες ασυναγώνιστες, σε παγκόσμιο επίπεδο. Και δίδει εξήγηση…

«Η Ελληνίδα κύριος, έχει τη νοικοκυρωσύνη στο αίμα τηςΔεν είναι να πούμε, σαν τις άλλες, τις Βουλγάρες και τις Ουκρανίδες, που είναι ικανές να τον έχουνε μέσα τους και να λύνουν σουντόκου.
Η Ελληνίδα μυρίζει σπίτι, οικογένεια, θαλπωρή. Είναι σαν να λέμε – το κορίτσι της διπλανής πόρτας. Ούτε μοντέλα, ούτε δίμετρη, ούτε ψυχρή καλλονή. Μια κοπελίτσα όμοια με τη γειτονοπούλα σου, με τη γυναίκα του φίλου σου, με τις κολλητές της αδερφής σου, ίδια με όσα θηλυκά ορέχτηκες στη ζωή σου και δεν μπόρεσες να αποκτήσεις. Και ο πάσα ένας άντρας αυτό φαντασιώνεται, μάγκα μου. Δεν ξέρω εγώ κανέναν που στα νιάτα του να έκαμε παρέα με δίμετρες καλλονές. Όλοι μας τέτοια κορίτσια γουστάραμε και τα χαλβαδιάζαμε, από πρωίας μέχρι νυκτός. Ε, λοιπόν οι Ελληνίδες αυτό προσφέρουν στη διεθνή αντρική φαντασίωση. Ικανοποιούν απωθημένα που ο καθένας από μας μάζευε από χρόνια. 
Κι υστέρα είναι και το άλλο… Τι να την βάζεις στην κάθε βρωμιάρα, άμα δεν ξέρεις και πόσα είδη μικρόβια κατασκηνώνουνε στο μουνί της. Αυτό που θέλει ο άντρας είναι μια κοπελίτσα νοστιμούλα, καθαρή, νοικοκυρεμένη, να του τον παίρνει με εγγύηση. Κι η Ελληνίδα διαθέτει όλα τα προσόντα. Μην κοιτάς που ένεκα η χρεοκοπία ξέπεσε στη λεγεώνα των ξένων. Τα κορίτσια μας κάνουνε μπαμ ότι δεν γεννηθήκανε γι’ αυτή τη δουλειά. Αφού και στο μπουρδέλο ακόμα, βαστάνε τα προσχήματα της καλής νοικοκυράς.
- Σιγά, γιατί ντρέπομαι κύριε Σήφη…
Και σβήνουνε πρώτα το φως, για να κατεβάσουνε το βρακί τους. Κι ούτε βρομόλογα, ούτε πολλά κουνήματα, ούτε εξτριμ στάσεις. Ιεραποστολικό, άντε και λίγο πισωκολλητό, μέχρις εκεί. Μιλάμε για σπιτικό γαμήσι!
Γι’ αυτό σου λέω ρε πατριώτη. Οι Ελληνίδες είναι το μέλλον του ευρωπαϊκού αγοραίου έρωτα. Μακράν και εκτός συναγωνισμού, από τις ξένες τι ψόφιες…»

Η Μαριλού από το Τολό, ωστόσο έχει τις δικές της ερμηνείες.
Η Μαριλού είναι Ρωμιά κουκλάρα 26 ετών, που κάμει πιάτσα τα δύο τελευταία χρόνια στη βία Βένετο, μαζί με τα άλλα κορίτσια του Μπρούνο.
Η Μαριλού συζούσε με τον Κώστα, ο οποίος πήγε και κρεμάστηκε σε μιαν ελιά, λίγο παραέξω από το Ναύπλιο, στα τριάντα τρία του χρόνια. Ο Κώστας είχε ένα μαγαζάκι με τουριστικά είδη στον κεντρικό εμπορικό δρόμο του Ναυπλίου αλλά τα λυκόρνια του δημοσίου, οι φοροεισπράκτορες, οι Δεητζήδες, οι δημοτικόμπατσοι, τον ξετίναξαν. Ο άνθρωπος έφτασε να χρωστάει στα διάφορα δημόσια τρεις φορές πιο πάνω από όσο άξιζε το μαγαζί του. Κι έδωσε μια και έφυγε δια παντός από αυτόν εδώ τον βρωμότοπο.
Κι είχανε κι ένα παιδάκι με τη Μαριλού.

Η κοπέλα έπαθε σοκ, όταν αντίκρυσε τον αγαπημένο της να αιωρείται στο κλαρί της ελιάς. Άφησε το παιδί της να της το προσέχει η μάνα της και ακολούθησε τον Μπρούνο. Ο οποίος Μπρούνο της έχει φερθεί κύριος και δεν έχει κανένα παράπονο μαζί του.
Η άποψη της έχει βαρύνουσα σημασία διότι ανήκει στα ίδια τα θύματα, τα οποία δεν τα ρωτάει ποτέ κανείς, όταν πρόκειται να μιλήσει για την πάρτη τους.

«Άκου ρε φίλε – άκου και γράφε… Κανένας μας δεν ήξερε πριν να γίνουνε όλα αυτά, το πόσο έτοιμος ήτανε ο Έλληνας για να πηδηχτεί! Άμα κάτσεις και το ψάξεις το πράγμα, θα δεις ότι εμείς όλοι στην Ελλάδα, είμαστε σαν τα πρεζόνια. Δεν αντέχουμε ούτε δευτερόλεπτο, χωρίς όλα αυτά τα άχρηστα πράγματα που τα βάναμε να ορίζουν τις ζωές μας. Παθαίνουμε πανικό έτσι και συλλογιστούμε ότι θα μας λείψει το κινητό, η τηλεόραση, τα μπουζούκια, η τσάρκα, το αυτοκινητάκι, το εξοχικό, το ξενοπήδημα, το σκι, τα θαλασσινά σπορ και το ξεσκί. Και είμαστε έτοιμοι να ξεπουλήσουμε τα πάντα, αρκεί να μας τάξουνε πως δεν θα υποφέρουμε, πως θα παίρνουμε κάθε μήνα το μισθό μας, πως δεν θα κινδυνεύσουνε οι καταθέσεις μας. Εννιά στους δέκα Έλληνες θα σου πούνε ότι το μόνο που επιθυμούν είναι να ξαναγυρίσουνε στο παλαιό καθεστώς, όπου τη βολεύαμε με δανεικά και πέρα βρέχει. Κι ούτε που τους απασχολεί το γεγονός ότι αυτή η κατάσταση δεν γίνεται να συνεχίζεται στον αιώνα τον άπαντα, κι ούτε καν καταλαβαίνουνε ότι δεν μπορείς να συντηρείς το φάντασμα ενός παραδείσου με δανεικούς αγγέλους κι ούτε τους  νοιάζει καν, τι πρέπει να γίνει για να ξανασταθούμε όρθιοι στα πόδια μας. Όχι! Κι αν είναι να ψοφήσουνε οι μισοί Έλληνες για να την κουτσοβγάζουνε οι άλλοι  μισοί, με γεια τους με χαρά τους. Κανένας δεν δίνει δεκάρα για τις αυτοκτονίες, για τα συσσίτια, για τους αστέγους, για τα παιδιά που πεινάνε, για τις γυναίκες που εκπορνεύονται. Πέφτει κάθε μήνα ο μισθουλάκος μου? Γαία πυρί μειχθήτω! Στ αρχίδια τους και αν τους πάρουνε ολόκληρη την Ελλάδα να την πουλήσουνε για οικόπεδα. Οι πρώτοι που θα αγοράσουνε είναι οι  ίδιοι οι Έλληνες κι ας πρέπει να σηκώσουνε μετά στη γή τους Γερμανικές, Τουρκικές ή Αλβανικές σημαίες.
Στην Ελλάδα ρε φίλε, ξεπουλήσαμε τα πάντα. Ξεπουλήσαμε τα αμπέλια μας, ξεπουλήσαμε τα μαγαζιά μας, ξεπουλήσαμε τα σπίτια μας ξεπουλήσαμε τη γλώσσα μας, ξεπουλήσαμε την αξιοπρέπεια μας, ξεπουλήσαμε τα μνημεία μας, ξεπουλήσαμε την Ιστορία μας. Για το μουνί μας θα μας νοιάξει τώρα? Ε, λοιπόν, στο λέω εγώ η Μαριλού απ’ το Τολό, η πουτάνα των εθνών. Δεν κάνουμε τίποτα παραπάνω από όσα κάνει ο κάθε Έλληνας. Γαμιόμαστε από όλες τις τρύπες και μετά παραδίδουμε τις εισπράξεις στους νταβατζήδες μας. Το μόνο που μας νοιάζει είναι, πως όταν έρθει η ώρα και γίνει η στραβή, ο νταβάς μας, να δείξει τον διπλανό μας και όχι εμάς.
Γι αυτό ρε οι Ελληνίδες είμαστε οι καλύτερες πουτάνες της Ευρώπης. Γιατί δεν είμαστε μόνο πουτάνες στο κορμί, είμαστε πρώτα από όλα πουτάνες στην ψυχή...»

Ηθικόν δίδαγμα αδέρφια μου, δεν υπάρχει. Άλλωστε και να υπήρχε, θα το κοστολογούσαμε και θα το βγάζαμε στην πιάτσα. Για να λάβωμε λίγα δανεικά ακόμα, να τη βγάλωμε κι εφέτος και για αύριο έχει ο θεός. Άλλωστε ο δήμιος, για άλλη μια φορά, μπορεί να σημαδέψει κάποιον άλλον…   


-----------------------------------------------------------------------
Όλα τα ονόματα του παροντος κειμένου είναι ψευδώνυμα και πάσα ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα της πραγματικότητας, είναι εντελώς συμπτωματική.
Άλλωστε στην Ελλάδα δεν υπάρχουν πια, ούτε πουτάνες αλλά ούτε και Έλληνες...

Εν Αθήναις...με τον Πεπίνο ντι Κάπρι

$
0
0



 Ο Peppino di Capri, σήμερον, 1ην μεταμεσημβρινήν,
 θα δεχθή τους φίλους του και θα δώση αυτόγραφα 
εις τα δύο καταστήματα Δίσκων Ορφανίδης, πλατεία Κολοκοτρώνη
 και οδός Κοραή 2.
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 22/2/1964



Ήταν στην μόδα ο Ντι Κάπρι....η μελαγχολία του Σεπτέμβρη στα παρτάκια στα σπίτια με τα μωσαϊκά έδινε και έπαιρνε.....
Αγαπημένο μπλούζ της εποχής που μέσα από χαμηλωμένα φώτα
και το αργό λίκνισμα οι υποσχέσεις έδιναν και έπαιρναν.....
Τώρα να έχεις το σαρανταπενταράκι δισκάκι με την υπογραφή του Ιταλού
στην θήκη ήταν υπόθεση.
Το μαγαζί του Ορφανίδη με τους δίσκους μάζευε τους νεολαίους της εποχής
με τα παντελόνια καμπάνα....
Υπήρχαν και τα μεταχειρισμένα για μικρά βαλάντια...στο Μοναστηράκι....τα έψαχνες με προσοχή να έχουν μικρές γρατζουνιές.
Το απορρυπαντικό ROL έκανε τότε μια έξυπνη διαφήμιση....με άδεια κουτιά έδινε 45 ράκια με σουξέ της εποχής κυρίως Ελληνικά.....
Από πικ απ το τεπάζ ήταν περισσότερο γνωστό αλλά και προσιτό σε τιμή....
Στα σαλόνια της έχουσας τάξης υπήρχαν έπιπλα με ενσωματωμένα πικ άπ και ραδιόφωνα....
Όλοι διασκεδάζανε με τον τρόπο τους.....και βάζανε και ξαναβάζανε το ίδιο σαραπενταράκι μέχρι που έβαζε τις φωνές η γειτόνισα.....
"....φτάνει....βάλε άλλο...το μάθαμε απ΄έξω αυτό...."

Πίσω στα παλιά
Ας ακούσουμε όμως τον Πεπίνο ντι Κάπρι.....

Peppino di Capri - Melancolie - YouTube



"Θρίαμβος" στο ΠΑΣΟΚ......

$
0
0


....ο Βενιζέλος ενθουσιασμένος από την μαζική προσέλευση για την εκλογή συνέδρων....
....παρούσα και η Λουκά......
...τελικά εκλεγήκανε όλοι προς αποφυγείν νέου μαλλιοτραβήγματος....

Μάθε παιδί μου γράμματα ....με το κερί

$
0
0



Γράφει η ΓΝΩΜΗ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ
Θέμα συζήτησης έγινε τις τελευταίες ημέρες η ιστορία ενός 8χρονου αγοριού που συνελήφθη να έχει στην κατοχή του κεριά, τα οποία όπως είπε πήρε από εκκλησία, καθώς στο σπίτι του η ΔΕΗ έχει κόψει το ρεύμα. Σύμφωνα με αναγνώστες της εφημερίδας μας, τον 8χρονο παρατήρησαν περαστικοί, σε κεντρικό σημείο της πόλης, να κραδαίνει κεριά, τα οποία, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, αφαίρεσε από εκκλησία. «Δεν έχουμε στο σπίτι μας ρεύμα, μας το έκοψαν, και δεν μπορώ να διαβάσω για το σχολείο», είπε στους περαστικούς, αφήνοντάς τους άφωνους.

AΘΗΝΑ 2012 ΟΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΝΕΚΡΟΙ

$
0
0

Οι συνέπειες της κρίσης είναι ιδιαίτερα σοβαρές για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, όπως είναι τα άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας και οι χρήστες ναρκωτικών ουσιών. Τα μέτρα λιτότητας έχουν περιορίσει τα προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας και την πρόσβαση αυτών των ομάδων σε φαρμακευτική αγωγή. Ως αποτέλεσμα, οι θάνατοι των αστέγων και τοξικομανών έχουν αυξηθεί, ειδικά στο κέντρο της Αθήνας, όπου γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής ένας νέος τύπος  ναρκωτικής ουσίας, το «σίσα». 
Το «σίσα» το οποίο χαρακτηρίζεται ως το ναρκωτικό της κρίσης, είναι ένα παρασκεύασμα χαμηλού κόστους που απευθύνεται σε νέους χωρίς οικονομικές δυνατότητες και καταναλώνεται κυρίως σε υποβαθμισμένες γειτονιές της πρωτεύουσας;
Πρόκειται για φτηνό ναρκωτικό και εύκολο στη χρήση με μεγάλη διεγερτική επίδραση, που μπορεί να κρατήσει το χρήστη έως και τρία 24ωρα άγρυπνο. Απώλεια βάρους, επιθετικότητα, έντονη διάθεση σεξουαλικότητας είναι μερικές ακόμη από τις παρενέργειες του «Σίσα». Το ναρκωτικό που αναφέρεται στις πιάτσες σαν «η κόκα των φτωχών» πωλείται στην τιμή των 2-3 ευρώ για κάθε δόση, με αποτέλεσμα ολοένα και περισσότεροι χρήστες να στρέφονται σε αυτό, εν μέσω οικονομικής κρίσης.
Το «Σίσα» είναι ένας τύπος κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης, που παρασκευάζεται με την ανάμειξη διεγερτικών ουσιών με πολύ τοξικές ουσίες, όπως αιθανόλη, αιθυλική αλκοόλη, ακόμα και υγρά από μπαταρίες αυτοκινήτων ή χλωρίνη!
Σύμφωνα με τους ειδικούς οι παρενέργειες καθιστούν τη «σίσα» εξαιρετικά επικίνδυνη για την υγεία ενώ δεν λείπουν και οι συσχετισμοί της χρήσης με την αύξηση των κρουσμάτων HIV.
Η λέξη «Shisha» προέρχεται από την περσική λέξη «shishe» που σημαίνει γυαλί και είναι ο κοινός όρος για τον ναργιλέ στις αραβικές χώρες.

« Περισυλλογή των οστών των Ελλήνων στρατιωτών του '40»

$
0
0
ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ!


Ένα ένα θα μαζέψουν, η διαδικασία θα ξεκινήσει σύντομα, τα οστά των ελλήνων στρατιωτών, που έπεσαν, ηρωικά μαχόμενοι κατά το έπος του 40, στα βουνά της Αλβανίας.
Η έρευνα για τον εντοπισμό των οστών, που τόσες δεκαετίες σαπίζουν στα λαγκάδια και στις χαράδρες και στη συνέχεια η εκταφή τους, θα γίνει σε έξι περιοχές των νομών Αργυροκάστρου και Κορυτσάς. Εκεί, δηλαδή, που οι Έλληνες πολέμησαν γενναία ενάντια στον Ιταλό κατακτητή. Με βάση τη συμφωνία συνεργασίας μεταξύ της Αλβανίας και της Ελλάδας για την «έρευνα, εκταφή, ταυτοποίηση και ταφή των νεκρών στρατιωτών στον πόλεμο στην Αλβανία κατά τη διάρκεια του ελληνο-ιταλικού πολέμου 1940-41», άρχισε η διαδικασία εκταφής σε έξι διαφορετικές τοποθεσίες. Στο μεταξύ σε ανακοίνωσή της η Συντονιστική Φοιτητική Ένωση Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, τονίζει την ανάγκη υιοθέτησης εθνικής στρατηγικής στο Βορειοηπειρωτικό.
Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΣΦΕΒΑ
Ολόκληρη η ανακοίνωση της ΣΦΕΒΑ, έχει ως εξής: "17 Φεβρουαρίου 1914. Ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός υψώνει τη Σημαία της Αυτονομίας και καταφέρει ισχυρό ράπισμα στους μηχανορράφους της Ευρώπης που δημιούργησαν το μόρφωμα «Αλβανία» πάνω στα ματωμένα χώματα της Ενιαίας Ελληνικής Ηπείρου.
Η αποφασιστικότητα των επαναστατών αποτυπώνεται στη Διακήρυξη του αρχηγού της Χιμάρας Σπ. Σπυρομήλιου: «Η Ήπειρος Ελληνική από της αρχαιοτάτης εποχής, η Ήπειρος από έτους ηνωμένη με το Ελληνικόν Κράτος, η Ήπειρος πωλείται δούλη εις τους Τουρκαλβανούς, τους μηδέν γνωρίζοντας ή εννοούντας περί της εθνικότητος αυτών. Η Ήπειρος διαμαρτύρεται και κηρύσσει ότι δουλείαν τοιαύτην δεν ανέχεται…»
Το Πρωτόκολλο της Κερκύρας (17 Μαΐου 1914) και η εξ αυτού αναγνωρισθείσα Αυτονομία της Βορείου Ηπείρου αποτέλεσε το επιστέγασμα του επικού εκείνου αγώνα.
Σήμερα, 99 χρόνια μετά, το γεωπολιτικό περιβάλλον στην περιοχή είναι ρευστό και επικίνδυνο. Η έξαρση του αλβανικού αλυτρωτισμού με την επίνευση των ΗΠΑ και η πολύπτυχη σύσφιγξη των διμερών σχέσεων Αλβανίας-Τουρκίας,με την ενίσχυση του ρόλου και της παρουσίας της τελευταίας στη γειτονική χώρα, δημιουργούν νέα δεδομένα τα οποία επηρεάζουν ουσιαστικά σε επίπεδο ασφαλείας, τόσο τον Βορειοηπειρωτικό Ελληνισμό, όσο και τον κυρίως Ελλαδικό χώρο.
Στον αντίποδα, οι Βορειοηπειρώτες αδελφοί μας αναζητούν ενότητα, όραμα και προοπτική, ενώ η ελληνική κυβέρνηση δεν ασκεί τον αποφασιστικό εκείνο ρόλο που επιτάσσουν το Δίκαιο και η Ιστορία για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητος.
Η ΣΦΕΒΑ και ο ΠΑΣΥΒΑ επισημαίνουν για μια ακόμη φορά την αναγκαιότητα υιοθετήσεως Εθνικής Στρατηγικής στο Βορειοηπειρωτικό, το οποίο συνιστά ενεργό Εθνικό Ζήτημα.
Ας προλάβουμε κάποτε τις εξελίξεις, για να μην τρέχουμε μονίμως ασθμαίνοντας πίσω από αυτές".
katoci.com
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πώς σώθηκε τα σπίτι της Αγίας Φιλοθέης

$
0
0

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
            Μιαν άγνωστη ιστορία, απολύτως πραγματική, για το πώς σώθηκε το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης, στην οδό Αδριανού 96 της Πλάκας, από το γκρέμισμα, μου διηγήθηκε ο εκ των κληρονόμων της, σπουδαίος άνθρωπος και άριστος επιστήμονας χημικός, αείμνηστος Αλέξανδρος Λυμπερόπουλος, καταγόμενος από τη Σμύρνη της Μικράς Ασίας.
            Ο κύριος Αλέξανδρος είχε μια θεία άτεκνη, τη Λουλού, όνομα χαϊδευτικό, συνηθισμένο στη Σμύρνη, η οποία πριν την κατοχή είχε δανείσει 500 χρυσές λίρες σε κάποιον κτηματία. Όταν ο δανειστής στη λήξη της προθεσμίας ανέφερε αδυναμία να την εξοφλήσει της 
έκανε πρόταση ή να δώσει άλλες 200 λίρες για να αγοράσει το σπίτι πάνω στο οποίο είχε εγγράψει υποθήκη, ή να βγει το σπίτι σε πλειστηριασμό, οπότε θα έχανε μέρος του κεφαλαίου της. Ατυχώς για εκείνη, αλλά για το καλό των κληρονόμων της αποφάσισε να το αγοράσει…
            Ακολούθησε η κατοχή, οπότε η αξία των ενοικίων πρακτικά μηδενίστηκε. Η θεία η Λουλού μέσα στην κατοχή πέθανε από φυματίωση και κανείς από τους πολυπληθείς κληρονόμους της δεν σκέφθηκε να μαζέψει το μέρος που του έπρεπε από τα μηδαμινά ενοίκια…

            Μετά την απελευθέρωση εδέησε να πάει να δει το σπίτι ο θείος του Αλέξανδρου Λυμπερόπουλου, που ονομαζόταν Γιώργος Καρακλής, και γυρίζοντας είπε στους συγκληρονόμους, με φωνή απόγνωσης: "Τα ξέρω όλα!" και στη συνέχεια τους εξήγησε ότι μέσα στο σπίτι είχαν κάνει κατάληψη και κάθονταν τσάμπα δεκαοκτώ οικογένειες, ή και μεμονωμένα άτομα! Για λόγους εφοριακούς και μόνο καθορίστηκε τότε κάποιο ενοίκιο στον καθένα. Το σύνολο των ενοικίων ήταν ασήμαντο και ο μπελάς να συμπληρώνουν οι κληρονόμοι τη σχετική δήλωση για την εφορία φοβερός. Ο Αλ. Λυμπερόπουλος μου είπε χαρακτηριστικά: " Για να τη συμπληρώσω ήθελα μια βδομάδα και τέσσερα φύλλα της εφορίας! Και ξέρεις, μιλάμε για τα 3/32 του ενοικίου, που ήταν ελάχιστο ποσό!".  Όλοι τότε οι κληρονόμοι συνεννοήθηκαν να πουλήσουν το σπίτι, χωρίς να ξέρουν την αξία του, ούτε την ιστορία του.
Η προσπάθεια να πουληθεί το σπίτι είχε αρχίσει ενώ ακόμη ζούσε η θεία Λουλού. Ζητούσε αρχικά 1.000 λίρες. Επί δεκαετίες ουδείς ενδιαφέρθηκε!…Η ζητούμενη τιμή πώλησης παρέμενε σταθερή στις 1.000 λίρες, έως το 1955, όταν ήρθε στην Αθήνα, προσκεκλημένος της τότε Κυβέρνησης, ο συγκοινωνιολόγος κ. Smith. Το κυκλοφοριακό της Αθήνας ήταν από τότε προβληματικό και ο αμερικανός επιστήμονας εκπόνησε μελέτη αποσυμφόρησης του Κέντρου, η οποία, για ευνόητους λόγους, παρέμενε μυστική και δεν την γνώριζε κανείς, πλην ελάχιστων προσώπων. Τότε εμφανίστηκε σε άλλον θείο του Αλέξανδρου Λυμπερόπουλου, τον Γιάννη Αρώνη, κάποιο πρόσωπο που με περίεργη επιμονή ενδιαφέρθηκε να αγοράσει το σπίτι. Προφανώς είχε πληροφορηθεί ότι η εν λόγω μελέτη πρότεινε την διαπλάτυνση της οδού Αδριανού και επομένως η αξία του ακινήτου, ως οικοπέδου, θα πολλαπλασιαζόταν… Ο Αρώνης ήταν άνθρωπος της πιάτσας και στην ερώτηση του άγνωστου πόσα ζητάνε οι κληρονόμοι, απάντησε, χωρίς να ξέρει τα περί σχεδίου Σμιτ: "Εσείς τι μας προσφέρετε;…". Μη λέγοντας τιμή ο άγνωστος και επιμένοντας στην ερώτηση του, ο Αρώνης, για να τον ξεφορτωθεί, του είπε ένα τρελό ποσό: "Θέλουμε 10.000 λίρες!". Ο συνομιλητής του διαμαρτυρήθηκε εντόνως, πως η τιμή είναι υπερβολική. Έκανε πως φεύγει και μετά γύρισε και του είπε στο αυτί: " Μπορούμε να πούμε 12.000 και να πάρουμε 1.000 εσείς και 1.000 εγώ στο πλάϊ"…. Ο Αρώνης εξεπλάγη ευχάριστα, αλλά δεν το έδειξε, όσον δε αφορά το …μπόνους, το "μαρτύρησε" στους συγκληρονόμους… Η υπόθεση δεν είχε συνέχεια. Τότε οι συγκληρονόμοι, για να απαλλαγούν από τον μπελά των ενοικιαστών, της εφορίας και των πενιχρών ενοικίων, αποφάσισαν να  κατεδαφιστεί το σπίτι, και να το πουλήσουν ως οικόπεδο….
Για να χαρακτηριστεί το σπίτι κατεδαφιστέο  χρειαζόταν από πολιτικούς μηχανικούς μια διαδικασία και κάλεσαν δύο να το δουν. Ο ένας λεγόταν Κώστα Βρεττός, ο οποίος, μετά από δική του έρευνα, τους αποκάλυψε ότι το ερείπιο αυτό που ήθελαν να γκρεμίσουν ήταν το μέγαρο της παλιάς οικογένειας των Αθηνών Μπενιζέλου, ότι σ' αυτό το σπίτι γεννήθηκε και μεγάλωσε η Οσία Φιλοθέη και ότι είναι κτισμένο πριν από το 1550! Αποκαλύφθηκε ακόμη ότι εκεί ήταν το πρώτο Κακουργιοδικείο της ελεύθερης Ελλάδος. Οι τοίχοι του σπιτιού είναι από ογκολίθους πάχους ενός μέτρου! Στον μαντρότοιχο, που περικλείει τις 1430 πήχες του οικοπέδου είναι ενσωματωμένα κομμάτια μαρμάρου, που έπεσαν στην περιοχή μετά τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης από τον Μοροζίνι! Τέλος ο Βρεττός τους είπε ότι πρέπει να είναι ίσως το παλαιότερο σωζόμενο σπίτι της  Αθήνας από την τουρκοκρατία!…
Οι συγκληρονόμοι κατάλαβαν ότι δεν μπορεί το οίκημα να κατεδαφιστεί και ότι πρέπει να δεχτούν "τη σκληρή γι' αυτούς πραγματικότητα". Κι ενώ ήσαν απογοητευμένοι εμφανίστηκε το Κράτος που σωστά κήρυξε το σπίτι "διατηρητέο μνημείο και απαλλοτριωτέο" και τους προσέφερε ικανοποιητικό τίμημα για να το αποκτήσει. Ο χαρακτηρισμός ήταν χρήσιμος για τη σωτηρία του σπιτιού της Αγίας Φιλοθέης, γιατί ακύρωσε την προϋπάρχουσα ρυμοτόμηση, που θέλοντας να δώσει διέξοδο στην από πάνω ευρισκόμενη οδό Πρυτανείου προς την Αδριανού, άφηνε στους συγκληρονόμους προς "αξιοποίηση" μόνο δύο μικρά - μη οικοδομήσιμα - οικοπεδικά τριγωνάκια στις άκρες. Έτσι από την μία πλευρά σώθηκε το σπίτι της Αγίας Φιλοθέης και χάρη στην επιμονή του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου αποκαθίσταται, και από την άλλη ο κύριος Αλέξανδρος Λυμπερόπουλος και οι συγκληρονόμοι του πήραν κάποια χρήματα, που, μπρος στο τίποτα, τους φάνηκαν ικανοποιητικά.- 
Από το aktines

Στα στριπτιζάδικα της Αθήνας

$
0
0

Τεράστια αστυνομική επιχείρηση πραγματοποιήθηκε τις πρωινές ώρες σήμερα σε διάφορες περιοχές της Αττικής για τον έλεγχο νυχτερινών κέντρων “ strip show ”, από την Λ. Αχαρνών και τη Λ. Συγγρού μέχρι παραλιακές οδούς της πρωτεύουσας.

Προσήχθησαν συνολικά 145 άτομα και συνελήφθησαν 25, εκ των οποίων 14 άντρες και 11 γυναίκες, από 8 νυχτερινά κέντρα “ strip show ”. Σε βάρος πέντε εκ των προσαχθέντων βεβαιώθηκαν σχετικές παραβάσεις, γιατί δεν κατείχαν την προβλεπόμενη αδείας εργασίας.
23022013-sug2.jpg
Όπως ανακοίνωσε η ΕΛ. ΑΣ.   οι έλεγχοι αποσκοπούν, μεταξύ άλλων, και στον εντοπισμό πιθανών θυμάτων εμπορίας ανθρώπων, με σκοπό τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση.
Συγκεκριμένα,  μικτά κλιμάκια αστυνομικών, από την Υποδιεύθυνση Οργανωμένου Εγκλήματος και Εμπορίας Ανθρώπων της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, σε συνεργασία με τις Υποδιευθύνσεις Ασφάλειας Αθηνών, Δυτικής και Νοτιοανατολικής Αττικής, έλεγξαν συνολικά 8 νυχτερινά κέντρα  στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, της Δυτικής και Νοτιοανατολικής Αττικής.
striprtiz 1.jpg
Σε βάρος τους σχηματίστηκαν δικογραφίες για τα κατά περίπτωση αδικήματα της διευκόλυνσης ακολασίας άλλων, της στέρησης βιβλιαρίου υγείας από άτομα αλλοδαπής υπηκοότητας, ενώ σε βάρος ενός συλληφθέντα Έλληνα διαπιστώθηκε ότι εκκρεμούσε δικαστική απόφαση.

Όπως διαπιστώθηκε, στα πριβέ δωμάτια γίνονταν «Σόδομα και Γόμορρα», καθώς  οι αλλοδαπές χορεύτριες επιδίδονταν, σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, σε ασελγείς πράξεις με πελάτες, έναντι χρηματικής αμοιβής. 
23022013-sug6.jpg
Όπως επίσης ανακοινώθηκε βεβαιώθηκαν σχετικές παραβάσεις και θα κινηθεί η διαδικασία διοικητικής τους απέλασης, καθώς στερούνταν βιβλιαρίου υγείας για εκδιδόμενα πρόσωπα και αποτελούν κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις.

Κατασχέθηκε συνολικά το χρηματικό ποσό των 1.810 ευρώ και πλήθος καρτών διαφόρων χρωματισμών και λογοτύπων, οι οποίες χρησιμοποιούνταν αντί χρημάτων στις συναλλαγές των πελατών με τις χορεύτριες, στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους! 

23022013-sug3.jpgΟι έλεγχοι αποσκοπούν μεταξύ άλλων και στον εντοπισμό πιθανών θυμάτων εμπορίας ανθρώπων (trafficking) με σκοπό τη σεξουαλική τους εκμετάλλευση. H EΛ. ΑΣ. διαβεβαιώνει ότι  θα συνεχιστούν, στο πλαίσιο του επιχειρησιακού σχεδιασμού της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Αττικής. 

Δια πάσα νόσον και πάσα....

$
0
0

Το αφέψημα πικραγγουριάς
Αρχές του 1952. Η Ελλάδα προσπαθεί να ορθοποδήσει από τον πόλεμο και τον εμφύλιο, μέσα στη φτώχεια και τον πόνο, όταν, σαν βόμβα σκάει η είδηση ότι το αφέψημα ρίζας πικραγγουριάς θεραπεύει τον καρκίνο. Μαζική υστερία καταλαμβάνει το πανελλήνιο, το οποίο βλέπει στο ταπεινό ζιζάνιο «που φυτρώνει εις τα οικόπεδα και εις τας παρυφάς των κήπων και των αγρών», την πανάκεια για όλα τα δεινά του.
«Ετελείωσεν πλέον», έγραφε σκωπτικά η «Καθημερινή» στις 13 Φεβρουαρίου 1952. «Η πικραγγουριά θεραπεύει τον καρκίνον, αλλά και κάθε νόσον, μέχρις ότου περάση κάποτε η μόδα της, όπως τόσων άλλων».
Από τα θύματα του κομπογιαννιτισμού και ο Αρχιεπίσκοπος της Αμερικής Μιχαήλ. Προφανώς δεν είχε ενημερωθεί ο Άγιος Πατέρας, όπως και χιλιάδες άλλοι Έλληνες, οι οποίοι κυνηγούσαν παντού τις ρίζες του παράσιτου με τα κατακίτρινα άνθη, ότι «μέχρι τούδε μία ιδιότης του φυτού είναι γνωστή», όπως έγραφε στην «Κ» ο Αθηναίος στις Σημειώσεις του. Η καθαρτική! «Ολα δε τα μέρη του φυτού, και ιδίως ο καρπός, περιγράφονται ως δηλητηριώδη…».
Όπως τώρα έτσι και τότε, η επιστημονική κοινότητα αντέδρασε σύσσωμη:
 «Μια νόσος τόσο βαρεία, χρονία και ανίατος όπως είναι ο καρκίνος, ερεθίζει την κερδοσκοπικήν διάθεσιν διαφόρων αγυρτών, προς τους οποίους τρέχει ο άρρωστος να εύρη την θεραπείαν όταν απελπισθή από την επίσημον Ιατρικήν», έγραφε στην «Κ» στις 19 Φεβρουαρίου 1952, ο υφηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών δρ Γ. Παπαγιαννόπουλος.

Το «φάρμακο Γεωργιάδη»
Μάρτιος του 1955. Ένα άλλο μαντζούνι, το αντικαρκινικό «φάρμακο Γεωργιάδη» κάνει την εμφάνισή του στη Βόρεια Ελλάδα, προκαλώντας νέα σπρωξίματα και τσαλαπατήματα έξω από την πόρτα του Θεσσαλονικιού ποτοποιού.
Με μεγάλη καθυστέρηση κι ενώ το «φάρμακο» κοντεύει να γίνει φαρμάκι για πολλούς (αναφέρονται δύο αιφνίδιοι θάνατοι καρκινοπαθών που είχαν καταφύγει στο καταπότι) η Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης στέλνει δείγμα του μαντζουνιού στο ιατροδικαστικό και τοξικολογικό εργαστήριο του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ύστερα από σειρά αναλύσεων και πειραμάτων, ο διευθυντής του εργαστηρίου, καθηγητής κ. Ηλιάκης, αποφαίνεται ότι το «υγρόν» Γεωργιάδη δεν είναι κάποιο σωτήριο φάρμακο για την επάρατο, αλλά ένα μείγμα από ζωμό πικραγγουριάς, άρωμα φράουλας, ζάχαρη και οινόπνευμα. Η Γενική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης αναγκάζεται να ασκήσει ποινική δίωξη κατά του ποτοποιού για αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος και αγυρτεία.


πηγή

Εν Αθήναις....ο χορευτής

$
0
0


Πρίν από κάμποσα χρόνια περπατούσα ένα πρωϊ  στα στενά της Πλάκας παρατηρώντας τα παλιά σπίτια που δεν είχαν αναπαλαιωθεί .
Σε ένα ημιϋπόγειο το κουδούνι έγραφε το όνομα ενός πολύ γνωστού παλιού χορευτή...
Τότε σε πολλές Ελληνικές ταινίες ήταν απαραίτητο το τραγούδι 
και η χορογραφία....
Πρέπει να με είδε από το ημιπαράθυρο και άνοιξε την πόρτα και ανέβηκε
για να με καλημερίσει....
Τα χρόνια δεν τον είχαν λυπηθεί....δύσκολα τον αναγνώριζες....
"....είσαστε ο γνωστός...."
"....ναι σας ευχαριστώ που με θυμηθήκατε..."
Περνούσε δύσκολα...ήταν μόνος.....τον είχαν ξεχάσει....
Δεν είχε σκεφτεί ποτέ το αύριο ....μου είχε πει....αλλά και να το είχε κάνει
δεν ήταν και πολλά τα λεφτά που έπαιρνε....ζούσε αξιοπρεπώς όμως.
Τον προσκαλούσαν εκείνα τα χρόνια τα λαμπερά ονόματα ...γνωστοί εφοπλιστές στις βίλες τους στα πάρτυ και χόρευε γι αυτούς....
Όλη αυτή η εξομολόγηση στα σκαλοπάτια του παλιού ημιϋπόγειου .....
ντράπηκε να με καλέσει μέσα ....
"....ξέρετε δεν είναι και στην καλύτερη κατάσταση το δωμάτιο αλλά ευχαριστώ τον κύριο που μου το παραχώρησε μέχρι να αναπαλαιωθεί...."
Ευτυχώς φάνηκε τυχερός.....πρόλαβε να "φύγει" πρίν να αναπαλαιωθεί.

Πίσω στα παλιά


Έρχονται επενδύσεις...

$
0
0





Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη
KAΘΗΜΕΡΙΝΗ


Viewing all 12885 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>