Quantcast
Channel: Πίσω στα παλιά
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live

Νέες αποκαταστάσεις στον Παρθενώνα

$
0
0
«ΠΡΑΣΙΝΟ» ΓΙΑ ΜΕΛΕΤΕΣ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟ ΤΜΗΜΑ

Το δρόμο για τον Παρθενώνα έχουν πάρει πολυάριθμα αρχιτεκτονικά μέλη από το δυτικό μέρος του μνημείο που βρίσκονται καταγής, κάτι που αποτελεί το στόχο των δύο μελετών που εκπονήθηκαν για λογαριασμό της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΕΣΜΑ) και παρουσιάστηκαν χτες στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ).

Νέες αποκαταστάσεις στον Παρθενώνα
Ωστόσο, τίποτα που να αφορά το λαμπρό οικοδόμημα του 5ου αι. π. Χ. δεν είναι απλό, καθώς για να υλοποιηθούν οι μελέτες αποκατάστασης του δυτικού πτερού (κιονοστοιχία), αλλά και του δυτικού τοίχου του σηκού (κυρίως τμήμα ναού), απαιτούνται μια σειρά από εργασίες που πρέπει να προηγηθούν.
Αυτές αφορούν ενισχύσεις αρχιτεκτονικών μελών, όπως κιόνων, γείσων, διαζωμάτων και δοκών, διεξαγωγή αντισεισμικών μελετών για τη διασφάλιση της στατικότητας του μνημείου, αλλά και αποκατάσταση του υπερθύρου του σηκού.
Σύμφωνα με τις μελέτες, οι εργασίες δεν έχουν τον χαρακτήρα του σωστικού και του επείγοντος, ωστόσο ο χρόνος πιέζει διαφορετικά: «Οι μελέτες είναι μέσα στο πλαίσιο της νυν προγραμματικής περιόδου και των έργων που γίνονται στην Ακρόπολη, αλλά και στο πλαίσιο της προετοιμασίας για την επόμενη προγραμματική περίοδο. Είναι λοιπόν σημαντικό να έχουμε ωριμότητα των μελετών ώστε με την έναρξη της νέας προγραμματικής περιόδου 2014-2020 να συνεχιστούν χωρίς καμία διακοπή οι εργασίες», δήλωσε στο Συμβούλιο η γγ του ΥΠΠΟΑ, Λ. Μενδώνη, που έκανε λόγο για την πολύ καλή πορεία των εργασιών στην Ακρόπολη. «Παρά το γεγονός ότι κάποια στιγμή παρουσίασαν ένα μικρό πρόβλημα, που όμως ξεπεράστηκε γρήγορα ήδη από την άνοιξη του 2014, οι εργασίες είναι σε απόλυτη συνέπεια με το τεχνικό δελτίο τόσο από την άποψη φυσικού αντικειμένου όσο και απορροφητικότητας των πόρων. Είμαστε σε πολύ καλό σημείο και θεωρώ ότι έτσι θα προχωρήσει ως το 2015», δήλωσε.
Μια ενδιαφέρουσα «ματιά» στην πρόσφατη ιστορία των επεμβάσεων στη δυτική πλευρά του Παρθενώνα έκανε ο πρόεδρος της ΕΣΜΑ, Χαράλαμπος Μπούρας, ο οποίος παρουσίασε με περιεκτικό τρόπο τις μελέτες, που πήραν ομόφωνα το «πράσινο φως» από τα μέλη του ΚΑΣ. Πρόκειται για τις επεμβάσεις προπαρασκευαστικού χαρακτήρα που έγιναν από τον Νικόλαο Μπαλάνο στις αρχές της δεκαετίας του '30 και αργότερα περί το 1950 από τον Αναστάσιο Ορλάνδο, ο οποίος έχει αφήσει και μια ενδιαφέρουσα «κληρονομιά» από πολυάριθμα αρχιτεκτονικά μέλη που κατασκεύασε με την πρόθεση να συμπληρώσει την οροφή του δυτικού πτερού. Μάλιστα, τα τμήματα αυτά θα χρησιμοποιηθούν στις νέες εργασίες, παράλληλα με το αρχαίο υλικό.
Κι ενώ το θέμα της αποκατάστασης του δυτικού πτερού είχε να συζητηθεί από την εποχή του Ορλάνδου, ήρθε ο Οκτώβριος του 2013 και η Διεθνής Συνάντηση για την Αποκατάσταση των Μνημείων της Ακρόπολης, που επανέφερε το ζήτημα. Παρουσιάζοντας στους συνέδρους τα θετικά και αρνητικά μιας πλήρους αποκατάστασης της περιοχής, προέκυψε ένα ερωτηματολόγιο.
«Η ΕΣΜΑ ζήτησε τη συμβουλή των συνέδρων, χωρίς βεβαίως να δεσμεύεται από αυτήν. Τα αποτελέσματα του σχετικού ερωτηματολογίου έδειξαν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των συνέδρων ετάχθη υπέρ της πλήρης καλύψεως του δυτικού πτερού», τόνισε ο κ. Μπούρας, ενώ δεν παρέλειψε να απαντήσει στον προβληματισμό που ετέθη χτες για τη «σκιασμένη ζώνη» η οποία θα δημιουργηθεί στην περιοχή με την αποκατάσταση της οροφής. «Πρόκειται στην ουσία για πλεονέκτημα. Αν γίνει η οροφή τότε θα αντιληφθούμε κάτι που δεν κανένας δεν γνωρίζει, ότι δηλαδή στην αρχαιότητα η ζωφόρος ήταν πάντα βαθύτατα σκιασμένη. Δηλαδή, αυτή η έννοια ενός λαμπρού γλυπτού στο φως ήταν αδιανόητη. Τώρα θα το ξανακερδίσουμε», τόνισε.
Όσο για τη μελέτη για την αποκατάσταση του υπερθύρου του Παρθενώνα, αυτή αφορά στην αφαίρεση του ανωφλιού από μπετόν που είχε κατασκευάσει ο Ν. Μπαλάνος το 1926, την αποκατάστασή του με μάρμαρο και την επανάχρηση του αυθεντικού υλικού που είναι καταγής.
«Το πρόβλημα δεν είναι δομικό, αλλά κυρίως αισθητικό, πρόβλημα συμβατότητας μεθόδων και μέσων, που χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση του μνημείου και της επαναφοράς αυθεντικών τμημάτων από το ανώφλι, το υπέρθυρο δηλαδή του Παρθενώνα», δήλωσε ο Διευθυντής της Αναστήλωσης Αρχαίων Μνημείων Δημοσθένης Σβολόπουλος.
«Την ΕΣΜΑ απασχολούσε το ξένο προς το μνημείο υπέρθυρο του Ν. Μπαλάνου και γύρω στο 1986 είχε γίνει η προμήθεια ενός μαρμάρου με τις απαιτούμενες διαστάσεις για την αντικατάσταση της μίας από τις 4 πλινθίδες του. Το 1994 ο Μ. Κορρές κατέθεσε πλήρη μελέτη για τη θύρα του δυτικού τοίχου, με αναλυτική περιγραφή και τεκμηρίωση του υπερθύρου, που αποτελείται από τέσσερις πλινθίδες, αναπαράσταση του τρόπου στερέωσης και λειτουργίας της γιγαντιαίας αρχαίας θύρας, ταύτιση και μελέτη των μαρμάρινων σκολίων με τα οποία είχε γίνει κατά την υστερορωμαϊκή περίοδο η επισκευή της μετά τη μεγάλη πυρκαγιά και, τέλος, η μελέτη αποκατάστασης του υπερθύρου», πληροφόρησε ο κ. Μπούρας.
Παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη μελέτη δεν προχώρησε, η γνώση της όχι μόνο δεν χάθηκε, αλλά και αξιοποιήθηκε από τους νέους μελετητές, που θα επικεντρωθούν στα εξής σημεία: στη συμπλήρωση και συγκόλληση των σωζόμενων τμημάτων των τριών πλινθίδων και στην απομάκρυνση της κατασκευής του Μπαλάνου από μπετόν αρμέ, που θα επιτρέψει και την ανάκτηση της τέταρτης πλινθίδας.
Πηγή: ΑΜΠΕ
ΕΘΝΟΣ

Εν Αθήναις....τα παιδιά ...τα νοσοκομεία...

$
0
0



"ΑΣΚΛΗΠIΕΙΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΠΑΙΔΩΝ ΤΗΣ ΒΟΥΛΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΡΥΘΡΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. ΝΕΑΡΑ ΑΓΟΡΙΑ ΚΑΙ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΠΑΚΕΤΑ ΜΕ ΔΩΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΡΥΘΡΟ ΣΤΑΥΡΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ. ΣΤΑ ΠΑΚΕΤΑ ΑΝΑΓΡΑΦΟΝΤΑΙ ΕΥΧΕΣ. ΤΑ ΚΡΕΒΑΤΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΑ ΣΤΟ ΣΤΕΓΑΣΜΕΝΟ ΗΜΙΥΠΑΙΘΡΙΟ ΧΩΡΟ."
Πού να χωρέσουν;
Τα νοσοκομεία για παιδιά στα χρόνια της Κατοχής...του Εμφυλίου αλλά και αμέσως μετά ήταν γεμάτα...
Οι αρρώστειες που είχαν σχέση με την αφαγία...την αβιταμίνωση αλλά και άλλες θέριζαν τους ευαίσθητους αυτούς οργανισμούς.
Ένας αγώνας για επιβίωση για τα παιδιά που γεννήθηκαν τα δύσκολα χρόνια στις γειτονιές της Αθήνας.
Στα χωριά όλο και κάτι θα εύρισκαν για να βάλουν στην κατσαρόλα οι μανάδες και κυρίως λίγο κρέας που ήταν απαραίτητο.
Απόγνωση στις αυλές....λίγο ο βήχας που άρχιζε....η εύκολη κούραση....
η απροθυμία να πάει στην αλάνα το παιδί για παιχνίδι...το χρώμα του προσώπου....
"Χρειάζεται καλοφαγία....συκώτι....κρέας....αυτά τα σιρόπια..."
Ο γιατρός αυτά έλεγε ....
Οι γάμοι εκείνα τα χρόνια ήταν κάπως περίεργοι....από ανάγκη για πολλούς
λόγους.
Έμενε μόνη η μάνα με το μωρό αγκαλιά....συνηθισμένη εικόνα....
Το άφηνε δεξιά αριστερά και πήγαινε για μεροκάματα....
Βοηθούσε η γειτονιά αλλά....
Την λύση θα την έδινε η γειτόνισα που είχε κάποια ηλικία και την σεβόντουσαν
όλοι....
"...πάρτο το παιδί  και πήγαινέ το στο νοσοκομείο...βήχει
θα το κρατήσουν για χτικιό...θα έχει φαϊ να τρώει..."
Κλάμα αλλά τι να κάνει...
Το βλέπανε οι γιατροί...άκουγαν την μάνα...την έβλεπαν και αυτή σκελετωμένη
και κρατούσαν το παιδί.
Τεράστιες αίθουσες γεμάτες κρεβάτια με παιδιά...μια όψη όλα....λυπημένα
πρόσωπα....
Δεν έφευγε η μάνα...την έβγαζαν έξω σηκωτή...υπήρχε επισκεπτήριο...ωράριο.
Κάποια στιγμή έπρεπε να φύγει από εκεί το παιδί....υπήρχαν άλλα
σε χειρότερη κατάσταση που περίμεναν.
Και της έδιναν ένα χαρτί  που θα της το διάβαζε η σπιτονοικοκυρά της
γιατί αυτή δεν γνώριζε να διαβάζει.
"....για τρείς μήνες το παιδί θα πάει στο πρεβαντόριο στην Πεντέλη..."
Μέσα στα πεύκα...πολλά παιδιά και εκεί...αυστηρότητα....τάξη....γιατροί...
νοσοκόμες....ζύγισμα....φαϊ....εξετάσεις.
Το επισκεπτήριο κάθε 15 ημέρες για μια ώρα....
Έφευγε η μάνα την παρηγορούσαν πίσω στην αυλή....
"....το παιδί θα πάρει καμμιά οκά...έχει καλό φαϊ εκεί...κουράγιο..."
Μπορούσε να κάνει διαφορετικά;

πίσω στα παλιά




Αμφίπολη...Κύπριος Αρχαιολόγος πιστεύει ότι το ταφικό μνημείο έγινε με εντολή του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην μνήμη του φίλου του Ηφαιστίωνα...

$
0
0


Ο Ηφαιστίων και ο Αλέξανδρος σε κηνύγι

Ο Ηφαιστίων ( 356 π.Χ – 325 π.Χ.) ήταν γιος του Αμύντορα, παιδικός φίλος, αξιωματικός και συνοδοιπόρος του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην εκστρατεία του στην Ασία.

Γεννήθηκε στην Πέλλα και ήταν ένας από τους Μακεδόνες βασιλικούς παίδες που συμμετείχαν μαζί με τον Αλέξανδρο στις διαλέξεις του Αριστοτέλη στη Μίεζα, ίσως το 343. Συμμετείχε ως αξιωματικός στην εκστρατεία του Αλέξανδρου στην Ασία.
Αρχικά τον βρίσκουμε στην Τροία να στεφανώνει τον τάφο του Πατρόκλου, ενώ αντίστοιχα ο Αλέξανδρος στεφάνωσε τον τάφο του Αχιλλέα, φανερώνοντας την ισόβια φιλία ανάμεσα στους δύο άνδρες. Χαρακτηριστικά, ο Αλέξανδρος συνήθιζε να αναφέρεται στον Κρατερό ως Φιλοβασιλέα, ενώ στον Ηφαιστίωνα ως Φιλαλέξανδρο. Στα πρώτα χρόνια της εκστρατείας στην Ασία, βρίσκουμε ελάχιστες αναφορές στον Ηφαιστίωνα σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Το 332 π.Χ. τον βρίσκουμε να ηγείται του στόλου που συνόδευε τον στρατό του Αλέξανδρου στη Φοινίκη. Το 331 π.Χ., ήταν αυτός που δέχτηκε ένα νεαρό από τη Σάμο, τονΑριστίωνα, σταλμένο από τον Δημοσθένη για να μεσολαβήσει στον Αλέξανδρο για ένα πιθανό συμβιβασμό.
Κατά τη διάρκεια της μάχης στα Γαυγάμηλα, ο Ηφαιστίων τραυματίστηκε ενώ πολεμούσε ως επικεφαλής των σωματοφυλάκων. Πήρε ενεργό μέρος στην ανάκριση τουΦιλώτα και μάλιστα προέτρεψε τους υπόλοιπους Μακεδόνες να τον βασανίσουν ώστε να ομολογήσει τους συνενόχους του. Ως ανταμοιβή, του δόθηκε η ηγεσία τωνΕταίρων, την οποία μοιράστηκε με τον Κλείτο τον μαύρο, γιο του Δροπίδη. Στη συνέχεια ο Ηφαιστίων πήρε ενεργό μέρος στις εκστρατείες στη Βακτρία, στη Σογδιανήκαι αργότερα στην Ινδία, επικεφαλής της εμπροσθοφυλακής μαζί με τον Περδίκκα. Μάλιστα, μετά από 30 ημέρες πολιορκίας κατάφεραν να καταλάβουν την πόληΌμφιδα (Τάξιλα).
Στη μάχη του Υδάσπη εναντίον του Πώρου, ο Ηφαιστίων διοικούσε το ιππικό στην αριστερή πτέρυγα της στρατιάς του Αλέξανδρου. Στην συνέχεια μαζί με τον Περδίκκα ίδρυσαν την πόλη Οροβάτιδα στον δρόμο προς τον Ινδό ποταμό.
Αργότερα, στα Σούσα, πήρε μέρος στον ομαδικό γάμο με γυναίκες από την Περσία και μάλιστα ο ίδιος νυμφεύθηκε τη Δρυπετίδα, αδερφή της γυναίκας του Αλέξανδρου, Στατείρας. Από τα Σούσα στάλθηκε με το κυρίως τμήμα του πεζικού στον Περσικό Κόλπο και έφτασαν μαζί στα Εκβάτανα το 325 π.Χ.. Κατά τη διάρκεια αγώνων και εκτεταμένης οινοποσίας, ο Ηφαιστίωνας αρρώστησε από πυρετό, με συνέπεια ύστερα από εφτά ημέρες να πεθάνει σε ηλικία 31 ετών.
ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
"Μετά από παραμονή 30 ημερών στη Νησαία και μετά από μία εβδομαδιαία πορεία ο Αλέξανδρος έφτασε στα Εκβάτανα περί τα τέλη Νοεμβρίου του 324. Στην πρωτεύουσα της Μηδίας, τακτοποίησε σημαντικές κρατικές υποθέσεις και διοργάνωσε πάλι συμπόσια για τους εταίρους, μουσικούς και θεατρικούς αγώνες, για τους οποίους είχαν φτάσει 3.000 ηθοποιοί από όλη την Ελλάδα. Στη διάρκεια των αγώνων στα Εκβάτανα αρρώστησε ο Ηφαιστίων, ο οποίος την έβδομη ημέρα της ασθένειάς του φαίνεται ότι αισθάνθηκε καλύτερα και αποφάσισε να διακόψει τη θεραπευτική αγωγή. Κρίνοντας ότι μπορούσε να επιδοθεί ξανά στην κραιπάλη, όπως συνήθιζαν όλο και περισσότεροι αξιωματούχοι, καταβρόχθισε για πρωινό έναν ολόκληρο ψητό κόκορα και ήπιε ένα μεγάλο ψυκτήρα κρασί. Αν και η ποσότητα αυτή δύσκολα γίνεται πιστευτή, φαίνεται ότι το αποτέλεσμα της οινοποσίας ήταν να υποτροπιάσει ο Ηφαιστίων και λίγο αργότερα να πεθάνει. Ο Αλέξανδρος που παρακολουθούσε γυμνικούς αγώνες παίδων, όταν το έμαθε έτρεξε κοντά του, αλλά δεν τον πρόλαβε ζωντανό.
Το πένθος του ήταν βαρύ και κάθε συγγραφέας έδωσε τη δική του εκδοχή των όσων ακολούθησαν. Άλλοι έγραψαν ότι έπεσε πάνω στο σώμα του Ηφαιστίωνα και έμεινε εκεί σχεδόν όλη την ημέρα, άλλοι ότι έμεινε έτσι όλη την ημέρα κι όλη τη νύχτα, ώσπου τον τράβηξαν με τη βία οι εταίροι. Άλλοι έγραψαν ότι σταύρωσε τον Γλαυκία, τον θεράποντα γιατρό του Ηφαιστίωνα, κι άλλοι ότι τον κρέμασε, είτε διότι δήθεν χορήγησε λάθος φάρμακο στον Ηφαιστίωνα είτε διότι τον είδε να πίνει κρασί και δεν τον εμπόδισε, αν και ο Πλούταρχοςλέει ότι ο Γλαυκίας παρακολουθούσε αγώνες, όταν ο Ηφαιστίων πήρε το μοιραίο πρόγευμα. Κάποιοι άλλοι έγραψαν ότι κατέσκαψε τον ναό του Ασκληπιού στα Εκβάτανα, επειδή ο θεός δεν έσωσε τον φίλο του. Ειδικά αυτό δεν μπορεί να ευσταθεί, διότι αφενός έδωσε αργότερα σεπρεσβεία των Επιδαυρίων ανάθημα (αφιέρωμα) για τον ναό του Ασκληπιού, λέγοντας με παράπονο «πάρτε το, αν και ο θεός δεν έσωσε τον φίλο, που αγαπούσα περισσότερο από τη ζωή μου» και αφετέρου στα πλαίσια της προπαγάνδας δεν ήταν δυνατόν ως γιος του ανώτατου θεού, να καταστρέψει το ναό ενός άλλου θεού. Τέλος, οι θεότητες τις οποίες τιμούσε ο Αλέξανδρος ήταν ο Δίας, η Αθηνά και όσες άλλες είχαν ειδικότητα στην υποστήριξη του κατακτητικού του έργου. Ο Ασκληπιός δεν περιλαμβανόταν στο ελληνικό δωδεκάθεο, ήταν κατώτερος θεός και οι ναοί του ήταν λίγοι και σε συγκεκριμένες πόλεις της Ελλάδας, ενώ δεν ανήκε ούτε στο μηδικό ούτε στο περσικό πάνθεο.
Πάντως όλοι συμφωνούσαν ότι ο Αλέξανδρος επί τρεις ημέρες μετά το θάνατο του Ηφαιστίωνα, ούτε έφαγε ούτε περιποιήθηκε το σώμα του. Επιπλέον δεν τον αντικατέστησε στη διοίκηση της χιλιαρχίας του εταιρικού ιππικού, διότι ήθελε να διατηρηθεί το όνομα του νεκρού φίλου του και το έμβλημα, που είχε επιλέξει. Ανέθεσε στον Περδίκκα να μεταφέρει το σώμα στη Βαβυλώνα, για να ταφεί με μεγαλοπρέπεια, κήρυξε πένθος σε όλη την επικράτεια.Έστειλε τον εταίρο Φίλιππο στο μαντείο του Άμμωνα με το ερώτημα, αν μπορούσε να τιμήσει τον νεκρό ως θεό, και μέχρι την άφιξη του χρησμού συνεχίστηκαν οι εκδηλώσεις πένθους. Διέταξε να κουρέψουν όλους του ίππους και τους ημίονους, και να σταματήσουν οι μουσικές στο στρατόπεδο. Ο Αλέξανδρος διέταξε τους κατοίκους των πόλεων, απ’ όπου θα περνούσε η νεκρική πομπή, να φροντίσουν για τα αναγκαία και όλους του κατοίκους της Ασίας να σβήσουν επιμελώς μέχρι το τέλος της κηδείας το λεγόμενο από τους Πέρσες ιερό πυρ. Οι Πέρσες έσβηναν το ιερό πυρ μόνο στο θάνατο του βασιλιά τους κι έτσι οι ασιάτες θεώρησαν ότι η διαταγή αυτή ήταν κακός οιωνός, που προμήνυε το θάνατο του ίδιου του Αλεξάνδρου. Ο θάνατος του Αλεξάνδρου βρίσκεται πλέον πολύ κοντά και από αυτό το σημείο, οι οιωνοί και τα θεϊκά σημάδια γίνονται αναπόσπαστα κομμάτια της ίδιας της ιστορίας για όλους τους αρχαίους συγγραφείς.
Όσο ζούσε ο Ηφαιστίων επικροτούσε όλες τις επιλογές του Αλεξάνδρου και έδειχνε μεγάλο ενθουσιασμό στην προώθηση των βαρβαρικών εθίμων, γι’ αυτό ο Αλέξανδρος τον χρησιμοποιούσε στις επαφές του με τους βαρβάρους. Αντίθετα ο Κρατερός ήταν προσκολλημένος στα πατροπαράδοτα έθιμα και ο Αλέξανδρος τον χρησιμοποιούσε στις επαφές του με τους Μακεδόνες και τους άλλους Έλληνες. Λόγω της συμπεριφοράς των δύο εταίρων ο Αλέξανδρος είχε χαρακτηρίσει τον μεν Ηφαιστίωνα φιλαλέξανδρο, δηλαδή προσωπικό του φίλο, τον δε Κρατερό φιλοβασιλέα, δηλαδή πιστό υποστηρικτή του θεσμού και όχι του προσώπου. Όπως ήταν λογικό, ανάμεσα στον Ηφαιστίωνα και τον Κρατερό αναπτύχθηκε μία αντιπαλότητα, η οποία κάποια φορά στην Ινδία τους οδήγησε στο σημείο να βγάλουν τα ξίφη τους από τους κολεούς. Οι άλλοι εταίροι παρενέβησαν και απέτρεψαν τα χειρότερα, ενώ ο Αλέξανδρος τους επέπληξε έντονα και αυστηρά. Ειδικά τον Ηφαιστίωνα τον προσέβαλε βαριά ενώπιον όλων αποκαλώντας τον «βαρεμένο και παράφρονα, επειδή δεν είχε αντιληφθεί ότι χωρίς τον Αλέξανδρο είναι ένα μηδενικό». Ορκίστηκε δε στον Άμμωνα και τους άλλους θεούς ότι τους αγαπούσε και τους δύο περισσότερο από κάθε άλλο άνθρωπο, αλλά αν έρχονταν ξανά σε αντιπαράθεση, θα σκότωνε ή και τους δύο ή όποιον έκανε την αρχή. Μετά τους ανάγκασε να συμφιλιωθούν και από τότε οι δύο εταίροι απέφυγαν ακόμη και τα αστεία μεταξύ τους. Όταν πέθανε ο Ηφαιστίων, ο Κρατερός ήταν καθ’ οδόν προς τη Μακεδονία κι έτσι δεν ανησύχησε καθόλου. Όμως πολλοί άλλοι εταίροι αφιέρωσαν «τα όπλα και το εαυτό τους» στον Ηφαιστίωνα, με πρώτο τον Ευμένη, που λόγω μιάς παλιάς διαμάχης του με το νεκρό, δεν ήθελε να δημιουργήσει λάθος εντυπώσεις. Όλοι δε οι αξιωματούχοι άρχισαν να παραγγέλλουν απεικονίσεις του Ηφαιστίωνα σε χρυσό, ελεφαντόδοντο και άλλα πολύτιμα υλικά, για να ευχαριστήσουν τον Αλέξανδρο.

Ο Αλέξανδρος όλο αυτό το διάστημα συσκεπτόταν για την κατασκευή του ταφικού μνημείου με διάφορους τεχνίτες και κυρίως με τον Στασικράτη, ο οποίος υποσχόταν τολμηρά, καινοτόμα και μεγαλοπρεπή πράγματα. Ο Στασικράτης είχε πει στον Αλέξανδρο σε παλαιότερη συνάντησή τους ότι το όρος Άθως της Θράκης (της σημερινής Χαλκιδικής) προσφέρεται για το καλύτερο και μονιμότερο άγαλμα. Μπορούσε να το διαμορφώσει έτσι, ώστε να απεικονίζει τον Αλέξανδρο να κρατάει μία πόλη 10.000 κατοίκων στο αριστερό χέρι και να κάνει σπονδή με το δεξί, απ’ όπου θα χυνόταν στη θάλασσα το νερό ενός ποταμού.


Η κηδεία του Ηφαιστίωνα
 (Αρριανός Ζ.14-15, Διόδωρος ΙΖ.113.3-4, 115, Πλούταρχος Αλέξανδρος 72.3-5, 74.2-κ.ε., Ιουστίνος 12.12.12) 
Στη Βαβυλώνα έγινε η κηδεία του Ηφαιστίωνα, τη σορό του οποίου είχε φέρει πιο πριν ο Περδίκκας. Για την κατασκευή της ταφικής πυράς ο Αλέξανδρος γκρέμισε τα τείχη της πόλης σε έκταση 10 σταδίων (περίπου 1,8 χμ), διάλεξε τις ψημένες πλίνθους, εξομάλυνε το έδαφος και έφτιαξε ένα τετράγωνο κρηπίδωμα επιφανείας ενός τετραγωνικού πλέθρου (περίπου 874 τμ). Πάνω του κατασκεύασε 30 θαλάμους και έστρωσε την οροφή τους με κορμούς φοινίκων, ώστε όλη η κατασκευή να είναι τετράγωνη. Η εξωτερική διακόσμηση αποτελούνταν από επτά επάλληλα διαζώματα. Το διάζωμα της βάσης αποτελούσαν 240 χρυσές πλώρες πεντήρων, που στις επωτίδες (τα δύο δοκάρια εκατέρωθεν της πλώρης, απ’ όπου κρεμούσαν τις άγκυρες) είχαν από ένα άγαλμα τοξότη ύψους 4 πήχεων (περίπου 1,80 μ), με το ένα πόδι γονατισμένο (σε θέση βολής), ενώ στο κατάστρωμα υπήρχαν ανδριάντες ενόπλων ύψους 5 πήχεων (περίπου 2,20 μ). Τα διάκενα ανάμεσα στις πλώρες συμπλήρωναν μάλλινες φοινικίδες(κόκκινες σημαίες, που σηματοδοτούσαν την έναρξη ναυμαχίας). Στο δεύτερο επίπεδο είχαν τοποθετηθεί δάδες ύψους 15 πήχεων (περίπου 6,60 μ). Στη λαβή τους είχαν χρυσά στεφάνια, στο σημείο της καύσης είχαν αετούς, που κοιτούσαν προς τα κάτω με ανοιχτά τα φτερά τους, και στις βάσεις τους είχαν δράκοντες, που κοιτούσαν τους αετούς. Στο τρίτο επίπεδο υπήρχαν παραστάσεις κυνηγιού κάθε είδους ζώων, στο τέταρτο επίπεδο υπήρχε χρυσή παράσταση κενταυρομαχίας και το πέμπτο διάζωμα είχε χρυσές παραστάσεις λεόντων και ταύρων εναλλάξ. Το έκτο διάζωμα είχε παραστάσεις μακεδονικών και περσικών όπλων, που συμβόλιζαν τη νίκη των Μακεδόνων επί των βαρβάρων. Στο ανώτατο διάζωμα υπήρχαν κούφια αγάλματα Σειρήνων, απ’ όπου αθέατες μοιρολογήτρες έψελναν τον επικήδειο θρήνο στον νεκρό. Το συνολικό ύψος της νεκρικής πυράς ξεπερνούσε τους 130 πήχεις (περίπου 57,66 μ).
Αξιωματούχοι, στρατιώτες, πρέσβεις και ντόπιοι συναγωνίζονταν σε προσφορές και όλες οι επικήδειες τελετές ήταν μεγαλειώδεις. Λέγεται ότι οι συνολικές (δημόσιες και ιδιωτικές) δαπάνες για την κηδεία του Ηφαιστίωνα ήταν κολοσσιαίες. Κατά τον Αρριανό οι νεκρικές τελετές προς τιμήν του Ηφαιστίωνα είχαν κόστος 10.000 τάλαντα. Κατά τον Πλούταρχο ο Αλέξανδρος δεν είχε σκοπό να ξεπεράσει το ποσό των 10.000 ταλάντων, αλλά ήθελε η κομψότητα και η ομορφιά του μνημείου να το κάνουν να δείχνει ακριβότερο. Κατά τον Ιουστίνο κόστισαν 12.000 τάλαντα, ενώ κατά τον Διόδωρο τα ξεπέρασαν. Οι τελετές έκλεισαν με γυμνικούς και μουσικούς αγώνες, τους λαμπρότερους που είχε διοργανώσει ως τότε ο Αλέξανδρος. Πήραν μέρος 3.000 διαγωνιζόμενοι, «που λίγο αργότερα έμελλε να διαγωνισθούν και στην δική του κηδεία».
Το γενικό πένθος για τον Ηφαιστίωνα συνεχιζόταν, αλλά δεν ανέστειλε ούτε στο ελάχιστο τις δραστηριότητες του Αλεξάνδρου. Κανείς από τους αρχαίους συγγραφείς δεν δίνει αναλυτικά τη σειρά των γεγονότων στη Βαβυλώνα, γι’ αυτό δεν γνωρίζουμε ποιά προηγήθηκαν και ποιά ακολούθησαν την κηδεία του Ηφαιστίωνα. Κρίνουμε όμως ότι ο Αλέξανδρος την προέταξε, όπως είναι ανθρωπίνως αναμενόμενο κι επισημαίνουμε ότι κανένας αρχαίος ιστορικός δεν την συνδέει με τον χρησμό, που είχε ζητηθεί από το μαντείο του Άμμωνα. Μετά λοιπόν την κηδεία συνάντησε πρέσβεις από όλη την Ελλάδα. Λέγεται ότι ο Αλέξανδρος συγκέντρωσε από τα Σούσα, τις Πασαργάδες και όλα τα άλλα μέρη της Ασίας τα λάφυρα, που είχε πάρει ο Ξέρξης από την Ελλάδα, και τα παρέδωσε στους πρέσβεις των αντιστοίχων κρατών.Παλαιότερα είχε παραδώσει σε Αθηναίους πρέσβεις τις προτομές των δύο τυραννοκτόνων, του Αρμόδιου και του Αριστογείτονα, αυτή τη φορά τους παρέδωσε το άγαλμα της Κελκέας Αρτέμιδος.
Δεν ξέρουμε για ποιόν ακριβώς λόγο πήγε η κάθε πρεσβεία, αλλά λόγω της μαζικής προσέλευσης, τόσο των ελληνικών όσο και των άλλων πρεσβειών, που είχε συναντήσει κατευθυνόμενος από τα Εκβάτανα προς τη Βαβυλώνα, πρέπει να υποθέσουμε ότι πήγαν με αφορμή την εθιμοτυπία. Είχε προηγηθεί η καθυπόταξη της περσικής αυτοκρατορίας, όλης της Ινδίας στα δυτικά κυρίως του Ινδού και η επίσημη διακήρυξη του τερματισμού του πολέμου στην Ώπη. Ένας μεγάλος αριθμός λαών και πλουτοπαραγωγικών πηγών, σε μία εδαφική έκταση πολύ μεγαλύτερη του αχαιμενιδικού κράτους άρχιζε πλέον να οργανώνεται με ενιαίο διοικητικό, φορολογικό, νομισματικό και μετρικό σύστημα. Μια αυτοκρατορία Ασίας, Ινδίας και των γνωστών εδαφών Ευρώπης και Αφρικής, ήταν εν τη γενέσει και όλοι οι γειτονικοί λαοί, σύμμαχοι και μη, έσπευδαν να φιλοφρονήσουν τον κοσμοκράτορα, για να προλάβουν ήνα διαλύσουν τυχόν παρεξηγήσεις και να εξασφαλίσουν οφέλη.
Ο Αλέξανδρος δέχθηκε πρώτους όσους είχαν έλθει για θρησκευτικά θέματα, δεύτερους όσους έφερναν δώρα, τρίτους όσους είχαν μεθοριακές διενέξεις και ζητούσαν διαιτησία, τέταρτους όσους είχαν πάει για ιδιωτικά θέματα και πέμπτους όσους διαφωνούσαν με την επάνοδο εξορίστων, την οποία είχε αποφασίσει νωρίτερα. Ιεραρχώντας το κύρος των ιερών τους δέχθηκε πρώτους τους Ηλείους, μετά τους Αμμωνίους, τους Δελφούς, τους Κορινθίους, τους Επιδαυρίους και μετά όλους τους άλλους. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ ο Αλέξανδρος μέχρι και τον Κλείτο είχε σκοτώσει με τα χέρια του, στον αγώνα του να θεωρηθεί γιος του Άμμωνα, κατέταξε το Αμμώνιο δεύτερο σε αξία μετά το ιερό του Διός στην Ολυμπία. Δηλαδή για άλλη μία φορά, και μάλιστα σε μία χρονική περίοδο που είχε εξαλείψει κάθε αντίθετη φωνή, έκανε σαφές ότι ο κόσμος είχε κατακτηθεί από ένα βασιλιά κοσμοπολίτη μεν, ελληνικής καταγωγής και συνείδησης δε. Επιπλέον πολλά είχαν αλλάξει από τότε, που ο Άμμων «υιοθέτησε» τον Αλέξανδρο. Οι νέες καταστάσεις επέβαλλαν να απομακρυνθεί από τον Αιγύπτιο θεό και να εφεύρει ένα νέο παγκόσμιο θεό. Και εγένετο ο Σάραπις.
Την περίοδο εκείνη έφτασε στη Βαβυλώνα ο Κάσσανδρος, ο γιος του Αντίπατρου, του οποίου ο άλλος γιος, ο Ιόλας, υπηρετούσε ήδη στην Αυλή του Αλεξάνδρου ως αρχιοινοχόος. Επιπλέον ο Κάσσανδρος δεν έδειξε καμία ευελιξία και συμπεριφέρθηκε σαν Έλληνας ανάμεσα σε Έλληνες, προκαλώντας το βίαιο ξέσπασμα του Βασιλιά της Ασίας. Αυτή η τραυματική για τον Κάσσανδρο επαφή με τον Αλέξανδρο τον έκανε θανάσιμο εχθρό όλου του Οίκου των Αργεαδών, τον οποίο τελικά κατάφερε να εξαλείψει. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, όταν έφτασε στη Βαβυλώνα, επειδή δεν είχε ξαναδεί το ασιατικό τυπικό της προσκύνησης, η ελληνική ανατροφή του τον έκανε να γελάσει απερίσκεπτα, όπως αποδείχθηκε. Ίσως επειδή η συμπεριφορά του έβλαπτε τον τρόπο διοίκησης, που είχε επιλέξει ο Αλέξανδρος, ίσως επειδή ο Αλέξανδρος ήταν οργισμένος με τον πατέρα του, τον άρπαξε δυνατά από τα μαλλιά με τα δύο του χέρια και του χτύπησε το κεφάλι στον τοίχο. Κάποιαν άλλη φορά, ο Κάσσανδρος προσπάθησε να αντικρούσει αυτούς, που κατηγορούσαν τον πατέρα του, αλλά ο Αλέξανδρος του αντέτεινε το ερώτημα «Έκαναν τόσο δρόμο οι άνθρωποι χωρίς να αδικηθούν και συ λες ότι ήρθαν για να συκοφαντήσουν;». «Αυτό ακριβώς είναι συκοφαντία, ότι απέχουν πολύ από τις αποδείξεις» είπε ο Κάσσανδρος και ο Αλέξανδρος γελώντας δυνατά τον απείλησε «Αυτά είναι σοφίσματα του Αριστοτέλη και θα κλάψετε πολύ, αν φανείτε ότι τους αδικείτε έστω και λίγο». Η συμπεριφορά του Αλεξάνδρου λένε ότι ενστάλαξε στον Κάσσανδρο τέτοιο τρόμο για τον Αλέξανδρο, ώστε πολύ αργότερα, όταν ήταν πια βασιλιάς της Μακεδονίας, σε μία επίσκεψή του στους Δελφούς, βλέποντας μπροστά του έναν ανδριάντα του Αλεξάνδρου «έχασε τα λογικά του, του σηκώθηκαν οι τρίχες, άρχισε να τρέμει και μετά βίας συνήλθε».
πηγή
  

Ο ΕΝΦΙΑΣ....ακόμα ένας τρομοκράτης

Γενναίες και χνουδωτές γάτες που υπηρέτησαν στον Α'Παγκόσμιο Πόλεμο

$
0
0

http://www.kalyterotera.gr/

Μια γάτα πάνω στο HMAS Encounter

Στο Α'Παγκόσμιο Πόλεμο, οι γάτες ήταν ένα συνηθισμένο θέαμα στα χαρακώματα και στα πλοία, όπου κυνηγούσαν ποντίκια και αρουραίους. Πέρα από τα "επίσημα"καθήκοντά τους, ήταν κάτι σαν μασκότ και τα κατοικίδια ζώα των στρατιωτών και ναυτών με τους οποίους υπηρετούσαν.
Υπολογίζεται ότι περίπου 500.000 γάτες εστάλησαν στα χαρακώματα, όπου σκότωναν
αρουραίους και ποντίκια. Κάποιες χρησιμοποιήθηκαν και ως ανιχνευτές αερίων.

Ένας οπλίτης με τη γάτα του συντάγματος σε ένα χαντάκι. Cambrin, Γαλλία, 6 Φεβρουαρίου 1918

Ο "Togo", η γάτα μασκότ στο HMS Dreadnought

Ο "Pincher", η μασκότ του HMS Vindex, πάνω σε έναν έλικα ενός από τα υδροπλάνα που μετέφερε το πλοίο

Μια γάτα στο 15 ιντσών κανόνι του HMS Queen Elizabeth, Καλλίπολη, 1915

Δυο γάτες στο 4 ιντσών όπλο ενός αμερικάνικου πλοίου

Ένας ναύτης του HMAS Swan του Βασιλικού Ναυτικού της Αυστραλίας δίνει χειραψία με τον "Ching", τη μασκότ του πλοίου

Βρετανός στρατιώτης παίζει με τη γάτα μασκότ

12 Αυγούστου 1915

Ο "Pitouchi"γεννήθηκε στα χαρακώματα. Η μητέρα του σκοτώθηκε ενώ ήταν μικρός ακόμα και τον πήρε υπό την προστασία του ο υπολοχαγός Lekeux του βελγικού στρατού. Σύμφωνα με το βιβλίο" Soldiers in Fur and Feathers"της Susan Bulanda, ο γάτος ακολουθούσε τον αξιωματικό όπου και αν πήγαινε και μια μέρα του έσωσε τη ζωή:

Όταν ο Lekeux έφτασε σε ένα σημείο κοντά στις γερμανικές γραμμές, είδε ότι έσκαβαν μια νέα τάφρο. Κρύφτηκε εκεί κοντά για να φτιάξει ένα σκίτσο των γερμανικών έργων. Ήταν τόσο απορροφημένος στο σκίτσο του που δεν πρόσεξε ότι πλησιάζαν Γερμανοί στρατιώτες σε περιπολία. Όταν κατάλαβε επιτέλους τι συνέβαινε, ήταν πολύ αργά για να τρέξει.

Αποφάσισε να μείνει ακίνητος, ελπίζοντας ότι οι Γερμανοί δε θα τον δουν, αλλά άκουσε έναν στρατιώτη να λέει, "Είναι στην τρύπα", και έτσι ήξερε ότι τον είχαν δει.
Όταν ο Pitouchi άκουσε αυτά που είπε ο Γερμανός, πήδηξε έξω από την τρύπα πάνω σε ένα κομμάτι ξύλου. Οι Γερμανοί τρόμαξαν και πυροβόλησαν δύο φορές τον Pitouchi. Ο Pitouchi, χωρίς να έχει τραυματιστεί, πήδηξε πίσω στην τρύπα με τον Lekeux.
Οι Γερμανοί γέλασαν και αστειεύτηκαν που παρανόησαν μια γάτα για άντρα και έφυγαν.
-->
Ο Lekeux τελειώσει τα σχέδια του και επέστρεψε στις βελγικές γραμμές με τον Pitouchi στους ώμους του.
από: io9
Από το 3otiko

Οι καινούριες παντόφλες.

$
0
0






Κοιτούσε ώρα την ντουλάπα του γραφείου έχοντας ενώσει τις σφιγμένες παλάμες 
τη μια πάνω στην άλλη. Τα πρεσβυωπικά γυαλιά στην άκρη της μύτης στερεωμένα. 
Χάιδευε με τη ματιά του, τους δυο τοίχους που έφταναν ψηλά στο ταβάνι, τα βιβλία του. Σαν μια ταπετσαρία σοφίας, σκονισμένη, από καιρό. Μόνο εκείνον αφορούσε. 
Σηκώθηκε αργά και στηριζόμενος στο «π» έσυρε τα  βήματα του αργά, στο κρεβάτι του.

Τον ξύπνησε η μυρωδιά από την κουζίνα. Η Χαριτίνη τσιγάριζε το κρέας και 
η μυρωδιά έφτασε στο δωμάτιο τους. Το ρολόι έδειχνε 6.30. Αυτή η γυναίκα ησυχία 
δεν έχει, τις  Κυριακάδες τις ορίζουν οι ευωδιές και το άγχος της να τα προφτάσει. 
Ερχονται τα παιδιά σήμερα με τα εγγόνια για την οικογενειακή συνάντηση με την 
Κυριακάτικη επισημότητα. Τα καλά σερβίτσια και το ατσαλάκωτο λευκό
 τραπεζομάντηλο Με προσπάθεια στηριζόμενος στο δεξί του χέρι κάθισε για λίγο
 από την προσπάθεια. Η αριστερή πλευρά έτρεμε μετά το  εγκεφαλικό. Φόρεσε 
τις τσόχινες παντόφλες εκεί που κάθε βράδυ αλφάδιαζε η Χαριτίνη για να τον 
διευκολύνει. Όλα τα πρόσεχε αυτή η γυναίκα μη τύχει και τον φέρει σε δυσάρεστη θέση.
Γύρισε κρατώντας το «Π» από την τουαλέτα. Ξυρισμένος  έτοιμος να φορέσει την 
καθαρή ρόμπα και να περιμένει τον Στέλιο. Δίπλα στο κομοδίνο τον περίμενε 
ο αχνιστός καφές, οι φρυγανιές και στο πιατάκι τα χάπια του. Το πάπλωμα 
στρωμένο και τα μαξιλάρια με τις σιδερωμένες μαξιλαροθήκες που μοσχοβολούσαν μαλακτικό. Το καλοριφέρ ζέσταινε το χώρο και από τις τραβηγμένες κουρτίνες έβλεπε απέναντι ένα κομμάτι θάλασσα. Πάτησε το κουμπί της τηλεόρασης να περάσει 
η ώρα. Εκλεισε  τα βλέφαρα.
Ανοιξε τα μάτια του και ο Στέλιος από πάνω του τον παρότρυνε να σηκωθεί.
-Ε, μάστορα σε μαστούρωσε η τηλεόραση και αποκοιμήθηκες;
Τον διευκόλυνε να καθίσει στην πολυθρόνα και έφερε κοντά το τραπέζι με το τάβλι.
-Σήμερα θα σε σακατέψω, του είπε γελώντας. Στήσε τα πούλια και πάω να φέρω καφέ.
Ηξερε πως ο φίλος του, είχε χάσει εκτός από το μέρος της κινητικότητας και τη
 μνήμη του που έφθινε αργά και σταθερά!
-Εξάρες!
-Μη σου πω για την τύχη σου Κώστα! Εχεις φάρδος και ας είσαι λιπόσαρκος. 
-Και είμαι ξενυχτισμένος! Είναι που χθες ξεφύλλιζα το άλμπουμ και έζησα τα νιάτα μας. Με πήρε πολύ αργά ο ύπνος. Οι φωτογραφίες  τότε φοιτητές στο Πολυτεχνείο… τους περισσότερους αν και έβαλα φακό δεν τους θυμήθηκα.  
-Ε, βρε Κώστα τι γυρίζεις στα παλιά που πονάνε ακόμα και τα χαρούμενα
 αποτυπώματα;
-Δεν έχω μέλλον για αυτό κοιτώ πίσω. Τότε που ερωτεύτηκα την Χαρίτίνη την 
ξαδέλφη σου, μα ανομολόγητο το είχα. Εσείς μένατε στην Πατησίων τότε και εγώ 
στα Σεπόλια. Βρε μπάσταρδε πώς με κατάλαβες; Όταν μου το είπες άδειασα από 
ντροπή. Και στο πάρτι της γιορτής σου, έδεσε μια αγάπη ως τα τώρα! Γάμοι..
 βαφτίσια.. Στις φωτογραφίες δεσπόζουν μόνο οι χαρές που σήμερα με θλίβουν.
 Πολλές φορές καταλαβαίνω πως χάνομαι και προσπαθώ να θυμηθώ. Γεράματα και εγκεφαλικό κλάψε με! Χτες προσπαθούσα να θυμηθώ το όνομα της μεγάλης κόρης μου! Μετά μετρούσα πόσα εγγόνια έχω και ξέχασα τον Κώστα, που έχει και τ’ όνομα μου. 
Και θυμήθηκα, άκου τώρα το πρόβλημα που είχαμε στην κατασκευή του κτιρίου
 στην οδό Μουρούζη! Δεν το λέω σε κανένα και μη τολμήσεις να το πεις στη Χαριτίνη!
-Βρε γρουσούζη πώς σε άντεξα τόσα χρόνια στο γραφείο, πρόσθεσε ο Σταύρος.
 Πολιτικοί μηχανικοί χτίσαμε τσιμέντα και ο καθένας την ζωή του. Εγώ δεν 
παντρεύτηκα, μπερμπάντης από κούνια και ας με παρακαλούσαν συγγενείς
 και φίλοι. Ποτέ δεν φαντάστηκα πως ακόμα θα σε ανέχομαι!

Χτύπησε το κουδούνι.
-Τα παιδιά! Φώναξαν και οι δυο!
Ορμησαν όλοι στην κάμαρα, του Κώστα.  Τα πιτσιρίκια ανέβηκαν στο κρεβάτι και 
έκαναν τραμπολίνο. Τους αγκάλιαζαν και μπήκε από την χαραμάδα η Ανοιξη. 
Τα πιτσιρίκια διεκδικούσαν την αγάπη τους και μάλωναν. Ηρθαν οι κόρες του Κώστα 
και έπεσαν στον κάθε ώμο του  χωριστά τρίβοντας την πλάτη του. Ο Στέλιος άρχισε τις επιπλήξεις!
-Στον Στελάκι σας τίποτα;
Από την γρηγοράδα να τον κανακέψουν, έπεσε το τάβλι και τα πούλια 
σκορπίστηκαν.. έσκυψε η πιτσιρικαρία να τα μαζέψει κάτω από το κρεβάτι.
Σηκώθηκε η δεκάχρονη Χαριτίνη  και έδειξε ένα ζευγάρι γυναικείες παντόφλες.
-Παππού αυτές τις παντόφλες της είχε η γιαγιά στην ντουλάπα; Είναι καινούριες!
-Όλα θέλεις να τα μαθαίνεις κουτσομπόλα, πετάχτηκε η μάνα της.
-Πάμε να δούμε τι γλυκό έχει σήμερα φώναξε ο Κώστας και εξαφανίστηκαν από 
το δωμάτιο.
-Τι λένε τα παλληκάρια μου; ρώτησε η μικρότερη κόρη, θα πάμε στην τραπεζαρία;
 Μου μυρίζει τυρόπιτα.

Ετρωγαν με τα παιδιά δίπλα τους οι φίλοι .
Οι Κυριακές είχαν μια ιεροτελεστία  διαφορετική χρόνια τώρα…
Ο Στέλιος πάντα κοντά τους από τότε που στεφάνωσε την ξαδέλφη του με τον 
συνέταιρο του και φίλο.
Πάνω από σαράντα χρόνια. Σαν ταινία από τις παλιές που έτρεμαν στην μικρή παλιά 
οθόνη ερχόταν η ζήση αλαφιασμένη μη την χάσει. Είχε δίκιο ο Κώστας. Πίσω στην
 νεότητα να ανασάνεις εκείνο τον αγέρα.. τούτος ήταν πληκτικός. Φίλοι που χάθηκαν, συγγενείς που πέταξαν στα σκοτάδια τα κρύα. Πόσες απουσίες…

Ο εργασιακός αγώνας να είναι ξεχωριστοί, στα κτίρια που ύψωναν. Αφησαν
 σημάδια στην Αθήνα με την σφραγίδα τους.
Ένα συγγένειο που ανακατευόταν με χαρές και πληγές. Και τα κατάφεραν!
Ο Στέλιος γύρισε την ματιά του στον Κώστα.
Μετά απέναντι στον μπουφέ τη φωτογραφία της Χαριτίνης νύφη στο πλευρό του
 Κώστα της και στον αγαπημένο ξάδελφο.

Το σπίτι άδειασε, πήρε να σκοτεινιάζει.

Εμειναν οι δύο τους. Βοήθησε τον Κώστα να ξαπλώσει και έμεινε στην καρέκλα 
διαβάζοντας και οι δυο τους τις εφημερίδες αν και ο Κώστας δεν συγκεντρωνόταν ποτέ. Από συνήθειο την ήθελε!
Η ματιά του Στέλιου, έπεσε γυρίζοντας την σελίδα, στις καινούριες παντόφλες 
της Χαριτίνης.
Δυο μέρες πριν τον είχε παρακαλέσει ο Κώστας.
-Αν πας στην Ερμού, ρε ρεμάλι πάρε μου ένα ζευγάρι παντόφλες σε πέντε μέρες
 είναι τα γενέθλια της!
Σηκώθηκε. Από το φως του δρόμου οι σταγόνες της βροχής άσπριζαν.
-Φίλε καλό ξημέρωμα έπιασε να χιονορίχνει. Τα λέμε αύριο.
-Καληνύχτα.

Ο Στέλιος μπήκε στην κουζίνα.
Χαιρέτησε την γυναίκα που  μόλις είχε καθαρίσει
από τα μαγειρέματα …
-Καλή νύχτα κα Θοδώρα αύριο με το καλό. Εχεις πάρει όλη την αξιοσύνη
 της Χαριτίνης μας! Γι’ αυτό σ’έχει στο μυαλό του σαν τη συχωρεμένη! Ευχαριστώ 
που είσαι, τόσο διακριτική.
Η Θοδώρα γέλασε δυνατά.


-Σκέψου κε Στέλιο, να αναρωτηθεί γιατί δεν κοιμόμαστε μαζί! Να είσαι καλά που 
του είπες πως στον ύπνο του στριφογυρίζει και με πετά κάτω από το κρεβάτι. 
Κάθε πρωί μου ζητά συγνώμη!

Το ωραιότερο Ελληνικό αναγνωστικό

$
0
0

 Ένα από τα ωραιότερα ελληνικά αναγνωστικά, αν όχι το ωραιότερο,  θεωρείται και το θρυλικό πια "Τα Ψηλά Βουνά" (εδώεδώ κι εδώ) που έγραψε το 1918 
ο λογοτέχνης Ζαχαρίας Παπαντωνίου (1877-1940) σε συνεργασία με φημισμένα μέλη του εκπαιδευτικού δημοτικισμού, τους Δ. Ανδρεάδη, Αλ. Δελμούζο, Π. Νιρβάνα και 
Μ. Τριανταφυλλίδη και εικονογράφηση του Π. Ρούμπου, έργο που προορίστηκε για αναγνωστικό της τρίτης τάξης του δημοτικού σχολείου (είχε προηγηθεί ανάθεση του έργου από το Υπουργείο Παιδείας της επαναστατικής κυβέρνησης Βενιζέλου).



    
   

Μια  παρέα 26 εννιάχρονων αγοριών αποφασίζουν να ακολουθήσουν την παρότρυνση του δασκάλου τους και ανεβαίνουν για να ζήσουν έναν-δύο μήνες στα βουνά της Ρούμελης. "Θα μάθετε τόσα πράματα", τους είχε πει εκείνος, "που ούτε το βιβλίο ούτε γω μπορώ να σας πω". Φτάνει να έχουν θάρρος, πειθαρχία, κατοικία, τροφή και την άδεια των γονιών τους.


  
Τα παιδιά θέλουν να δοκιμάσουν και ανεβαίνουν στα ψηλά βουνά με μουλάρια φορτωμένα προμήθειες. Δεν πηγαίνουν σε οργανωμένη κατασκήνωση και δεν υπάρχουν στην ουσία μεγάλοι να τα επιβλέπουν. Ξεχνούν γρήγορα τις ανέσεις της αστικής τους ζωής και προσαρμόζονται στη ζωή στην ύπαιθρο. Οργανώνονται σε μια μικρή κοινότητα, πιάνουν επαφές με τους γείτονες χωρικούς και τους τσομπάνους στα βουνά, μαθαίνουν πώς αλέθει ο μύλος το σιτάρι, πώς φτιάχνονται τα κάρβουνα, τι ορυκτά κρύβει στα σπλάχνα του το βουνό και από πού έρχεται το νερό. Στη μικρή κοινωνία τους μαγειρεύουν, χτίζουν, μπαλώνουν. Αναλαμβάνουν ρόλους, ζουν περιπέτεις, γίνονται υπεύθυνοι και αντιλαμβάνονται ο καθένας τις δυνάμεις και τις αδυναμίες του.


Η ιστορία του έχει δράση με έντονο ενδιαφέρον, στην αφήγησή του συμμετέχουν καλοί και κακοί αλλά και ζώα που μιλούν. Διηγούμενος ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου τις περιπέτειες των ηρώων του εκφράζει τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, υμνεί το ελεύθερο πνεύμα, κηρύσσει την προστασία της φύσης και παρουσιάζει τα οφέλη της εργατικότητας, της ομαδικής προσπάθειας και της προσφοράς.

Ως δείγμα γραφής παραθέτω δύο ποιήματα από το αναγνωστικό. Το τσιριτρό, ένα ποίημα που μαθαίνουν και σήμερα ευχάριστα τα παιδιά και αγαπούν να το αναπαριστούν θεατρικά (έχει μελοποιηθεί κιόλας) και η κατάρα του πεύκου, στο οποίο η φύση αποφεύγει και αποστρέφεται κάποιον Γιάννη που έκοψε ένα πεύκο. Το νερό στερεύει, τα δέντρα παίρνουν τα κλαδιά τους και περπατούν μακριά του, ώστε να μην αναπαυθεί στη σκιά τους, και ο λόγγος απομακρύνεται από κοντά του, ώσπου αυτός να χάσει το δρόμο της επιστροφής και να πεθάνει στην ερημιά.


  

Το Τσιριτρό

Σε μια ρώγα από σταφύλι
έπεσαν οχτώ σπουργίτες
και τρωγόπιναν οι φίλοι.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,
    τσιριτρί
    τσιριτρό!

Εχτυπούσανε τις μύτες
και κουνούσαν τις ουρές,
κι είχαν γέλια και χαρές.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,
    τσιριτρί
    τσιριτρό!

Πώπω, πώπω, σε μια ρώγα
φαγοπότι και φωνή!
την αφήκαν αδειανή.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,
    τσιριτρί
    τσιριτρό!

Και μεθύσαν κι όλη μέρα
πάνε δώθε, πάνε πέρα,
τραγουδώντας στον αέρα.
Τσίρι τίρι, τσιριτρό,
    τσιριτρί
    τσιριτρό!


Η κατάρα του πεύκου

«Γιάννη, γιατί έκοψες τον πεύκο;
Γιατί; Γιατί;»
Αγέρας θα ’ναι, λέει ο Γιάννης
και περπατεί.

Ανάβει η πέτρα, το λιβάδι
βγάνει φωτιά.
Να ’βρισκε ο Γιάννης μια βρυσούλα,
μια ρεματιά!

Μες το λιοπύρι, μες στον κάμπο
να ένα δεντρί...
Ξαπλώθη ο Γιάννης αποκάτου,
δροσιά να βρει.

Το δέντρο παίρνει τα κλαριά του
και περπατεί!
Δεν θ΄ ανασάνω, λέει ο Γιάννης,
γιατί, γιατί;

«Γιάννη, πού κίνησες να φτάσεις;»
«Στα δυο χωριά.»
«Κι ακόμα βρίσκεσαι δω κάτου;
Πολύ μακριά!»

«Εγώ πηγαίνω, όλο πηγαίνω.
Τι έφταιξα εγώ;
Σκιάζεται ο λόγκος και με φεύγει,
γι'αυτό είμαι δω.

Πότε ξεκίνησα; Είναι μέρες...
για δυο, για τρεις...
Ο νους μου σήμερα δε ξέρω,
τ'είναι βαρύς».

«Να μια βρυσούλα, πιε νεράκι
να δροσιστείς».
Σκύβει να πιει νερό στη βρύση,
στερεύει ευθύς.

Οι μέρες πέρασαν κι οι μήνες,
φεύγει ο καιρός,
Στον ίδιο τόπο είν'ο Γιάννης,
κι ας τρέχει εμπρός...

Να το χινόπωρο, να οι μπόρες,
μα πού κλαρί;
Χτυπιέται ορθός με το χαλάζι,
με τη βροχή.

«Γιάννη, γιατί έσφαξες το δέντρο,
το σπλαχνικό,
που 'ριχνεν ίσκιο στο κοπάδι
και στο βοσκό;»

Ο πεύκος μίλαε στον αέρα
- τ'ακούς, τ'ακούς;-
και τραγουδούσε σα φλογέρα
στους μπιστικούς.

«Φρύγανο και κλαρί του πήρες
και τις δροσιές
Και το ρετσίνι του ποτάμι
απ΄ τις πληγές.

Σακάτης ήτανε κι ολόρθος,
ως τη χρονιά,
Που τον εγκρέμισες για ξύλα,
Γιάννη φονιά!»

«Τη χάρη σου ερημοκλησάκι,
την προσκυνώ,
Βόηθα να φτάσω κάποιαν ώρα
και να σταθώ...

Η μάνα μου θα περιμένει
κι έχω βοσκή...
Κι είχα και τρύγο... Τι ώρα νάναι
και τι εποχή;

Ξεκίνησα το καλοκαίρι
-να στοχαστείς-
Κι ήρθε και μ'ήβρε ο χειμώνας
μεσοστρατίς.

Πάλι Αλωνάρης και λιοπύρι!
Πότε ήρθε; Πώς;
Άγιε, σταμάτησε το λόγκο,
που τρέχει εμπρός.

Άγιε, το δρόμο δεν τον βγάνω
-με τι καρδιά;-
Θέλω να πέσω να πεθάνω,
εδώ κοντά.»

Πέφτει σα δέντρο απ΄ το πελέκι...
βογκάει βαριά.
Μακριά του στάθηκε το δάσος,
πολύ μακριά.



Εκεί τριγύρω ούτε χορτάρι,
φωνή καμιά.
Στ΄ αγκάθια πέθανε, στον κάμπο,
στην ερημιά.-

Όταν Άγγλοι στρατιώτες φωτογραφίζονταν με κρανία αρχαίων στην Αμφίπολη

$
0
0

http://www.seleo.gr/

Όταν Άγγλοι στρατιώτες φωτογραφίζονταν με κρανία αρχαίων στην Αμφίπολη (φωτό)
Στους τάφους πριν τους αρχαιολόγους δεν πάνε μόνο οι αρχαιοκάπηλοι αλλά κάποιες φορές -όπως σε αυτούς της Αμφίπολης - προηγούνται οι...στρατιώτες
Το 1916 οι Βρετανοί στρατιωτές που βρίσκονταν στην περιοχή 
κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο εκτός από τον Λέοντα -που ήθελαν να πάρουν δικό τους στην πατρίδα τους είχαν εντοπίσει και άλλα αρχαία, όπως οι τάφοι. ¨οπως βλέπετε μάλιστα στην αναμνηστική φωτογραφία 3 από αυτούς που πολεμούσαν στην περιοχή επιδικνείουν τέσσερα κρανία 




Eν Αθήναις.....άλλοτε και τώρα

$
0
0


φωτο

 Χαυτεία Αθήνα δεκαετία του ΄50....Πανεπιστημίου....Αιόλου....Πλατεία Ομονοίας.....
Στην μέση το βαρέλι του τροχονόμου...δεν υπήρχαν φανάρια...
αυτός ρύθμιζε την κυκλοφορία σε ώρες αιχμής.
Πάντα με κόσμο αυτή η περιοχή....
Λίγα χρόνια μετά τους πολέμους...την Κατοχή και χορτασμένους δεν θα τους έλεγες
τους Αθηναίους δηλαδή την πλειοψηφία....
Τα φρέσκα παντρεμένα ζευγάρια της εποχής αναζητούσαν μια τρύπα να στήσουν
το σπιτικό τους και την εύρισκαν πάντα κοντά σε αυτή την περιοχή σε κάποια
αυλή σε κάποια κάμαρα.
Οι δουλειές θα ήταν συνήθως γύρω από την Ομόνοια....
Πήγαιναν έχοντας  στην τσέπη το σημείωμα του συγγενή
με μια διεύθυνση και ένα όνομα....
"...θα πας στην Αιόλου θα βρείς το μαγαζί του τάδε θα πείς ότι σε έστειλα εγώ..."
Δεν ρωτούσαν πολλά....
Ο εργοδότης του έλεγε τι θα κάνει ...ότι θα τον δοκιμάσει και αν είναι εργατικός
θα τον κρατήσει.
Ωράριο ...πόσα θα παίρνει....ήταν απαγορευμένες λέξεις...
Το Κέντρο της Αθήνας τα βράδυα ήταν φωτισμένο...έπαιρνε πασατέμπο η οικογένεια
και έκανε την βόλτα της...άλλαζε παραστάσεις....χάζευε τις βιτρίνες....
Τα νεοκλασικά κρατούσαν ακόμα αλλά δεν σου έκαναν εντύπωση γιατί και εσύ
στην αυλή που γεννήθηκες έβλεπες αυτό του σπιτονοικοκύρη.
Η αυλόπορτα ήταν κοινή με αυτόν...μπαίνοντας στην συνέχεια χώριζαν οι δρόμοι...
τα καμαράκια ήταν ένα έξτρα έσοδο.
Εσύ όμως είχες ένα προνόμιο που δεν είχε αυτός...το μοναδικό παράθυρό σου
έβλεπε στα αρχαία...στην Ακαδημία του Πλάτωνα δηλαδή...
Και σου φαινότανε τόσο φυσιολογική αυτή η εικόνα....
Γυρίζοντας πίσω στο Κέντρο της Αθήνας και στο σήμερα 
τα περισσότερα νεοκλασικά είναι ετοιμόρροπα και αφημένα στην τύχη τους.
Άλλα είναι έτοιμα να πουληθούν ανεξέλεγκτα για την μελλοντική χρήση τους
αλλά και για τυχόν αναπαλαίωσή τους με τον τόσο άσχημο τρόπο που βλέπουμε
κάποια.
Θα μου πείς γιατί να μην γίνει λουκουματζίδικο το πρώτο φαρμακείο της Αθήνας
στην Αιόλου....
Δηλαδή όλα να γινόντουσαν μουσειακοί χώροι;
Δεν το ξέρω ...δεν είμαι ο ειδικός αλλά εκατοντάδες ή και χιλιάδες αρχαία ευρήματα
στιβάζονται σε αποθήκες.
Θα μπορούσαν να φέρουν επι πλέον έσοδα στα ταμεία του Υπουργείου Πολιτισμού
αλλά και να αναβαθμίσουν ακόμα περισσότερο το ιστορικό μας Κέντρο.

πίσω στα παλιά


Η Σμύρνη μάνα καίγεται

$
0
0

«Μαύρη» επέτειος: Η καταστροφή της Σμύρνης



Ακριβώς 92 χρόνια έχουν περάσει από τον «μαύρο» Σεπτέμβρη του 1922, όταν η Σμύρνη παραδόθηκε ολοσχερώς στις φλόγες και χιλιάδες άνθρωποι αναγκάστηκαν να στοιβαχθούν σε βάρκες για να πάρουν τον δρόμο της προσφυγιάς.

Όλα άρχισαν στα μέσα Αυγούστου του 1922, μετά την υποχώρηση του ελληνικού στρατού από το Αφιόν Καραχισάρ. Τότε ξεκίνησε και ο ξεριζωμός του ελληνικού πληθυσμού από τις πόλεις και τα χωριά της Μικράς Ασίας. Οι υπολογισμοί κάνουν λόγο για περίπου 250.000 πρόσφυγες, οι οποίοι ακολούθησαν τον στρατό προς την μικρασιατική ακτή.

Καθημερινά, δεκάδες πρόσφυγες έφταναν με τρένα στην Σμύρνη και στις 7 Σεπτεμβρίου χιλιάδες άνθρωποι είχαν κατακλύσει την προκυμαία της πόλης, ψάχνοντας τρόπο προκειμένου να ταξιδέψουν προς τα ελληνικά νησιά.



Ωστόσο, την επόμενη ημέρα οι ελληνικές αρχές εγκατέλειψαν την περιοχή και στις 9 Σεπτεμβρίου, Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στη Σμύρνη. Μαζί τους και ο νέος διοικητής της πόλης Νουρεντίν πασάς, ο οποίος μάλιστα διαβεβαίωσε ότι η ζωή αλλά και η περιουσία των κατοίκων θα τύχαιναν σεβασμού.

Κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Λεηλασίες καταστημάτων και φόνοι ήταν το σκηνικό στη Σμύρνη εκείνες τις ημέρες, ενώ στις 11 του μήνα θανατώθηκε με μαρτυρικό τρόπο από τον τουρκικό όχλο ο μητροπολίτης Σμύρνης Χρυσόστομος. Την ίδια ημέρα εισέβαλε στην Σμύρνη και ο Κεμάλ Ατατούρκ με το επιτελείο του.



Την Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου, ο πληθυσμός στη Σμύρνη είχε πλέον φτάσει τους 700.000. Οι Τούρκοι στρατιώτες έβαλαν φωτιά αρχικά στην αρμενική συνοικία. Όταν έπεσε το σκοτάδι η πυρκαγιά είχε εξαπλωθεί μέχρι την προκυμαία της Σμύρνης,
 η οποία ήταν ασφυκτικά γεμάτη από πρόσφυγες.



Σχεδόν ολόκληρη η πόλη της Σμύρνης καταστράφηκε ολοσχερώς. Η πυρκαγιά συνεχίστηκε ως τις 17 Σεπτεμβρίου. Το Οικουμενικό Πατριαρχείο υπολογίζει τον αριθμό των ομογενών που χάθηκαν σε 25.000, ενώ ο συνολικός αριθμός των θυμάτων από 9 ως 11 Σεπτεμβρίου φτάνει, κατά την ίδια πηγή, τις 50.000.

Η εικόνα της ολοκληρωτικά κατεστραμμένης Σμύρνης έμεινε βαθιά ριζωμένη στους ανθρώπους που - ενώ απομακρύνονταν στοιβαγμένοι μέσα σε βάρκες και καΐκια - έβλεπαν την πόλη να τυλίγεται στις φλόγες, μαζί με τις περιουσίες τους αλλά και τα όνειρά τους. 
http://www.euro2day.gr

ΠΩΛΕΙΤΑΙ Ελληνικό χωριό στην Τουρκία

$
0
0

Η δημοπρασία θα γίνει στις 23 Οκτωβρίου - Το κόστος είναι περίπου 10,5 εκατομμύρια ευρώ και δύο εταιρείες έχουν ήδη δείξει ενδιαφέρον

Επενδυτή που ενδιαφέρεται να αγοράσει ένα χωριό-φάντασμα, στο οποίο κατοικούσαν ελληνικής καταγωγής πληθυσμοί, αναζητά η Τουρκία. 



Ειδικότερα, πρόκειται για το Λεβίσι, στα τουρκικά Καγιάκιοϊ, στα παράλια απέναντι από τη Ρόδο, το οποίο, σύμφωνα με το vima.gr, θα βγει σε δημοπρασία από το υπουργείο Πολιτισμού και Τουρισμού της γειτονικής χώρας. Η Τουρκία αναζητά επενδυτή που θα αναστηλώσει το χωριό και θα το εκμεταλλευτεί τουριστικά, 





Το Λεβίσι αποτελείται από εκατοντάδες ερειπωμένες κατοικίες και δύο εκκλησίες, που απλώνονται σε μία βουνοπλαγιά. Συχνά, οι τουρίστες που επισκέπτονται το γειτονικό παραθαλάσσιο θέρετρο Φετιγέ -τη Μάκρη- το χρησιμοποιούν ως πάρκινγκ. 



Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις Τούρκων αξιωματούχων, το κόστος είναι περίπου 10.5 εκατομμύρια ευρώ και δύο εταιρείες έχουν ήδη δείξει ενδιαφέρον. 



Το χωριό άδειασε στις 30 Ιουνίου 1932, με την ανταλλαγή πληθυσμών, όταν περίπου 2.000 άμαχοι έφυγαν από την Τουρκία, με πολλούς από αυτούς να καταλήγουν στη Νέα Μάκρη της Αττικής και το χωριό Φαράκλα, στη βόρεια Εύβοια. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Τουρκία προσπαθεί να βγάλει στο σφυρί το Λεβίσι. Σε παλιότερη δημοπρασία, που δεν είχε αποτέλεσμα, μία ομάδα πολιτών είχε δημιουργήσει στο Facebook σελίδα με τίτλο «Σώστε το Λεβίσι», προτρέποντας οι τυχόν αποκαταστάσεις στο χωριό να γίνουν μελλοντικά σε συντονισμό με αρμόδιους φορείς από την Ελλάδα. 



Η δημοπρασία θα γίνει στις 23 Οκτωβρίου και ο πλειοδότης θα αναλάβει την ενοικίαση για 49 χρόνια, με αντάλλαγμα την αποκατάσταση και τουριστική εκμετάλλευση του χωριού. Θα πρέπει να συντηρήσει μεγάλο μέρος του χωριού και να φτιάξει εγκαταστάσεις (ενοικιαζόμενα δωμάτια, καταστήματα, κοινόχρηστα κτίρια) στο ένα τρίτο επί του συνόλου του οικισμού. Επίσης καλείται να χρηματοδοτήσει τη μερική αποκατάσταση και λειτουργία παρακείμενου αρχαιολογικού χώρου, με ευρήματα που χρονολογούνται από το 3.000 π.Χ.



Το Λεβίσι άδειασε στις 30 Ιουνίου 1923 με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Περίπου 2.000 άμαχοι ξεκίνησαν από την Τουρκία το μακρύ ταξίδι της προσφυγιάς, που για πολλούς από αυτούς κατέληξε στη Νέα Μάκρη της Αττικής και στο χωριό Φαράκλα της βόρειας Εύβοιας.



















ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Oδός Τάκη, Ψυρρή

$
0
0






Η Αθήνα είναι μια πόλη που μετρά τη ζωή της σε χιλιετίες και όχι σε χρόνια -
η καταγεγραμμένη ιστορία της εκτείνεται περίπου 3.400 χρόνια. Σε αυτά τα χρόνια και στην πορεία της εξέλιξής της από προ-μυκηναϊκό οικισμό, σε πανίσχυρη πόλη-κράτος, μετά σε χωριό και έπειτα σε πρωτεύουσα, έχουν συντελεστεί "κοσμογονικές"μεταβολές. Διάσπαρτα μέσα στο σημερινό αστικό ιστό υπάρχουν ακόμα σημάδια, 
τα οποία -αν κοιτάξεις καλά- σου φανερώνουν αυτές τις μεταβολές. Τα «Αστικά Σημάδια» είναι αυτό ακριβώς, μια απόπειρα της Ομάδας Άστυ για την καταγραφή τέτοιων ιδιαίτερων ή φορτισμένων, πολιτιστικά ή συναισθηματικά, σημείων μέσα στη σύγχρονη πόλη. Ένα κτήριο, μια ταμπέλα, ένα μικρό πάρκο, μια χάραξη δρόμου ή ένα graffiti μπορεί να αποτελούν ίχνη όλων αυτών των μικρών πραγμάτων που συνθέτουν την μυθολογία της Αθήνας.   Αυτή την εβδομάδα επιστρέφουμε ξανά σε μια από τις παλιές γειτονιές της Αθήνας, του Ψυρρή και συγκεκριμένα στην οδό Τάκη. Χρονικά περιηγητών αναφέρουν του Ψυρρή ήδη από τον 16ο αιώνα και ο συγκεκριμένος δρόμος είναι από τους ελάχιστους που έχουν διατηρήσει τη χάραξή τους μέσα στα χρόνια, αλλά και την ονομασία τους. Η οδός Τάκη χρωστάει το όνομα της στην "Βρύση του Τάκη"που υπήρχε εκεί από τον καιρό της τουρκοκρατίας. Μπορεί στους νεώτερους χρόνους η βρύση να εξαφανίστηκε, αλλά το όνομα παραμένει.   Όμως η οδός Τάκη δεν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον μας μόνο και μόνο για το όνομά της. Μας εξηγεί ο Γιώργος Θάνος από την Ομάδα Άστυ: "Στα 60 μέτρα της οδού Τάκη που ενώνουν την Αριστοφάνους με την Αγίων Αναργύρων
 η ατμόσφαιρα του δρόμου καθορίζεται από δύο τοπόσημα. 
Το σημαντικότερο είναι η χτισμένη τον 11ο αιώνα εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, μία από τις δύο μόλις εκκλησίες που υπήρχαν στην Αθήνα με διπλοθολικό τρούλο. Αν και η ανακαίνισή του στις αρχές του 20ου αιώνα αλλοίωσε σημαντικά τον χαρακτήρα του ναού, οι Άγιοι Ανάργυροι, σημαντικό ενοριακό κέντρο που συνδέθηκε άρρηκτα με την ιστορία του Ψυρρή σε όλη την διάρκεια του 19ου αιώνα, αποτελούν ακόμα μια από τις παλαιότερες σωζόμενες αθηναϊκές εκκλησίες.   Το σκηνικό της οδού Τάκη συμπληρώνει μια λαϊκή κατοικία των οθωμανικών χρόνων, δίπλα σχεδόν στους Αγίους Αναργύρους. Αν και αυτού του τύπου οι κατοικίες ήταν συνηθισμένες στην προεπαναστατική Αθήνα, η καταστροφή της πόλης κατά την διάρκεια της Επανάστασης από την μία πλευρά και η κυριαρχία του νεοκλασικισμού κατά την ανοικοδόμησή της από την άλλη έχουν καταστήσει τα δείγματα τέτοιων σπιτιών σχετικά σπάνια στην σύγχρονη πόλη.   Αν και δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τον ποιο δρόμο είχε στο μυαλό του ο συγγραφέας Μιχαήλ Μητσάκης όταν ξεκίναγε τα «Θεάματα του Ψυρρή» με τη φράση «Εκ του στενού, ως τούρκικης πόλεως, δρομίσκου του Ψυρρή συρφετός διέρχεται ποικίλος», η οδός Τάκη συνεχίζει να φέρνει στο μυαλό τις «Αθηναϊκές Σελίδες» του Μητσάκη ακόμα και σήμερα". 
Πηγή: www.lifo.gr

Πλιάτσικο σε 37 πόλεις και 17 παράνομες ανασκαφές

$
0
0
ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ

Πώς βρέθηκαν σε γερμανικά μουσεία αρχαίοι ελληνικοί θησαυροί, ενώ παραμένει ανοικτό το θέμα της επιστροφής τους, όπως ανέφερε στη Βουλή ο Δ. Ρέππας

Οι άνθρωποι της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας έκρυβαν τους πολιτιστικούς θησαυρούς, για να τους σώσουν, σε σπηλιές, σε αρχαίους τάφους, σε κρυφούς υπόγειους χώρους μουσείων (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), ακ
Οι άνθρωποι της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας έκρυβαν τους πολιτιστικούς θησαυρούς, για να τους σώσουν, σε σπηλιές, σε αρχαίους τάφους, σε κρυφούς υπόγειους χώρους μουσείων (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), ακόμη και κάτω από τα βάθρα των αγαλμάτων, όπως έκαναν με τον Ερμή του Πραξιτέλους στην Ολυμπία
Η Ελλάδα πλήρωσε το δικό της τίμημα από τη γερμανική Κατοχή και ως προς τις αρχαιότητές της. Θα ήταν απείρως βαρύτερο αν οι αρχαιολόγοι, αφοσιωμένοι στην επιστήμη τους, δεν είχαν προνοήσει να κρύψουν τα αρχαία μας πριν από τη γερμανική εισβολή. Και επίσης, αν δεν προστάτευαν όσα έμειναν με κίνδυνο ακόμα και της ζωής τους.
Ο Δημήτρης Ρέππας ανέφερε στη Βουλή πως η Ελλάδα δεν παραιτείται των αξιώσεών της επί των γερμανικών αρχών για όσα έγιναν στην κατοχή. Στις αξιώσεις αυτές υπάγονται και οι αρχαιότητές μας. Σε 37 πόλεις και περιοχές της χώρας έγιναν κλοπές αρχαιοτήτων από τους Γερμανούς κατακτητές. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής Γερμανοί αρχαιολόγοι έκαναν παράνομες ανασκαφές σε 17 περιοχές της Ελλάδας. Τα διάφορα ευρήματα τα έστελναν στη Γερμανία. Κατά την αναχώρηση των Γερμανών από την Αθήνα προκλήθηκαν μεγάλες ζημιές σε αρχαιότητες. Με πυροβολισμούς και με ξιφολόγχες κατέστρεψαν αγάλματα και αγγεία στην Ακρόπολη και τον Κεραμεικό. Ολα αυτά περιγράφονται σε έκθεση που εκδόθηκε το 1946 από το υπουργείο Παιδείας.
Μήνες πριν από την πτώση του μετώπου και την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα οι φωτισμένοι εργάτες της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας αποφάσισαν να κρύψουν τους πολιτιστικούς θησαυρούς της. Σε σπηλιές (Ακρόπολη), σε αρχαίους τάφους (Δελφοί), σε κρυφούς υπόγειους χώρους των μουσείων (Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο), ακόμη και κάτω από τα βάθρα των αγαλμάτων (Ερμής του Πραξιτέλους στο αρχαιολογικό μουσείο Ολυμπίας) ή στα θησαυροφυλάκια των τραπεζών (χρυσά αντικείμενα και αρχαία νομίσματα), οι σοφοί και σεμνοί άνθρωποι της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας διασφάλισαν όσα περισσότερα μπορούσαν. Με τάξη και επισημότητα. Ο ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος περιγράφει τα πάντα στο βιβλίο του «Τα αρχαία της Ελλάδος κατά τον πόλεμο 1940-1944».
Πλιάτσικο σε 37 πόλεις και 17 παράνομες ανασκαφές
Περιγράφει επίσης πώς ήδη από πρώτους μήνες της Κατοχής οι ναζί δημιούργησαν ειδική στρατιωτική «υπηρεσία προστασίας της τέχνης», δήθεν για να προστατεύσουν τις αρχαιότητες. Επικεφαλής της ορίστηκε ο αρχαιολόγος Χανς Ούρλιχ φον Σένεμπεργκ, ο οποίος έφερε τον βαθμό του αντισυνταγματάρχη. Η «προστασία» κράτησε πολύ λίγο και τη διαδέχθηκε η αρπαγή με παράνομες ανασκαφές και κλοπές.
Πλιάτσικο σε 37 πόλεις και 17 παράνομες ανασκαφές
Παράνομες ανασκαφές έγιναν σε πολλά σημεία της Κρήτης (ακόμα και στην ίδια την Κνωσό), στην Αίγινα, στη Χαλκίδα, σε σπήλαιο της Κωπαΐδας, στη Λακωνία, στην Αγία Θεοδώρα Αρτας, στη Νέα Αγχίαλο Μαγνησίας, στη Λάρισα, στον Βόλο, στη Θεσσαλονίκη, στη Βεργίνα.
Πλιάτσικο σε 37 πόλεις και 17 παράνομες ανασκαφές
Στην έκθεση του υπουργείου Παιδείας αναφέρονται χαρακτηριστικά παραδείγματα κλοπής αρχαίων:
Αρχαία κεφαλή γυναικός του 4ου π.Χ. αιώνα δωρήθηκε στον στρατάρχη Λιστ. 
Από το Μουσείο Κεραμεικού εκλάπη μελανόμορφος πίνακας. Από το μουσείο Χαιρώνειας χρυσό ενώτιο χρυσό φύλλο και 5 πήλινα αγγεία. Ο Γερμανός στρατιωτικός διοικητής Λάρισας Κόλερ εζήτησε και έλαβε από τον τότε νομάρχη άγαλμα Αθηνάς του 3ου π.Χ. αιώνα.
Στη Θεσσαλονίκη, οπλισμένοι Γερμανοί στρατιώτες αφαίρεσαν το μαρμάρινο άγαλμα Ηρακλειώτισσας (το οποίο επεστράφη το 1947), γεωμετρικό αγγείο, γυναικείο άγαλμα και πορτρέτο από τους χρόνους της υστερινής αρχαιότητας.
Από το Μουσείο Γόρτυνας εκλάπησαν άγαλμα νύμφης ή Αφροδίτης ρωμαϊκής εποχής, ένα άγαλμα καθήμενης γυναικός και επιτύμβιο ελληνιστικών χρόνων. 
Η αρχαιολογική συλλογή Ποτιδαίας, συγκεντρωμένη στο σχολείο, διερπάγη από τους Γερμανούς.
Οι κατακτητές πίεζαν να αποκαλυφθούν τα θαμμένα αρχαία αλλά συναντούσαν τη σθεναρή αντίσταση των υπευθύνων. Χαρακτηριστικά ο Κεραμόπουλος απαντά στο επιχείρημα ότι κινδυνεύουν από την υγρασία, λέγοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει άλλα να μεριμνήσει, όπως π.χ για τη σωτηρία από τον λιμό. Και ότι τα φιλάρχαια αισθήματα του λαού δεν είναι ζωηρά «εφόσον αυτός πεινά».
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ

Η Τρούμπα και τα πάθη της

$
0
0

 03/10/2010 Η ΑΥΓΗ

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΒΙΛΑ

Η εικόνα του Πειραιά που βλέπουμε σήμερα διαμορφώθηκε πριν από μισό περίπου αιώνα. Στην καρδιά της δικτατορίας των συνταγματαρχών, από το 1968 έως το 1972 περίπου, συνέβησαν αλλαγές μεγάλες, ριζικές για την ταυτότητα της πόλης. Όλες μαζί, σε ένα μικρό διάστημα, αποσπασματικά, χωρίς να προκύπτουν από έναν ενιαίο σχεδιασμό. Παρά την αποσπασματικότητά τους, υπηρετούσαν μια κοινή λογική ενός ασαφούς μοντερνισμού -αποδεκτή από την τοπική κοινωνία- λογική που δεν ανήκε μόνο στους συνταγματάρχες και τον διορισμένο από τη χούντα δήμαρχο, αλλά και στις προδικτατορικές κυβερνήσεις και δημοτικές αρχές. Εξ άλλου, τα περισσότερα έργα της περιόδου είχαν δρομολογηθεί στις αρχές του '60 και ολοκληρώθηκαν μέχρι το 1972.
Κατασκευάστηκε το στάδιο “Γ. Καραϊσκάκης” στο Νέο Φάληρο, για τους ευρωπαϊκούς αγώνες στίβου του 1969. Καλύφθηκε με επιχωματώσεις η αμμουδιά του Σαρωνικού και άρχισε η κατασκευή της υπερυψωμένης λεωφόρου Ποσειδώνος. Κατεδαφίστηκε η μεγαλύτερη παραγκούπολη της χώρας, η οποία δέσποζε στην είσοδο του λιμανιού στη Δραπετσώνα, και στη θέση της υψώθηκαν τα συγκροτήματα οργανωμένης δόμησης. Το Πασαλιμάνι μετασχηματίστηκε σε μαρίνα αναψυχής του ΕΟΤ. Στις βραχώδεις ακτές της Καστέλλας και της Πειραϊκής διαμορφώθηκαν δύο λαϊκές πλαζ κολύμβησης. Στο λιμάνι κατασκευάστηκε ο εντυπωσιακός σταθμός επιβατών των υπερωκεάνιων πλοίων, με την καμπυλωμένη στέγη, η “Παγόδα” όπως την ονόμασαν οι ντόπιοι, και στην κορυφή του λόφου του Προφήτη Ηλία ένα υπερσύγχρονο για την εποχή του αναψυκτήριο. Περιέργως όμως, δεν ήταν αυτά τα έργα που σημάδεψαν τη συλλογική μνήμη της πόλης, όσο τρία άλλα, συμβολικά και βίαια, που συνόδεψαν την αλλαγή εποχής. Έργα που ταυτίστηκαν με την εξάλειψη της βρώμας, της ακαταστασίας, της ανηθικότητας και της παραβατικότητας. Έργα ηθικής και καθαρμού της πόλης, μεγάλα, επικοινωνιακά... έργα έμπνευσης του ιδιόμορφου δημάρχου της περιόδου 1967-1974, του Αριστείδη Σκυλίτση.
Καθάρισε σε μια νύχτα τη γειτονιά των πορνείων, διώχνοντας πεντακόσιες εκδιδόμενες γυναίκες από το λιμάνι. Επίχωσε τις σπηλιές στα βράχια της Πειραϊκής, και μαζί τους το αρχαίο Κονώνειο τείχος, σβήνοντας από το χάρτη ένα παμπάλαιο στέκι χασικλήδων, τη “Σπηλιά του Δράκου”. Ολοκλήρωσε την επιχείρηση εξωραϊσμού της πόλης, γκρεμίζοντας τα περισσότερα δημόσια νεοκλασικά αρχιτεκτονήματά της, το δημαρχείο, δύο εκπαιδευτήρια, τη δημοτική αγορά και τη μνημειώδη μαρμάρινη κλίμακα των κήπων της Τερψιθέας.
Ανάμικτα, η βρώμα της ψαραγοράς, η κρυφή ζωή των πορνείων, η παραβατικότητα των χασικλήδων και οι ασυντήρητοι σοβάδες των νεοκλασικών μεγάρων, τσουβαλιάστηκαν σε ένα δέμα και αφαιρέθηκαν με χειρουργική ταχύτητα και μέθοδο από το σώμα του Πειραιά. Ό,τι δεν τολμούσαν να κάνουν οι κυβερνήσεις της ανάπηρης μεταπολεμικής δημοκρατίας το έκανε η δικτατορία. Το κενό των επεμβάσεων της χούντας κατέλαβαν σιντριβάνια στη μέση της θάλασσας, οδοκαθαριστές παρελαύνοντες με ομοιόμορφες στολές, κηπάρια με χλόη, ρεπλίκες μαρμάρινων κορινθιακών κιόνων, ένα ετήσιο καρναβάλι και τρία τεράστια ημιτελή γιαπιά, που ακόμη στέκουν άσχημα και εγκαταλειμμένα. Μαζί με αυτά κι ένα διαλυμένο ταμείο του δήμου Πειραιά.
Τα χρόνια πέρασαν. Η κατεδάφιση των νεοκλασικών εκ των υστέρων πληγώνει τους Πειραιώτες. Οι αρχαιολόγοι και οι επιτροπές κατοίκων παλεύουν να ανακτήσουν τη χαμένη Πειραϊκή, τη θαμμένη κάτω από τα χώματα και τα αυθαίρετα. Μόνο την Τρούμπα δεν τολμά ουδείς να αναπολήσει.
Αναζητούσα παλιές φωτογραφίες, εικόνες των δρόμων με τα κόκκινα φανάρια. Δεν υπάρχουν. Παρότι τα ιστορικά αρχεία αλλά και τα κιόσκια των εκδοτικών οίκων στην καλοκαιρινή έκθεση βιβλίου του Πασαλιμανιού, είναι γεμάτα με παλιές καρτ-ποστάλ του Πειραιά. Των νεοκλασικών, των παραπηγμάτων των προσφύγων, των ατμόπλοιων και των ιστιοφόρων του λιμανιού, των αρχαιοτήτων, των μικτών λουτρών του Φαλήρου. Όμως οι οδοί Φίλωνος και Νοταρά απουσιάζουν από το πάνθεον της επίσημα καταγεγραμμένης μνήμης. Κι'ας είναι ακόμη το τοπωνύμιο, η Τρούμπα, πασίγνωστο σ'όλη την Ελλάδα, όχι ως στέγη ναυτιλιακών εταιρειών, όπως μετασχηματίστηκε μετά την καταστροφή της, αλλά ως τόπος ακολασίας.

Ένα βιβλίο για την Τρούμπα
Ένας Κερατσινιώτης, ο Βασίλης Πισιμίσης, παραβίασε το ταμπού και έγραψε το πρώτο βιβλίο για την Τρούμπα. Όχι μόνο για την Τρούμπα, αλλά και για τα Βούρλα, το άλλο άβατο της πειραϊκής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Μια περιήγηση στο χώρο του υποκόσμου και της πορνείας του Πειραιά, είναι ο υπότιτλος στο βιβλίο του που κυκλοφόρησε από τις πειραϊκές εκδόσεις Τσαμαντάκη, ένα μικρό εκδοτικό οίκο που ζωντανεύει με τις δράσεις του την τοπική πολιτιστική έρημο.
Σε τούτη την πόλη η φιλανθρωπία πήγαινε χέρι-χέρι με την εκπόρνευση των γυναικών. Η ίδια τάξη των εμπόρων και των βιομηχάνων, η οποία έκτιζε στο γύρισμα του αιώνα ορφανοτροφεία και σχολεία δια απόρους κορασίδας, η ίδια οργάνωνε και το γκέτο των πορνείων στα Βούρλα. Το δημοτικό συμβούλιο, οι εργολάβοι, οι προεστοί του Πειραιά, και βεβαίως οι αρχές ασφάλειας της πόλης, διώκτες και προαγωγοί μαζί ή μεσάζοντες, μπλεγμένοι σε αυτό το αλισβερίσι της ερωτικής εκμετάλλευσης γυναικών, φιγουράρουν στο βιβλίο του Πισιμίση. Ήταν μια εποχή που το trafficking δεν είχε τα σημερινά χαρακτηριστικά. Προσφυγοπούλες, αργότερα μετανάστριες από τα χωριά, άνεργες γυναίκες, εκχωρούσαν το σώμα τους ως εμπόρευμα, στριμωγμένες από τη φτώχεια σε μια κάστα επίσης φτωχοδιαβόλων, των μαστροπών και των μικροσυμμοριών που λίμναζαν γύρω από το λιμάνι, στις εργατογειτονιές. Η καλή κοινωνία της πόλης επόπτευε και κάποιες φορές συμμετείχε με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στην εκμετάλλευση.
Η λαϊκή κουλτούρα αντιμετώπισε αυτά τα κορίτσια με σεβασμό. Αλλά τους εκμεταλλευτές τους με απαξία. Χλεύαζε τους κρυμμένους πίσω από τη σκοτεινιά των καμπαρέ, επώνυμους και πλούσιους πελάτες, συμπαθούσε όμως τους πολυπληθείς ναυτικούς που κρατούσαν τα πρωτεία της πελατείας της Τρούμπας.
Ο Πισιμίσης τολμά μια λαογραφική παράθεση αναμνήσεων, διηγήσεων, μια καταγραφή πρωταγωνιστών και γεγονότων που εικονογραφούν τον πειραϊκό υπόκοσμο πριν από τη δικτατορία. Δεν είναι ιστορικός, δεν είναι εθνολόγος, είναι συγγραφέας, συλλέκτης πειραϊκών αναμνήσεων, λαϊκός ζωγράφος, και το δηλώνει. Το βιβλίο δεν είναι ένα επιστημονικό σύγγραμμα. Είναι όμως ένα πρώτο corpus στοιχείων, κατάθεση βιωμάτων και περιγραφών προς ανασυγκρότηση της χαμένης ανάμνησης. Ένα μικρό βιβλίο που ανασύρει τα δύο παλιά εκείνα άβατα, την Τρούμπα και τα Βούρλα, με τους ανθρώπους τους από τη λήθη.

Η ανασυγκρότηση της χαμένης ανάμνησης
Τα “χαμαιτυπικά” παραπήγματα στήθηκαν στο λιμάνι πολύ νωρίς. Κάπου ανάμεσα στα βουλεβάρτα του μεγαλόπνοου πολεοδομικού σχεδίου του 1834, μαζί με το τελωνείο, τις αγορές, τα μέγαρα, τους ναούς, μαζί με τις νέες συνοικίες, τη Χιώτικη και την Υδραίικη. Με δέκα “δημόσιες κοπέλες” καταγεγραμμένες την πρώτη χρονιά της ίδρυσης της πόλης, 19 λίγα χρόνια αργότερα, το 1848, ηλικιών από 15 έως 41 ετών. Το 1867 ο Δήμος Πειραιά ανέλαβε με απόφαση του δημοτικού του συμβουλίου την εξυγίανση της πόλης -μετά από διαμαρτυρίες των κατοίκων- και την ανέγερση οργανωμένου οίκου ανοχής εκτός των ορίων της. Έτσι γεννήθηκαν τα Βούρλα, ένα γκέτο με δωματιάκια και αστυνομική φρουρά, για εβδομήντα περίπου πόρνες, με τις ματρόνες και τους αγαπητικούς τους, στην καρδιά της μετέπειτα Δραπετσώνας.
Η επιστροφή της πορνείας από την άκρη του αστικού κέντρου στον πυρήνα του, στην Τρούμπα, συνέβη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Σχετίζεται με την εξαθλίωση του πληθυσμού, που έφερε ο λιμός και οι βομβαρδισμοί του 1941 και 1944. Η συνοικία που προέκυψε από τον εποικισμό των Χίων στα μέσα του 19ου αιώνα, η καλύτερη της εποχής της, μια γειτονιά διώροφων και τριώροφων αρχοντικών, με εμπορικά στο ισόγειο, με ξενοδοχεία και καφενεία στο θαλάσσιο μέτωπο, ήταν αυτή που απλώνεται και στις μέρες μας, ανάμεσα στους δύο ναούς του λιμανιού, τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον Άγιο Νικόλαο, κατά μήκος της ακτής Μιαούλη και των οδών Φίλωνος και Νοταρά. Αυτή η γειτονιά, μαζί με τις υπόλοιπες που βλέπουν στη θάλασσα του λιμανιού, υπέστη εκτεταμένες καταστροφές από τις βόμβες της γερμανικής και της συμμαχικής αεροπορίας. Χιλιάδες Πειραιώτες εγκατέλειψαν, τα βράδια των αεροπορικών επιδρομών, την πόλη και κατέφυγαν στα βόρεια. Το ρεύμα της φυγής των αστών Πειραιωτών προς πιο ευπρεπείς περιοχές του λεκανοπεδίου είχε αρχίσει από την εποχή του '22, όταν οι προβλήτες, οι πλατείες και οι άδειοι λόφοι πλημμύρισαν από το προσφυγομάνι, τα παραπήγματά τους με τους αμανέδες και τις βαριές οσμές των φαγητών τους. Οι καλοβολεμένοι Πειραιώτες έμποροι και εργοστασιάρχες, γιοί και εγγονοί προσφύγων, που είχαν κι αυτοί καταφύγει στον Πειραιά άλλοτε, δεν άντεξαν τη συνύπαρξη με την αταξία και την Ανατολή. Εγκατέλειψαν για την Αθήνα, την Κηφισιά, το Μαρούσι, αργότερα τη Βούλα, τη Γλυφάδα. Άφησαν τα εργοστάσιά τους, τα γραφεία τους και τα εμπορικά τους εδώ και ανεβοκατέβαιναν με τις “κούρσες”, σπάνια με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο.
Η γειτονιά των κόκκινων φαναριών απλώθηκε σε αυτό ακριβώς το λαμπρό κομμάτι του Πειραιά. Εκεί που ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης είχε κτίσει το αρχοντικό του, επιδεικτικά επάνω στα ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα, αυτό που βομβάρδισε το “Καρτερία”, του στόλου των επαναστατών (ναι! βομβάρδιζαν και ορθόδοξα μοναστήρια οι Έλληνες το '21). Ο τόπος περιγραφόταν από τις ευπαρουσίαστες πλατείες και τους δύο κήπους, τον Τινάνειο και την Τερψιθέα. Οι εσωτερικοί δρόμοι καταλήφθηκαν από πορνεία, καμπαρέ, κινηματογράφους απαγορευμένων ταινιών. Τα ξενοδοχεία που υπήρχαν υποβαθμίστηκαν. Στη δημιουργία της Τρούμπας έπαιξε ρόλο και η κατάργηση, το 1937, των Βούρλων ως ελεγχόμενου πορνείου με τη μορφή σχεδόν κρατικής υπηρεσίας. Το γκέτο καταργήθηκε και μετατράπηκε σε δικαστικές φυλακές. Κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου υπήρξε μία από τις φυλακές πολιτικών κρατουμένων της Αθήνας. Από εκεί απέδρασαν, τον Ιούλιο του 1955, εικοσιεπτά κρατούμενοι κομμουνιστές. Αυτή είναι μια άλλη αφήγηση που πιάνει ο Βασίλης Πισιμίσης. Με μία ανισοβαρή μεν για το βιβλίο, αλλά πολύτιμη για την ιστοριογραφία διήγηση 37 σελίδων, περιγράφει μέρα-μέρα τη μυθιστορηματική απόδραση των Βούρλων. Είναι το τελευταίο κεφάλαιο της περιγραφής και της πραγματικής διαδρομής του πορνείου-φυλακής.
Τα καμπαρέ και τα “σπίτια” είχαν αρχίσει να ξεφυτρώνουν στην Τρούμπα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Με πελάτες Γερμανούς και μαυραγορίτες. Με το τέλος του πολέμου, η νυχτερινή αναψυχή κυριάρχησε σε όλη την περιοχή. Ο πληθυσμός της Τρούμπας έφθασε στις 500 γυναίκες, ενώ, όποτε ελλιμενιζόταν ο 6οςΑμερικανικός Στόλος στον Πειραιά, ο αριθμός περιστασιακά ανέβαινε. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι νεαρές παραδουλεύτρες της Αθήνας, αλλά και πόρνες της επαρχίας, κατέβαιναν στον Πειραιά για ένα καλό έκτακτο μεροκάματο.
Σημειώνεται ακόμη η ψήφιση του νόμου για απαγόρευση των ομαδικών οίκων ανοχής, επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και υπουργίας Λίνας Τσαλδάρη το 1954, ως σημείο τομής. Σύμφωνα με εκείνο το νόμο, τα πορνεία υποχρεωτικά στέγαζαν όχι περισσότερες από δύο εκδιδόμενες γυναίκες. Αυτό φαίνεται ότι περιόρισε τη βαριά σωματεμπορία και την εκμετάλλευση από τις ματρώνες και οδήγησε σε μια σχετική αυτονόμηση των γυναικών. Απλώνοντας βεβαίως την Τρούμπα ακόμη περισσότερο, καθώς τα εκατοντάδες κορίτσια της γειτονιάς άνοιξαν και νέα μικρά δικά τους “σπίτια”, όχι χωρίς συγκρούσεις με τις μεγαλοτσατσάδες που επιχειρούσαν το μάντρωμα, εισπράττοντας τη μερίδα του λέοντος από την εκπόρνευση.
Οι νεορεαλιστές του ελληνικού κινηματογράφου χτύπησαν φλέβα στη γειτονιά που είχε γίνει πια θρύλος. Ο Πισιμίσης, εκτός όλων των άλλων, ακολουθεί και τα γυρίσματα των ταινιών στη Τρούμπα, αλιεύοντας από τη φιλμογραφία. Η Ίλια και η αυτονόμησή της από το αφεντικό της, η χειραφετημένη Μελίνα μέσα από την κάμερα του Ζυλ Ντασέν που υμνεί τον Πειραιά, το λιμάνι του, τους ναυτικούς και την απελευθέρωση της γυναίκας, μέσα στις πιάτσες της νύχτας και τα καρνάγια του Περάματος. Ο Μάνος Χατζηδάκις βρισκόταν στο πιάνο παίζοντας μια μουσική που λίγοι θυμούνται ότι γράφτηκε για την Τρούμπα. Τα “Παιδιά του Πειραιά” για την ταινία “Ποτέ την Κυριακή” του 1960. Ακολούθησαν η “Συνοικία το Όνειρο” (1961) του Αλεξανδράκη, με τη μουσική του Μίκη, τα απαγορευμένα ρεμπέτικα στις “Πασχαλιές” (1962) του Χατζηδάκη, τα “Κόκκινα Φανάρια” (1963), με “του λιμανιού το καλντερίμι...” του Ξαρχάκου. Η φτώχεια, η παραβατικότητα, η ζωή των κατατρεγμένων, οι παράγκες των προσφύγων και τα καταγώγια του λιμανιού, οι καημοί και τα τραγούδια τους εισήλθαν στον επίσημο πολιτισμό.

Ο βίαιος «εξευγενισμός»

Ο Αριστείδης Σκυλίτσης, αμέσως μετά την πραξικοπηματική κατάληψη της δημαρχιακής καρέκλας, το 1967, οργάνωσε τον εξευγενισμό - gentrification όπως ονομάζεται σήμερα στη διεθνή γλώσσα των πολεοδόμων. Έκλεισε την Τρούμπα, κατεδάφισε τα ρημαγμένα νεοκλασικά σύμβολα της προηγούμενης εποχής, το “Ρολόι”, τη Ράλλειο Σχολή, τη Δημοτική Αγορά, το Β'Γυμνάσιο Αρρένων. Εξαφάνισε τις σπηλιές και τους τεκέδες του ρεμπέτικου και εξυγίανε, κατά την αντίληψη του, το κέντρο της πόλης. Η ιδιωτική πρωτοβουλία ολοκλήρωσε την καταστροφή, υποβοηθούμενη από το αναγκαστικό διάταγμα του Στ. Παττακού για αύξηση των υψών των οικοδομών στην πρωτεύουσα. Έπεσαν οι επαύλεις της Καστέλλας και του Νέου Φαλήρου, τα μέγαρα της Ζέας, του Βρυώνη και του κέντρου, τα περισσότερα νεοκλασικά ξενοδοχεία. Ο Πειραιάς άλλαξε πρόσωπο, εκσυγχρονίστηκε, το τοπίο του 19ου αιώνα εξαφανίστηκε μέσα σε ελάχιστα χρόνια, οι ακτές του καταλήφθηκαν από πολυκατοικίες και καταστήματα αναψυχής, τα μέτωπα του λιμανιού από πολυώροφα κτίρια γραφείων των ναυτιλιακών εταιρειών.
Η πορνεία μετακινήθηκε στη λεωφόρο Συγγρού και στα μαγαζιά της παραλιακής, ακολουθώντας τα πρώτα χρόνια τους ναύτες του 6ου στόλου ως τη Γλυφάδα. Στη συνέχεια απλώθηκε στις περισσότερες ζώνες νυχτερινές διασκέδασης, συγκεκαλυμμένη ή όχι. Η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών στην Καλλιθέα, στο Πέραμα, στο Περιστέρι, στο Αιγάλεω, στην Ομόνοια, στα Εξάρχεια. Όσο για τη φτώχεια και την ανεργία, παρέμεινε με τα πάνω και τα κάτω της στα δυτικά του Πειραιά, όπου βρισκόταν από τις αρχές του 19ου αιώνα, ακολουθώντας τους οικονομικούς ρυθμούς της ναυτιλίας και της βιομηχανίας.
Η πόλη δεν βγήκε από την κρίση της. Κρίση κοινωνική, οικονομική, κρίση του πολιτισμού της, κρίση του αστικού περιβάλλοντος, της καθημερινότητας των κατοίκων της. Το κύμα φυγής των μεγαλοαστών προς τα καλά προάστια συνεχίστηκε. Αυτοί που δεν έφυγαν είναι όσοι δεν μπορούσαν να το κάνουν, ο μεγάλος πληθυσμός της πόλης. Ούτε καθάρισαν οι δρόμοι. Καθάρισαν για λίγο, όσο χρειαζόταν μέχρι να τινάξει στον αέρα, ο δήμαρχος της χούντας, τον δημοτικό προϋπολογισμό με ανεκδιήγητες σπατάλες, αφήνοντας χρέη που ταλαιπωρούσαν την πόλη πολύ μετά τη μεταπολίτευση. Τα λιμάνια πάντως δεν καθαρίζουν όσο είναι λιμάνια, πουθενά στον κόσμο, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Η κοινή γνώμη του Πειραιά σήμερα καλείται να πιστέψει ότι για την ερήμωση του ιστορικού κέντρου και της αγοράς, για την υποβάθμιση των περιοχών κατοικίας, για τα μαγαζιά που κλείνουν, για την ανεργία και τη φτώχεια φταίνε οι νέοι απόβλητοι. Οι έγχρωμοι μικροπωλητές του παζαριού της Αλιπέδου, οι χρήστες του ΟΚΑΝΑ της οδού Νοταρά, και τα παιδιά των φαναριών. Το 1967 συνέβαινε κάτι ανάλογο.

Η κατεδάφιση των νεοκλασικών εκ των υστέρων πληγώνει τους Πειραιώτες. Οι αρχαιολόγοι και οι επιτροπές κατοίκων παλεύουν να ανακτήσουν τη χαμένη Πειραϊκή, τη θαμμένη κάτω από τα χώματα και τα αυθαίρετα. Μόνο την Τρούμπα δεν τολμά ουδείς να αναπολήσει.

Στην Τρούμπα ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης είχε κτίσει το αρχοντικό του, επιδεικτικά επάνω στα ερείπια του μοναστηριού του Αγίου Σπυρίδωνα, αυτό που βομβάρδισε το “Καρτερία”, του στόλου των επαναστατών (ναι! βομβάρδιζαν και ορθόδοξα μοναστήρια οι Έλληνες το '21)

Η κοινή γνώμη του Πειραιά σήμερα καλείται να πιστέψει ότι για την ερήμωση του ιστορικού κέντρου και της αγοράς, για την υποβάθμιση των περιοχών κατοικίας, για τα μαγαζιά που κλείνουν, για την ανεργία και τη φτώχεια φταίνε οι νέοι απόβλητοι. Οι έγχρωμοι μικροπωλητές του παζαριού της Αλιπέδου, οι χρήστες του ΟΚΑΝΑ της οδού Νοταρά, και τα παιδιά των φαναριών. Το 1967 συνέβαινε κάτι ανάλογο.

Εν Αθήναις...κάτω από τον Ιερό Βράχο

$
0
0



φωτο


Η φωτογραφία τραβηγμένη από την Ακρόπολη αρχές της δεκαετίας του ΄60
μας δείχνει την Πλάκα.
Συχνές οι επισκέψεις της οικογένειας στην Συνοικία των Θεών ....
Θύμιζε χωριό...κολλητά τα σπιτάκια...κοινόχρηστες αυλές...
Όταν ανηφόριζες τα δρομάκια σε χαιρετούσαν αλλά και κάποιοι σε ρωτούσαν
πού πηγαίνεις για να σε βοηθήσουνε αν δεν γνώριζες...
"....θα το βρείς το σπίτι πίσω από την ταβέρνα του τάδε..."
Είχε πολλά ταβερνάκια...
Το σπίτι της φιλικής οικογένειας ήταν πολύ παλιό και με πολλούς συνιδιοκτήτες
λόγω κληρονομιάς οπότε δεν συμφωνούσαν για την συντήρησή του...
Όταν έβρεχε έσταζε μέσα στο σπίτι οπότε έβγαζαν τα τενεκεδάκια...
Εντύπωση μου έκανε τότε το σαλόνι του σπιτιού....κληρονομιά και τα έπιπλα...
πολύ παλιά ....
Το παράθυρο είχε μοναδική θέα...φυσικά τον Ιερό Βράχο...
Συνηθισμένη εικόνα για αυτούς που γεννήθηκαν και έμεναν εκεί...
Η αυλή ανήκε σε δύο ακόμα σπίτια...μεσοτοιχίες βλέπεις ποιά σχέδια...
ποιοί αρχιτέκτονες.
Αυτό που γνώριζαν όμως πολύ καλά ήταν ότι έπρεπε να προσέχουν
τα αρχαία όπως έλεγαν κάποια κομμάτια που υπήρχαν στις αυλές.
Θραύσματα από κολώνες κ.λ.π.
Φυσικά εκτός από τα μικρά σπιτάκια υπήρχαν και τα αρχοντικά της εποχής.
Όσα χρόνια και να περάσουν οι εικόνες στην μνήμη δεν σβήνουν.
Ένας διαφορετικός κόσμος ....
Σκαλιστή ξύλινη εξώπορτα με γυαλισμένο ρόπτρο που το χτυπούσες για να σου
ανοίξουν με το σχοινάκι και να ανέβεις την καλογυαλισμένη ξύλινη σκάλα
με προσοχή μήπως και σε προδόσουν τα πέταλα στα παπούτσια που τα έβαζαν
τότε για να αντέχουν στην αλάνα και στον χωματόδρομο της δικής σου γειτονιάς.
Ανέβαινες επάνω και περίμενες στο πρόχειρο σαλόνι την κυρία του σπιτιού
που σε είχαν καλέσει οικογενειακώς.






Με την άκρη του ματιού σου προσπαθούσες να δείς και το άλλο σαλόνι...
Πίνακες ζωγραφικής....πολυθρόνες και καναπέδες όλα από βελούδο....
σκαλιστά έπιπλα.
Λίγα μέτρα παραπέρα ήταν το σπίτι της φιλικής οικογένειας και καταλάβαινες
την διαφορά.







Φυσικά την δική σου κάμαρα της αυλής στην γειτονιά του Βούθουλα
δεν μπορούσες να την συγκρίνεις παρά μόνον με του συναυλικού σου
που ήταν στην ίδια μοίρα και έβραζες στο ίδιο καζάνι.
Εκεί η διαφορά θα ήταν στην πάστρα....στο "ντεκόρ"με τις εταζέρες στον τοίχο
και στα πολύχρωμα πανιά με τα σχέδια ( τον Παράδεισο...την λίμνη με τις πάπιες...)
που τα έβαζαν στο μέρος του ντιβανιού με τον σουμιέ για να προστατεύουν
τα παιδιά από την υγρασία αλλά και να ομορφαίνουν....το παλάτι.

πίσω στα παλιά

Η χθεσινή ομιλία του Αλέξη Τσίπρα στην ΔΕΘ

$
0
0







"...χιλιάδες χρόνια πέρασαν, μεγάλες οι ανάγκες,  μα τίποτα δεν άλλαξε, σε τούτες τις παράγκες...."

Όταν οι Αμφιπολίτες ξάπλωναν στον τύμβο κι έκαναν τους ...ενοίκους

$
0
0


Όταν οι Αμφιπολίτες ξάπλωναν στον τύμβο κι έκαναν τους ...ενοίκους (φωτό)
Όλοι γνωρίζουν πια τον τύμβο της Αμφίπολης και τον τάφο που έκρυβε μέσα του. Δεν ήταν ομως πάντα έτσι
Ο πρώτος που τον "υποπτεύθηκε"ηταν ο αρχαιολόγος Δ. Λαζαρίδης που έσκαβε από το 1955 στην περιοχή. Δέκα χρόνια αργότερα επιχείρησε να κάνει ανασκαφές στον χώρο
palies anaskafes amfipoli 01
Εντόπισε μέρος της περιβόλου όμως είτε από λάθος εκτίμηση είτε επειδή δεν είχε τα σημερινά μέσα ξεκίνησε από την κορυφή του λόφου να κατεβαίνει προς τα κάτω. Η δικιά του σκαπάνη έφερε στο φως αρχαϊκούς τάφους ψηλά στο κομμάτι του τύμβου που εικάζεται ότι είναι φυσικό.
palies anaskafes amfipoli 02
Εκείνη την εποχή η εικόνα της περιοχής σε τίποτα δε θυμίζει το σημερινό σκηνικό και η αγωνία των αρχαιολόγων ήταν να "σώσουν"τα ευρήματα από τη δράση των αρχαιοκαπήλων που έχουν ξεκινήσει τις... λαθρανασκαφές πριν τις επίσημες ανασκαφές.
palies anaskafes amfipoli 07
Η προσπάθεια του αείμνηστου Δ. Λαζαρίδη σταμάτησε λίγα χρόνια αργότερα όταν η χούντα τον έπαυσε από προϊσταμενο της εφορίας αρχαιοτήτων . Οι συνεργάτες του πάντως πρόλαβαν να φωτογραφηθούν μέσα σε αυτούς τους τάφους όχι με το πινέλο στο χέρι αλλά ως...νεκροί έχοντας αναμεσά τους έναν πρόγονο τους 
palies anaskafes amfipoli 05
palies anaskafes amfipoli 04
Οι φωτογραφίες είναι από το προσωπικό αρχείο του Αλέκου Κοχλιαρίδη πρωην αρχιφύλακα αρχαιοτήτων και του κατοίκου που έγινε ο στενότερος συνεργάτης του Δ. Λαζαρίδη για πολλές δεκαετίες. Γράφει ο αρχαιολόγος στην αναφορά του εκείνης της εποχής:

«Πάρα πολλές αρχαιολογικές θέσεις, εξαιρετικά σημαντικές, καμία υποδομή, καθόλου μουσεία, καθόλου κονδύλια για ανασκαφές, ούτε καν αποθήκες φύλαξης των ευρημάτων. Φθάνοντας στην Αμφίπολη, βάζει στόχο να οριοθετήσει τα νεκροταφεία, να τα ανασκάψει για να τα σώσει από την αρχαιοκαπηλία. Για να μην χαθούν πολύτιμα ιστορικά στοιχεία…» λέει η κόρη του αρχαιολόγου περιγράφοντας εκείνη την εποχή.
 palies anaskafes amfipoli 06
Αλέκος Κοχλιαρίδης
palies anaskafes amfipoli 08
Σήμερα έγινε τουριστικός... προορισμός
Σήμερα η περιοχή γύρω από το λόφο Κάστα κατακλύζεται από δεκάδες επισκέπτες οι οποίοι μετά την επίσκεψη του πρωθυπουργού και τις ανακοινώσεις του υπουργείου Πολιτισμού είναι πεπεισμένοι ότι κάτι σημαντικό κρύβεται στον τύμβο. Δεκάδες τα σενάρια και οι εικασίες από ντόπιους και επισκέπτες και αγωνία για τις επίσημες ανακοινώσεις της Αικατερίνης Περιστέρη και των συνεργατών της που έχουν αναλάβει την ανασκαφική έρευνα. anaskafes amfipoli 23-8-14 02
anaskafes amfipoli 23-8-14 04
anaskafes amfipoli 23-8-14 05
anaskafes amfipoli 23-8-14 01

Στο σφυρί η οικία Κοκοβίκου στην Πλάκα

$
0
0
Η κρίση παρασέρνει τα πάντα – ακόμα και ιστορικά κτήρια που έχουν συνδεθεί με κάτι περισσότερο από τα χρήματα που ζητάει το Δημόσιο για να καλύψει τρύπες.
Σύμφωνα με το Βήμα, η ΕΤΑΔ (Εταιρεία Ακινήτων Δημοσίου) πρόκειται να πουλήσει κάποια ιστορικά, νεοκλασικά κτήρια στα Αναφιώτικα, ανάμεσα σε αυτά και το εμβληματικό σπίτι στο οποίο γυρίστηκε η γνωστή ταινία «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» με τον Γιώργο Κωνσταντίνου και την Μάρω Κοντού που υποδύονταν την οικογένεια Κοκοβίκου.
Στην ταινία το σπίτι γκρεμίστηκε για να χτιστεί πολυκατοικία, όμως στην... κανονική ζωή παραμένει ακόμα «εν ζωή» απλώς τώρα μέσω της ηλεκτρονικής πλατφόρμας www.e-publicrealestate.gr, πρόκειται να μπει σε διαδικασία πλειστηριασμού.
Η διώροφη οικία βρίσκεται της επί της οδού Τριπόδων 32 στη «ρίζα» του Ιερού Βράχου της Ακρόπολης.
Το υπουργείο Πολιτισμού δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για αυτό το κομμάτι της νεοελληνικής ιστορίας, που σφραγίζει με τον πιο ιδιαίτερο τρόπο τη φυσιογνωμία του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και «συνομιλεί» ευθέως με τα μνημεία της Ακρόπολης.
Τα περισσότερα από τα κτίρια αυτά κρύβουν ιστορίες χρεωκοπίας και βέβαια, έχουν βρεθεί χρόνια τώρα στο έλεος των καταπατητών, ωστόσο παραμένουν πάντα, με τον δικό τους τρόπο «ζωντανό» κομμάτι της πρωτεύουσας.
Στις 23 Σεπτεμβρίου η δημοπρασία 
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα ο διαγωνισμός τρέχει από τις 8 Ιουλίου και ολοκληρώνεται στις 23 Σεπτεμβρίου.
Οπως αναφέρουν οι υπεύθυνοι της κυβέρνησης, προτεραιότητα στις μεταβιβάσεις ακινήτων από την ΕΤΑΔ στο ΤΑΙΠΕΔ προς πώληση ή για την ανάρτηση στην ιστοσελίδα των δημοπρασιών για την απευθείας διαδικασία έχουν ακίνητα που εκτιμάται ότι θα αποφέρουν έσοδα. Και βέβαια, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς ελκυστικότερα περιουσιακά στοιχεία για τον υποψήφιο αγοραστή από τη ζωντανή ιστορία της πόλης.
Στα ταμεία του κράτους αναμένεται να μπουν 13 εκατ ευρώ

Από τους επτά πρώτους ηλεκτρονικούς διαγωνισμούς που διεξήχθησαν έως τώρα από την ηλεκτρονική πλατφόρμα αναμένεται, σύμφωνα με Το Βήμα να μπουν στα ταμεία του κράτους 13 εκατ ευρώ, ενώ σχεδιάζεται να πωληθούν από την ΕΤΑΔ τμηματικά.
Την καθορισμένη ημερομηνία και ώρα, 23 Σεπτεμβρίου, στις 14:00, τα «χτυπήματα» γίνονται ηλεκτρονικά, χωρίς φυσική παρουσία των ενδιαφερομένων. Την τιμή εκκίνησης θέτει το Δημόσιο ύστερα από εκτιμήσεις ορκωτών εκτιμητών. Κάθε ενδιαφερόμενος μπορεί να ανεβάζει την τιμή, ωσότου αναδειχθεί ο τελικός πλειοδότης. Οι συμμετέχοντες έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν σε πραγματικό χρόνο τις ανταγωνιστικές προσφορές -όχι όμως και τα στοιχεία εκείνου που τις καταθέτει.
Ο διαγωνισμός διεξάγεται μέσω της πλατφόρμας ηλεκτρονικών αγορών της BusinessExchanges A.E. Σύμφωνα με την ΕΤΑΔ, η πλατφόρμα ελέγχεται από ειδικούς για να αποφεύγονται οι στημένοι διαγωνισμοί.


πηγή

ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ ΤΟΥ 1979

$
0
0


πρώτη μέρα στο σχολείο
Με τη μητέρα στο σχολείο (πρώτη μέρα στο σχολείο- από ένα παλιό αναγνωστικό του 1979)
Είναι πρωί. Ο Θανασάκης κοιμάται ακόμα. Η μητερούλα τον σκουντά απαλά.
-Ξύπνα ,του λέει, παιδάκι μου. Σήμερα το σχολείο ανοίγει. Πρέπει να ετοιμαστείς, για να πάμε.
.
Ο Θανασάκης ξυπνά. Βλέπει τη μητερούλα του και χαμογελά.
Έπειτα σηκώνεται και ετοιμάζεται.
Σε λίγο βρίσκεται μπροστά στο εικόνισμα. Κάνει την προσευχή του:
-Παναγία μου, βοήθησέ με να πηγαίνω στο σχολείο. Φώτισε το νου μου να μαθαίνω γράμματα. Χάρισέ μου υγεία. Φύλαξε γερούς τους γονείς μου και όλο τον κόσμο.
.
Πρωτού ξεκινήσουν, η μητέρα τον κοιτάζει από πάνω ως κάτω. Τον καμαρώνει.
Βλέπει τα μαλλάκια του τα χτενισμένα’ το πρόσωπό του , που λάμπει ολοκάθαρο. 
Τι όμορφος που είναι ο Θανασάκης της τώρα, που θα πηγαίνει και πάλι στο σχολείο!
Στο δρόμο ανταμώνουν κι άλλα παιδιά. Είναι όλα χαρούμενα. Η μητέρα καμαρώνει που ο γιος της είναι στη δεύτερη τάξη.
-Πότε κιόλας μεγάλωσε! λέει μόνη της.
Όταν έφτασαν στο σχολείο, ζήτησαν τον δάσκαλο. Εκείνος, μόλις τους είδε, λέει χαμογελώντας:
-Ορίστε μέσα, κυρία Αμαλία. Φέρτε τον Θανασάκη σας; Πέρυσι έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Κι εφέτος ελπίζω να είναι καλός μαθητής.
Ο δάσκαλος τον έγραψε και ο Θανασάκης έσκυψε και του φίλησε το χέρι.
-Καλή χρονιά! Καλή δύναμη! ευχήθηκε η κυρία Αμαλία.
από το Αναγνωστικό της Β΄ Δημοτικού
Ο.Ε.Δ.Β.
Αθήνα 1979

Αλλος ένας τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

$
0
0

2/5/2014

Βρέθηκε ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή προστίθεται άλλη μία εικασία στις 140 άλλες που έχουν ώς τώρα διατυπωθεί; Αυτή τη φορά τα δεδομένα είναι διαφορετικά και η τοποθεσία συγκλίνει με τις αναφορές που υπάρχουν από τις αρχαίες πηγές. Εχουμε λοιπόν μια σπασμένη σαρκοφάγο από κρύσταλλο και 37 οστά που εξετάζονται με την ελπίδα να ταυτιστούν με τον νεκρό Αλέξανδρο.
Η ομάδα αρχαιολόγων και ιστορικών του Πολωνικού Κέντρου Αρχαιολογίας που διενεργεί την έρευνα ισχυρίζεται πως βρήκε τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ερευνώντας την κρύπτη μιας παλαιοχριστιανικής εκκλησίας. Ανακάλυψαν ένα μαυσωλείο από μάρμαρο και χρυσό το οποίο θα μπορούσε να είναι ο χαμένος τάφος του Μακεδόνα βασιλιά.
Η εκκλησία βρίσκεται στην περιοχή Κομ ελ Ντικ στο κέντρο της Αλεξάνδρειας σε απόσταση 60 μέτρων από το Τζαμί Νεμπί Ντάνιελ, στα θεμέλια του οποίου σύμφωνα με την αραβική παράδοση ήταν ο τάφος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μάλιστα είχε ζητηθεί από Αμερικανούς αρχαιολόγους η άδεια να ερευνηθεί το δάπεδο του μουσουλμανικού τεμένους για να αποκλειστεί και αυτό το ενδεχόμενο, κάτι που δεν είχε τη σύμφωνη γνώμη των αιγυπτιακών αρχών και δεν πραγματοποιήθηκε.
Η κρυστάλλινη σαρκοφάγος έχει υποστεί βλάβη από λεηλασία γύρω στα 270 π.Χ. κατά τη διάρκεια των πολιτικών αναταραχών που έπληξαν την Αλεξάνδρεια επί Αυρηλίου και τα οστά φαίνεται να έχουν σπάσει από εκείνη τη βάρβαρη εισβολή στον τάφο. Η ερευνητική ομάδα θεωρεί πως ανήκουν σε ενήλικο άνδρα. Ο ακριβής προσδιορισμός της ηλικίας του θα γίνει κατόπιν ανάλυσης των οστών με ραδιενεργό άνθρακα. Μόνο τότε οι ερευνητές θα μπορέσουν να πιστοποιήσουν ή να αποκλείσουν το ενδεχόμενο το σκελετικό αυτό υλικό να ανήκει στο διασημότερο άνδρα της ελληνικής ιστορίας.
Στην ίδια θέση βρέθηκαν σπασμένα αγγεία Πτολεμαϊκής και Ρωμαϊκής εποχής. Στην εύλογη απορία πώς είναι δυνατόν το σώμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου να βρίσκεται σε κρυστάλλινη σαρκοφάγο, οι ερευνητές έχουν μια εξήγηση. Σημειώνουν πως το σώμα τοποθετήθηκε σε κρυστάλλινη σαρκοφάγο, καθώς κάποιος από τους Πτολεμαίους βασιλείς είχε υφαρπάξει την αρχική χρυσή λάρνακα.
Η ανακάλυψη αυτή εξετάζεται με πολλή προσοχή από το Ανώτατο Αιγυπτιακό Συμβούλιο Αρχαιοτήτων, καθώς υπάρχει μεγάλο παρελθόν με τις ανεπιτυχείς αναζητήσεις της θέσης του τάφου, που χτίστηκε γύρω στο 280 π.Χ. από τον Πτολεμαίο Φιλάδελφο και υπήρξε προσκυνηματικός τόπος για αρκετούς αιώνες. Οι αρχαίες πηγές αναφέρονται σε πολλούς Ρωμαίους αυτοκράτορες που τον επισκέφθηκαν, ανάμεσα στους οποίους ο Ιούλιος Καίσαρας και ο Οκτάβιος Αύγουστος. Ηταν γνωστή η τοποθεσία του τάφου ώς τον 4ο αι.μ.Χ., καθώς γίνεται λόγος γι'αυτόν από τους πρώτους Πατέρες της Εκκλησίας.
Το Μνημείο ήταν προφανώς ερμητικά κλειστό και κρυμμένο τον 3ο ή 4ο αι. μ.Χ. πιθανώς για να προστατευθεί από τους χριστιανούς μετά την αλλαγή της επίσημης θρησκείας στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, σύμφωνα με την εφημερίδα «Γουόρλντ Ντέιλι Νιους». Την ίδια περίοδο, δηλαδή τέλη 4ου αιώνα, χάνεται η Σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου κατά τη διάρκεια θρησκευτικών ταραχών στην Αλεξάνδρεια και έκτοτε ο τάφος αγνοείται.
Η πολωνική ανακάλυψη ίσως είναι μία από τις σοβαρότερες των τελευταίων χρόνων και πρέπει να εξεταστεί από τη διεθνή αρχαιολογική κοινότητα με μεγάλη προσοχή. Εξάλλου και το ίδιο το οικοδόμημα που έκρυβε την κρυστάλλινη σαρκοφάγο αποτελεί ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής.
http://www.enet.gr
Viewing all 12885 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>