Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
↧

ΧΕΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΟΥΣ...

February 18, 2013, 12:04 am
$
0
0


TINOS on the run


Στέκομαι στην ουρά νοσοκομείου για μια απλή εξέταση.

"Έτος γεννήσεως;" ρωτάει ο υπάλληλος πίσω απ΄το τζάμι.

"Χίλια εννεακόσια δέκα επτά!" απαντάει.

Δυσκολεύομαι να κάνω τον υπολογισμό. 
Να χέσω το excel… 
Ενενηνταπόσα..;


Όταν λοιπόν το '22 πάτησαν οι πρόσφυγες από τη Σμύρνη στον Πειραιά, αυτός που 
περιμένει εμπρός μου, στην ίδια ουρά με εμένα, έτρεχε στους δρόμους με μια φέτα 
ψωμί στο χέρι κι΄έβλεπε την Ελλάδα ν’ αλλάζει, πεντάχρονο παιδάκι τότε, δίχως 
να συνειδητοποιεί την ιστορία, που μέσα της ζούσε.

"Σας είπαν πόσο κάνει; Είναι σαράντα δύο ΕΥΡΩ" του λέει ευγενικά ο υπάλληλος.

"Μπααα... Μου είπαν μόνο, κράτα και κανένα πενηντάρι απάνω σου!" γυρνάει και 
με κυττάει γελαστός: "Άμα δε γελάσουμε και λίγο δεν γίνεται τίποτε..!"

Χαμογελάω ηλίθια... 
Τί να πω που να μην ακουστεί κολοσσιαία βλακεία... 
Πως έχω λίγο πάνω απ΄τα μισά του και νιώθω τελειωμένος κάθε φορά που κάπου 
σκουντουφλάνε τα πράγματα..;


Εκεί γύρω στα δεκαεννιά του κι’ ενώ το ημερολόγιο γράφει 1936, βλέπει τους
 μελανοχίτωνες του Μεταξά να γυρνάνε στους δρόμους. Τί τρέχει..;
Η πρώτη δικτατορία της ζωής του. Να την είχε γλυτώσει άραγε...


"Κρατείστε την απόδειξη και αν ο γιατρός του ΙΚΑ δεχτεί να σας το συνταγογραφήσει 
θα μου φέρετε πίσω το κουτάκι του φαρμάκου και θα σας δώσουμε τα λεφτά"

"Α! το κουτάκι. Μάλιστα. Να περιμένω εδώ; "

"Περιμένετε, θα σας φωνάξει η νοσοκόμα"


Τέσσερα χρόνια μετά το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, αυτός που κάθεται απέναντί μου, 
στα εικοσιτρία του, ζαλώνεται το γυλιό και χαιρετάει απ΄το τρένο φορώντας 
ένα από ‘κεινα τα χαμόγελα που βλέπουμε σήμερα στις επετείους να μας κυττάνε 
όλο ζωή μέσα από φωτογραφίες και τραβάειγια το μέτωπο.

Κρατάει το βιβλιάριο του ΙΚΑ μέσα σ' ένα χαρτόνι, σε μια πλαστική τσάντα από 
το φαρμακείο της γειτονιάς.
 Σακκάκι, ζακέτα, γιλέκο, πουκάμισο και γραββάτα. 
Κρύο σήμερα. Ψιλόβροχο. Ανάμεσα στα δάχτυλα το εισιτήριο της επιστροφής με 
το λεωφορείο.


Η ιστορία προχωράει ασταμάτητη. 
Στο επόμενο κεφάλαιο, στα τριανταδύο του, βλέπει να καταλαγιάζει ο καπνός 
του εμφυλίου και η χώρα του, κομματιασμένη και μοιρασμένη σε στρατόπεδα, 
τραβάει την τραγική της μοίρα τού προαποφασισμένου διαρκούς διχασμού, που 
θα την ακολουθεί για πάντα.

«Ο Κος Παυλίδης..;» 
«Μάλιστα!» σηκώνεται. 
Με χαιρετάει μ’ ένα νεύμα. Χαμογελαστός, μόνος του ακολουθεί τη νοσοκόμα 
στον λαβύρινθο των ιατρείων.


Στα πενήντα του, ζει την δεύτερη δικτατορία της ζωής του. 
Οι συνταγματαρχαίοι του '67 παίρνουν παραμάζωμα ό,τι έχει απομείνει μέσα σε μια
 Ελλάδα που την τραβάνε σαν τα σκυλιά ο ένας και ο άλλος να την κάνουν κατά 
τα μέτρα που τους έχουν βάλει οι απ΄έξω. 

Τα υπόλοιπα περνάνε σαν σε όνειρο. 

Στα ενενήντα έξι του, διαβάτης και ταυτόχρονα κομμάτι της Νεώτερης Ιστορίας 
του Έθνους του, αντιμετωπίζει την απάθεια του κράτους, συνεχίζει με όσο στήθος
 χρειάζεται για να τιμήσει τον εαυτό του τον ίδιο και τον δρόμο που έχει κάνει 
μέχρις εδώ. 

Άνισα μεγέθη εγώ κι΄αυτός, ο ένας να διαβάζει όσα ο άλλος έχει ζήσει, χάσμα 
γενεών αγεφύρωτο η αντίληψη των πραγμάτων αναμεταξύ μας, ακαταλαβίστικη
 η ασυνέχεια στην σκέψη εκεινού με τη δική μου, ενώ θάπρεπε το βίωμά του νάχει
 γίνει αίμα μου.


Βγαίνω, τον ξεχνάω.
↧
Search

Οδός Πανδρόσου

February 18, 2013, 12:04 am
$
0
0




Σταγόνες ιστορίας που εκπλήσσουν.

   Φρονώ πως όλοι γνωρίζουν την οδό Πανδρόσου, το στενό δρομάκι που αρχίζει από την Πλατεία της Μητρόπολης και τερματίζεται στο Μοναστηράκι. Τον δρόμο με τα, πάλαι ποτέ, εντυπωσιακά παλιατζίδικα και αντικάδικα και νυν τις τουριστικές καρακατσουλιές και «παλιoτσοκαρίες». Όμως πιστεύω πως λίγοι γνωρίζουν ότι η ονομασία δεν τιμά κάποιον αρχαίο άνδρα, τον Πάνδροσο, ας πούμε, αλλά γυναίκα, την Πάνδροσο.

   Κατά την ελληνική μυθολογία η Πάνδροσος ήταν η μία από τις τρεις θυγατέρες του Κέκροπα, του ιδρυτού και πρώτου βασιλιά της Αθήνας.
   Ο Κέκροπας, απετέλεσε τον κριτή στη διαμάχη μεταξύ Αθηνάς και Ποσειδώνος γιά την επικυριαρχία της πόλης. Και αυτός, ως γνωστόν, επέλεξε την Αθηνά, εξ ου και το όνομα της πόλεως. Σύζυγός του ήταν η Άγραυλος και κόρες του, πλην της Πανδρόσου, η `Ερση και η Άγραυλος, η νεότερη.

   Κάποτε η Αθηνά εμπιστεύτηκε στην Έρση και την Άγραυλο την φύλαξη, σε κλειστό καλάθι, του Ερεχθέα. Αυτές όμως διέπραξαν το λάθος να ανοίξουν το καλάθι όπου η θεά Αθηνά είχε κρύψει τον μικρό Ερεχθέα και είδαν μέσα το βρέφος τυλιγμένο με φίδια. Το θέαμα αυτό τις τρόμαξε τόσο, ώστε τρελάθηκαν και γκρεμίσθηκαν από την Ακρόπολη! Έτσι, μόνη τροφός του Ερεχθέα απέμεινε η Πάνδροσος. Ο Ερεχθέας μεγάλωσε μέσα σε υπάρχοντα παλιό ναό της Αθηνάς στην Ακρόπολη, που αργότερα ονομάστηκε Ερεχθείο.
   Οι αρχαίοι Αθηναίοι θεωρούσαν την Πάνδροσο ως τη γυναίκα που εφεύρε το κλώσιμο.(Προσοχή στη σωστή προφορά!). Τη λάτρευαν στο Ερεχθείο και πίστευαν ότι γιός της από τον θεό Ερμή ήταν ο Κήρυξ, ο μυθικός γενάρχης του πολύ γνωστού στην αρχαία Αθήνα ιερατικού γένους των «Κηρύκων».

   Συνώνυμος με την μυθική Πάνδροσο είναι και μία από τις λιγοστές γυναίκες μαθηματικούς της αρχαιότητος, γνωστή και ως Πανδροσίων (4ος μ. Χ. αιώνας), μαθήτρια του Πάππου, η οποία έμεινε γνωστή στην Ιστορία επειδή κατέταξε τα γεωμετρικά προβλήματα σε τρεις κατηγορίες.
(«Τρία γένη εισίν των εν Γεωμετρία προβλημάτων και τα μεν αυτών επίπεδα καλείσθαι, τα δε γραμμικά»).
↧
↧

Εν Αθήναις...ο παλιατζής και το κοστούμι

February 18, 2013, 12:06 am
$
0
0


Περνούσε από την γειτονιά με το τσουβάλι στον ώμο φωνάζοντας....
"...ο πααααλιατζής".
Και τι θα μπορούσε να βρεί θα ρωτούσε κάποιος σε μια λαϊκή γειτονιά της Αθήνας;
Από το Κολωνάκι δεν περνούσαν ....δεν θα έβγαιναν να τον φωνάξουν οι μεγαλοκυρίες όσο ανάγκη και να τον είχαν.
Δεν θα του έλεγαν....
"... Πάρ' το τσουβάλι κι έλα μέσα, παλιατζή έχω ενθύμια πολλά ..."
Σε εκείνα τα σπίτια πήγαινε με ραντεβού ο παλαιοπώλης και όλα γινόντουσαν
με άκρα μυστικότητα.
Τα ντουβάρια και τα κειμήλια σε ώρες ανάγκης δεν τρωγόντουσαν βλέπεις....
Ο λαϊκός παλιατζής αγόραζε κανένα παλιό κοστούμι.....παπούτσια σε καλή κατάσταση....
άρβυλα...καμμιά χλαίνη και στρατιωτική κουβέρτα που έπαιρνες μαζί σου
μετά την μεγάλη θητεία σου....κανένα μπακίρι....
Το παζάρι είχε και πρόζα....
"....έχω ένα κοστούμι για δώσιμο....καινούργιο...αφόρετο του συζύγου μου...καμμιά Κυριακή σε κανένα γάμο το φορούσε..."
Το έψαχνε έξω στο φώς της ημέρας ο έμπειρος επαγγελματίας.....
"....τι λές κυρά μου....αυτό είναι γυρισμένο έχει και μανταρίσματα...."
Όταν άρχιζε να γυαλίζει από την χρήση το κοστούμι το έδιναν στον ράφτη
και το γύριζε (το μέσα έξω)....όσο για τα μανταρίσματα ο σκώρος τότε
ήταν άγριος και πεινασμένος για μάλλινο ύφασμα.
"...τέλος πάντων πέντε τάληρα δίνω ...πλούσια-πλούσια..."
Τι να έκανε....ένεκα η ανάγκη έπαιρνε τα πέντε....
Το κοστούμι κατέληγε στο Γιουσουρούμ για να πουληθεί τα διπλά.....
Και περνούσες από μπροστά από τα παραγκομάγαζα και σούκλειναν
τον δρόμο με το κοστούμι στην κρεμάστρα και σου έλεγαν....
"....σου έρχεται κουτί...πάρτο καινούργιο είναι...αθάνατο ύφασμα...
ΜΗΝΑΪΔΗ-ΦΩΤΙΑΔΗ...τζάμπα το δίνω ...δώσε 10 τάληρα...."

Πίσω στα παλιά

↧

Από παλιό καμπαρέ της Τρούμπας

February 18, 2013, 1:08 am
↧

Από τον Τάκη από την Αγγλία

February 18, 2013, 3:37 am
↧
↧

Διαθήκη-δέσμευση του Ελευθέριου Μουζάκη

February 19, 2013, 12:11 am
$
0
0


Οι όροι της διαθήκης και η μυθιστορηματική ανάδειξη του επιχειρηματία που τιμήθηκε ως ο ειλικρινέστερος φορολογούμενος της τάξης του
Οι κληρονόμοι του πρέπει να μη μεταβιβάσουν τις μετοχές τους, τουλάχιστον ως το 2022
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ:  03/12/2006
Διαθήκη-δέσμευση του Ελευθέριου Μουζάκη
Ολες οι εισηγμένες εταιρείες του Χρηματιστηρίου μπορούν στο εγγύς μέλλον να πωληθούν, η «Ελ. Δ. Μουζάκης» όμως όχι


Απρόσβλητη καθιστά με τη διαθήκη του ο Ελευθέριος Μουζάκης την «Πεταλούδα» του, αμείβοντας ταυτόχρονα όλο ανεξαιρέτως το προσωπικό της με μπόνους ώστε να δεσμεύσει ηθικά και τους εργαζομένους να πράξουν ό,τι καλύτερο μπορούν προκειμένου να υπάρχει για τουλάχιστον πολλά χρόνια ακόμη η εισηγμένη στο ΧΑ εταιρεία του και να μην αποτελέσει βορά κερδοσκοπικών συμφερόντων. Ολες οι εταιρείες του Χρηματιστηρίου μπορούν στο ορατό μέλλον να πωληθούν, η «Ελ. Δ. Μουζάκης», όμως, η οποία με εμπορικές τιμές και με βάση την αξία τής ακίνητης περιουσίας της αποτιμάται σε αρκετές δεκάδες εκατ. ευρώ, όχι. Οι άμεσοι οικογενειακοί κληρονόμοι του βιομηχάνου που διέγραψε ηρωική όσο και μυθιστορηματική πορεία στον χώρο της ελληνικής βιομηχανίας και έφυγε από τη ζωή τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά και συνεργάτες του, στους οποίους μεταβιβάζει το 83,3% των μετοχών της βιομηχανίας-κορμού του ομώνυμου ομίλου, δεσμεύονται να παλέψουν για να τη διατηρήσουν ζωντανή, όσοι άνεμοι και αν σαρώνουν τις κλωστοϋφαντουργίες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Απαράβατος όρος που συνοδεύει τη μεταβίβαση των μετοχών του είναι η διατήρησή τους τουλάχιστον για 15 χρόνια ακόμη.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες σχετικά με τη διαθήκη-παρακαταθήκη του Ελευθέριου Μουζάκη, που έχει κατατεθεί στο Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, το 85% των μετοχών που ανήκαν στον ίδιο περιέρχεται στους άμεσους οικογενειακούς κληρονόμους του ενώ το υπόλοιπο 15% του μετοχικού πακέτου του περιέρχεται σε συνεργάτες-στελέχη της επιχείρησης. Ο όρος της διατήρησης των μετοχών συνδέεται επίσης, σύμφωνα με πληροφορίες, με τη διανομή και των άλλων περιουσιακών στοιχείων του. Τουλάχιστον ως τις 31 Δεκεμβρίου 2021 δεν επιτρέπεται η πώληση μετοχών της εταιρείας από τους νέους μετόχους της. Παράλληλα, από την προσωπική περιουσία του επιχειρηματία χορηγείται μπόνους στο προσωπικό και προβλέπεται η πάγια χορηγία των παιδιών των εργαζομένων που σπουδάζουν και αριστεύουν.
Καθήκοντα εκτελεστή της διαθήκης και διαχειριστή των εταιρειών του εκλιπόντος βιομηχάνου θα αναλάβει βάσει της διαθήκης, σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, πενταμελής ομάδα αποτελούμενη από τους οικογενειακούς κληρονόμους και συνεργάτες του.
Ο Ελ. Μουζάκης έφυγε από τη ζωή στις 28 Σεπτεμβρίου 2006, σε ηλικία 93 ετών, ενώ την τελευταία τριετία είχε «προικοδοτήσει» την επιχείρηση με άτοκο κεφάλαιο 10 εκατ. ευρώ για το ενδεχόμενο να χρειαστεί αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου ή να προκύψει έκτακτη ανάγκη.
Παρά την κρίση που διατρέχει την ευρωπαϊκή κλωστοβιομηχανία και κλωστοϋφαντουργία, άφησε την επιχείρηση κερδοφόρο, αφού για το εννεάμηνο Ιανουαρίου - Σεπτεμβρίου 2006 η εισηγμένη στη Σοφοκλέους παρουσίασε προ ημερών ενοποιημένα καθαρά κέρδη ύψους 1,2 εκατ. ευρώ. Ωσπου να κλείσει τα μάτια και παρ' ότι για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή του είχε μείνει μακριά από την καθημερινή ενασχόλησή του με αυτήν, τα τρία τελευταία χρόνια, διατήρησε τη θέση του προέδρου αλλά και του διευθύνοντος συμβούλου, τα καθήκοντα του οποίου μετά τον θάνατό του ανέλαβε ο ανιψιός του και επί δεκαετίες αφανής στυλοβάτης της επιχείρησης κ. Νικ.Σαράφης. Οχι τυχαία ασφαλώς οι τράπεζες ανανέωσαν αμέσως τον δανεισμό της.
Ο ΒΙΟΜΗΧΑΝΟΣ-ΣΥΜΒΟΛΟ Το πρωί στο σχολείο και το απόγευμα πουλούσε μυγοπαγίδες και ζαρζαβατικά
ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΣ στη Σμύρνη τις 25 Μαρτίου του 1913, γιος τσαγκάρη που μεγάλωσε στη Ζάκυνθο, ο Ελευθέριος Μουζάκης βίωσε την τραγωδία της Μικρασιατικής Καταστροφής και της προσφυγιάς, αντιμετωπίζοντας με περηφάνια τις στερήσεις και τη φτώχεια, προτού στραφεί και μεγαλουργήσει στον χώρο της ελληνικής βιομηχανίας. Σε ηλικία 10 ετών έγινε ο μικρότερος υπαίθριος μανάβης του Πειραιά. Το πρωί πήγαινε σχολείο και το απόγευμα πουλούσε είδη μαναβικής, αλλά κατά διαστήματα και ό,τι άλλο έβλεπε πως άξιζε να πουλάει κανείς στους δρόμους - από μυγοπαγίδες και ναφθαλίνες ως σοκολάτες.
Αργότερα, όταν τελείωσε το δημοτικό και γράφτηκε σε σχολαρχείο, κουβαλούσε νερό στους ώμους σε νταμιτζάνες στα βαπόρια σερβίριζε καφέδες στην Τρούμπα και πουλούσε γλυκά του κουταλιού, λουκούμια, στραγάλια, καραμέλες, λεμόνια.
Είχε συλληφθεί να πουλάει ντομάτες χωρίς άδεια. «Τις πούλαγα για να ζήσω, σπουδάζω και ο πατέρας μου δεν έχει λεφτά να ζήσουμε» είχε προλάβει να πει στο δικαστήριο προτού τον πιάσουν τα κλάματα. Γλίτωσε τα χειρότερα με ένα πρόστιμο 25 δραχμών της εποχής, που θα έπρεπε να πληρώσει όταν ενηλικιωνόταν. «Θεωρώ τον εαυτό μου περήφανο που αξιώθηκα να κάνω το καθήκον μου στην πολιτεία» θα έλεγε πολλά χρόνια αργότερα, στις αρχές της δεκαετίας του 1980, όταν το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωνε ότι ο Ελευθέριος Μουζάκης ήταν ο ειλικρινέστερος έλληνας φορολογούμενος μεταξύ όλων των επιχειρηματιών. Δήλωνε και πλήρωνε περισσότερα από όλους τους «βαρύγδουπους» βιομηχάνους.
Στα 21 του χρόνια, το 1934, κρίθηκε ώριμος να αναλάβει καθήκοντα διευθυντή ενός εργοστασίου που απέκτησε η εταιρεία αυτή. Ηταν το μικρό εργοστάσιο κλωστών «Τριών Αστέρων» που αποτέλεσε το ερέθισμα για τη δημιουργία της μεγαλύτερης ελληνικής κλωστοβιομηχανίας και της τρίτης μεγαλύτερης στην Ευρώπη. Χάρη σε αυτό έμαθε την τέχνη και τα μυστικά των κλωστών. Η κλωστική εταιρεία Ραζή, αντιμέτωπη τότε με τον παντοδύναμο Γιάννη Θεοδωρακόπουλο, τον μετέπειτα εφοπλιστή που έλυνε και έδενε στην αγορά με τις κλωστές «Κιθάρα», έμελλε να ήταν το τελευταίο αφεντικό του.
Αρνήθηκε πρόταση του Θεοδωρακόπουλου να δουλέψει για αυτόν και να πολεμήσει τον Ραζή, αλλά το 1939, χωρίς να αποχωρήσει από αυτόν, ανοίχτηκε στην αγορά των κλωστών με δική του, συμπληρωματική δουλειά. Εχοντας την υποστήριξη του Ραζή και άλλων επιχειρηματιών που είχαν εκτιμήσει τις αρετές του, έβγαλε μια πρώτη παρτίδα νημάτων και ακολούθησε με διορατικότητα πολιτική συγκέντρωσης νημάτων και μετάταξης για ράψιμο.
Η φίρμα Ραζή αρνήθηκε στη διάρκεια του πολέμου να χορηγεί, ως ώφειλε, κάποιο εισόδημα στην οικογένειά του. Επιστρέφοντας λοιπόν από το αλβανικό μέτωπο, ο Ελευθέριος Μουζάκης βάδισε στον δικό του επιχειρηματικό δρόμο, με εμπόριο κλωστών αλλά και κάθε είδους ενδυμάτων. Μια μονοκέφαλη χειροκίνητη μηχανή ήταν η πρώτη που απέκτησε και έκανε «χρυσές δουλειές». Προτού ξεσπάσει ο Εμφύλιος είχε νοικιάσει ένα εργοστάσιο στην οδό Αδριανού 61 με δύο ποδοκίνητες μηχανές, τις οποίες λειτουργούσαν τα δύο αδέλφια του.
Η «Πεταλούδα» του, το σήμα κατατεθέν της επιχειρηματικής δραστηριότητάς του, κυκλοφόρησε πρώτη φορά κουβαρίστρα το 1950 και ήταν τέτοια η απήχηση της δουλειάς του και η φήμη που αποκτούσε, ώστε το 1951 ο γαλλικός κολοσσός των κλωστών DMC τού πρότεινε να συσκευάζει στην Ελλάδα ορισμένα προϊόντα του, ενώ μεγάλοι ως τότε εισαγωγείς των προϊόντων αυτών κερδοσκοπούσαν κάνοντας μαύρη αγορά. Γρήγορα αντιμετώπισε έναν, όπως έλεγε, ανελέητο πόλεμο.
Καθώς απέκτησε μεγάλους πελάτες, προκάλεσε την οργίλη αντίδραση ισχυρών οίκων της εποχής και τελικά και του ίδιου του Συνδέσμου Ελληνικών Βιομηχανιών υπό τον Χριστόφορο Κατσάμπα της Πειραϊκής Πατραϊκής, αφού συγκρούστηκε ανοικτά με πασίγνωστα «τζάκια» που κυριαρχούσαν στην κλωστοϋφαντουργία. «Ο Μουζάκης θα καταπιεί όλους τους άλλους...» τον κατηγορούσαν.
«Προτιμώ να πέσω μαχόμενος για μια έντιμη δημιουργία παρά να γίνω βορά ενός ανέντιμου ανταγωνισμού» ήταν η απάντησή του σε όσους του ζητούσαν «για το καλό του» να αλλάξει επάγγελμα και απειλούσαν ακόμη και τη ζωή του, όπως αρκετά χρόνια αργότερα θα εξομολογηθεί. Ηταν τέτοια η επιτυχία της «Πεταλούδας» και της συνεργασίας του με την DMC ώστε άλλοι γάλλοι ανταγωνιστές που διατηρούσαν εργοστάσιο στον Βοτανικό το έκλεισαν. Ο ένας μετά τον άλλον οι έλληνες ανταγωνιστές συνθηκολόγησαν, εξαγοράστηκαν από την «Πεταλούδα», συχνά παρακαλώντας την. Δεκαεπτά εργοστάσια-βιοτεχνίες κλωστών ραφής περιήλθαν υπό τον έλεγχό της.
Το 1954, ύστερα από έναν διαφημιστικό και εμπορικό «πόλεμο μέχρις εσχάτων», τέθηκαν και οι «Κλωστές Κιθάρα» υπό τον έλεγχο του Ελ. Μουζάκη, ο οποίος κατέληξε να κατέχει το 95%-97% της αγοράς σε κλωστικά είδη οικιακής και βιομηχανικής χρήσης. Το 1962 αποδέχθηκε πρόταση τού άλλοτε «φοβερού ανταγωνιστή» του διανοούμενου επιχειρηματία και προέδρου του ΕΒΕΑ επί σειράν ετών Χρήστου Πανάγου και εξαγόρασε και τη δική του κλωστική μονάδα κεντήματος.
Τον είχε ενθουσιάσει, όπως εξηγούσε αργότερα, ένα βιβλίο με τον τίτλο «Το ημερολόγιο ενός Πειραιώτη επιχειρηματία του 5ου αιώνα π.Χ.», το οποίο είχε γράψει ο Χρήστος Πανάγος. Ισως επειδή ο ήρωας του βιβλίου Θεαγένης, δημιουργός ενός Θεαγένειου Εμπορικού Κέντρου στον Πειραιά το 500 π.Χ., στα γεράματά του είχε θέσει το εξής ερώτημα: «Γιατί να θεωρούμε ήρωες μόνο αυτούς που νίκησαν σε πολεμικές επιχειρήσεις και όχι και όσους με τη δραστηριότητά τους εξουδετέρωσαν ξένες εμπορικές και βιομηχανικές δυνάμεις, οι οποίες σκόπευαν να υποτάξουν οικονομικά την πατρίδα τους ή και όσους με τα πλούτη τους, προϊόν τίμιων, πολύχρονων και κοπιαστικών αγώνων,θωράκισαν αμυντικά την πόλη τους με τους φόρους που πλήρωναν και ακόμη με τα πλούτη τους έδωσαν τη δυνατότητα στους συμπολίτες τους να κάνουν χρήση τόσων έργων κοινής ωφελείας και να θαυμάζουν τόσα καλλιτεχνικά αριστουργήματα;».

↧

Στο Μενίδι, με το λεωφορείο των παραισθήσεων

February 19, 2013, 12:11 am
$
0
0


«Τολμάει κανείς να τους κάνει υπόδειξη να σβήσουν τα τσιγάρα; 
Δεν νομίζω» λέει ο οδηγός. 
Της Αλεξάνδρας Τζαβέλλα από το blog της  

 Είναι μία από τους δεκάδες χρήστες ναρκωτικών που παίρνουν ανενόχλητοι τη δόση τους, καθημερινά, μπροστά στο φούρνο της γειτονιάς. Είσοδοι πολυκατοικιών, πεζοδρόμια, ακόμη και απέναντι από το σχολείο, «φιλοξενούν» τους πάνω από 2.000 ναρκομανείς που καθημερινά φτάνουν στο Μενίδι για αναζήτηση της δόσης τους. Δεκάδες ανεβοκατεβαίνουν στα διερχόμενα αστικά λεωφορεία. Αφού επισκεφτούν τους εμπόρους που κατοικούν στα γύρω στενά, στην αραιοκατοικημένη συνοικία Αγία Άννα που κάποτε θεωρούνταν «φιλέτο» των Αχαρνών, περιμένουν το λεωφορείο Β10 του δρομολογίου Πλατεία Βάθη-Αχαρναί.       Ξεμένουν   Κάποιοι από αυτούς ξεχνιούνται στη στάση μέχρι το βράδυ. Ημιλιπόθυμοι, πεσμένοι στις σκάλες, στις εισόδους των γύρω πολυκατοικιών, μπροστά στα μάτια των κατοίκων. «Τώρα θα τους διώξω με το επόμενο. Μαζεύτηκαν πολλοί» λέει ο Βασίλης, ιδιοκτήτης αναψυκτηρίου. Βγαίνει από το κατάστημά του και φωνάζει: «Ξυπνήστε, έρχεται το λεωφορείο!». Υποβασταζόμενοι ο ένας από τον άλλον, πέντε νεαροί άντρες ανεβαίνουν στο λεωφορείο. Στο «magic bus» όπως ακούγεται ότι το αποκαλούν. Μαγικό, γιατί τους μεταφέρει στον κόσμο των παραισθήσεων. Για τους υπόλοιπους επιβάτες είναι το «λεωφορείο του τρόμου».     Δεν χρειάζεται να είσαι τακτικός επιβάτης -μια ματιά φτάνει για να αντιληφθείς ότι σε κάθε δρομολόγιο η γαλαρία του Β10 είναι κατειλημμένη από χρήστες. «Πριν από λίγες μέρες μέτρησα 82» λέει ένας από τους οδηγούς του συγκεκριμένου δρομολογίου. Παρασκευή, 4 Ιανουαρίου, 12 το μεσημέρι, ήταν περίπου 15. Τρεις μέρες μετά, την ίδια ώρα, το λεωφορείο μετέφερε περίπου 25 χρήστες. Στις δύο το μεσημέρι, 30. Επιβιβάζονται και αποβιβάζονται στις ίδιες στάσεις, επί της Δημοκρατίας. Το λεωφορείο νομίζεις ότι γέρνει προς τα μπρος. Η παρουσία των χρηστών σπρώχνει τους υπόλοιπους επιβάτες μπροστά, κοντά στον οδηγό. Στο βάθος υπάρχει καπνός. «Τολμάει κανείς να τους κάνει υπόδειξη να σβήσουν τα τσιγάρα; Δεν νομίζω» λέει ο οδηγός.   Αποστεωμένα πρόσωπα. Βλέμμα χαμένο στο κενό. Χρήστες κάθε ηλικίας και κάθε καταγωγής. Έλληνες, Μαροκινοί, Αλγερινοί, Πακιστανοί, Αφγανοί, Νιγηριανοί. Άντρες και γυναίκες. Μία από αυτές κατέβηκε από τον Προαστιακό και άρχισε να ανηφορίζει τη λεωφόρο Φιλαδελφείας, σπρώχνοντας μετά βίας το παιδικό καροτσάκι με το παιδί της. Οι περισσότερες γυναίκες έρχονται για «ψώνια» μόλις τελειώσουν τη «δουλειά» στη Λιοσίων και στους άλλους δρόμους της Αθήνας.   Οι άντρες «ψωνίζουν» με όσα έκλεψαν την περασμένη νύχτα. Εδώ όλα πωλούνται και όλα αγοράζονται. Για την ακρίβεια, ανταλλάσσονται. Οι κάτοικοι τους βλέπουν να κουβαλούν ποδήλατα, χαρτικά και απορρυπαντικά. «Τις προάλλες βλέπω έναν με μια σακούλα τυριά, κλεμμένα από το σουπερμάρκετ» λέει ένας ιδιοκτήτης καταστήματος της περιοχής. «Πάνε και παίρνουν μεθαδόνη από τον ΟΚΑΝΑ και την πωλούν για να πάρουν τη δόση τους» συνεχίζει ο ίδιος.   Τους ταΐζουμε με ό.τι μας μείνει από τα φαγητά. Ταλαιπωρημένα παιδιά είναι» λέει η Μαρία, υπάλληλος στο αρτοποιείο της περιοχής. Ο παπα-Κώστας, παπάς της ενορίας, έχει γίνει πολλές φορές μάρτυρας διαπληκτισμών μεταξύ των χρηστών. «Κλέβει ο ένας τη δόση του άλλου. Σφάζονται ζωντανοί. Τις προάλλες είχαμε τραυματία, μαχαιρωμένο».   Εδώ μία δόση ηρωίνης κοστίζει 15 ευρώ. Στο κέντρο της Αθήνας 30. Με 2 ευρώ παίρνουν σίσα – ένα ναρκωτικό από υγρά μπαταρίας που θεωρείται «η κόκα των φτωχών» και προκαλεί υπερδιέγερση. Κάτι τέτοιο πρέπει να έχουν πάρει οι χρήστες που επί 20 λεπτά, ασταμάτητα, τραγουδούν τα κάλαντα στις πίσω θέσεις του λεωφορείου. «Πρέζα πήρες ρε;» ρωτάει ένας άλλος χρήστης που κάθεται απέναντί τους. «Αν είχα πάρει πρέζα έτσι θα ήμουν;» του απαντάει γελώντας. Η κυρία που κάθεται στις διπλανές θέσεις κουνάει το κεφάλι της. «Τα έχουμε συνηθίσει πια» μονολογεί.   Τα τελευταία τρία χρόνια η προσπάθεια εκκαθάρισης των ναρκωτικών από το Ζεφύρι και η διάλυση κάποιων περιφερειακών καταυλισμών από την Αστυνομία ενέτεινε το πρόβλημα στο κέντρο του Μενιδίου.     Οι χρήστες πολλοί, οι έμποροι πρόθυμοι, η πρόσβαση εύκολη: καταφθάνουν εδώ εύκολα με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (λεωφορεία Α10, Β10, Γ9) και με τον Προαστιακό. Σύμφωνα με πληροφορίες, «όταν έχει απεργία, τους τα κατεβάζουν οι έμποροι».   Η Αστυνομία   Δευτέρα μεσημέρι, ένα βαν της Αστυνομίας μεταφέρει χρήστες που «μάζεψε» από τη Λεωφόρο Δημοκρατίας. Τους πηγαίνει στο τμήμα. Έπειτα από δύο ώρες, το λεωφορείο Χ40 τους επαναφέρει σε άγρια κατάσταση εκεί από όπου τους παρέλαβε. «Έχουμε καθημερινή συνεργασία με το Τμήμα Αχαρνών, έχουμε συναντήσει υφυπουργούς. Καμία εξέλιξη. Δεν είναι στη δικαιοδοσία του δήμου η καταπολέμηση των εμπόρων. Όλος ο κόσμος λέει ότι ξέρει τα σπίτια. Η Αστυνομία δεν μπορεί να δράσει χωρίς συντονισμένη στήριξη της πολιτείας. Τις προάλλες έπεσα θύμα ξυλοδαρμού από Ρομά, μπροστά στα μάτια της Αστυνομίας» λέει ο αντιδήμαρχος Αχαρνών, Μιχάλης Βρεττός.   Εξώδικο από την ΕΘΕΛ στο Δήμο Αχαρνών «Να κατέβουμε κι εμείς;» ρωτάνε από το βάθος του λεωφορείου Α10 οι τρεις εναπομείναντες επιβάτες. Όλοι χρήστες. «Τώρα κάνω τέρμα, θα κατέβετε, παιδιά». «Να 'σαι καλά, πασά μου», του απαντάει ένας μέσα στη μαστούρα του. Ο Βασίλης γελάει. «Πασάς στα Γιάννενα, είδες;» Τρία χρόνια οδηγός στο συγκεκριμένο δρομολόγιο, «τους αναγνωρίζω πλέον. Ταλαιπωρημένα παιδιά. Τα λυπάμαι. Τίθεται πλέον θέμα δημόσιας υγείας. Οι εργαζόμενοι της ΕΘΕΛ κάναμε εξώδικο στο Δήμο Αχαρνών. Καθημερινά μαζεύουμε σύριγγες, καλαμάκια, σκουπίδια μέσα από το λεωφορείο. Σάλια και σωματικά υγρά πάνω στα καθίσματα. Άρρωστοι άνθρωποι, νέα παιδιά κοινωνικά αποκλεισμένα λιποθυμούν μέσα στο λεωφορείο κάθε τόσο, τρομάζοντας τους επιβάτες. Αν φοβάμαι; Φυσικά και φοβάμαι. Ένα συνάδελφο τον απείλησαν με σύριγγα. Έχω τρία παιδιά και περιμένω άλλο ένα. Καθημερινά ρισκάρω τη ζωή μου».   Εμπόριο απέναντι από το σχολείο Στα σύνορα της συνοικίας Αγία Σωτήρα του Μενιδίου, όπου βρίσκεται ένας καταυλισμός των Ρομά, από αυτούς που «είναι επικίνδυνο να διασχίσεις ακόμα και με το αυτοκίνητο», πάντοτε είχε «σουπερ μάρκετ».   Έτσι αποκαλούν οι χρήστες τα μέρη από όπου «ψωνίζουν» ναρκωτικά. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι εδώ δεν πουλάνε μόνο, παρασκευάζουν κιόλας. «Τελευταία βρίσκεις εμπόρους στενό παρά στενό», λέει μια κάτοικος της οδού Κύπρου. Οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές ξέρουν πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για ψώνια. Ένας από τους εμπόρους δίνει το παρασύνθημα: υψώνει τη σημαία του Ολυμπιακού. Ήρθε το νέο εμπόρευμα. «Μόλις μπήκαν. Σε λίγο θα τους δεις να τρέχουν σαν τα κουνέλια», λέει ο Γιάννης, μαθητής του 1ου Λυκείου Αχαρνών, παρατηρώντας από την αυλή του σχολείου ένα μπουλούκι από χρήστες ναρκωτικών να πετάγεται έξω από το συγκεκριμένο σπίτι και να σκορπίζεται στη γύρω περιοχή, κατά μήκος της πηγής που αποτελεί φυσικό σύνορο του καταυλισμού με την υπόλοιπη περιοχή. Η μόνη φοβία των χρηστών είναι μήπως κάποιος έχει στήσει καρτέρι. Όχι η αστυνομία. Τους κλέφτες φοβούνται, οι οποίοι ψάχνουν ευκαιρία να τους αρπάξουν τη δόση τους που με τόσο κόπο απέκτησαν. Κρύβονται στα γιαπιά απέναντι από το Λύκειο και το Γυμνάσιο Αχαρνών και πίσω από τα δέντρα στα διπλανά χωράφια. Όχι όμως κι από τα βλέμματα των κατοίκων και των μαθητών που βρίσκονται στο σχολείο. «Παλιά νόμιζα ότι μαζεύουν χόρτα. Μέχρι που τους είδα να μαχαιρώνονται. Βγήκα στις τηλεοράσεις. Πήγα στην Αστυνομία. Έξω από το σπίτι μου πίνουν ναρκωτικά! Έχω εγγόνια που παίζουν, τι θα κάνω; Ακόμα εδώ είναι», λέει η κυρία Κασσιανή, κάτοικος της περιοχής.   Πυροβολισμοί   Η κυρία Σοφία, που μένει στη Δημοκρατίας, ξέρει: «Όταν ακούω τους τρεις τέσσερις πυροβολισμούς με τα καλάσνικοφ, ξέρω ότι ήρθε εμπόρευμα. Πέφτει σύρμα, γρήγορα, πιο γρήγορα από ό,τι μπορείς να φανταστείς». Τις προάλλες ένας χρήστης πήδηξε τα κάγκελα της παιδικής χαράς και πήρε τη δόση του στις κούνιες, δίπλα στο σταθμό του τρένου. Η Ελένη, έχοντας στο καροτσάκι τη μικρή Ασημίνα, έκανε ευθύς μεταβολή: «Είμαστε ξεχασμένοι από το Θεό. Τα παιδιά μας παίζουν μέσα στις σύριγγες. Δεν είναι μόνο θέμα ασφάλειας -από δω κι από το σχολείο απέναντι περνάνε όλοι οι μαστουρωμένοι-, αλλά και απειλή της δημόσιας υγείας».Πηγή: www.lifo.gr
↧

Παραμάνες και βυζάχτρες στην Αθήνα

February 19, 2013, 12:11 am
$
0
0

ΖΑΠΠΕΙΟ_ΠΑΡΑΜΑΝΕΣ_1Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Θηλάστρια, τροφός, παραμάνα ή βυζάστρα ή βυζάχτρα είναι λέξεις που δεν υπάρχουν πλέον στο καθημερινό λεξιλόγιό μας, αλλά κάποτε πρωταγωνιστούσαν στη ζωή του ελληνικού λαού. Ιδιαίτερα δε το φαινόμενο είχε πάρει σημαντικές διαστάσεις επί μία περίπου εκατονταετία στην πόλη των Αθηνών, από τότε που ορίστηκε ελληνική πρωτεύουσα μέχρι και τη δεκαετία του 1930. Στα χρόνια του Όθωνα και με ιδιωτική πρωτοβουλία εκδηλώθηκε πρώτα το ενδιαφέρον για την εξασφάλιση γάλακτος κυρίως για τα νόθα και εγκαταλελειμμένα παιδιά. Ειδικό κονδύλι του υπουργείου Εσωτερικών υπήρχε για να πληρώνονται οι θηλάστριες και να κρατούν στη ζωή τα ορφανά του αγώνα ή τα μωρά που εγκατέλειπαν στους δρόμους πάμπτωχες γυναίκες που δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν.
«Έργον χριστιανικώτατον»
Έτσι, στα τέλη της βασιλείας του Όθωνα βρίσκουμε πλέον οργανωμένες προσπάθειες για την αναζήτηση θηλαστριών, μέσω του Δημοτικού Βρεφοκομείου που είχε ιδρυθεί με χρήματα ευεργετών. Θεωρώντας, δε, ότι οι γυναίκες που βρίσκονταν στην πόλη δεν ήταν κατάλληλες για τον ρόλο της τροφού, προτιμούσαν να συγκεντρώνουν τα παιδιά στο κτίριο που ανήγειραν στην πλατεία Κουμουνδούρου και σώζεται μέχρι τις ημέρες μας και να προσλαμβάνουν θηλάστριες. Προτιμούσαν, αυτές να προέρχονται από «…τα πέριξ των Αθηνών χωρία διότι αι χωρικαί γυναίκες ούσαι φιλανθρωπότεραι και θέλουσι περιποιείσθαι επιμελέστερον τα ανατεθειμένα εις αυτάς βρέφη». Εκτός αυτού, και οι συνθήκες διαβίωσης στα χωριά ήταν πιο υγιεινές. Όμως, υπήρχε ένα πρόβλημα• οι χωρικές δεν ήταν διατεθειμένες να αναλάβουν τη διατροφή έκθετων παιδιών. Γι’ αυτό τον λόγο καταβάλλονταν προσπάθειες, μεταξύ των οποίων και της «επιστράτευσης» του Μητροπολίτη, με σκοπό να υποδείξει στους εφημέριους των χωριών ότι, εάν οι γυναίκες σπεύσουν να συνδράμουν στα βρέφη, τότε αυτές «…εκπληρούσιν έργον θεάρεστον και χριστιανικώτατον…».
Στα μέσα της δεκαετίας του 1860 επιστρατεύονται αστυνομικοί κλητήρες, οι οποίοι παίρνουν και προμήθεια για κάθε καλή θηλάστρια, ενώ όσες παρουσιάζουν καλοδιατηρημένα παιδιά εισπράττουν ιδιαίτερη αμοιβή. Κύριοι τόποι προέλευσής τους ήταν τα νησιά των Κυκλάδων, όπως η Τήνος, η Άνδρος, η Νάξος και η Κέα. Για την ποιότητα και την καλή υγεία των τροφών συχνά εκδίδονταν οδηγίες από την Αστυνομία Αθηνών και Πειραιώς, οι οποίες κρίνονταν αναγκαίες και απαραίτητες, αφού συχνά αυτές μετέδιδαν ασθένειες στα βρέφη. Από τότε άρχισε η άνθηση του επαγγέλματος του «προμηθευτού θηλαστριών», ενώ δεν έλειψαν και περιστατικά μανάδων που «έριχναν» το παιδί τους στη βρεφοδόχο και κατόπιν εμφανίζονταν ως θηλάστριες για να πληρωθούν για τον θηλασμό.
Και ρουσφέτι το θήλασμα!
Στα τέλη του 19ου αιώνα δημοσιευόταν στον ελληνικό Τύπο μια συγκλονιστική στατιστική που ήθελε να υπάρχουν στην Αθήνα δέκα χιλιάδες παραμάνες, δηλαδή γυναίκες οι οποίες πωλούσαν το γάλα τους για τις ανάγκες των παιδιών των «καλών οικογενειών»! Ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός αν ληφθούν υπόψη τα τότε πληθυσμιακά στοιχεία της πρωτεύουσας. Επρόκειτο για μόδα της εποχής, η οποία προέκυψε από την υπερπροσφορά των γυναικών που έφθαναν στην πρωτεύουσα για να βρουν την τύχη τους. Νωρίτερα οι παραμάνες ήταν ελάχιστες. Αλλά οι Ελληνίδες μητέρες, είτε για λόγους υγείας, είτε για λόγους μόδας ή ακόμη για να μη χαλά το στήθος τους ή, τέλος, διότι δεν ήταν το ίδιο στοργικές με τις παλαιότερες, έπαιρναν τις παραμάνες τους.
Οι παραμάνες αναζητούνταν στα χωριά. Εντυπωσιακή προτίμηση είχαν οι γυναίκες από την Αράχωβα και τα Κιούρκα, το ωραίο χωριό της Αττικής. «Αλλ’ είνε σπάνιον να εύρης καλήν, βουνίσιο πράγμα», έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής, συμπληρώνοντας πως «δι’ αυτό το έργον της παραμάνας κάμνουν τόρα και άλλαι γυναίκες, θυγατέρες πλυντριών και άλλαι πτωχαί γυναίκες». Για να εξασφαλίζουν τα προς το ζην οι γυναίκες αυτές έπαιρναν για να θηλάσουν βρέφη από το Βρεφοκομείο Αθηνών αντί 15 δραχμών τον μήνα. Ήταν, δε, ένα από τα «ρουσφέτια» που έκαναν οι πολιτικάντηδες της εποχής να διαμεσολαβούν ώστε να εξασφαλίσει μια φτωχή γυναίκα παιδί για θήλασμα.
ΤΡΟΦΟΣ
Η παραμάνα του βασιλιά
Μια Αραχωβίτισσα βύζαξε και τον Διάδοχο –αργότερα Βασιλιά–Κωνσταντίνο. Όταν πέρασαν τα χρόνια έπαιρνε και μια μικρή σύνταξη από το Παλάτι. Η παραμάνα αυτή θεωρείτο «προνομιούχος», ενώ έδωσε και συνεντεύξεις για τις προτιμήσεις και τις κλίσεις του τότε Διαδόχου, ο οποίος «έτρωγε πολύ γάλα και εκοιμάτο πολύ»! Οι παραμάνες που προσλαμβάνονταν στα «καλά σπίτια» μισθοδοτούνταν με 80-100 δραχμές μηνιαίως, ποσόν ικανοποιητικό για τα μέτρα της εποχής. Τρέφονταν καλά και ντύνονταν σύμφωνα με τη «ρώσικη» μόδα. Άσπρα ρούχα και κορδέλες κόκκινες που έδιναν αφορμή να γραφτεί στις εφημερίδες η περιγραφή τους. Η παραμάνα έμοιαζε, σύμφωνα με τον Βλ. Γαβριηλίδη, «σαν αγελάδα στολισμένη με χρυσά και βυζά ως μικρούς ασκούς και καθαρώτατα»!
Πάντως, τα δημοσιεύματα επισήμαιναν πως «καμμία παραμάνα των Αθηνών δεν είναι ωραία, καμμία γελαστή»! Υποστήριζαν πως ήταν κατά το πλείστον ανδρογυναίκες, σκυθρωπές και χονδροκαμωμένες «διότι το χονδρό κορμί προτιμάται ως σημείον υγείας».
Στο Ζάππειο συναντούσε κανείς τις παραμάνες δύο-δύο ή τρεις-τρεις μαζί. Συνήθως μιλούσαν αρβανίτικα και την πρώτη διαταγή που έπαιρναν από την κυρία τους όταν έβγαιναν ήταν να μην πλησιάζουν στραγαλατζήδες. Αυτές είναι ελάχιστες πτυχές από τις παραμάνες και τον ρόλο τους στη νεότερη Ελλάδα.
↧
Search

Μην κρυώσει ο κώλος μας...(Η ιστορία της Τρούμπας - Β')

February 19, 2013, 12:12 am
$
0
0


Τι να πρωτογράψει κανείς για την ιστορία -και τις ιστορίες- της Τρούμπας.
Για το Φλιπ Μπαρ στη στοά Λιναρά, που έκαναν πιάτσα οι σιτεμένες πουτάνες, 
οι "γκαζιέρες" κατά την πειραιώτικη αργκό.
Έπαιρναν κάναν γερο-ναυτικό ή κανέναν βιτσιόζο και τον πήγαιναν για βίζιτα στο ξενοδοχείο "Ακρόπολη"...
Για το καμπαρέ "45 Γιάννηδες" και τον ιδιοκτήτη του, μεγάλο μούτρο... 
Μόνο με τρία πράγματα ασχολιόταν: χαρτιά, "κόκαλα" και ρουφιανιλίκι.
Ο φάκελός του στην Ασφάλεια είχε μια διαγώνια κόκκινη γραμμή. 




Που σήμαινε πως μόνο για φόνο θα μπορούσαν να τον συλλάβουν! 
Όλα τ' άλλα αδικήματα τα ξεπερνούσε με μια απλή "επίπληξη"! 
Έτσι αντάμειβε τότε η Ασφάλεια τους ρουφιάνους της στην Τρούμπα...
Στα Καρβουνιάρικα ήταν η ταβέρνα του Θόδωρα. Εκεί μαζεύονταν όλες 
οι αδελφές. Μόνιμη θαμώνας και η "Μιμίκα". Είχε πολεμήσει και στον εμφύλιο με τον "Εθνικό Στρατό"!
Η βασίλισσα Φρειδερίκη της είχε απονείμει και παράσημο ανδρείας! 
Κάθε φορά που το "Ηθών" έκανε ντου, η Μιμίκα τραβούσε από την τσάντα της το "αριστείο" και φώναζε: "Μην με αγγίζετε! Εμένα με τίμησε
 η βασίλισσα!".
Ώσπου ένα καρακόλι δεν άντεξε μια φορά και της το πέταξε: 
"Αυτό το χαρτί στο 'δωσε η βασίλισσα για την αντρεία σου, 
όχι για να γ@μιέσαι!"
Μέρα με τη μέρα φεύγουν τα γεροντίδια που έζησαν τα Βούρλα, 
τις Λαμαρίνες (πίσω απ' το Παπαστράτειο) και την Τρούμπα.
Με τους καταδότες και τους ψευτόμαγκες, τους γιαλαντζί αρσενικούς αγαπητικούς, τους μπασκίνες, τα χασίσια, τη βρομιά, την εκμετάλλα, 
ό,τι μπορείς να φανταστείς...
Οι παππούδες πρόλαβαν και μου 'παν πολλές ιστορίες. Τις κατέγραψα όλες στο κομπιούτερ του μυαλού μου.
Για το Δημοτικό Θέατρο, στον Άγιο Κωνσταντίνο, που γινόταν το αλισβερίσι με το "μαύρο". Εκεί έτρεχαν τ' αλάνια ν' αγοράσουν "πενταράκια", "μπάμιες", "γεμιστάκια" και "τρίφυλλα"...
Κάπου, όμως, χαλάστηκα και δεν έχω όρεξη να τα γράψω.
Γιατί αυτό ήταν ο Περαίας: νταηλίκι, πουτανιλίκι, μαστουριλίκι...
Ο Μεταξάς έκλεισε τα Βούρλα.
Ο Παπαδόπουλος έκλεισε την Τρούμπα.
Κι επί Σημίτη γκρέμισαν τα τσιμέντα στο καραϊσκάκη και μας έβαλαν πλαστικές καρεκλίτσες!
Να βλέπουμε τον Ολυμπιακό αναπαυτικά μασουλώντας πατατάκια τσιπς!
Μην τυχόν και κρυώσει ο κώλος μας και γουργουρίσουν τ΄ αντεράκια μας...

↧
↧

Δεσμεύσεις....διαβεβαιώσεις...υποσχέσεις του καμπινέ

February 19, 2013, 12:12 am
$
0
0


Η εφημερίδα REAL NEWS είχε συνέντευξη του Αντώνη Σαμαρά και προσπαθούσαν οι δημοσιογράφοι  από τον σταθμό του να την προβάλουν.
Φυσικά και τα πήραν οι ακροατές και τα άκουσαν για την "δημοσιογραφική
επιτυχία".
Τέτοιες μαύρες ημέρες μόνο οι συνεντεύξεις μας έλειπαν για να μας
εκνευρίσουν ακόμα περισσότερο.
Δεσμεύεται λέει ότι δεν θα μειωθεί άλλο ο βασικός μισθός και άλλες μπαρούφες.
Απαντώντας στους οργισμένους ακροατές του REAL FM ένας συμπαθής κατά τα άλλα δημοσιογράφος προσπάθησε να δικαιολογήσει το πρωτοσέλιδο προτείνοντάς
τους να το κρατήσουν μπούσουλα και να περιμένουν να δούν αν θα τηρηθεί
η δέσμευση του Σαμαρά.
Να την κρατήσω λοιπόν και αυτή την συνέντευξη και να την βάλω αρχείο
στο ντουλάπι με τα ΖΑΠΠΕΙΑ (δεν θυμάμαι πόσα) του Σαμαρά που κράτησα
από τις εφημερίδες.
Θα μου πείς και τι να τις κάνω ....
Εμείς οι παλιοί που μεγαλώσαμε στις αυλές της Αθήνας στις νοικιασμένες κάμαρες με τις κοινόχρηστες τουαλέτες γνωρίσαμε την χρησιμότητα της εφημερίδας επιμελώς τεμαχισμένης να κρέμεται στην σαρανταπεντάρα πρόκα δίπλα στην τούρκικη.
Σε λίγο και το χαρτί τουαλέτας θα είναι πολυτέλεια.
Την Κυριακή που μας έρχεται "απείλησε" ο δημοσιογράφος ότι η ίδια
εφημερίδα θα έχει συνέντευξη με τον Αλέξη Τσίπρα....
Τουλάχιστον θα καλυφθώ από εφημερίδα τουαλέτας για ένα εξάμηνο.
Δεν χαλάω και πολύ τρώγοντας λιγότερο με φτωχή σύνταξη
και πλούσιες υποχρεώσεις.

Πίσω στα παλιά
↧

Η ΑΘΗΝΑ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1930

February 20, 2013, 12:00 am
$
0
0


Είχε γίνει συνήθεια στον παππού Νικολή από τα χρόνια που ήταν νέος να ξυπνά μέσα στην άγρια νύχτα και να καπνίζει απανωτά δυo τρία σέρτικα τσιγάρα, ντουμανιάζοντας την κρεβατοκάμαρα και καψαλίζοντας πότε πότε τα στρωσίδια.

Ύστερα ξανακοιμότανε σαν το πουλάκι, με τη συνείδησή του ήσυχη πως είχε συμβάλει στη βιωσιμότητα της ελληνικής καπνοβιομηχανίας και στην εξασφάλιση μεροκάματου στον πτωχό καπνεργάτη. Τα χρόνια πέρασαν, μια ξεγυρισμένη βρογχίτιδα κι ένας στρυφνός πνευμονολόγος έβαλαν στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας» το τσιγαράκι, μαζί με διάφορα άλλα τινά που είχαν ήδη έρθει μόνα τους, χωρίς τη συνδρομή του ταμπάκου, και το μόνο που του απόμεινε από τότε είναι το «χούι» να βρικολακιάζει και να στριφογυρνά με τα μάτια ορθάνοιχτα, σαν καταραμένος, στο στρώμα. Αυτοεξόριστος στο τέλος, «σ' άλλη γη, σ' άλλα μέρη, όπου κανέναν δεν ξέρουμε και κανείς δεν μας ξέρει», ξαγρυπνά πάλιν μέσα στα παγερά σκοτάδια, αλλά τώρα οι αναμνήσεις είναι εκείνες που δεν τον αφήνουν να κοιμηθεί… Η σκέψη του ταξιδεύει στην πόλη όπου γεννήθηκε, στην πόλη όπου πέρασε τις πιο ωραίες μέρες της ζωής του, και καθώς αυτό απόψε δεν του αρκεί, ανασηκώνεται σαν τον υπνοβάτη και πάει να βρει παρηγοριά σε μερικές καταχωνιασμένες καρτ-ποστάλ που φύλαγε ευλαβικά, σαν ανεκτίμητο θησαυρό του.

Κάποιες κιτρινισμένες και ξεφτισμένες φωτογραφίες της Αθήνας, όπως ήταν μια φορά κι έναν καιρό το «ιοστεφές άστυ» των ποιητών, χωρίς τα σημερινά απρόσωπα κτίρια, τους πολυθόρυβους δρόμους με τις ξένες λαλιές και τους απρόσιτους, εχθρικούς ανθρώπους.

Με φορτωμένη την ψυχή από θλίψη και με βοήθεια το χλωμό φως ενός πορτατίφ, ξεκινά ο παππούς Νικολής μια νοερή περαντζάδα στα παλιά, αγαπημένα του λημέρια…




Είναι μια πολύ παλιά φωτογραφία, τραβηγμένη στη γωνία Σταδίου - Βουκουρεστίου στις αρχές της δεκαετίας του '30. Δεξιά μας, στο νεόκτιστο κτίριο του «Μετοχικού» (γνωστού σήμερα ως… City Link) είχε την έδρα της η Ηλεκτρική Εταιρεία, η ΗΕΑΠ, διαφημίζοντας από τις εντυπωσιακές βιτρίνες του μεγάρου τα πλεονεκτήματα του ηλεκτρισμού, αποσιωπώντας φυσικά τις βλαβερές συνέπειες της… ηλεκτροπληξίας. Από τις προθήκες του προβάλλονταν επίσης κάτι θηριώδεις αμερικάνικες κουρσάρες Buick και το κατάστημα Σίδνεϋ - Νοέλ, που αντιπροσώπευε τον διάσημο εγγλέζικο ανθρακίτη. Στον πολυσύχναστο δρόμο υπάρχουν διαβάτες και αρκετά τροχοφόρα. Ίσως ταξί, ίσως ΙΧ κάποιων μπρούκληδων, αντάμα μ' ένα χειράμαξο, και σε πρώτο πλάνο το πράσινο λεωφορείο της Πάουερ με τον εξώστη πίσω. Από τα επιβλητικά οικοδομήματα που διακρίνονται αριστερά της εικόνας, δεν διασώθηκε κανένα. Δεν τα εξαφάνισε ούτε ένας φοβερός σεισμός ούτε κάποιο ξαφνικό τσουνάμι. Ούτε τα κατέστρεψε ένας ανελέητος βομβαρδισμός, ούτε καν έγιναν οδοφράγματα σε πεισματώδεις οδομαχίες της μορφής «Non pasaran». Απλώς, σαν όλα τα «νεοκλασικά» της Αθήνας, τα γκρεμίσανε κάποιοι προοδευτικοί, με τις ευχές των αρμοδίων, για να τα κάνουν καλύτερα! 





Στην ίδια πάνω-κάτω εποχή ανήκει και η κάρτα της πλατείας Συντάγματος. Στο κέντρο της υπάρχει το… αειθαλές σιντριβάνι, το μόνο που επέζησε από τότε, ενώ το άγαλμα «της αρπαγής της Ιπποδάμειας» εξορίστηκε επί δημαρχίας Κοτζιά στην πλατεία Βικτωρίας, το δε ξύλινο περίπτερο-αναμονητήριο σε ρυθμό μπαρόκ στο βάθος, όπου οι επιβάτες περίμεναν υπό την σκέπην του τα τραμ νούμερο 2, 10 και 16, το ξήλωσαν ως «άνευ αντικειμένου». Το αυτό συνέβη και με τα γύρω ιστορικά κτίρια που κοσμούσαν την πλατεία, που τα σάρωσε το «πνεύμα μοντερνισμού» που κυριαρχούσε στην Αθήνα τη δεκαετία του '60… Μαζί τους χάθηκαν τα πολυσύχναστα από κοσμικούς Αθηναίους ζαχαροπλαστεία «Ζαβορίτη» και «Παπασπύρου», το θέατρο «Κυβέλης» ή κινηματογράφος «Ούφα», και τα γνωστά καφενεία «Αντωνιάδη» και «Ζαχαράτου», στα οποία πολλοί καθημερινά έδιναν «παρών».


Πηδάμε μερικά τετράγωνα και μερικά χρονάκια, και να 'μαστε στην οδό Πανεπιστημίου.

Ο παππούς τη βλέπει και χαμογελά καθώς θυμάται το κυκλοφοριακό κομφούζιο που επικρατούσε στο σημείο εκείνο.

Ο δρόμος ήταν διπλής κατευθύνσεως και στη φωτογραφία διακρίνεται καταμεσής ο τροχονόμος μέσα στο λευκό «βαρέλι» να ρυθμίζει την κυκλοφορία. Στη λεωφόρο κινείται μια πανσπερμία από τύπους λεωφορείων, από τα προϊστορικά, όπως εκείνο δεξιά στην εικόνα, με την πόρτα πίσω και τον εξώστη, που προπολεμικά έκανε δρομολόγια στις λεγόμενες «Εστρωμένες γραμμές», δηλαδή στους στρωμένους με άσφαλτο δρόμους, ως και ό,τι άλλο αμάξωμα παρήγε η διεθνής αυτοκινητοβιομηχανία. Προφανώς, οι τότε αρμόδιοι του Υπουργείου Μεταφορών, για να «ελαφρύνουν» την ατμόσφαιρα και να κάνουν πιο κεφάτους τους πολίτες, επέβαλαν στους λεωφορειούχους ν' αλλάξουν το χρώμα των λεωφορείων κι από το σοβαρό και σεβάσμιο γκρι που επικρατούσε από αμνημονεύτων χρόνων να τα κάνουν «τρα λα λά» βάφοντάς τα μπεζ. Είναι άγνωστο αν οι πλέον συντηρητικοί συμπολίτες απέδωσαν σε «ξένο δάκτυλο» την επαναστατική αυτή καινοτομία, που τα έκανε «αδελφίστικα» και οδηγούσε την κοινωνία σε έκλυση ηθών.


Πόσο γρήγορα περνά η ώρα όταν κοιτά με νοσταλγία τις φωτογραφίες του. Επί τροχάδην ξεπερνά μερικές αδιάφορες για να βρεθεί στον άλλο πόλο της πρωτεύουσας, την Ομόνοια.

Η καρτ-ποστάλ που κοιτάζει πρέπει να τραβήχτηκε γύρω στο '48-'50 κι όλα γύρω της αποτελούν σήμερα παρελθόν.

Θυμάται τον κινηματογράφο «Κοτοπούλη», που άλλοτε λεγότανε «Κρόνος», και όπου ως φοιτητής σύχναζε με την παλιοπαρέα γιατί είχε φθηνό εισιτήριο. Δίπλα του λειτουργούσε, πάντα με κλειστά παράθυρα, το ξενοδοχείο «Παρθενών», μαζί με ένα από τα άπειρα περί την πλατεία καφενεία, που ήσαν κατά κάποιο τρόπο «προξενεία» των διερχομένων επαρχιωτών. Πίσω από το «Κοτοπούλη», πάνω σε πανύψηλη σιδεριά, προβάλλει η διαφήμιση του «χαμάμ», ή επί το ευγενέστερον των «Θαλασσίων Λουτρών Ο Φοίνιξ». Πλάι του το σινεμά «Κοσμοπολίτ», ψυχαγωγικό καταφύγιο των περιφερομένων κυριών της περιοχής, ενώ στο κέντρο κυριαρχεί ο υπόγειος σταθμός του «ηλεκτρικού», με τα ανθοπωλεία στην πλατειούλα γύρω στη σκάλα να ευωδιάζουν και να σκορπούν το άρωμά τους, που δεν ωφείλετο σε σπρέι…
Ο παππούς Νικολής ξανακοιτά τρυφερά τις καρτ-ποστάλ, σαν να θέλει να στείλει χαιρετίσματα στην Αθήνα του που έχασε για πάντα. Ένας ξαφνικός ξερόβηχας που τον πιάνει ξυπνάει τους δικούς του και, για να μη δώσει αφορμή για συμβουλές και επιτιμήσεις που τριγυρνά σαν τον βουρβούλακα, αποσύρεται κλεφτά στο κρεβάτι του, και κλείνοντας τα μάτια, αυθόρμητα έρχονται στη σκέψη του οι στίχοι του Λορέντζου Μαβίλη:

«Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε / την πίκρια της ζωής…» 


Μια φορά και έναν καιρό
Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ
Εφημερίδα "ΠΑΡΟΝ"
↧

...και πίσω στα παλιά...

February 20, 2013, 12:01 am
↧

Ιστορίες Αμπελοκήπων (Νο 6)

February 20, 2013, 12:01 am
$
0
0

ΖΥΘΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟΝ Η "ΑΝΕΣΙΣ", καλοκαίρι 1911. Βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το συγκρότημα πολυκατοικιών, όπου στεγάζεται και ο κιν/φος "Αθήναιον".

Το ζυθεστιατόριον "Άνεσις" σε φωτογραφία της δεκαετίας του 1920. Ήταν ένα από τα λίγα κέτρα διασκέδασης των αρχών του 20ου αιώνα, στους Αμπελόκηπους (μαζί με το "Ηραίον" και τη Μπυραρία Θων). Το οίκημα ανήκε στην Μαρία Μαλανδρίνου. Αργότερα (δεκαετία '30) λειτούργησε εκεί η ιδιωτική σχολή "Νεστορίδη"

Billy.
(Photos- αρχείο Billy Files).
↧
↧

Ενα γλυκό για "πασάδες"

February 20, 2013, 12:01 am
$
0
0


O χαλβάς Φαρσάλων έχει τουρκική προέλευση και καθιερώθηκε στη Θεσσαλία με τη διείσδυση των Οθωμανών στα τέλη του 14ου αιώνα. Στην αρχή παρασκευαζόταν από Τούρκους, οι οποίοι μεταδίδουν την τέχνη τους στους Ελληνες. Είναι το κέρασμα με το οποίο δωροδοκούσαν τον πασά για να αποφεύγουν τους φόρους, αλλά και το γλύκισμα των γάμων. Υπάρχουν διάφορα είδη χαλβά -από στραγάλι, σουσάμι, φιστίκι, ταχίνι, ο ασουτέ, ο σαπουνέ... Ο τελευταίος φτιάχνεται από βούτυρο γίδινο. Τελικά επικρατεί και γίνεται σύμβολο της πόλης.
Τεχνίτης. Ο Θανάσης Αρχοντής συνεχίζει να φτιάχνει τον περίφημο χαλβά Φαρσάλων με συνέπεια στην ποιότητα και την παράδοση
Τεχνίτης. Ο Θανάσης Αρχοντής συνεχίζει να φτιάχνει τον περίφημο χαλβά Φαρσάλων με συνέπεια στην ποιότητα και την παράδοση
Στις αρχές του 20ού αιώνα, στην πόλη δραστηριοποιούνται διάφοροι χαλβατζήδες. Ενας από αυτούς είναι ο Λεωνίδας Δημουλάς, ο οποίος ανοίγει το μαγαζί του το 1925. Ο Απόστολος Αρχοντής μαθητεύει δίπλα του από το 1955. Εξελίσσεται σε πρωτομάστορα και γρήγορα η επιχείρηση περνάει στα δικά του χέρια. Είναι η «χρυσή εποχή» του χαλβά, καθώς η Εθνική Οδός περνάει ακόμα από τα Φάρσαλα και οι ταξιδιώτες σταματούν για να αγοράσουν το διάσημο έδεσμα. Ο Απόστολος Αρχοντής διατηρεί την ποιότητα αναλλοίωτη, πετυχαίνοντας να συνδέσει το όνομά του με το τοπικό γλυκό. «Αυτό είναι και το μεγαλύτερό μας επίτευγμα», λέει χαρακτηριστικά ο γιος του, Θανάσης, ο οποίος έχει πλέον αναλάβει τα ηνία της επιχείρησης.
Ο ίδιος προσπαθεί να την εξελίξει, επεκτείνοντας το δίκτυο πώλησης και δημιουργώντας νέες εγκαταστάσεις: «Από τους παλιούς τεχνίτες είμαστε οι μόνοι που συνεχίζουν. Ο χαλβάς μας ακόμα φτιάχνεται σε χάλκινα καζάνια. Το μυστικό του είναι οι πρώτες ύλες και η τεχνική», αναφέρει. «Μακάρι να τον δοκίμαζε η Μέρκελ. Ισως γλιτώναμε τους φόρους, όπως τότε στην Τουρκοκρατία», λέει.
Ελίνα Γιαννουλοπούλου
↧

Το Αστρον σώθηκε, ας μην παραμείνει όμως κλειστό

February 20, 2013, 12:02 am
$
0
0


Το κτίριο του γνωστού κινηματογράφου κηρύχθηκε διατηρητέο από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων

Το Αστρον σώθηκε, ας μην παραμείνει όμως κλειστό


Ο εξώστης κόστιζε πιο ακριβά από την πλατεία και από το διάφανο φουαγιέ του, χάρη στις μεγάλα υαλοπετάσματα, οι θαμώνες μπορούσαν να βλέπουν την κίνηση της Κηφισίας, αραιή στη δεκαετία του ΄60, ασφυκτική στα μετέπειτα χρόνια.

Ο κινηματογράφος Αστρον που κηρύχθηκε επιτέλους διατηρητέος στην τρίτη κατά σειρά αναμπομπή του θέματος στο Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων έχει ασφαλώς την ιστορία του. Μπορεί να μην είναι το μοναδικό δείγμα κτίσματος αρτ ντεκώ, μπορεί στα χρόνια που πέρασαν από τα εγκαίνιά του _χειμώνα του 1957_ να έχει υποστεί πολλές αλλαγές και παραμορφώσεις και εν τέλει να έχει απωλέσει την αίγλη του, σίγουρα όμως αποτελεί ένα τοπόσημο της πόλης, ειδικά της περιοχής των Αμπελοκήπων.

Η χρήση του, σύμφωνα με την απόφαση δεν μπορεί να αλλάξει και για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει να σημειωθεί, ότι είχαν ξεσηκωθεί πολιτιστικοί φορείς, οργανώσεις πολιτών, ο δήμος Αθηναίων έως και κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ). Η ευχή είναι τώρα να επαναλειτουργήσει ως κινηματογράφος και να μη μείνει στα αζήτητα.

↧
Search

Εν Αθήναις....σε μια γειτονιά φτωχική

February 20, 2013, 12:04 am
$
0
0
φωτο ΑΡΧΕΙΟ ΑΣΚΙ


"Σε μια γειτονιά φτωχική
ο νους μου συχνά με γυρίζει
και κάποιες χαρές που περάσανε μου θυμίζει...."

Μια γειτονιά της Αθήνας  του ΄50 βλέπουμε στην φωτογραφία....
Χαρούμενα πρόσωπα ανάμεσα στις παράγκες...οι πέτρες προσπαθούν να συγκρατήσουν
τις πρόχειρες σκεπές....βοηθούν και οι γλάστρες σε αυτό.
Η μαντζουράνα δεν έλειπε....
Το καροτσάκι του πλανόδιου μικροπωλητή είναι αραγμένο έξω από την πόρτα του
μπροστά από την σκάφη.
Τα ρούχα απλωμένα...όταν άρχιζε η βροχή τα μάζευε και η γειτόνισα σε περίπτωση 
που έλειπε η νοικοκυρά που τα άπλωσε....
Όχι οι πόρτες δεν είχαν λουκέτα και κλειδαριές....όλη η γειτονιά μια οικογένεια.
Τα μεγαλύτερα παιδιά νταντεύουν τα μικρότερα....οι μανάδες έπρεπε να δουλέψουν
σε κάποια αρχοντόσπιτα σαν πλύστρες....σε ταβέρνες σαν λαντζέρες....
Στο βάθος προχωράει ο κύριος με το κοστούμι....πρέπει να κόβει δρόμο...
φαίνεται παράτερος για την γειτονιά αυτή.
Τα καλώδια της ηλεκτρικής χαμηλά για να φωτίσουν τις παράγκες....όλοι κάνανε
τα στραβά μάτια....και αρμόδιοι και υπεύθυνοι.....
Άραγε να ζούν οι περισσότεροι της φωτογραφίας σήμερα;
Μελαγχόλησα όμως ....

Πίσω στα παλιά



↧

Η παλιά Ομόνοια των θεάτρων

February 21, 2013, 1:27 am
$
0
0


Από το 1871 που λειτούργησε το πρώτο θέατρο, από έναν φιλότεχνο ξυλέμπορο, μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η ιστορική πλατεία έσφιζε από θεατρική ζωή. Με αποκορύφωμα το "Θέατρο Κοτοπούλη", που γνώρισε τόσες δόξες, όσες ίσως καμιά άλλη θεατρική σκηνή
Οταν το Σεπτέμβρη του 1893 ο τότε πρωθυπουργός Χαρίλαος Τρικούπης είχε επισκεφτεί το "Θέατρο της Ομόνοιας" για να παρακολουθήσει την πολυσυζητημένη παράσταση "Φαύστα", δεν έβρισκε θέση να καθίσει! Και τη στιγμή που του παρουσίασαν τη νεαρή πρωταγωνίστρια Αικατερίνη Βερώνη την υποδέχτηκε χαμογελαστά και της είπε: "Σας οφείλω χάριτας, διότι με τον καλλιτεχνικόν συναγωνισμόν σας με την Παρασκευοπούλου εκάματε να παύσουν αι πολιτικαί έριδες"!
Τόσο σκληρός ήταν ο καλλιτεχνικός ανταγωνισμός μεταξύ της Ευαγγελίας Παρασκευοπούλου και της Αικατερίνης Βερώνη, ώστε οι Αθηναίοι σταμάτησαν τους πολιτικούς ανταγωνισμούς και είχαν χωριστεί σε "Βερωνιστές" και "Παρασκευοπουλιστές". Καθημερινά η πλατεία Ομονοίας κατέληγε σε θορυβώδη επεισόδια στα καφενεία και σε άλλους δημόσιους χώρους. Ηταν τότε που η πλατεία γνώριζε λαμπρές μέρες δόξας στα καλλιτεχνικά ζητήματα της πρωτεύουσας.
Ομόνοια! Το σήμα κατατεθέν της νεότερης Αθήνας. Κάποτε στην πλατεία αυτή υπήρχαν τα καλύτερα ζαχαροπλαστεία, πολύ ωραία καφενεία, ανθοπωλεία, ακόμη και θέατρα. Εντελώς διαφορετική σήμερα, η πλατεία της Ομόνοιας έχει καταλήξει σ' ένα πολύβουο μελίσσι. Θυμίζει κάτι το τριτοκοσμικό με τα τσοντάδικα, τους οίκους ανοχής του Μεταξουργείου, τα ναρκωτικά, τους ξένους εργάτες και τον υπόκοσμο της νύχτας.
Οι μεγαλύτερες θεατρικές δόξες στις αρχές του αιώνα, όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη, η Κυβέλη και ο Μήτσος Μυράτ πέρασαν από τα θέατρα που βρίσκονταν στην πλατεία Ομονοίας.
Το αποκορύφωμα της θεατρικής δόξας, όχι μόνο στην πλατεία Ομονοίας, αλλά και σε όλη την Αθήνα ήταν το θέατρο "Κοτοπούλη", στην αρχή της οδού Κοτοπούλη που τότε ονομαζόταν Ιωνος. Το θέατρο αυτό γνώρισε τόσες δόξες, όσες, ίσως, καμιά άλλη αθηναϊκή σκηνή.
Η θεατρική ζωή της πλατείας Ομονοίας τελείωσε λίγο πριν το Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Η πλατεία αλλάζει συνήθειες και αρχίζει να διαμορφώνεται, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα.
Ας ξεκινήσουμε μια ξενάγηση, για να γνωρίσουμε τη θεατρική Ομόνοια, όπως ήταν πριν μερικές δεκαετίες.
Το παλαιότερο θέατρο
Το πρώτο θέατρο της πλατείας ήταν μια καλοκαιρινή σκηνή που λειτούργησε το 1871 στο οικόπεδο της γωνίας της οδού Αθηνάς, εκεί όπου αργότερα κτίστηκε το ξενοδοχείο "Μπάγκειον". Δημιουργός του ήταν ένας φιλότεχνος ξυλέμπορος, ο Γεώργιος Σπορτάκος, που αποφάσισε να γίνει θεατρικός επιχειρηματίας.
Ο βίος του θεάτρου αυτού υπήρξε βραχύτατος. Εκεί γνώρισαν οι Αθηναίοι για πρώτη φορά την οπερέτα. Ο θιασάρχης και καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου Μιχ. Αρνιωτάκης, φιλοδοξώντας να προσφέρει κάτι καινούριο στους Αθηναίους, κάλεσε από την Ιταλία θίασο οπερέτας. Ωστόσο, τα φιλόδοξα σχέδια του θιασάρχη προσέκρουσαν στα γούστα των Αθηναίων για το ωραίο φύλο και η απόπειρα δε στέφθηκε με επιτυχία.
Οι Αθηναίοι επέδειξαν... υπερβολικό ζήλο και ενδιαφέρον για τις Ιταλίδες ηθοποιούς, με αποτέλεσμα σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά από αλλεπάλληλες "απαγωγές" και έρωτες, ο θίασος απώλεσε τα περισσότερα γυναικεία μέλη του. Η αρχή έγινε με την πριμαντόνα, η οποία παντρεύτηκε ένα βαθύπλουτο Αθηναίο! Το παράδειγμά της ακολούθησε η σουμπρέτα, που παντρεύτηκε καθηγητή της Φιλοσοφίας και πατέρα τριών παιδιών.
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1876 εμφανίζεται το "Θέατρο Χαυτείων". Τον επόμενο χρόνο μετονομάστηκε σε "Ευτέρπη". Το θέατρο "Ευτέρπη" εγκαινίασε ο θίασος του Γ. Νικηφόρου. Για τα έργα που ανεβάστηκαν σ' αυτό το θέατρο έχουμε περιορισμένες πληροφορίες. Σύμφωνα μ' αυτές ο θίασος Δ. Κοτοπούλη, Ν. Ζάνου και Γ. Χρυσάφη - Δεπάστρα ανέβασε στις 22 Ιούλη 1988 με μεγάλη επιτυχία τους "Μυλωνάδες" σε μουσική Ναπολέοντος Λαμπελέλ. Τους στίχους των τραγουδιών είχαν γράψει οι ποιητές Γ. Δροσίνης και Ι. Πολέμης.
Τον επόμενο χρόνο η "Ευτέρπη" φιλοξένησε το γαλλικό θίασο Μπεγλιέν που παρουσίασε το έργο "Χορ Χορ Αγάς".
Το θέατρο Ομονοίας
Το 1887 κτίστηκε και αρχίζει να λειτουργεί το "Θέατρο Ομόνοιας", ο πρόδρομος δηλαδή της "Νέας Σκηνής" και του θεάτρου "Κοτοπούλη". Η ιδιοκτησία του θεάτρου ανήκε αρχικά στην ασφαλιστική εταιρία "Φοίνιξ", αλλά αργότερα ιδιοκτήτης του έγινε ο καθηγητής της Ειδικής Νοσολογίας Γεώργιος Καραμήτσας.
Οι πληροφορίες που έχουν διασωθεί, δίνουν την εικόνα ενός... μίζερου θεάτρου. Ωστόσο, παρ' όλη την κακομοιριά του, κατά καιρούς φιλοξένησε τις μεγαλύτερες θεατρικές ντίβες, με πρώτη τη νεαρή πρωταγωνίστρια της εποχής Αικατερίνη Βερώνη.
Οταν ανέβασε τη "Φαύστα" το θέατρο Ομονοίας γνωρίζει μέρες μεγάλης αίγλης και κοσμοσυρροής. Αντίθετα από τη συνήθεια της εποχής, που τα έργα εναλλάσσονταν κάθε δύο ή τρεις το πολύ μέρες, η τραγωδία του Βερναδάκη παιζόταν για μεγάλο χρονικό διάστημα με την ίδια πάντα επιτυχία.
Από τα έργα που έγραψαν τη δική τους ιστορία στο θέατρο της Ομόνοιας θα πρέπει να αναφέρουμε "την τύχη της Μαρούλας" του Δ. Κορομηλά. Η "Τύχη της Μαρούλας" είναι ο γενάρχης του ελληνικού κωμειδυλλίου. Ηταν τέτοιος ο θρίαμβος της "Μαρούλας", ώστε οι θίασοι κατελήφθησαν από... "Μαρουλομανία", όπως ονομάστηκε η υστερία που επικράτησε τότε! Εργα απίθανα παρουσιάστηκαν από τους "Μαρουλοσυγγραφείς", που προσπαθούσαν να μιμηθούν τον Κορομηλά. Ετσι ανέβηκαν διάφορα έργα, όπως η "Μαρούλα στην Πόλη", "Το τέλος της Μαρούλας", "Ο μπαρμπα - Λινάρδος ή το τέλος της Μαρούλας" κ. ά. Φυσικά, κανένα δεν είχε την επιτυχία και το θρίαμβο του Κορομηλά.
Η Νέα Σκηνή
Το θέατρο Ομονοίας έμελλε να γνωρίσει νέες δόξες, όταν ο ιδιοκτήτης του το παραχώρησε για εκμετάλλευση στον δικηγόρο Πέτρο Θηβαίο, ο οποίος συνεταιρίστηκε με τον Κ. Χρηστομάνο. Τότε εγκαινιάστηκε η "Νέα Σκηνή". Εγινε ριζική ανακαίνιση και εκσυγχρονισμός του θεάτρου της Ομόνοιας. Το ποσό που δαπανήθηκε για εκείνη την εποχή ήταν τεράστιο. Η όλη υπόθεση στοίχισε 20.000 δραχμές και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ενα νέο θέατρο γεννήθηκε και για τη θεατρική Αθήνα ήταν μια έκπληξη.
Το πρώτο έργο που ανέβασε ο Χρηστομάνος είναι η "Αρλεζιάνα" του Αλφόνσου Ντοντέ. Η επιτυχία που σημειώνει είναι μοναδική. Εκεί εμφανίστηκαν νέοι και ταλαντούχοι ηθοποιοί, που μετέπειτα έγιναν πασίγνωστοι, όπως η Κυβέλη, ο Μήτσος Μυράτ, η Ειμαρμένη Ξανθάκη, ο Ν. Παπαγεωργίου, ο Τηλέμαχος Λεπενιώτης κ. ά. Η επιτυχία, όμως, του έργου είχε και κάποια άλλα αρνητικά επακόλουθα. Η αλλαγή των σκηνικών καθυστερούσε υπερβολικά, με αποτέλεσμα η παράσταση να τελειώσει στις 3.15 τα ξημερώματα. Ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας Γενίσαρλης μήνυσε τον Χρηστομάνο για παράβαση του ωραρίου!
Το θέατρο Κοτοπούλη
Η νέα περίοδος του θεάτρου Ομονοίας αρχίζει με τη μετονομασία του σε "Θέατρο Κοτοπούλη", που αναμφισβήτητα είναι και η ευτυχέστερη. Η Μαρίκα Κοτοπούλη, με το ανεπανάληπτο ταλέντο της και τις μεγάλες θιασαρχικές ικανότητές της, βοηθούμενη και από το γαμπρό της Μήτσο Μυράτ, κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα πρωτοφανή για τα ελληνικά θεατρικά χρονικά δυναμικό οργανισμό που απέκτησε πανελλήνια φήμη.
Η πρώτη παράσταση του θιάσου δόθηκε το 1912 με το έργο του Βέλγου δραματουργού Ερρίκου Κιστεμαϊκέρς "Φλόγα". Στην ίδια σεζόν ανέβηκαν άλλα... 45 έργα. Εκείνη την περίοδο μια παράσταση δεν ανέβαινε περισσότερο από 4 - 5 φορές. Από τη σωρεία των έργων αυτών, μόνο τρία ευτύχησαν να κρατηθούν στη σκηνή για περισσότερο από δέκα παραστάσεις και αυτές όχι συνεχόμενες.
Ο ουσιαστικός κύκλος ζωής του "Θεάτρου Κοτοπούλη" θα ολοκληρωθεί το 1936. Αυτή τη χρονιά κατεδαφίζεται το παλαιό θέατρο, για να πάρει τη θέση του ο κινηματογράφος "Κρόνος", που μετά τον πόλεμο θα μετονομαστεί σε "Κοτοπούλη".
Στα θέατρα της πλατείας Ομονοίας συγκαταλέγεται και το θέατρο "Εντεν". Το 1909 μέσα σε χρόνο ρεκόρ ο Φώτης Σαμαρτζής έστησε το θέατρο σε αίθουσα σφαιριστηρίων, δίπλα ακριβώς από το Μέγαρο Λελούδα, επί της οδού Πανεπιστημίου, στα Χαυτεία. Ο Φώτης Σαμαρτζής ήταν ένας μεγάλος θεατράνθρωπος από την Πάτρα και κάθε φορά που υπήρχε κάποια αξιόλογη θεατρική παράσταση ανέβαινε από την Πάτρα στην Αθήνα. Οταν είδε την "Εύθυμη χήρα" του Γερμανού Φραντς Λέχαρ, αποφάσισε να δημιουργήσει δικό του θέατρο! Σε 28 μόλις ημέρες από την έναρξη των εργασιών μετασκευής της αίθουσας, το νέο θέατρο ήταν έτοιμο και η πρεμιέρα του έργου "28 ημέρες της Κλαιρέττης" παιζόταν με εκπληκτική επιτυχία.
Δύο περίπου μήνες κράτησαν οι παραστάσεις της Κλαιρέττης. Ακολούθησε η γαλλική οπερέτα "Πουπέ", στην οποία αναδείχτηκαν δύο... ιεροψάλτες: Ο βαρύτονος Γιώργος Δράμαλης, που έψελνε στη Μητρόπολη και ο τενόρος Νίκος Αφεντάκης, ο οποίος έψελνε στον Αγιο Διονύσιο. Και οι δύο χάρη στην "Πουπέ" εγκατέλειψαν το ψαλτήρι, για να κάνουν λαμπρή καριέρα στη σκηνή. Το τρίτο έργο του θιάσου η οπερέτα "Ζέκσον και Σία" ήταν το τελευταίο με το οποίο έκλεισε η θεατρική σεζόν αυτού του θεάτρου.
Γιώργος ΓΕΩΡΓΟΥΒΙΑΣ
↧
↧

Τα Τίρανα ζητούν το κεφάλι του Αλή Πασά

February 21, 2013, 1:27 am
$
0
0

Ο Σαλί Μπερίσα ζήτησε από τον υπουργό Άμυνας της Τουρκίας, Ismet Yilmaz, ο οποίος πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στα Τίρανα, το κεφάλι του Αλή Πασά το οποίο είναι θαμμένο στην Πόλη.

Πριν από 191 χρόνια, με εντολή του Σουλτάνου Mahmut II αποκεφαλίστηκε στη Μεγάλη Πύλη. Το σώμα του ετάφη στην Αλβανία και το κεφάλι του τοποθετήθηκε σε ένα τσουβάλι γεμάτο μέλι. Στη συνέχεια το έθεσαν σε κοινή θέα, ώστε να γίνει γνωστή στον κόσμο η τιμωρία που επέβαλε ο Σουλτάνος.

Κατά διπλωματικούς κύκλους, ο Μπερίσα, με αυτή την κίνηση, αποσκοπεί στην υφαρπαγή ψήφων από εθνικιστικούς κύκλους, ενόψει των εκλογών.
ΠΗΓΗ
↧

ΑΛΙΚΗ ΔΙΠΛΑΡΑΚΟΥ. ΜΙΣ ΕΥΡΩΠΗ 1930

February 21, 2013, 1:27 am
$
0
0


Η πρώτη Ελληνίδα «Μις Ευρώπη» το 1930 , μια καλλονή του μεσοπολέμου, η Αλίκη Διπλαράκου. Γεννημένη στις 28 Αυγούστου 1912 στην Αθήνα είχε καταγωγή από τη Μάνη. Ήταν μία από τις τρεις κόρες του δικηγόρου Γεωργίου Διπλαράκου και της Έλενας Νικολέση. Μάλλον κατά τύχη βρέθηκε υποψήφια στα καλλιστεία του 1930, που εκείνα τα επίσης δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα γίνονταν με μεγάλη επισημότητα και τα διοργάνωνε η Ένωση Συντακτών. Ένα χειμωνιάτικο κυριακάτικο απόγευμα του Γενάρη κι ενώ παρακολουθούσε με την οικογένειά της τον διαγωνισμό στο θέατρο «Ολύμπια», άκουσε ξαφνικά το όνομά της από ένα μέλος της κριτικής επιτροπής, που την κάλεσε στη σκηνή για να διαγωνισθεί. Κάποιος γνωστός της την είχε δηλώσει χωρίς η ίδια να το γνωρίζει. Όπως δήλωσε αργότερα, όταν προσπάθησε να αρνηθεί, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Αλέξανδρος Ζαΐμης, που παρευρισκόταν στην εκδήλωση, της είπε ότι η συμμετοχή της στον διαγωνισμό ήταν εθνική υπόθεση. 
Η δεκαοκτάχρονη Αλίκη κέρδισε τον τίτλο της «Μις Ελλάς», αν και είχε ισχυρό ανταγωνισμό από τη θεσσαλονικιά Ρωξάνη Στεργίου, που κατέλαβε τη δεύτερη θέση. Η βασίλισσα της ομορφιάς ήταν καστανή, μεγαλομάτα, με χείλη λεπτά και καλογραμμένα, ύψος 1,68 και αδύνατη για τα μέτρα της εποχής. Να πως περιγράφει την εμφάνισή της η «Βραδυνή» της 14ης Ιανουαρίου 1930: «...φοράει ένα γαλάζιο πενουάρ με μια γουνίτσα λευκή στο λαιμό που κυματίζει αρμονικά, σύμφωνα με τις κινήσεις του φειδίσιου κορμού, που όλο μαζί είναι ένα ποίημα. Ηγεμονικό παράστημα, χάρις και αρμονία κινήσεων, βάδισμα μεγαλοπρεπές, ελαφρότης νεράιδας. Τα δυο υπογάλανα μάτια της σπινθηροβολούν ασυνήθιστα, δείχνουν ένα πάθος ακαθόριστο, μια μελαγχολική διάθεση, που είναι αποτέλεσμα υπερβολικής αισθηματικότητας.(...) Κι έπειτα τα λεπτότατα χείλη που υπομειδιούν διαρκώς, με μια ανείπωτη γλυκύτητα.(...) Λαιμός χυτός, χέρια λεπτά, μπράτσα τορνευτά, που λεπταίνουν όσο ανεβαίνουν και απολήγουν σε λεπτότατα δάκτυλα, όπως μια μελωδία που σβήνει. Και το φινάλε, τα μακριά υπόξανθα μαλλιά, που κυματίζουν πάνω στους ώμους».
Στις 6 Φεβρουαρίου 1930 η Αλίκη Διπλαράκου εκπροσώπησε τη χώρα μας στον διαγωνισμό ομορφιάς «Μις Ευρώπη», που έγινε στο Παρίσι. Επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά, αναδείχθηκε η ομορφότερη γυναίκα της Ευρώπης για το 1930. Η «Καθημερινή» της επομένης ανάγει τη νίκη της σε εθνικό θρίαμβο: «…Ολόκληρος η ελληνική παροικία των Παρισίων πανηγυρίζει από της χθες τον ωραίον θρίαμβον της ελληνικής καλλονής. Η εκλογή της ελληνίδος υποψηφίας ως «Μις Ευρώπη» αποτελεί το θέμα όλων των συζητήσεων, ιδίως μεταξύ των καλλιτεχνικών κύκλων, οι οποίοι αποδίδουν εις την θριαμβευτικήν νίκην της «Μις Ευρώπη» την σημασίαν αισθητικού γεγονότος, συμβολίζοντος την επάνοδον της συγχρόνου τέχνης εις τα αιώνια και άφθαστα πρότυπα της αρχαίας ελληνικής παραδόσεως. Γενικώς τονίζεται ότι η χθεσινή νίκη της ωραίας Ελληνίδας αποτελεί δια την Ελλάδα, την ωραιοτέραν διαφήμισιν και πανηγυρικήν αναγνώρισιν της ελληνικής ευγενίας και συγχρόνως την λαμπροτέραν εισαγωγήν εις τας προσεχείς εορτάς της Εθνικής εκατονταερτηρίδος...»
Και συνεχίζει το άρθρο, που δεν φείδεται υπερθετικών χαρακτηρισμών για την ωραία Αλίκη: «…Η Αλίκη είναι ο τέλειος τύπος μιας θρυλικής θεάς. Η κορμοστασιά της είναι συγχρόνως αθλητική και χαρίεσσα. Είναι υψηλή με μακράν καστανήν κόμη, με καθαρόν μελαχροινόν χρώμα, με μάτια καστανόμαυρα… Αναμφισβήτως η εκλεγείσα «Μις Ευρώπη» είναι ο κλασικός Ελληνικός τύπος, και η νίκη της, της οποίας ήτο αξία, της επιδαψίλευσε τα ομόθυμα χειροκροτήματα και της ελλανοδίκου επιτροπής και όλων των παρισταμένων… Η νικήσασα εις τα Ευρωπαϊκά καλλιστεία Ελληνίς συνενώνει τας λαμπράς και σοβαράς εκείνας ωραιότητας αι οποίαι την κάμνουν ένα ζωντανόν άγαλμα ελθόν θα έλεγέ τις εις τον κόσμον δια να αναστήση τον αιώνα του Φειδίου… Η δις Διπλαράκου συνδυάζει μόρφωσιν, ευφυϊαν και ωραιότητα, προ πάντων θεσπεσίαν ωραιότητα».
Η επιτυχία της πανηγυρίστηκε δεόντως και στην Αθήνα. Χιλιάδες κόσμου συνωστίσθηκαν στην οδό Ερμού στις 9 Ιουνίου για να την επευφημήσουν και να τη θαυμάσουν από κοντά. Επόμενος σταθμός για την ωραία Αλίκη το Ρίο Ντε Ζανέιρο, όπου έλαβε μέρος στις 13 Οκτωβρίου 1930 στον διαγωνισμό για την ανάδειξη της «Μις Υφήλιος». Τα πήγε πολύ καλά και αναδείχθηκε δεύτερη μετά τη «Μις Βραζιλία» Γιολάντα Περέιρα, που κατέκτησε τον τίτλο της ομορφότερης γυναίκας του κόσμου. Στη συνέχεια, αφού δοκίμασε την τύχη της για λίγο στο θέατρο, περιόδευσε στις ΗΠΑ, όπου έδωσε διαλέξεις για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, καταρρίπτοντας τον μύθο ότι οι όμορφες δεν είναι έξυπνες. Μιλούσε, άλλωστε, με ευφράδεια Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Τη δεκαετία του '30 έγινε και πάλι πρωτοσέλιδο, όταν ντυμένη άνδρας παραβίασε το άβατο του Αγίου Όρους για να γνωρίσει την απαγορευμένη για τις γυναίκες Αθωνική Πολιτεία.
Η Αλίκη Διπλαράκου παντρεύτηκε δύο φορές. Την πρώτη φορά στις 31 Οκτωβρίου 1932 με τον Γάλλο αεροπόρο και επιχειρηματία Πολ - Λουίς Βεγιέρ, με τον οποίο απέκτησε ένα παιδί, τον Πολ Ανίκ (1933-1998). Ο δεύτερος γάμος της έγινε στις 15 Δεκεμβρίου 1945 με τον Άγγλο σερ Τζον Ράσελ, απόγονο του 6ου Δούκα του Μπέντφορντ. Η ελληνίδα καλλονή, που έλαβε τον τίτλο της Λαίδης, απέκτησε μαζί του δύο παιδιά, την Τζορτζιάνα - Αλεξάνδρα (1947) και τον Αλεξάντερ Τσαρλς Τόμας (1950). Η Αλίκη Διπλαράκου έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου 2002.
πηγή
↧

Σεξ στου Οθωνα τα χρόνια, όργια στην Αθήνα του ’30

February 21, 2013, 1:28 am
$
0
0


«Πικάντικα» δημοσιεύματα και «βρώμικα» χρονογραφήματα αποκαλύπτουν τα ερωτικά ήθη, πάθη και έθιμα των παλαιών Αθηναίων από το 1834 έως το 1938

Σάκης Μαλαβάκης 
«Οσοι θέλουν να σπουδάσουν τη γυναίκα, ας ανοίξουν ένα εμπορικό στην οδόν Ευαγγελιστρίας ή στην οδόν Ερμού», έγραφε ο Δημήτρης Ψαθάς στα «Αθηναϊκά Νέα» το 1931 (εδώ, η Ερμού σε φωτογραφία της εποχής)
Σεξ στου Οθωνα τα χρόνια, όργια στην Αθήνα του ’30

Tο 1923 «έντιμος υπηρέτρια με ζήλο και με ζέσιν» θα δημοσιεύσει στο περιοδικό «Γάτος» αγγελία, με την οποία «ζητά να βρη ανάλογον μέσα σε σπίτι θέσιν, με τα εξής προσόντα: ξανθά μαλλιά, μάτια γλαρά, καλοφτιαγμένο σώμα, γλυκύτατο χαμόγελο που μοιάζει σαν Τζοκόντα, δαχτυλιδένιο στόμα, γάμπες κανονικές, ματιές σατανικές, ζαχαρί ομιλία, παρέχει προς τον κύριον την κάθε... ευκολία».
Μερικά χρόνια αργότερα οι συντάκτες του περιοδικού «Μπουκέτο» θα ενημερώσουν τους Αθηναίους για τα συμπτώματα της γυναικείας απιστίας ενώ «κοινωνική έρευνα» της εφημερίδας «Χρεοκοπία» θα αποκαλύψει πως οι έκφυλοι γλεντζέδες διαφθείρουν τις αθώες μικρές, ποτίζοντάς τες με κανθαρίνη! Σοφέρ αφηγούνται σε περιοδικά ιστορίες για τις ερωτικές ατασθαλίες των πρώτων κυριών των Αθηνών, αφοσιωμένες καμαριέρες εκμυστηρεύονται πως είναι αναγκασμένες να «ανέχονται» τον κύριο για να καλύπτουν την κυρία, μανικιουρίστες αποκαλύπτουν πως τα αριστοκρατικά κομμωτήρια στην πραγματικότητα είναι διαφθορεία. Αποκλειστικά ρεπορτάζ πληροφορούν την αθηναϊκή κοινωνία πως, πέρα από τα πορνεία γυναικών και τις γκαρσονιέρες, υπάρχουν και τα χαμαιτυπεία ανδρών για αχόρταγες μαντάμ, καθώς επίσης και οι «φιγιέρες» ή αλλιώς οι «κοριτσιέρες».
Εχοντας γράψει για τη γαστρονομία, τη διασκέδαση και την καθημερινή ζωή στην παλιά Αθήνα κατά την περίοδο από την άφιξη του Οθωνα έως και πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου («Η παλιά Αθήνα ζει, γλεντά, γεύεται 1834-1938», Εκδ. Ωκεανίδα), ο οικονομολόγος και συγγραφέας Θωμάς Σιταράς, αυτήν τη φορά, μπαίνει στις κρεβατοκάμαρες (και όχι μόνο) των Αθηνών για να αποκαλύψει πώς ερωτεύονταν και κυρίως πώς ερωτοτροπούσαν οι Αθηναίοι εκείνης της εποχής. Αντλώντας υλικό από προσωπικές μαρτυρίες, σπάνιες φωτογραφίες και σκίτσα, χρονογραφήματα, διαφημίσεις και γελοιογραφίες, ο συγγραφέας παρουσιάζει στοιχεία για τις σχέσεις των δύο φύλων, τη σεξουαλική επανάσταση της εποχής, την εξέλιξη της θέσης της γυναίκας, τον έρωτα, τη διαφθορά και τη λαγνεία, για το πώς χαλιναγωγούσαν και, κυρίως, για το πώς ικανοποιούσαν οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες την ερωτική τους επιθυμία.

Με αφετηρία τις νεαρές τροφαντές Ατθίδες της περιόδου μετά την απελευθέρωση και κατάληξη τις κοσμικές κυρίες της «αμαρτωλής» δεκαετίας του 1930 που αναζητούν «αγοράκια 12-14 ετών», στις σελίδες αυτού του πρωτότυπου λευκώματος συνωστίζονται οι «παρδαλές», οι «παστρικές» και γερμανίδες «αρτίστες» του τέλους του 19ου αιώνα, ο Μιμίκος και η Μαίρη και οι πρώτες γυναίκες σερβιτόρες της Αθήνας, παρθένες με στολή και νοστιμούλες που προσφέρονται για περιπετειούλες στο Ζάππειο, γυναίκες «εγκαταλελειμμένες», γυναίκες «μαϊμουδίτσες», γυναίκες «κυρίες των κυρίων», συφιλιδολόγοι, άνδρες εραστές και άνδρες κερατωμένοι, «μπεμπεκούλες» και «θείοι» και κορίτσια «ανεγνωρισμένης παρθενίας» και πάσης φύσεως «ντεμουαζελίδια», κοινώς δεσποινίδια. Τα καμώματα όλων αυτών και πολλών άλλων πρωταγωνιστών μιας ερωτικότατης Αθήνας παρέχουν στον συγγραφέα τη δυνατότητα να ολοκληρώσει με τον πλέον «αδιάκριτο» τρόπο την απεικόνιση μιας κοινωνίας και μιας εποχής μακρινής πλέον αλλά ακόμη άκρως σκανδαλιστικής.  
Οσον αφορά τη λαγνεία πλέον και όχι τόσο τον ερωτισμό των κυρίων και κυρίως των κυριών της παλιάς Αθήνας, από τις δέκα δεκαετίες που παρουσιάζονται στο λεύκωμα, κυρίαρχη αναδεικνύεται η τελευταία, η δεκαετία του 1930. Ο συντηρητισμός της οθωνικής και της ρομαντικής περιόδου (1834-1880) θα αρχίσει να εξασθενεί κατά την τριακονταετία της Ωραίας - παρά τους πολέμους, τη φτώχεια και τις στερήσεις - Εποχής (Belle Époque), για να εξαλειφθεί εντελώς κατά τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου. Πλέον οι γυναίκες κυριαρχούν - εργάζονται, κυκλοφορούν, διασκεδάζουν και ερωτοτροπούν, ξεσαλώνουν. Η Αθήνα του '30 ήταν πλήρως απελευθερωμένη σεξουαλικά και «απολύτως γαντζωμένη», όπως σημειώνει ο συγγραφέας, «στο άρμα της μεγάλης αμαρτωλής ματρόνας, που λέγεται Γαλλία».

«ΒΛΕΠΙΣΤΕΣ». Μεταξύ των πολλών αθηναϊκών «ανωμαλιών», ιδιαίτερη θέση είχε και η οφθαλμοπορνεία ή αλλιώς το μπανιστήρι. Για όποιον «βιτσιόζο» ήθελε να «βλέπη το αγκάλιασμα των άλλων» υπήρχε το σπίτι της κυρίας Μαρίκας, διάσημο για τα «ερωτικά περισκόπιά» του, ήτοι «κάτι μαγικά κλειδιά που σας εισάγουν στους ερωτικούς παραδείσους των άλλων. Μπαίνετε σα διαρρήκτες μέσα, κλέβετε την ευτυχία των άλλων - με τα μάτια σας - και φεύγετε δίχως να σας αντιληφθούν». Με άλλα λόγια, «τα περισκόπια είναι μπανιστήρια ωργανωμένα, επιστημονικά, όπου κάθε "βλεπιστής" ικανοποιεί το βίτσιο του» ενημέρωνε  το αθηναϊκό  κοινό το περιοδικό «Φρου-Φου» σε ρεπορτάζ του 1934.   
ΤΑ ΝΕΑ 24/1/2013
↧
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live
Search
<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>